Wychodzący z jednej z moich firmowych dźwigni Goldust wywołał we mnie niedowierzanie. Jak on mógł z tego wyjść? Większość zawodników w ciągu kilku sekund porywa dłonie w górę uderzając później o matę... Powinienem teraz stać na środku ringu i w wyciągniętej dłoni trzymać pas, o który tak dzielnie przez te ostatnie kilka tygodni walczyłem...

Siedziałem cicho na macie trzymając się za głowę. Z przerażającym spojrzeniem spoglądałem w śnieżno-białą matę. Nie miałem zamiaru nawet zerknąć na publiczność. Czułem się upokorzony. Czułem jak oczy każdego widza na arenie przytłaczają mnie i wywołują wstyd, który powolutku opanowuje całą moją duszę. Jedyne co mogłem teraz obserwować to krople potu spadające jedna za drugą z mojego czoła. To one pokazują, jak bardzo zaangażowałem się w to starcie. Będąc całkowicie zniesmaczony tym co przed chwilą się zdarzyło, poluzowałem kamizelkę i wziąłem głęboki oddech. Nie mogę się tak łatwo poddać. Będę walczyć choćbym miał wywołać roczną kontuzję. Odzyskam złoto; pokażę Goldustowi, że źle zrobił zabierając najważniejszą rzecz w moim życiu i co najważniejsze: wyślę wiadomość do wszystkich niewierzących we mnie żółtodziobów. Siedząc wciąż jeszcze zgarbiony, wyprostowałem w końcu kręgosłup i spojrzałem do góry wypowiedziawszy kilka, niezrozumiałych dla nikogo słów. Wskazujący palec prawej dłoni podążał po macie 'pisząc' słowo "ZGŁADZIĆ". Ten moment nadszedł...

To co się działo dotychczas było niczym. Czas na wielką wojnę. Ja stworzyłem wojny. TO JA jestem twórcą bólu i cierpienia... Ja, Dean Ambrose.

Nastąpiła pora na zamienienie słowa w czyny, pora na unicestwienie Goldusta. - powiedziawszy sobie to oto zdanie, musiałem jak najszybciej zebrać się w sobie i powstać niczym feniks z popiołów.

Moja sytuacja była niezła. Początek walki należał do mnie. Atakowałem niemiłosiernie obarczając każdy fragment ciała mojego przeciwnika w wyniku czego przy boku miałem teraz leżącego Goldusta, którego to wystarczyło tylko dobić. Nie było mowy o comebacku...

Pełen werwy powstałem, zbierając się do dalszych ataków. Złapałem go za głowę i mocnym szarpnięciem ustawiłem do pionu. Skarciłem jego knowania soczystym punchem prosto w podbrzusze. Dean dynamicznie zgiął się w pół, a ja wykorzystałem jego położenie. Zaplotłem dłoń na jego szyj mocno przyciągając do swojego biodra, zarzuciłem rękę Mistrza WWE na mój bark niczym starą szmatę oraz złapałem jego majtek. Wszystko gotowe, pora teraz na dołożenie wisienki na torcie. Napiąłem wszystkie mięśnie i wyniosłem go ponad moje ciało szybko przerzucając na macie i fundując nieprzyjemny upadek. [ Suplex ] Publika zadowolona z takiego obrotu spraw powstała oklaskując mój wyczyn. A ja kontynuowałem wspaniałą passę. Ugiąłem kolana i wyskoczyłem do góry, nastawiajać swój emerytalny łokieć, który finalnie wbił się w jego brzuch aplikując Bionic Elbow. Dean z bólu usiadł na ringu, a ja nie zamierzam marnować iście kreatywnej okazji. Nabrałem tempa dzięki liną i zmiąłem go poprzez zwinny DropKick. Tak się kończy jeśli igrasz ze złotem kotku. Nie zapomnę tego co mi zrobiłeś, a dziś przyszła pora na zapłatę.

Chciałbym nadmienić, że opis sytuacji Roberta zawiera treści, które nie powinny się w opisie pojawić. Mianowicie - trzeci akapit i początek pierwszego. Co to ma być? To się NIJAK ma do walki. Równie dobrze ja mógłbym sobie przez połowę opisu cytować fragmenty z biblii. Opis sytuacji nie polega na poematach typu:

"Żadna noc nie może być aż tak czarna, żeby nigdzie nie można było odszukać choć jednej gwiazdy. Pustynia też nie może być aż tak beznadziejna, żeby nie można było odkryć oazy. Pogódź się z życiem, takim jakie ono jest. Zawsze gdzieś czeka jakaś mała radość. Istnieją kwiaty, które kwitną nawet w zimie."

...a na opisywaniu sytuacji w ringu. Do drugiego akapitu nic nie mam - tam jest poprawnie, lecz jak wspomniałem wcześniej: początek pierwszego i cały trzeci akapit nic nie mówi o walce, a jest tam zwykłe (jak to mówi Axron) pierdolamento. Nie chciałem robić burdelu w tej walce, ale pomyślałem, że nie będę good guy'em, skoro inni zrobiliby to samo na moim miejscu.

A teraz kilka słów od usera/userów:

"Z marszu wyjebałbym ostatni akapit i początek pierwszego ogółem kurde NIENAWIDZĘ takich powieści i poematów porównania w każdym zdaniu." ~Maverixx

"Cóż, cytaty w opisach sytuacji według mnie są dopuszczalne, ale tylko jeśli odnoszą się jakoś do zaistniałej w ringu sytuacji bądź sytuacji jaka w związku z owymi wydarzeniami zaistniała w psychice zawodnika. Odnosząc się bezpośrednio do pojedynku. W miejscach, które Skilled podkreślił, według mnie rzeczywiście nastąpiła przesada." ~Aidan

"Post ładny.. Ale to jest opis sytuacji, a - o ile dobrze jeszcze pamiętam - on miał oddawać emocje w ringu, zaś tu.. było to widać tylko drugim akapicie. Pierwszy i drugi są piękne stylistycznie (chodź możliwe, że są to cytaty wzięte z neta. Myślę tu przede wszystkim o trzecim akapicie), lecz w opisie sytuacji nie o to chodzi. Opisy sytuacji miały dodać walkom aspektu psychologicznego, nie miało to być krótsze kto ładniej. Bo tu wygląda to jak krótsze Kto ładniej." ~Krzysztof

Pisanie dalej nic ci nie da. Czekam na decyzję sędziego, gdyż uważam, że moje argumenty są jak najbardziej trafne. Przypominam też, że niesprawiedliwością jest, iż nie wziąłeś pod uwagę zdania tych lepszych userów, którzy stoją za mną murem mając takie samo zdanie jak ja.

Chwyciłem jego rękę i pomogłem wstać. Dynamicznie szarpnąłem w stronę lin. Powrócił on do mnie ze zdwojoną prędkością. Tylko na to czekałem. Przechwyciłem jego pędzące ciało. Objąłem je dłońmi wynosząc do góry i przybiłem do twardego podłoża. Huk rozniósł się  na całej arenie, gdyż Spinebuster ujrzał światło dzienne. Czym prędzej oplotłem rekom jego szyję, a już po chwili moje nogi zaczęły uciskać jego biodra. Good Night Sweet Charlotte zapięte na samym środku ringu. Czyżby miał to być koniec?

Odbijam się od lin i biegnę w stronę Goldusta. Ten chwyta mnie pod Spinebuster, wynosi w górę lecz ja kontruję to chwytając głowę mojego rywala i wykonując pokrótce DDT. Huk głowy Goldusta wgniatającej się w matę przeszedł po całej hali. Powróciłem do gry. Po raz kolejny to ja stałem, a Runnels zamroczony leżał.

Wszedłem na narożnik i obejrzałem się po hali. Wkrótce skoczyłem w górę i wykonałem Diving Elbow Drop. To był koniec.

- Wstawaj Goldust! - krzyczałem przepełniony furią.

Po kilku nawołaniach, mój rywal w końcu wstał i wtedy szybko go przechwyciłem później wysyłając na liny. Kiedy Goldust wracał, przechwyciłem go i wykonałem The Moxicity! Potem jeszcze dołożyłem Knee Drop na leżącym ponownie rywalu.