Tak jest....Oto on niesamowity Amerykański Wilk Davey Richards wyszedł z backstage'u i uniósł zaciśniętą pięść do góry.Lewą ręką zdjął kaptur z głowy,po chwili wykonał swój znany gest,po którym to wybuchły fajerwerki.Chwilę porozglądał się po arenie,aby po sekundzie ruszyć pewnym siebie w stronę ringu.Cała sala była wypełniona barwami flagi amerykańskiej.
Justin Roberts:Making His Way To The Ring,From Othello,Washington Weight a 208 lb,, The American Wolf Davey Richards
Po tych słowach Davey wszedł do ringu,usiadł w narożniku i w ciszy czekał na swojego przeciwnika.

Wchodzę

Ciężki jest mój los. Te starcie można śmiało nazwać walką "dwóch Dawidów przeciwko jednemu Goliatowi", którym to jest Goldust. To on ma największe szanse na zwycięstwo, a dodatkowo tytuł mistrza Stanów Zjednoczonych na pewno mu doda sił w trudnych momentach. Natomiast "drugim Dawidem" jest znany wszystkim kauczukowy Kofi Kingston. Ten pan może nas zaskoczyć szybkimi i efektownym kontrami, ale mam na niego sposób. Sędzia spytał każdego po kolei o to czy jesteśmy gotowi do rozpoczęcia walki. Najpierw ja, potem Kofi i na końcu mistrz kiwnął głową, że tak...
***G0NG***
...Charakterystyczny dźwięk rozprzestrzenił się po całej arenie. Powoli zgniatam swą rękę i ją rozluźniam, aby pokazać dla antagonistów, że jestem gotów. Wziąłem jeden krótki, choć głęboki oddech i szybko zaplanowałem swój atak. Pomyślałem, iż najłatwiej będzie jak wykończę najpierw Kofiego. Cieszę się z powodu pobytu Michelle McCool tuż przy ringu, ona będzie moją podporą duchową, dzięki której będę walczył do końca. Zacząłem wykonywać drobne kroki, kierowałem się na Jamajczyka. Wszedłem  z nim w chwilowe zwarcie, ale to był jego błąd, gdyż szybko przepchnąłem go do narożnika i uderzyłem kilkunastoma Punch'ami, które upadły prosto na klatkę piersiową. Przeciwnik był zmuszony do oparcia się o drugą poduszeczkę chroniącą przed uderzeniem w złączenie lin. Odwróciłem się, a tam stał starszy z braci Rhodes. Nie pozwoliłem mu na atak i chwyciłem go za rękę. Bez namysłu wypuściłem go Irish Whip'em. Ten, aby uchronić się przed bolesnym zderzeniu głową w liny obrócił swe ciało, a jego cztery litery wbiły się w twarz Kingstona niczym gorący nóż w masło. Na dodatek szybko wziąłem rozbieg i wyskoczyłem tuż przed Runnelsem i zaaplikowałem podręcznikowy Corner Splash. Wbijając swe ciało w dawnego Black Reign'a sprawiłem, iż "tylny zderzak" brata Cody'ego Rhodesa znowu wbijał się chwilkę w kauczkowego Dzikiego Kota z Jamajki. Po tej akcji zeskoczyłem z Dustina, który po upadku pocałował błękitną matę. Nie czekałem ani chwili dłużej, podniosłem opartego w narożniku Mensaha* i wyniosłem go na trzecią linę. Stanąłem przed nim i uderzyłem go jednym Punch'em, aby przypadkiem nie skontrował mojej akcji. Chwyciłem jego gacie, ułożyłem rękę w taki sposób, aby jego głowa znalazła się pod pachą. Wyniosłem go do góry, aby po sekundzie upaść z nim na matę i zakończyć wspaniałą akcję jaką jest Superplex. Biedny Goldust.... to właśnie na jego głowie wylądował plecami Kofi Kingston. Zagrożenie kontuzją było bardzo duże, a dłuższa kontuzja mistrza doprowadziłaby do zawieszenia pasa Stanów Zjednoczonych na czas nieokreślony. Powolutku przy pomocy lin podniosłem się. Dobry początek to połowa drogi do sukcesu, który w dniu dzisiejszym oznacza zwycięstwo. Może dzięki niemu dostanę kiedyś szansę walki o ten cudowny pas jaki znajduje się w rękach człowieka z toną farby na głowie. Spojrzałem w stronę mojej menadżerki, której to posłałem buziaczka, a ona zrobiła to samo i krzyknęła, abym to dla Niej wygrał. To dodało mi pewności siebie oraz siły i motywacji na kolejne ryzykowne akcje.

* Nazwisko Kofiego Kingstona

Musze zrobić jedną ważną rzecz. Wziąć się w garść i mocno spiąć pośladki, zacisnąć zęby i pokazać wszystkim, że to nie koniec Goldusta, że on dalej walczy i mimo dwóch druzgoczących porażek zeszłej nocy nie poddaje się. Miałem szansę. Mogłem ich pokonać, lecz nie pokazałem tego na co na prawdę mnie stać. Jeden drobny błąd wykluczył mnie. Zmęczenie, ciężkie oddechy i walka po walce. Myślałem, że zdołam to zrobić. Dokonam niemożliwego, lecz przeliczyłem się. Dziś to już przeszłość. Wymarzę to z pamięci i zamarzę kolejną victorią, dzisiejszą victorią.

Gong zabrzmiał niczym dzwon kościelny w niedzielną mszę. Ścisnąłem dłoń w pięść i przeleciałem wzrokiem po milczącej arenie. Musze im udowodnić, że nie zawsze się zwycięża i nie zawsze stoi się na szczycie, zdarzy się moment załamania, kompletnej klęski, lecz sztuka tkwi w tym by potrafić się podnieść, przyjąć gorycz porażki na klatę i iść dalej wyznaczona przez siebie ścieżką. A więc do roboty! Rzucałem oczyma miedzy stojącymi oponentami. Powoli ruszyłem na środek. Walki trzy osobowe są nadzwyczaj interesując, lecz czujność to więcej niż podstawa. Uniosłem rękę i wbiłem ją w polik czarnoskórego Jamajczyka. Szybki obrót na piecie i ten sam los spotkał drugiego z oportunistów. Obaj z krzykiem oddalili się, a ja musiałem wykorzystać to położenie i w arcy sprytny sposób wydostać się z frustrującej sytuacji. Chwyciłem włosy Kofiego i naprężając wszystkie mięśnie doprowadziłem do czołowego zderzenia. Wpychając go w posturą Richardsa, który wyjął się w nienaturalny sposób i niczym szmaciana lalka wypadł z kwadratowego pierścienia. Początki z reguły należą do trudnych, lecz to nie pierwszy mój taki pojedynek i co by nie powiedzieć już się przyzwyczaiłem. Ująłem kolana i wystrzeliła jak z procy, by w w finalnym stadium, wyprostować swoje kończyny doprowadzając do nieprzyjemnego spotkania z moją podeszwą. Au. Dropkick z tą piękną chwilą wszedł w życie, a ja mogłem się napawać chwałą z doskonałego rozpoczęcia tej batalii. Czym prędzej ruszyłem do ataku na powstającego Kingstona. Skarciłem jego knowania soczystym punchem w podbrzusze. Oplotłem głowę moją ręką, zarzuciłem jego górną kończynę na mój bark, niczym stara zużytą szmatę. Mocno chwyciłem majtek lotnika i napinając wszystkie mięśnie przygwoździłem go do maty potężnym Suplexem. Nie mogłem się powstrzymać od zwieńczenia dzieła i bez jakiegokolwiek przygotowania, wybiłem się wzwyż i ułożyłem łokieć na jego brzuchu aplikując kolejną wręcz złotą akcję, która nosi nazwę Bionic Elbow.

Mistrz nigdy nie traci wiary w swoje możliwości i dopóki nie zabrzmi ostatni gong, będzie walczył, walczył do upadłego.

Trzech zawodników.  Jeden leży, a drugi? Właśnie pojawił się znikąd na apronie i szybko przeskoczył do ringu, podbiegłem do niego i powaliłem soczystym Clothesline. Wstał tak szybko jak upadł. Biedny Davey. Skazany na cierpienie w moim towarzystwie. Szarpnąłem jego ręką posyłając go w stronę lin. Powrócił ze zdwojoną prędkością. Przechwyciłem jego pędzące ciało i dobiłem Sidewalk Slamem. Au. To jeszcze nie koniec. Nie mogłem się powstrzymać nad ukoronowaniem akcji Bionic Elbowem, który właśnie wszedł w życie. Szybki obrót na piecie, a Jamajczyk już na nogach. Złapałem go za szyję i przyciągnąłem do maty i towarzyszącym przy tym hukiem The Oscarem! Piękna kombinacja, oby tak dalej złociak.

Złapałem Kofiego za galoty i zafundowałem lot w jedną stronę po za bramy kwadratowego pierścienia. Ten z hukiem wylądował na twardym podłożu, a ja mogłem zająć się Richardsem. Oplotłem jego głowę i przyciągnąłem do mojego biodra by po chwili zaaplikować niesamowite DDT. Boli główka? Ma boleć! Czym prędzej oplotłem jego biodra oraz szyję finalnie zapinając Good Night Sweet Charlotte.

Mistrz przejął inicjatywę, to mogło sprawić, iż przegramy pojedynek. Popełnił jednak wielki błąd, dał mi szansę kontry tradycyjnego DDT. Dobrze, że jestem jeszcze w miarę świeży oraz trzeźwy na umyśle. Gdy ten mnie tylko chwycił za głowę i przyciągał do biodra ze złością szybko wykonałemMultiple Shoot Kicks Into Legs and Loins. Teraz był zmuszony do puszczenia uchwytu, a ja bez zwlekania ułożyłem go na matę za pomocą Clothesline'u