Wjeżdżam czołgiem z Bartkiem!

(edit dziś w nocy)

Mrowienie palców, ból psychiczny oraz wspomnienia powodowały u mnie fale nieprzemyślanych decyzji. Wszystko zaczęło się miesiąc temu na gali Survivor Series, gdy to drużyna Regala wygrała walkę o władzę na niebieskiej tygodniówce. Od tamtego czasu, me życie zmieniło się w istne piekło, ataki słowne byłem w stanie odbijać na swoją korzyść, jednak walka z władzą staje się nie do zniesienia. Psychicznie wypalony, fizycznie zmęczony, czułem się jak król szczurów - zmanipulowany chęcią zdobycia złota Drew próbował prawie każdego możliwego sposobu, aby załatwić sprawy swego pana. Wszystko układało się zgodnie z planem, jaki dawno uknuł William, a McIntyre był tylko marionetką w rękach generalnego menadżera. Teraz to do mnie dotarło, więc od dziś nazywam to karmą, wszystko co spotyka mnie przez ostanie tygodnie musi być czymś bardziej gorętszym, niż zwykłą próbą ukoronowania się jako nowego mistrza. Czyżby córka prezesa, Stephanie McMahon, w końcu zrealizowała swój pomysł? Czyżby jej się to udało? Dzisiejsza walka miała być najwyraźniej tego dowodem!

- Chris wszystko w porządku?! Powiedział sędzia poklepując mnie po twarzy, obudziłem się z amoku od razu kierując swój wzrok na pretendenta do mego złota, delikatnie kiwając głową pokazałem iż jestem zdolny do walki chodź na takiego się nie czułem. Problemem numer jeden był fakt iż mam zakaz używania Codebreakera, a więc momentami przeciwnik ma minimalną przewagę. Słysząc chanty "Best In The World!" oraz "Y2J" sprawiły iż w mych żyłach popłynęło turbodoładowanie silnika, teraz byłem gotowy na swego przeciwnika. Wyciągając w jego stronę ręce próbowałem namówić go na mały pokaz tańca, w którym najważniejszym z błędów nie było pomylenie kroków, a włożenie w to całej siły. Drew zrozumiał i zaczęliśmy morderczy taniec, wokół nas na trybunach zasiadło tysiące widzów, każdy z nich był przygotowany na to starcie, niczym w Starożytni Rzymianie w prastarych koloseach. My mięliśmy za zadanie wcielić się w dwóch gladiatorów, walczących w wolność. Zwycięzca tej walki odejdzie do domu ze złotem i zyska odkupienie, dlatego siłując się z szkotem próbowałem włożyć w klincz więcej sprytu niż siły, musiałem emocjonalnie zgubić i zmylić swego przeciwnika. Dlatego podczas ostatecznej próby przejęcia inicjatywy silnym kolanem wbiłem się w jego brzuch, niszcząc przy tym jego układ odpornościowy. Lewa ręka automatycznie ułożyła się na jego karku, dolałem oliwy do ognia dodając prawą rękę zapiąłem stabilny Headlock podduszałem go minimalnie jakieś pięć sekund, po czym przełożyłem rękę na jego kończynę i razem z całą siłą pchnąłem go w stronę lin, ustawiając się przy tym w doskonałej pozycji do kontrataku. Odbicie od lin i Drew od razu biegnie zezłoszczony w mą stronę, udało mi się go jednak uspokoić silnym Spinning Wheel Kickiem. Publiczność momentalnie ożyła, brakowało mi tego uczucia, to coś motywowało mnie oraz niczym dopalacze dodawały pokłady nowej energii. A McIntyre chwytając się za głowę mógł być zadowolony z jednej rzeczy - nie wiedział co miałem zamiar zrobić w tej walce. "Świadome bycie unikatem, to rządzenie światem" słowa bardzo działały na mą osobę, chciałem rządzić, a nie być rządzonym - powoli stawałem na własne nogi w batalii, gdzie Drew był tylko pionkiem w grze Williama Regala.

Przeciwnik leżąc na macie był już tylko marionetką w moich dłoniach, niczym pacynka wykonująca ruchy przy pomocny doświadczonego mentora Drew mógł już tylko patrzeć i wyczekiwać moich kolejnych sprytnych zagrań z mojej strony. Widziałem iż trzyma się za twarz, więc miałem chwilę aby zastanowić się w jaki sposób pociągnąć walkę dalej, tak aby osłabić przeciwnika i sprowadzić do granic możliwości. Podchodząc do niego zacząłem szyderczo kopać po plecach, by przez chwilę poczuł się tak jak ja gdy rozbił mną stół, gdy na ostatnim Smackdown przyjąłem jego akcję kończącą. Trafiłem w sam środek spisku, który za wszelką cenę chciałem zakończyć. Pod wpływem z uderzeń przeciwnik obudził się, lecz nadal nie był w stanie zatrzymać nawałnicy silnych uderzeń z pięści wycelowanych w jego głowę, sędzia patrzył bezczynnie i przyglądał się czy aby nie przeginam. Podniosłem go i silnym szarpnięciem lewej ręki wprowadziłem w ruch, aby odbijając się od lin przyjął kolejna doskonale znaną akcję tak zwany Atomic Drop by po chwili powalić go Knife Edge Chopem. Wszystko układało się na moją korzyść, jednak walka to wciąż jedna wielka niewiadoma, to tak jakby w dwadzieścia sekund po raz pierwszy ułożyć kostkę rubika. Była doskonała okazja bym zaatakował dlatego wybiłem się z lin i biegnąc w stronę leżącego przeciwnika wykonałem Running Senton, widząc przeciwnika zwijającego się z bólu, wyszedłem z ringu i wyciągnąłem spod niego kija do kendo. Tym samym rozpocząłem drogę do zwycięstwa, silnymi uderzeniami precyzyjnie wycelowanymi w brzuch i plecy zacząłem niszcząc przeciwnika u samej podstawy.  Pod wpływem zadawanych ciosów, kij rozpadł się na części pierwsze i prawie nie był w stanie do użytku. Na ciele przeciwnika pojawiły się czerwone napuchnięte pręgi, a więc wszystko działa zgodnie z planem.  Musiałem jak najszybciej zgasić zapał przeciwka, który rósł na skutek ciągle zadawanych ciosów, a jeśli nie chciałem stracić inicjatywy musiałem postarać się osłabić przeciwnika na tyle aby nie był w stanie zadać mi jednego ciosu. Silnym stompem w brzuch usadziłem go w pozycji siedzącej podając do tego szybkie Step Up Enzuigiri, po którym lampka w głowie przeciwnika na jakiś czas zgasła. Postanowiłem pójść za ciosem i zadawać kolejne mocne akcje z mego arsenału, wyczekiwałem momentu, w którym przeciwnik się podniesie by silnym kopnięciem w stylu Shawna Michaelsa powalić go na matę soczystym SuperKickiem dodając do tego Jumping Senton. Przeciwnik zwijał się z bólu, a ja miałem odrobinę czasu by odpocząć...

--
Używam UM!

Moja zbytnia pewność po raz kolejny mnie zgubiła. Jericho udzielił mi naprawdę sporej lekcji i pokory i nadszedł najwyższy czas aby wyciągnąć jakieś wnioski. Rywal nadbiegał w moją stronę aby po raz kolejny już w tym pojedynku zainicjować Running Senton. Tym razem jednak nie dam się na niego złapać. Byłem wciąż dość świeży więc gdy ten nadbiegł i wyskoczył w górę przeturlałem się w bok w kierunku z którego ten nadbiegał w wyniku czego Y2J zaliczył bolesne spotkanie z podłożem ringu.

Rzucałem moim przeciwnikiem niczym szmacianą lalką, moja przewaga nad nim wydawała się być co raz większa. Nie zwlekając ni chwili dłużej wykonałem Snap Suplex. Była to kolejna niezwykle mocna, siłowa akcja jaką udało mi się zaaplikować na moim przeciwniku. Odsunąłem się od przeciwnika i poczekałem aż wstanie, gdy tylko to zrobił to posłałem Irish Whipp'em w narożnik po czym wbiłem się w niego przy pomocy Running Back Elbow to corner. Po tej akcji rywal zsunął się po narożniku i leżał nie bardzo wiedząc co się dzieje, wykorzystałem tą chwilę i opuściłem ring i udałem się po jeden ze stołów. Wsunąłem go na ring. Rywal się już ogarnął więc powaliłem go Big Boot'em. Po tej akcji rozłożyłem stół.

Przeciwnik chwyciwszy mnie w pasie, starał się wykonać kolejną akcję ze swojego arsenału. Musiałem szybko coś wymyślić, wszystkie czynniki były przeciwko mnie, nawet sama pozycja była jednym słowem do dupy. Zaraz, zaraz miałem obydwie rączki wolne do tego trzymanie przeciwnika mogło pomóc mi w przejęciu inicjatywy. Pierwszą rzeczą, którą powinienem uczynić to spowolnić przeciwnika, dlatego wykorzystałem do tego celu rączkę, którą miałem na jego plecach i punchując go nią powoli spowalniałem działanie McIntyra. Na skutek ataku Drew nie tylko spowolnił ale osłabił trzymanie, teraz bez zahamowania uderzałem coraz silniej w ciało rywala. Przesuwając rękę w stronę karku próbowałem zapiąć headlocka by na chwilę odciąć mu dopływ powietrza, jedną ręką było trudno ale gdy tylko moja ręką znalazła się na karku szybko zacisnąłem ją i Dru puścił trzymanie jednak teraz ja miałem go w uścisku. Nie chciałem tracić czasu dlatego z Headlocka przeszedłem do wykonania Bulldoga, którym wbiłem twarz rywala w matę...

Czy to już koniec? Nie mogłem uwierzyć, że tak szybko doprowadziłem do tak beznadziejnej sytuacji. Jericho naciskał na moje ciało co raz mocniej, bezlitośnie naciągając mój kręgosłup. Czułem wręcz niemożliwy do opisania słowami ból. Wszystko inne wydawało mi się być teraz nieistotne, ani pas mistrzowski, ani ta cała walka. Wydawałem się być kompletnie bezradny. Krzyczałem, szamotałem się jak tylko mogłem. Wydawałem się być totalnie bezradny. W chwilowym przypływie słabości zdesperowany zacząłem klepać matę, nic to jednak nie dawało. Nie mogłem tak po prostu odklepać. Moja dłoń upadła, powieki zmniejszyły się. Moje mięśnie naprężyły się. Przestałem czuć ból, wszystkie słabostki zniknęły. Pojawiła się nienawiść i siła, którego źródła nie znałem. Wsparłem się na na rękach po czym starałem się nieco unieść i przy okazji przewrócić na bok, ten przeciwny do położenia Kanadyjczyka. Przy okazji mocno szamotałem nogami próbując wyrwać je z uścisku Y2J'a i osłabić działanie submissionu.