Głośne eksklamacje publiczności przerwał jeden donośny głos, który wydobył się z głośników znajdujących się na hali. Wszystkie spojrzenia, bez wyjątku powędrowały na rampę, by dojrzeć człowieka, który miał coś do ogłoszenia. Ów mówca wyglądał znajomo... Albowiem był to Paul Heyman, jednakże tym razem w dość nietypowym stroju, gdyż miał na sobie najzwyklejsze jeansy oraz skórzaną kurtkę.. Dzierżył on również w prawej ręce mikrofon, który przyłożył do ust, by móc kontynuować swoją wypowiedź..

Paul Heyman: Chciałbym wszystkim obecnym tutaj, jak i przed telewizorami przedstawić osobę, która zmieni całkowicie oblicze tej federacji. Nikt nie doceniał jego potencjału, nawet będąc mistrzem Tag Team'owym był pomiatany przez wszystkich. Mój człowiek ma dość tego, że nie dostaje nic w zamian.. że nie dostaje tego, na co zasłużył. To jest jakiś żart.. Jednak to się zmieni! Możecie to zaakceptować lub nie.. Wisi nam to, tak po prostu...*głośne okrzyki niezadowolenia ze strony publiczności* Przywitajcie odmienionego, byłego mistrza Tag Team'owego, Gold Standard'a - Sheltona Benjamina!

Na niego widzowie nie musieli czekać długo. Od razu, gdy zabrzmiała muzyka, Shelton wyszedł z backstage'u, po czym umiejscowił swoją osobę przy Paul'u. Tam uścisnął mu dłoń, a następnie razem ruszyli w stronę kwadratowego pierścienia. Benjamin miał na sobie skórzaną kurtkę, a pod nią t-shirt z logiem "Paul Heyman Guy". Na twarzy byłego mistrza Tag Team'owego malował się uśmiech radości, gdy powoli stąpał po metalowych schodkach, kierując się w stronę narożnika. Gdy znalazł się już na szczycie, uniósł ręce ku górze, oznajmiając swoje przybycie. Paul pozostał przy narożniku, z przerażającym uśmiechem na twarzy.. Shelton w charakterystyczny dla siebie sposób spojrzał na swojego dzisiejszego adwersarza, po czym uniósł obie ręce przed siebie, witając go salutującymi środkowymi palcami.. Atmosfera robiła się gorąca..

Biorę 24h. Jestem chory i nie napisze niczego sensownego, przynajmniej dzisiaj ;/

Ostatni ciąg zdarzeń nie był w istocie tym, czego oczekiwali widzowie. Mój sojusz z Paul'em wzbudził we wszystkich uczucie odrazy do mojej osoby. Jednakże to nic nie znaczyło, albowiem już dawno przejadło mi się bycie miłym dla wszystkich.. Od tej pory będę polegał wyłącznie na sobie, nie potrzebuje nikogo, by osiągnąć sukces..

Mężczyzna w pasiastej koszuli wychylił się za liny, a następnie oznajmił początek batalii jednym ruchem ręki... Pewnym krokiem wyszedłem z miejsca spoczynku, by zakończyć przemarsz na środku kwadratowej maty. Głęboko spojrzałem w oczy petenta, by przeniknąć w głąb jego umysłu. Pragnąłem poznać najskrytsze myśli, ale również obawy, związane z ów bitwą. Posłałem delikwentowi szyderczy, bardzo charakterystyczny dla mojej osoby uśmiech. Chciałem jak najmocniej naruszyć spokój ducha przeciwnika, by całkiem nieświadomie odkrył swe najsłabsze punkty. Uniosłem swe drżące ręce ku górze, umiejscawiając je na wysokości klatki piersiowej. Łączyło się to z pierwszym odruchem, który miał rozpocząć tenże pojedynek. Na oczach widzów, tworzyć zaczęły się nierówne koła, które były nieodzowną metodą, na inicjacje sporu. Regularnie skracałem dystans, jednak po kilku krokach, cofałem się na swe miejsce. Po paru okrążeniach, antagonista był nieco rozjuszony moją postawą. Przyczyniło się to , do pierwszego zainicjowania ataku. Dzięki trzeźwemu umysłowi, mogłem bez problemów uniknąć próby szturmu, tym samym stawiając siebie w korzystnym świetle. Zaparłem się nogami i wymierzyłem oponentowi trafnego sierpa, który okazał się być doskonałą podcinką. Austin nie okazał skruchy i już po chwili znalazł się na równych nogach. Nie zdążył jednak zareagować, gdyż krwiożerczy clothesline spowodował, że jego plecy znów dotknęły zimnej jak lód maty. Wyczekałem podniesienia się rywala na kolana, wtedy właśnie wymierzyłem mu Enzuigiri!

Mistrz Tag Team'ów, od razu po zainkasowaniu mocarnego kopnięcia, przytknął swój tułów do chłodnej maty. Nie pauzując ani chwili, przysunąłem się do persony, przechwytując jego głowę w mocny uścisk. Szarpiąc nią, zmusiłem go do jak najszybszego wstania na równe nogi. W tej pozycji mogłem zdziałać o wiele więcej, aniżeli w pozycji dolnej. Wykorzystując swoją przewagę siłową, pchnąłem petenta w stronę czerwonych lin. "Double A" odbijając się od granic ringowych, nabrał odpowiedniej szybkości. Wykonawszy kolejne dwa kroki, które przybliżyły go do mojej osoby, schyliłem się nieznacznie, by następnie zaaplikować fenomenalnego Flapjack'a! IMPACT! W wyniku udanego rozpoczęcia starcia, pozyskałem wstępną kontrolę. Stojąc na środku kwadratowego pierścienia, mając u nóg zawodnika, widząc ogromny grymas bólu na jego twarzy, jakiekolwiek blokady zniknęły. Każde kolejne ukazanie ich cierpienia, wzmacniało mą siłę, w głowie roiły się kolejne pomysły, tym razem.. bardziej odważne i stanowcze.

To było coś! Pełen adrenaliny wręcz wskoczyłem na równe nogi, krzycząc przy tym w niebo głosy. Paul natomiast nagrodził moje czyny oklaskami, które jeszcze bardziej zmotywowały mnie do dalszego działania. Przysunąłem się po chwili do antagonisty, złapałem jego głowę w mocny uścisk, po czym jednym, silnym pociągnięciem postawiłem go na dolne kończyny. I co teraz zrobisz mistrzuniu?! Ku mojemu zdziwieniu, lekko oszołomiony Aries odepchnął mnie pod wpływem emocji, dzięki czemu znalazłem się nieopodal czerwonych lin. W ułamku sekundy zdecydowałem, iż wykorzystam tą sytuację. Szybko wskoczyłem na drugą linę, po czym jednym zgrabnym ruchem wykonałem na petencie Springboard Crossbody! Wylądowałem perfekcyjnie na klatce piersiowej rywala. Akcja oczywiście została  nagrodzona gromkimi brawami ze strony Heymana. Błyskawicznie znalazłem się na równych nogach, po czym swe spojrzenie skierowałem ku partnerowi Austina... Hej, Trent! *middle finger* Na jego twarzy zagościła złość, która zwieńczona miała zostać atakiem na mnie. Jednak czujny sędzia nie pozwolił mu na to i powstrzymał go na apronie. Wiedziałem, że mogę wykorzystać ten moment, gdy sędzia odwrócił się do mnie plecami. Zaprowadziłem zatem "Double A" do lin, gdzie następnie niemiłosiernie zacząłem dusić go ów częścią ringu. W ostatniej chwili Paul oznajmił, iż sędzia odwraca się w moją stronę, dlatego też jakby nigdy nic, puściłem liny i odszedłem na krok od miejsca spoczynku przeciwnika. Publiczności najwyraźniej nie odpowiadała taka sytuacja, gdyż całą halę po chwili wypełniło tradycyjne "booo!"... Austin z grymasem bólu na twarzy, trzymał się za obolałą szyję. Pomimo tego, nie zaprzestałem dalszej ofensywy. Złapałem jego nogę, a następnie przeciągnąłem go na środek ringu. Ja natomiast działając pod wpływem adrenaliny, wzbiłem się na narożnik, by następnie zaaplikować 450° splash! Mina Heymana mówiła sama za siebie...

Wszystko układało się po mojej myśli. Nie mogłem zatem pozwolić na to, by Aries w jakikolwiek sposób zagroził mojej osobie. Wstałem na równe nogi, po czym od razu skierowałem się w stronę petenta. Przechwyciłem jego nogę, by zaaplikować szybkie Single Leg DDT! Jednak nie poprzestałem na tym. Ponownie złapałem tą samą nogę i wyprowadziłem jeszcze jedno Single Leg DDT... To wszystko było tylko wstępem do Single Leg Crab'u...

Walka nie zaczęła się za kolorowo dla mnie. Nie jestem z tego zadowolony, ale mam okazję teraz pokazać wszystkim moją wytrwałość. Kilka akcji nie wystarczy by mnie zatrzymać. Czas ostudzić temperament mojego rywala. Rozglądam się przez ramię by dostrzec dokładniej jak wygląda sytuacja. Kątem oka dostrzegam nogę mojego rywala jest blisko mnie, a blisko niej moja ręka. Muszę to wykorzystać. Rozpocząłem od kilku uderzeń łokciem prosto w ścięgno achillesa mojego rywala. To bardzo czułe miejsce na uderzenie przez co mój rywal przykucnął troszkę osłabiając troszkę uchwyt. W tym momencie dosięgnąłem uda mojego rywala łokciem. Kilka uderzeń spowodowało nie byle jaki ból mięśni w nodze mojego rywala. W tym momencie postanowiłem oprzeć ciężar ciała na moich rękach. Podparłem się na nich odrywając się od maty podnosząc od razu mojego lekko kulejącego rywala do poprzedniej pozycji. Wykonałem przewrót do przodu przechodząc pod nogami mojego rywala jednocześnie wyprowadzając go z równowagi przez co padł na matę. Mój rywal wraz z zderzeniem się z matą puścił uchwyt.

Czy mogłem temu zapobiec? - Ta myśl nawiedzała mnie nieustannie, powodując dreszcze na mojej skórze, które były jednym z czynników narastającego strachu.. Czułem się, jakbym żył w jakimś równoległym świecie. W pewnym momencie jestem na samym szczycie, potem zaś na samym dnie.. Jednakże, znałem receptę na wydostanie się z czeluści, w których przebywałem już zbyt długo...

...Czy wszystko w porządku? - Usłyszałem jak przez mgłę. Lekko zdezorientowany otworzyłem ciężkie powieki i ujrzałem mężczyznę w pasiastej koszuli, który poklepywał mnie po policzku, sprawdzając, czy jestem w stanie dalej kontynuować walkę. Nie zważając na obecność arbitra, rozglądnąłem się na boki, poszukując miejsca spoczynku adwersarza. Znajdował się on nieopodal narożnika, w którym również umiejscowił się mój towarzysz - Paul Heyman. Na jego twarzy widniał szyderczy uśmiech. Wyglądał, jakby niczym się nie martwił.. Przetarłem rękoma spoconą twarz, po czym za pomocą lin dźwignąłem się na obolałe nogi. Bez namysłu skierowałem swe spojrzenie na antagonistę. W mojej głowie od razu zarysował się pewien obraz planu, który bez chwili zwłoki chciałem wprowadzić w życie.. Przysunąłem się do petenta na krok, by następnie obrzucić go niezliczonymi obelgami. Miało to na celu zaburzenie jego spokoju ducha. Zdawałem sobie sprawę, iż rozjuszony tą sytuacją rywal będzie chciał jak najszybciej dorwać mnie w swoje ręce, jednakże właśnie na to po cichu liczyłem... Austin bez żadnych oporów podniósł swój tułów z nad maty, przechodząc tym samym do pozycji klęczącej. W tym wszystkim widziałem swoją szansę, którą niewątpliwie chciałem wykorzystać. Podbiegłem do lin, gdzie następnie wykorzystując ich sprężystość nabrałem odpowiedniej prędkości. Gdy znalazłem się o krok od miejsca, w którym wciąż znajdował się oponent, wzbiłem się ponad ziemię, finalizując swoją postawę potężnym low dropkick'iem, który zmiótł mistrza Tag Team'owego z powierzchni...