Ring announcer: Making his way to the ring! From Pokémon Stadium, weighing at 202 pounds, Kenny Omega!

A na rampie pojawia się pretendent na stanowisko generalnego managera. William Regal ubrany w garnitur i trzymając w dłonią jakąś teczkę spaceruje wzdłuż całej rampy. Zatrzymuje się na jednym z jej końców po czym otwiera trzymany przez siebie przedmiot i wyciąga z niego wielką flagę z logiem SmackDown. Unosi ją do góry i wykrzykuje coś w kierunku publiczności po czym dumnie nakłada ją sobie na ramiona.



Tymczasem pojawia się kapitan drużyny Regala, jego ulubieniec oraz wierny uczeń - Drew McIntyre. Szkot ubrany jest w swój strój do walki w ręku trzyma jednak mikrofon. Zatrzymuje się obok swojego mistrza stając po jego prawej stronie, lekko przed nim.

- Panie i panowie przedstawiam nowego Generalnego Managera SmackDown, oto sir William Regal!

Wśród publiczności rozlega się donośne buczenie.

- Oto dzisiejszego dnia losy SmackDown odmienią się najlepsze, w końcu zakończy się idiotyczne panowanie amerykańskiego idioty i rozpoczną się prawdziwe rządy. Dzisiaj Generalny Manager Regala, a jutro mój pas mistrza świata wagi ciężkiej! Bo nie od dziś wiadomo, ze Brytyjczycy zostali stworzeni do tego by panować nad innymi narodami. A teraz pragnę wam przedstawić ludzi, którzy pomogą nam osiągnąć ten cel. Przywitajcie ich gromkimi brawami!

Justin Roberts: And He's Tag Team Partner, From Madrid Spain, Weight a 323 lb, "Big Red Monster" KANE !

Jedna drużyna oraz druga prawie cała, komentatorzy, osoby na backstage'u, fani na trybunach czy przed telewizorami... Cały wrestlingowy świat czeka by wreszcie okazało się kto będzie tym tajemniczym zawodnikiem. Po wejściu ostatniego zawodnika jego theme zamilkł, a wszyscy wsłuchiwali się w doping fanów domagających się tej tajemniczej postaci. To wszystko przerwał znany theme song...




Zgadza się! To piosenka wejściowa byłego World Championa, który po chwili wsłuchiwania się w swój theme song pojawia się na rampie w towarzystwie Paula Heymana. Stając pośrodku rampy wykonał kilka swoich podskoków po których na hali rozstrzeliły się liczne fajerwerki, a Brock zakończył to swoim klasycznym uniesieniem rąk po czym zaczął podążać w kierunku kwadratowego pierścienia, oczywiście tuż przed swoim mentorem, który ma zamiar wspierać go w tym pierwszym pojedynku po powrocie, a kto wie czy i nie w późniejszym etapie. Przed samym ringiem zatrzymał się by znów wykonać kilka podskoków kończąc to skokiem na apron, któremu znów towarzyszyły fajerwerki. Po wszystkim wszedł do ringu pomiędzy drugą, a trzecią liną i podszedł do narożnika w którym czekała już reszta jego teamu.

Podczas gdy tysiące ludzi z niecierpliwością oczekiwało rozpoczęcia stanowiącej swoisty gwóźć programu walki, znajdujący się w samym centrum uwagi Luchador, począł tonąć w otchłani swej mrocznej duszy. Stojąc w narożniku, konsekwentnie przywoływał wściekłość, nie pozwalając jednak aby ta zawładnęła jego umysłem. "Zimny gniew"- swoisty trans a zarazem i niezwykle skomplikowana sztuka samokontroli umysłu, za sprawą której Hunico czynił się swojego rodzaju uśpionym potworem, w każdej chwili mogącym eksplodować rządzą krwi. W ten oto sposób sekundy mijały, a fani poczynali coraz głośniej dopingować przedstawiciela swoich faworytów. W końcu swoisty podmuch grozy przeszył uszy Meksykanina. Hartowana stal zaśpiewała, obwieszczając początek końca jednej ze stron.
Wpatrzony do chwili obecnej w śnieżnobiałą matę Luchador dopiero teraz skupił swą uwagę na oponencie, który wraz z charakterystycznym sygnałem, niczym ten nędzny, spuszczony ze smyczy pies, w nadziei na dalszą nieuwagę Hunico postanowił przypuścić nań natychmiastową zarżę, od której powodzenia okazały się go dzielić jedynie ułamki sekundy. Owe niemalże niezauważalne dla ludzkiego oka jednostki czasowe w ostatecznym rozrachunku odwróciły sytuację o 180 stopni, umieszczając Hawkinsa w jeszcze przed momentem zajmowanym przez Meksykanina narożniku. Mimo iż jest to zaledwie początek potyczki, owo zagranie uczyniło Curt'a chwilowo podatnym na kontratak rywala, który w celu jego wykonania błyskawicznie pomknął ku liną. Szybkie odbicie, i "czarna perła meksykańskiego wrestlingu", na dobre odcumowując od brzegu, ruszyła na podbój mórz, zwanych WWE, w swą pierwszą po powrocie ofensywę. Zwieńczeniem tego po krótkiej chwili okazał się być soczysty Clothesline, który nieoczekiwanie szybko wyeksmitował rywala poza "progi kwadratowego pierścienia". Choć inicjatywa przejęta w tak wczesnym etapie pojedynku dziwiła samego Luchadora, to zaistniała sytuacja wciąż mogła ulec diametralnej zmianie, dlatego też w celu dobitnego przypieczętowania swej dominacji, Meksykanin postanowił czym prędzej pomknąć w stronę Hawkinsa, by po efektownym wyskoku, z gracją artysty i niemałym impetem wylądować na przeciwniku. Tak oto Suicide Senton z abstrakcji jaką był zamysł Ariesa, stał się faktem dokonanym i jak najbardziej namacalnym, o czym najlepiej wiedział ugodzony przezeń Curt. Podczas gdy w skutek tegoż ataku obaj zawodnicy spływali jeszcze po oddzielających pole bitwy barierkach, zespół luchadora począł nakłaniać go do zmiany. Najwyraźniej jednak w wizji mrocznego wojownika z Meksyku punkt kulminacyjny jego ofensywy jeszcze nie nadszedł, a śmiałe sugestie partnerów tylko skutecznie go zirytowały, uwalniając weń cząstkę nakumulowanego przed starciem gniewu. Niesiony ową siłą, błyskawicznie podniósł się z lodowatej podłogi, by po kilku poprzedzających Gut Kick punch'ach, podjąć próbę wyeliminowania oponenta poprzez, zważywszy na podłoże, teorytycznie niezwykle efektywną lecz przy tym i nieco ryzykowną akcję, jaką w domyśle Ariasa miał być Tiger Driver. Jak się jednak po chwili okazało, uwolnienie nawet cząstki trzymanego przezeń na uwięzi gniewu w nieodpowiednim momencie wystarczyło, aby poprzez swoiste "zaćmienie" umysłu, dać Hawkinsowi dojść do słowa. W momencie, w którym Curt podjął próbę wyrzucenia za siebie oponenta, mroczną duszę czarnego Sin Cary przeszył jak gdyby lodowaty dreszcz, który to, spowodowany eksplozją adrenaliny w jego ciele, skutecznie przywrócił jego umysłowi trzeźwość, dając dojść do głosu wyrobionemu przez rutynę i doświadczenie instynktowi. Za sprawą owego zamaskowany akrobata zdołał w porę przeważyć wciąż nieco ogłuszonego przeciwnika, by zsunąwszy się z jego pleców, zgrabnym fikołkiem wylądować na macie i przemieścić się w stronę czarnej bandy, by z pomocą siły odśrodkowej powstać tuż przed nią. Tym czasem upatrujący w tejże sytuacji szansę Hawkins, czym prędzej przy pomocy Clotheslinea postanowił wbić Hunico w owy przedmiot, co jednak ostatecznie po kolejnym fenomenalnym uniku Ariasa, po raz kolejny przyniosło zgubę oponentowi Meksykanina. Podczas gdy logiczne myślenie wbitego już w bandę Amerykanina chwilowo zagłuszone zostało przez przeszywający go ból, luchador czym prędzej dopadł do lin, by zwieńczyć to wszystko kolejną niezwykle efektowną akcją. Owy będący kwintesencją wrestlingowego artyzmu Asai Moonsault stanowił idealny punkt kulminacyjny.

Wbaczcie że ta długo, do pisania usiadłem mniej więcej w tym czasie co Aaron, ale po powrocie kompletnie wszedłem z wprawy, co trzeba przyznać, w moim przypadku przychodzi dość szbko. Wycisnąłem ze swojej obecne dyspozycji tyle, ile się da.
598 słów

Edit: Literówka - zmęczony jestem xd

Ostatnio edytowany przez Aid4n (2013-10-30 22:55:56)

Mamy pokaz ruszania dupą xD

Dalej!