A więc czas? Dobra, opiszę wszystko bardziej ubogo, ale krótko.
Podczas gdy w początkowym etapie walki Curt pozwolił sobie na utratę kilku cennych sekund, Hunico zdążył się już nieco otrząsnąć po ofensywie ze strony oponenta, i w chwili, w której ten go podniesieniu go, przystąpił do zapięcia, luchador zareagował natychmiast, w pierwszym odruchu wciskając podbródek w niezaciśnięty jeszcze uchwyt na szyi, a następnie, w chwili upadku, skierować ich na bok i, będąc silniejszym a także mając po swojej stronie element zaskoczenia, adrenalinę i prawo fizyki, błyskawicznie przeturlać się na brzuch(zapięty uchwyt + upadek i szybkie przekręcenie = ok. 2-3s). Teraz nieco silniejszy fizycznie Meksykanin natychmiastowo podkurcza pod siebie kolana, i usiłując odwrócić uwagę przeciwnika od defensywy, poczyna delikatnie się podnosić(ok 5-6s). Teraz cała uwaga Hawskinsa spoczęła na szarpaninie i desperackich próbach obalenia luchadora oraz przekręcenia z powrotem na plecy. Dlatego też Hunico postanawia nagle powrócić do leżenia, przy tym ku zaskoczeniu rywala, uwalniając swoje ręce i natychmiast z upadkiem uderzając prawą pięścią w jego twarz. Nieco ogłuszony przeciwnik odchyla głowę i na ułamki sekund "odlatuje". Wtedy, natychmiast po pierwszym, następuje kolejne, identyczne po którym następuje błyskawiczne uderzenie lewym łokciem w żebra (przeciwnik lekko zsunął się w lewo) i lewą ręką natychmiastowe pochwycenie jego głowy(ok.7-9s).Teraz na narażoną na ofensywę twarz spada istna nawałnica uderzeń z prawej pięści, która skutecznie na dłuższą chwilę ogłusza przeciwnika. Teraz Hunico szybko przekręca się na plecy, przechwytuje jedną z bezwładnie leżących na podłożu nóg, swoją nogą zabezpieczając drugą i z pośpiechem, bez oporu ze strony rywala, zrywa uścisk na szyi. W tejże chwili submission zostaje zerwany, a sędzia rozpoczyna liczenie na korzyść błyskawicznie wywalczonego sobie inicjatywę luchadora...(ok.15-16s)

Wybaczcie styl, nie spałem dzisiaj.
Na początku chciałem coś wyjaśnić:

"Twoje wyjście głównie stoi na tym iż "jesteś silniejszy niż przeciwnik" z moich badań i pytań do publiczności (nigdy nie daje werdyktu najpierw z kimś to muszę ustalić aby nie było ze sam) stwierdzam iż "będąc silniejszym a także mając po swojej stronie element zaskoczenia" - rozumiem ze wykonywanie akcji tez męczy ale ty to przyjąłeś więc jesteś jest bardziej zmęczony i ze jesteś silniejszy chuja da"

Za bardzo zwracasz uwagę na wymowę słów, a za mało uwagi poświęcasz samemu wyobrażeniu sobie sytuacji. Przewagę siły podkreśliłem tylko po to, aby nie potraktowano mojej postaci jak Mysterio czy innego Sin Carę, od których Hunico jest silniejszy. Chciałem uniknąć nieporozumienia, a w rzeczywistości moja postać podnosi się zaledwie niewiele nad ziemię (ma kolana podkurczone pod siebie) i na krótką chwilę, bo zaraz później pada. To jest w stanie wykonać nawet przytoczony przez ciebie Ziggler, nie muszę mieć do tego Batisty. Po 2, samo duszenie trwa kilka sekund, na dodatek mam wsunięty podbródek w uścisk (podałem argumnety na prawdopodobieństwo tak szybkiej reakcji - nic do tego nie miałeś). Później jest już bicie po mordzie aż nie wymięknie.

Aby nie było, że tak usilnie bronię swojej wersji wydarzeń, bo nie mam pomysłu - na wypadek gdybyś znalazł racjonalne kontrargumenty, oto moje ostatnie wyjście(mam nadzieję, że przymkniecie oko na nietypową formę wyjścia, jestem zamulony w ch*j)

Curt dał mojej postaci dłuższą chwilę na wytchnienie, myślę że pamiętasz to, co dokładniej pisałem w pierwszym wyjściu. Aaron popełnił tutaj pierwszy błąd, a złapany w submisson Hunico już w chwili w której opuszki palców opadną na biceps Curta (submission "oficjalnie" zapięty) poddany zostaje nagłemu wybuchowi adrenalinyn (tutaj też chciałbym się odnieść do twoich wątpliwości o sile i kondycji - Sub nie został zapięty jako kontratak, czyli na świadomym przeciwniku. Hunico był nieco ogłuszony i wraz z przypływem świadomości, w skutek sytuacji w jakiej się "budzi" następuje swoisty szok powodujący istną eksplozję adrenaliny, która do czasu pierwszego uderzenia spokojnie powinna go pchać. Poza tym, mamy początek jednak). Aby skrócić, bo nie mam czasu fabularnego, nie pierdolimy się i do ofensywy przystępujemy od razu. Zakładając, że rywal dopina suba całkowicie w pozycji siedzącej, a dopiero potem szarpnięciem ciała usiłuje sprowadzić nas na plecy, w chwili wsunięcia brody (ułamki sekund po złączeniu się palców i bicepsa Hawkinsa), błyskawicznie atakuje lewym łokciem w żebra. Nie spowodowało to większych obrażeń u rywala, lecz skłoniło go do szybszego obalenia na plecy. Przy owym szarpnięciu ciała do tyłu, odchylił także głowę. Dlatego wystarczy, że Hunico w czasie upadku na plecy wykorzysta to i w tejże chwili trafi prawą pięścią w jego twarz(cios za siebie). Curtowi na chwilę rozmywa się obraz, a działający szybko, pod wpływem adrenaliny Hunico, natychmiast po upadku na plecy, chwyta ową prawą ręką w pierwszej chwili prawie bezwładnie leżącą głowę oponenta(dosłownie chwila ale wystarczająca) i dociska szyję do swojego ramienia. Teraz wystarczy tylko nawałnica uderzeń z lewej pięści, rywalowi urywa się film. Hunico natychmiast rozrywa uchwyt na szyi i na żebrach, łapiąc przy tym jedną z nóg. Sędzia automatycznie liczy na korzyść sensacyjnie przejmującego inicjatywę Hunico, dziękujemy!

PS: Długo opisane, ale nie chcę już nieporozumień. Fabularnie to Cios w żebra, obalenie Curta podczas którego następuje cios w odchyloną w skutek szarpnięcia ciała głowę(twarz), która to w pierwszej chwili pada bezwładnie, zostaje więc błyskawicznie przechwycona jedną ręką, uderzana drugą kilka razy. Tyle.

Szok...
Ekscytacja...
Zawiedzenie jednakowoż w paradoksalny sposób zmieszane z nutką nadziei...
Myśli niczym raniące ostrze przeszywały umysł Hunico, raz po raz wnikając weń i bez najmniejszej refleksji, uciekając, niezauważone...
Artysta, wznoszący dyscyplinę wymyśloną przez prymitywnych Amerykanów do rangi sztuki...
Członek jakże wąskiego grona elitarnych wychowanków Meksykańskiej szkoły wrestlingu...
Istne uosobienie najpiękniejszego wyobrażenia śmierci, będącego niczym ta przepiękna, czarnooka tancerka, swoimi ruchami definiująca nasze nędzne życie w sposób, w jaki nie oddała by tego najznamienitsza poezja...
W istocie, mimo iż nie chcemy przyjąć owego tańca za obiektywne oddanie naszych grzechów, zniewalająca jednak nasze zmysły...
Zabójczyni z gracją...
Dotychczas swą osobą idealnie oddający ową metaforę Hunico, od dłuższej chwili siedział w narożniku, zastanawiając się nad swą prawdziwą wartością. Postawiony przed niezwykle trudnym wyzwaniem, zmuszony został do "sięgnięcia po swój najlepszy pędzel".
W tymże celu wyciszył umysł, by, zatapiając się w nieskończenie głębokiej otchłani zwanej duszą, uwolnić swą wściekłość...
Swoisty lód, pokrywający dotychczas nakumulowane w luchadorze emocje, niczym rozgrzany ciepłem powstałym w skutek gwałtownie uwolnionej adrenaliny, począł drastycznie topnieć...

Otworzywszy oczy, Hunico popatrzył na podnoszącego się z pomocą lin Amerykanina. Choć wciąż zachodził w głowę, jak to ścierwo mogło go zdominować, nie zamierzał go lekceważyć.



W jednej chwili, pogrążona w mrokach dusza luchadora, zapłonęła żywym ogniem, czyniąc go już nie tyle podobnym do wysłanników piekieł, co do samego królestwa szatana...
Curt... czy jesteś gotów zatańczyć ze śmiercią...?

225 słów - wykorzystuję granicę błędu... czy coś w tym stylu xD
KILKA SEKUND SPÓŹNIENIA WEDŁUG MOJEGO Zegarka - jbc, proszę o wyrozumiałość.

Edit: Literówki itp. Zdaję sb sprawę, że większość posta wypełniają przemyślenia, jednak chciałbym zaznaczyć, że jest to OS i ich ilość zależy od gimmicku postaci, a w moim było t raczej koniecznie, by oddać charakter postaci.

Ostatnio edytowany przez Aid4n (2013-11-04 22:19:32)

Jak to Aigor zdążył mi już trzy razy na chatboxie wytknąć jest 2-0.

1...
2...
3...

Wyeliminowany...

W sumie gdyby nie fakt iż Hunico to midd card może mniej to by odbił finishera. Curt to były mistrz, więc odbije po finisherze na pewno...

Zmiana w drużynie Longa! Do ringu wchodzi Kenny Omega!!!
Wściekły William namawia, aby do ringu wszedł Drew, lecz ten pokazuje na Wielkiego Czerwonego Potwora!!!

Omega vs Kane!!!

Kto ładniej max 350 słów (Margines błędu +30 słów)

Sekunda za sekundą, minuta za minutą. Chwile przemijają szybko, wielcy odchodzą, ich miejsce zajmują nowe jednostki. Każdy ma swój określony czas. Czas narodzin, czas świetności, czas umierania. Mój czas świetności jest teraz!

Stojąc w ringu czułem ciężar, jaki został umieszczony na moich barkach. W tym momencie byłem odpowiedzialny za swoją drużynę. Nie mogłem zawieść nikogo z nich. Więc czym prędzej nastawiłem się na poważny bój z oponentem ustawionym naprzeciw mnie. Kane, czyli potwór, który przeraża samym swoim wyglądem. Postura rywala sprawiała, że wyglądałem jak chuchro, ale nie przejmowałem się tym. Technika przeważa nad siłą w każdym aspekcie walki, więc batalia z kimś opierającym się na swoich mięśniach nie powinna sprawić mi ogromnego trudu. Wręcz przeciwnie, wykorzystując całą gamę sprytnych zagrań z łatwością przechylę szalę zwycięstwa na swoją korzyść. Wyczuwałem, że przez wszystkich otaczających mnie nie byłem uznawany za kogoś, kto może się oprzeć zamaskowanemu wojownikowi, ale sam wierzyłem w to, że mogę to zrobić. Byłem także w pełni przekonany o tym, iż moi partnerzy również w to wierzą i wspierają mnie. Czułem jak atmosfera zmienia się na bardziej oficjalną, a upewniły mnie o tym zacięte wyrazy twarzy wszystkich z przeciwnego zespołu. W związku z tym postanowiłem działać. Niczym gepard wprowadziłem swoje ciało na maksymalne obroty, po czym ruszyłem w stronę rywala. Wiedziałem jaką taktykę należy obrać, więc tuż przed nim lekko zahamowałem, a następnie padłem na plecy, uprzednio jednak trafiając podeszwami buta kolano Kane'a. Running Low Dropkick zainkasowany! Widząc to lekko się zaśmiałem, po czym wykonałem szybki punch. Ałaaa! Jak boli! Zacząłem skakać po ringu machając obolałą ręką, wprawiając w śmiech wszystkich na arenie. Jednak co śmiesznego jest w cierpieniu innych. Skoro w ten sposób nic nie zdziałam, to trzeba znaleźć inną taktykę. Czym prędzej pochwyciłem głowę rywala, po czym podskoczyłem w górę, a następnie upadałem na matę ciągnąc go za sobą. Jednak kolana moje umiejscowione były na jego klatce, więc upadek sprawił mu ogromny ból, zaś ten wspaniały Lungblower dał mi ogromną przewagę. Już za chwilę dalszy ciąg obijania oponenta.

Zasady gry w kwadratowym pierścieniu uległy ogromnej zmianie, nie Team Longa, a my, Team Williama Regala objęliśmy prowadzenie w tejże walce. Choć jest nas jednego mniej, wiara w zwycięstwo została i to właśnie ona pozwoliła mi zapanować nad losami przeciwnika. Zbyt pewny siebie Kenny Omega, myśląc iż jestem tak łatwy jak Hunico, pozwolił mi na zbyt dużo. Makabryczne tego skutki odczuwa bardzo boleśnie, lecz litości nie zazna. Wygrana w tej batalii do rzecz najważniejsza, a wszystko inne odłożone zostaje na boczny tor. Dla mnie samego jest to najważniejszy mecz po powrocie, pokazanie się z jak najlepszej strony może przynieść wspaniałe korzyści. Jednak by tego dokonać potrzeba kolejnych ataków, które są już w drodze. Niczego niespodziewający się Kenny powoli wstaje, a jest to najgorsze co może uczynić. Wystawiony na pastwę losu oponent nie zagrażający przewadze to świetny materiał na ofiarę. Szybki rozbieg i mocny Clothesline zostaje bezlitośnie zaaplikowany! Omega znów, ledwo przytomny wylądował na macie. Tym razem jednak potrwało to tylko chwilkę, momentalnie uniosłem rywala by złapać go za głowę i zacisnąć DDT Clutch. Gdy wyczułem coraz rzadszy oddech przeciwnika złapałem go za kostium i wyniosłem do góry ustawiając nas obu w pionie. W takiej oto pozycji utrzymałem się dłuższą chwilę, jednak widowiskową akcję zakończył przewrót do tyłu. Bólu w kręgosłupie nieprzyjaciela jaki wywołał Delayed Vertical Suplex nie można zrównać z niczym. Krzyki i jęki Kenny'ego wdarły się do uszu wszystkich siedzących na arenie. Ja niezwykle skupiony obmyślałem dalszą część pojedynku. Ogromna przewaga powiększana z minuty na minutę pozwala na coraz więcej, dlatego też wolnym krokiem podszedłem do oponenta by po chwili przeciągnąć go w pobliże lin. Gdy jego głowa utkwiła między apronem, a najniższą liną załapałem go za nogi by po chwili przeciwnik zainkasował kolejna akcję. Catapulta odebrała przeciwnikowi chwilowo oddech, ten jednak uniósł się na kolana i zdołał wrócić do siebie lecz jego stan wciąż nie był zbyt dobry. Momentalnie wykorzystałem zaistniałą sytuację ruszając na najbliższe liny. Odbijając się właśnie od nich nabrałem odpowiedniej prędkości, lekki wyskok i potężny Running Low Angle Dropkick spada na głowę oponenta! Mocny atak zdaje się być ostatnim na tę chwilę, spojrzałem na Williama, który niezmiernie ucieszony wypatrywał właśnie mnie. Całą drużyna spoglądała z niedowierzaniem na serię przerażających ataków w moim wykonaniu, a to dopiero początek...

Wspaniała postawa Potwora odbije się głębokim echem w federacji, wszyscy ważni w niej ludzie obejrzą to starcie tylko z mojego powodu. Umiejętności jakimi dysponuję są ogromne jednak całość mogę dopiero ukazać tu. O Main Evencie PPV marzy każdy, a ja dostaję go po czterech tygodniach w WWE. O czymś to świadczy lecz wynagrodzę im, a właściwie Williamowi z nawiązką. Udowodnię że to ja jestem najważniejszy w tej drużynie, nikt nie może równać się ze mną. To ja jestem byłem im potrzebny i teraz mamy tego niezwykłe dowody. Zdobycie ogromnej przewagi to namiastka tego co zamierzam pokazać, szybka eliminacja konkurenta to cel wyznaczony, do którego dążyć będę po trupach. Gdy mi się to uda szanse na zwycięstwo wyrównają się. Teraz jednak walcząc o jednego mniej, muszę uważać na jakiekolwiek błędy. Najmniejszy z nich może zakończyć się przegraną eliminacją, a tego bym nie chciał. By do tego nie doszło, droga jest jedna. Następne ciosy zaaplikowane rywalowi odbiorą mu resztki sił. Szybko decyduję się na kolejny atak, biorę rozbi4eg i momentalnie wykonuję Running Jumping Leg Drop. Oponent łapie się za klatkę piersiową, silny ból odbiera mu resztki silnej woli, która chroni przed przegraną. W mej głowie narodził się wspaniały pomysł! Dążąc do niego podnoszę rywala i wykonuję szybki Short-Arm Clothesline. Momentalnie przeciągam rywala na sam środek kwadratowego pierścienia i unoszę. Zwinnym ruchem zapinam przerażającą dźwignię, z której nie będzie łatwo si ę wydostać. Kenny próbuje, próbuje ale co z tego wyjdzie? TAP OUT!

Elevated Reverse Chinlock