Wchodzę

Sędzia w ringu, sprawdza czy żaden z zawodników nie ma przy sobie jakiegoś nielegalnego sprzętu. Po czym kazał uderzyć w gong rozpoczynając to starcie, który mistrz wyjdzie z tego pojedynku z ręką uniesioną w górze? Przekonamy się już za parę minut (Dostaliście od CT 15 minut aby rozkręcić dobrą walkę xD nie spierdolcie tego)

*GonG* Kto ładniej maksymalnie 600 słów!

Kolejne ciężkie tygodnie. Kolejne ciężkie miesiące. Utrzymanie się na samym szczycie to ciężka praca. Dzień w dzień, każdy od ciebie wymaga więcej i więcej. Czasem mam ochotę powiedzieć "dość" i odejść bez słowa, wskoczyć na łóżko i zasnąć. Stres, przemęczenie. Te dwa czynniki towarzyszą mi na każdym kroku. Ciężko jest tak żyć, ale wszystko zmienia się w jednej magicznej chwili. Chwili, w której wyłaniasz się zza ciemnej kotary, wszystkie światłą są skierowane na ciebie, a okrzyki publiki i ich ogromna owacja witają cię najgoręcej jak potrafią. W takich momentach zapomina się o wszelkich niedogodnościach i boleściach. Wszystko pryska jak bańka mydlana. A ty czujesz, że żyjesz, że żyjesz dla kogoś.
Na szali nie stanął, ani mój, ani jego Pas. Jesteśmy tu po to by rozwiązać wszystkie porachunki, jakie przez ostatnie tygodnie narastały. Długie gonitwy, cięte słowa, oraz walk, walka, której nigdy nie zapomnę i która wkuła mi się w pamięć tak mocno, że każdego wieczoru staje mi przed oczami. A wszystko wraca z chwilą, gdy patrzę na niego. Na jego rozweseloną twarz, która szyderczo patrzy w moją stronę. On sam zaciera ręce wyczekując tego magicznego sygnału, który zstąpił na nas w tejże chwili rozwiewając wszystkie myśli i uciszając każdego widza. Początek można porównać do wyboistej drogi – trzeba się wiele nasilić by przejść ją i nie w paść w dół. Wiele razy mi się udawało, ale dziś, dziś nie jest jak inne razy. Potrząsnąłem głową, koncentrując się tylko wyłącznie na walce.

Ruszyłem w jego stronę. Nasz wzrok nie odklejał się od siebie. Kroczyliśmy ku sobie, by wreszcie sfinalizować wędrówkę w samym centrum kwadratowego pierścienia. Usłyszałem duży haust powietrza wypuszczanego z jego ust, a już po chwili objęliśmy swe barki nawzajem, mocno prąc w przeciwną stronę. Kto okaże się silniejszy, kto z początku zdeterminuje walkę? To właśnie odpowiedzi na te pytania poznamy za nie więcej niż kilka sekund. Zebrałem całe siły kumulują je w nogach i rękach, nie dając ruszyć się z miejsca i dodatkowo przesuwając jego personę. Po woli zaczął się cofać. Udało mi się. Zbiłem go z tropu, obniżyłem samochwałę i nacisnąłem na liny, od których odbił się i wyleciał jak z procy, podążając w rozpędzie w przewlekłym kierunku. Powrócił do mnie ze zdwojoną prędkością, a ja tylko wyczekiwałem tego momentu. Przechwyciłem jego pędzące ciało, wyniosłem do góry i błyskawicznie przygwoździłem do podłożą, jednoczenie aplikując Spinebuster. Wszyscy nagrodzili mnie gromkimi brawami. Wiedziałem, że stoją po mojej stronie, a teraz tylko upewniłem się w tym twierdzeniu. Nie dałem mu chwili na odpoczynek. Pora zedrzeć z niego ostatnią kroplę krwi. Chwyciłem jego włosy i dynamicznie ustawiłem Deana do pionu. Skarciłem jego knowania soczystym punchem w podbrzusze ozdobionym morderczym ciosem w głowę. Mistrz WWE zachwiał się na nogach i o mało, co nie upadł gdyby nie ma dobroczynność. Złapałem go, lecz nie w celu pomocy. To był mój plan. Zaplotłem rękę na jego barku i przyciągnąłem do swojego biodra. Zarzuciłem dłoń oponenta niczym starą szmatę na mój bark. Wszystko było gotowe, a jedyne, co mi pozostało dodać wisienkę na torcie. Mocno naprężyłem wszystkie mięśnie, chwyciłem jego spodnie i wyniosłem ponad moje ciało. Choć nie był ciężki nie chciałem się forsować i czym prędzej ułożyłem się na macie, jednocześnie wciskając jego ciało w twarde podłoże. Suplex zaaplikowany! Dynamicznie podniosłem się z maty przyjmując gorące okrzyki, które jeszcze bardziej pobudzały mnie do ataku i nie myśląc nad konsekwencjami, podążyłem, w stronę lin. Wyskoczyłem tuż przed jego lezącymi zwłokami, w powietrzu wyciągnąłem łokieć i dzięki grawitacji, miękko wylądowałem na jego brzuchu. Ambrowe zaliczył właśnie Bionic Elbow.

Mistrz nigdy nie traci wiary w swoje możliwości i dopóki nie zabrzmi ostatni gong, będzie walczył, walczył do upadłego.


ilosc słów: 598, unikalnych: 395

Chwyciłem nogi leżącego na linach Goldusta i przeciągnąłem go na środek ringu. Tam nieco podniosłem - spowodowałem, iż Runnels klęczał na kolanach - i wykonałem Snap DDT. Huk uderzenia rozniósł się po całej hali. To jednak nie wszystko co przygotowałem na tę chwilę albowiem kilka sekund później znalazłem się na narożniku. Rozejrzałem się po arenie i wyskoczyłem w górę wykonując Diving Elbow Drop! Po udanym łokciu wstałem na nogi jak gdyby nigdy nic. W moich żyłach płynęła spora ilość adrenaliny. To dzięki niej nie padłem jeszcze ze zmęczenia, a podniosłem Dustina i poczęstowałem go sporym Cutthroat Neckbreakerem. Co powinienem zrobić dalej?

Leżący Goldust błaga o litość, lecz ja na to nie zważałem i wciąż atakowałem. Pierwszym atakiem był Knee Drop. Później chwyciłem Goldiego za rękę, przeciągnąłem go na środek ringu i zapiąłem Bridging Victimizer

Mam wolną druga, rękę. Musze to wykorzystać. Podnoszę się na niej i próbuję przełożyć ją pod moją klatkę piersiowa, by przewrócić się na plecy i zatrzymać ból. Szybko łapę nogą lin.

A co ja zamiast mięśni mam dwie smoły, że nie uniosę 103 kilo? Ja jako Robert uniósł bym Ambosse tak, a co dopiero Goldust.

Jestem w strasznej, wręcz depresyjnej sytuacji. Powoli zacząłem przesuwać się wolną ręką wraz z przeciwnikiem w stronę lin. Mając na uwodzę to iż byłem na środku, wystarczyło kilka metrów bym ja długi prawie dwumetrowy zawodnik zawiesił nogę na linie.

Ring to nie stodoła i nie ma wymiarów 20x20m. Tak na prawdę jakby się Goldust położył od jednej liny to z wyciągniętą ręką dotykał by środka ringu.