Chwilowe zboczenie z trasy nie przeszkodziło mi, wróciłem na właściwy tor, na autostradę prowadzącą ku Wrestlemanii. Rozwalając po drodze wszelkie przeszkody doszedłem do tego momentu, momentu rozstrzygającego. Wszystko wyjaśni się w ciągu najbliższych kilkunastu minut. Presja jaka teraz na nas ciąży jest nie wyobrażalnie duża, popełnienie najmniejszego błędu zaprzepaści godziny treningów i nerwy które przeżyliśmy. Jednakże musi wygrać jeden, tylko jeden z nas pojedzie na Wrestlemanie i muszę być to ja! Muszę!

Bałem się tego momentu, nadszedł czas stanąć twarzą w twarz z potworem - Brayem Wyattem, człowiekiem niespełna rozumu, szalonego i ryzykującego. Oj, będzie się działo.

Fani dopingowali mnie z całych gardeł, doskonale zdawali sobie sprawę jak dużą rolę odgrywają w tym najważniejszym momencie, najważniejszym momencie mojej kariery. Oni pomagają mi przełamać strach, popychają mnie naprzód, tak jest także dzisiaj....Właśnie to pchnięcie pozwala mi na zrobienie pierwszego kroku, kroku w stronę lepszego życia. Mój amerykański sen zaraz się spełni.

Ruszyliśmy na siebie niemalże w tym samym momencie, nie okazując strachu, który tak bardzo dawał nam się we znaki. Teraz liczył się tylko spryt i doświadczenie, a były one po mojej stronie i tak też potęzna Hurricanrana została zaaplikowana memu rywalowi.To dla niego koniec!

Kiedy wychodziłem na arenę z numerem trzynastym, pewnie tylko nieliczne jednostki pomyślały, że mogę wytrwać w ringu tak długo. Teraz stoję w ringu na wacianych nogach, cały poobijany oraz mokry i lepki od cieknącego po ciele potu, marząc, że może uda mi się utrzymać w środku jeszcze trochę, a - kto wie - może przy odrobinie szczęścia nawet i uda mi się zgarnąć bilet prosto na największą ze scen? W ringu jest już nas tylko czterech.. Czterech najlepszych, najsprytniejszych i najbardziej wytrwałych wojowników. Serce mi rośnie, wiedząc, że oprócz mnie, do ostatniej czwórki, utrzymał się także mój przyjaciel - Christian. Rośnie mi jednak także głowa na skutek zmartwień, których dzisiaj wokół mojej osoby było niemało... Muszę zacząć działać - pomyślałem, po czym podniosłem swój zmęczony wzrok z podłogi i wbiłem go w znajdującego się naprzeciw mnie przeciwnika - Setha Rollinsa. Ale to nieistotne, czy stoi przede mną Seth czy Wyatt. Każdy z pozostałej czwórki to światowa czołówka. Teraz muszę opanować stres, zapanować nad bijącym nadzwyczaj szybko i mocno sercem oraz trzęsącymi się rękoma. W jednej chwili postanawiam odrzucić od siebie wszelkie troski i działać... Nagle, ni stąd ni zowąd zrywam się do biegu w którego wskutek, powalam Rollinsa na deski, aplikując mu dewastującego Big Boota! Rollins z łoskotem uderza o matę, ale nie pozwalam na taki stan rzeczy zbyt długo i chamskim pociągnięciem za włosy, wnet zrywam go na równe nogi, odpowiednio go sobie ustawiam, a następnie wyprowadzam Inverted Suplex!

To się nie dzieje naprawdę! Mam nadzieję iż jest to tylko zły sen! Byłem faworytem wielu, wszyscy we mnie wierzyli, moi fani, moi rodacy...stawiali mnie w roli faworyta, bezsprzecznie miałem to wygrać! Niestety zaliczyłem bolesne spotkanie z rzeczywistością, młodszy, lepiej zbudowany rywal dosłownie zdmuchnął mnie teraz z powierzchni. Mój amerykański sen w kilka sekund zamienił sie w amerykański koszmar...Nie mogę na to pozwolić, nie pozwolę aby ktoś inny niż ja wygrał to starcie!

Teraz to Bray i Seth stanowili za tych którzy dominują, a my dwaj Kanadyjczycy zostaliśmy pochłonięci przez ich siłę, jesteśmy hańbą dla naszego kraju. Musimy naprawić swoje błędy. Ja muszę to zrobić.

Jesteśmy w finałowej czwórce, jest to nie małe osiągnięcie, lecz chcemy więcej - zdecydowanie więcej. Teraz najłatwiej byłoby mi pozbawić szans mojego brata - Edga. Stoję przed ciężkim wyborem moralnym: mam poświęcić przyjaźń na rzecz jednej walki na Wrestlemanii? Walka ta byłaby nie wątpliwie spełnieniem mych zapaśniczych marzeń, ale czy warto? Głos w mojej głowie podpowiadał mi: "Zrób to! No dalej!" i....uległem. Postawiłem na szali przyjaźń, naszą przyjaźń!

Ruszając w stronę Edga pozbawiłem się wszelkich sentymentów, zachowałem się okrutnie, ale tak trzeba...On także chce mojej zguby, muszę z nim walczyc! Choć nie bardzo tego chciałem to moje uderzenie trafiło prosto w twarz Adama. Miałem miękkie serce, nie mogłem patrzeć na cierpienie którego jestem źródłem, lecz zaślepiony rządzą chwały zadałem zabójcze kopnięcie w brzuch brata które stanowiło za wstęp do Powerbomba którym pozbawiłem go szans na zwycięstwo.

15 minut...
Mało czasu, prawda?

A jednak, nasi userzy są na tyle zdolni, że potrafią przez ten czas naskrobać bardzo dobrego posta. Dając KŁ pomiędzy Edgem a Christianem, liczyłem na wewnętrzne pojedynki i... nie zawiodłem się. Posty nie są może "przecudne", idealne czy wolne od błędów, o nie, ale myślę, że to wszystko przez czas.

Decyzja o tym, który post był lepszy, była trudna. A pisząc trudna, mam na myśli "cholernie trudna". Posty czytałem kilkukrotnie i za każdym razem dochodziłem do podobnego wniosku: "Po cholerę chciałem sędziować Royal Rumble Match?"

Tak, dokładnie tak myślałem. Na początku było łatwo - byli zawodnicy słabsi, lepsi, nie było większych problemów z wyborem kandydatów. Teraz jednak, dochodzimy do ostatecznej rozgrywki i wszystko staje się o wiele trudniejsze. Wspólnymi siłami z Axronem, z wielkim bólem serca, doszliśmy jednak do pewnych wniosków. Wiem, że ten, który odpadnie, może się na mnie pogniewać / obrazić, ale niestety... Taka jest przykra robota sędziego.

Tak więc, podsumowując całe moje rozważania:
Do ostatecznej trójki przechodzi...

Captain Charisma - Christian!

Teraz cała trójka pozostała w ringu pisze Opis Sytuacji na 250 słów. Najsłabszy z trójki odpadnie i zostaniemy w finałowej dwójce. Powodzenia!

10 minut!

Poświęciłem najważniejszą rzecz jaką posiadałem - przyjaźń. Niewątpliwie Edge odgrywał w moim życiu drugą rolę, był mi jak brak, a ja tak po prostu pozbawiłem go szansy na zwycięstwo. Jednakże przekonałem się po co tu jestem, jestem tu aby wygrać, wszyscy o tym wiedzą i wszyscy będą musieli mi wybaczyć....

Zdobywając pas który w tej chwili dzierżę wiedziałem że stać mnie na więcej, chciałem zdobyć coś co do tej pory oglądałem tylko z daleka - Main Eventowy pas. Marzenie każdego kto walczy w tej federacji - być na szczycie.To marzenie może się dzisiaj spełnić, już za chwilę...

Zostało nas tylko trzech: najlepsi, najmężniejsi, najokrutniejsi. Każdy z nas zdawał sobie sprawę z tego jak bardzo kosztowny może być teraz błąd, nikt nie chciał zrobić kroku w przód...

Mój ciężki teraz oddech i obolałe serce mocno odbiło się na moim samopoczuciu, utraciłem pewność siebie, przestałem myśleć, lecz wiedziałem że grzechy zostaną mi wybaczone jeśli wygram, muszę to zrobić!

Żaden z nich nie wie co czułem przegrywając kolejne szansę, zawsze stojąc z boku - w cieniu i blasku zwycięzców. Dzisiaj mam szansę na ponowne wejście na szczyt i wykorzystam ją! W pewnym momencie po prostu nie wytrzymałem, wybuchłem nienawiścią, byłem żądny krwi, chciałem się zemścić.

To już jest koniec, nie ma już nic... W ostatecznym rozrachunku pozostała już tylko dwójka wojowników, wojowników bo to słowo najlepiej opisuje tych, którzy dochodzą tak daleko w tak trudnym boju. Dzisiejszej nocy może być jednak tylko jeden zwycięzca i zamierzałem zrobić wszystko, by to byłem ja. Miałem zamiar być tym, który po walce stanie na narożniku i ukaże gotowość na Wrestlemanię. Pozostała jeszcze jednak jedna osoba, która jest mi przeszkodą do biletu na Main Event Wrestlemani, a jest nim oczywiście nikt inny jak... Captain Charisma! Powolnym krokiem zbliżyłem się do rywala i przytknąłem swe czoło do jego, wpatrywałem się jego gałki oczne i swą prawicą wskazywałem na ogromny znak "Wrestlemania II". Przy okazji wdałem się z nim w małą wymianę słowną w której tylko rzekłem do niego:
-To ja będę dzisiaj celebrował zwycięstwo tego Royal Rumble Matchu!
Po tych słowach momentalnie odepchnąłem mistrza Stanów Zjednoczonych, a to podziałało na niego jak płachta na byka. Zrobił to samo, a ja skwitowałem to tylko szyderczym uśmiechem. Momentalnie wymierzyłem mu soczystego liścia, który widocznie rozzłościł mojego oponenta, gdyż odpłacił mi się tym samym. Kolejny zastrzyk adrenaliny sprawił, że zaczął potrząsać głową, cios wymierzony przez Christiana był zapalnikiem dla tykającej bomby wewnątrz mnie. Zacząłem więc niemiłosiernie serwować serię punchów. Seria ta zasypała okolice kości czołowej rywala wywołując ogromny ból. Musiałem to wygrać, po prostu musiałem to zrobić, by zmazać plamy, których nabawiłem się na Smackdown! musiałem to zrobić dla tych, którzy wciąż we mnie wierzyli. Szybko więc wymierzyłem Gut Kicka w brzuch rywala. Złamał się w pół jak łamią się drzewa w czasach huraganów. Momentalnie przechwyciłem głowę oponenta i wymierzyłem... Stunner! Rywal padł, ja również, ale to Kanadyjczyk odczuwał mordercze katusze. Krople potu lały się na ring z mych skroni niczym górski potok, wiedziałem, że albo teraz albo nigdy, Musiałem się zabrać za kończenie tej walki. Mój organizm miał dość, ja miałem dość. Szybko złapałem więc głowę blondwłosego rywala i pomogłem mu wstać. Mimo mozolnego tempa udało się i rywala powstał. Przejąłem jego dłoń i energicznym Irish Whipem posłałem na liny. Nie dał się jednak przechytrzyć łapiąc się lin. Uśmiechnąłem się tylko prawy kącikiem ust i pomachałem na pożegnanie do Christiana gdyż... z miejsca wykonałem potężne Avada Kedavra. Kanadyjczyk wyleciał ponad górną liną, a ja nieposiadając się z radości upadłem na matę. Nie miałem sił wstać nawet do celebracji. To było niesamowite!

Ostatnio edytowany przez Qnik (2014-03-26 00:09:07)

Ostatnia dwójka...

Wrestlerzy najbardziej zdeterminowani...
Wrestlerzy najsprytniejsi...
Wrestlerzy, którzy nie zawahają się postawić przyjaźni na szali...
Wrestlerzy, których celem jest jedynie zwycięstwo...
Weterani... Nowicjusze...
Amerykanie... Kanadyjczycy...
Dwa zupełnie odmienne światy...
Jeden zwycięzca...
Jeden bilet do Main Eventu Wrestlemanii!

Kto zostanie "tym jedynym"? Czyje marzenia się spełnią?
Komisja sędziowska w składzie Maverixx oraz Axron zasiadła do przeczytania dwóch ostatnich postów. Po raz kolejny powtórzę się - cholerka, nie było łatwo. Posty na wysokim poziomie i godne Main Eventerów. Naturalnie, nie były pozbawione błędów, ale to zrozumiałe przy takim limicie czasowym. Skupialiśmy się jednak na treści posta. Wyłonienie zwycięzcy było trudne, ale ostatecznie, wraz z Axronem, podjęliśmy decyzję. Jest ona poniżej.

The second winner of the new WWE-Universe Royal Rumble Match is...
Want to know?

CLICK HERE

Gratulujemy oraz dziękujemy wszystkim za udział w Royal Rumble Matchu. To było ciekawe doświadczenie, niesamowite przeżycie. Mam nadzieję, że w następnym roku zobaczymy się w takim samym, albo nawet większym, składzie.

Wiadomość dla przegranego (choć i tak czuj się jak zwycięzca!) - dla Ciebie też będzie specjalna nagroda.