Randy uśmiechnął się lekko, widząc że jest jedynym stojącym na nogach. Rzucił okiem na siedzącego przy stoliku komentatorskim mistrza WWE, po czym wskazał na pas znajdujący się na jego ramieniu, a następnie wrócił myślami do walki. Wszyscy leżeli na macie. Barrett był niebezpieczny, ale aktualnie dużo większym zagrożeniem dla Ortona byli mistrzowie Tag-Teamu, którzy ewidentnie chcieli się go pozbyć z tej walki, a tym samym pozbawić go szans na tytuł. Do tego niestety dojść nie mogło. The Viper pomógł wstać Chrisowi Jericho, którego darzył szczególną niechęcią po czym wykonał dwa silne punche wprost w jego piękną twarz, aby upewnić się, że nie skontruje następnego ataku, po czym wykonał perfekcyjny Dropkick, wyrzucając go z ringu. Jeden z głowy - pozostało już tylko dwóch. Randall odwrócił się w stronę podnoszącego się na kolana Punka, po czym postanowił ulżyć w jego cierpieniach i pomógł mu wstać, tylko po to jednak, aby za chwilę wykonać na nim Gutwrench Neckbreaker! Punk po raz kolejny zwinął się w kłębek i krzyknął z bólu, a Randy wykorzystał chwilę wytchnienia i wykonał taunt w stronę publiczności, wzbudzając falę heatu. Apex Predator z ledwie dostrzegalnym uśmieszkiem na ustach ruszył w stronę Wade'a Barretta aby zadać mu kolejną dozę cierpienia.

Zarówno Chris jak i Punk mają okazje skonrować akcje - Y2J Dropkick a Punk Gutwrench Neckbreaker!


Piszą: Chris i Punk - piszecie kontry.



Bez ograniczen czasowych oraz zdaniowych. Posty prosze jednak dodawac jak najszybciej, abysmy mogli szybciej ją kończyć

Cholera, miało tak szybko i ładnie pójść. Niepotrzebnie zlekceważyłem Randy'ego, czego rezultat możemy oglądać już teraz. Oberwałem kilka ciosów i innych skomplikowanych manewrów, ale to nie wyklucza mnie z gry o pretendenta do pasa WWE.

Obecnie znajdujemy się przy linach. Randy odchodzi na dwa kroki, aby nabrać pary i wykonać potężny Dropkick, który miałby spowodować moje wyeliminowanie. Nie, nie, nie. Tak to się nie skończy. Kiedy Orton wyskakuje w górę, w porę się orientuję, w jakiej jestem sytuacji. Zachowując chłodny umysł, czekam na odpowiedni moment, który spowodowałby to, że nadal liczyłbym się w walce o miano pretendenta do mistrzostwa WWE. Gdy Żmija jest gotowa by zaatakować, wyciąga nogi, ale w tym samym momencie, ja wyciągam przed siebie obie ręce i jednym sprawnym ruchem ściągam owe kończyny syna Hall Of Famer'a na bok powodując to, że Randy bezradnie pada na matę. Udało się, pomyślałem, po czym ruszyłem do ataku padając szybko na Orton'a i znów częstując go kilkoma punch'ami.

Przez moment bylo niebezpiecznie, nie mialem szans na skontrowanie zadnego ciosu, jednak jakos sobie poradzilem. (1) Ja, CM Punk, Chris Jericho i Randy Orton mamy najwieksze szanse na wygranie tego pieknego pojedynku. (2) Jeszcze jest jeden zawodnik, Daniel Bryan, ktory widac ze nie blyszczy w dzisiejszym spotkaniu, chociaz nie jestem zaskoczony, to jest wiesniak, a wiesniaki walczyc nie umia! (3) Patrze sie na swoich rywali, Punk, Orton, Jericho, ktoregos z nich musze zaatakowac, jednak kogo? (4) Po chwili patrzenia sie na rywali, dostrzeglem ze CM Punk nie patrzy sie w moja strone, to jest moment ktory musze wykorzystac, tak tez wiec robie, odrazu podbiegam do Punk'a, nastepnie zaczynam uderzac go z lokcia w glowe zeby go troche zamroczyc. (5) Po wczesniejszych uderzeniach kopie Punk'a w brzuch, zeby sie zgial, nastepnie owijam moja reke dookola jego glowy, nastepnie zaciagam go w dol tworzac DDT! (6) Rywal padl nieprzytomny na mate, widac bylo ze jest zmeczony, ja nastepnie podnioslem sie, szybko sie obrocilem i zobaczylem czy nikt nie czai sie za moimi plecami. (7) Nie widzac nikogo, na mojej twarzy pojawil sie usmiech, nastepnie unioslem reke w gore po czym publicznosc zaczela buczec. (8) Widzac podnoszacego sie Punk'a, postanawiam mu pomoc wstac, jednak gdy to zrobilem, odrazu wykonalem Spinebuster! (9) Punk kolejny raz przywital sie z mata, tym razem cios byl mocniejszy, tak wiec skuteczniejszy tez byl, obrazenia byly wieksze niz poprzednie ciosy, to dobry znak, jeszcze pare ciosow i Punk'a bedzie mozna wyeliminowac. (10) Na mojej twarzy pojawil sie pot, widac bylo ze jestem zmeczony walka, tak wiec wlasna reka wytarlem twarz, nastepnie podszedlem do najblizszego naroznika i obserwowalem sytuacje. (11) Patrzac przed siebie, widzalem jak Jericho zajal sie Orton'em, Daniel'a ktory lezal przy narozniku, wogole skad on sie tutaj wzial, myslalem ze juz dawno zostal wyeliminowany - pomyslalem. (12) Widzialem ze moj rywal, CM Punk powoli sie podnosi, tak wiec podbiegnalem do niego i zaczalem go okopywac co spowodowalo ze rywal nie mogl juz sie podniesc. (13) Gdy rywal lezal, schylilem sie do niego, nastepnie zapialem Camel Clutch! (14) Moj subission zostal zapiety, Punk chwycil reka liny jednak jak kazdy wie, w tej stypulacji liny mu nic nie dadza, nawet jesli Punk odklepie mi tez to nic nie da, ale dzieki subission'owi moge strasznie oslabic rywala. (15) Minelo troche czasu, widac bylo ze Punk juz ''odlecial'' tak wiec puscilem go, nastepnie wstalem. (16) Kopnalem Punka w brzuch, jednak ten sie nie ruszal. (17) Na mej twarzy ponownie pojawil sie usmiech, nastepnie swoja noge polozylem na plecach nieprzytomnego rywala sygnalizujac iz to ja dominuje nad nim. (18) Po tym jak wykonczylem Punk'a nie zamierzam go jeszcze eliminowac, tak wiec ide do naroznika, nastepnie obserwuje obecna sytuacje w ringu, jednoczesnie regenerujac sile. (19)

Battle Royal rozkręca się na dobre - Wade, Punk, Orton, Jericho - ci wszyscy chcą zdobyć swoje zasłużone miano, lecz nagroda jest niestety tylko jedna, a czas pokaże do kogo ona w niedalekiej przyszłości trafi i kto zostanie pretendentem do walki o pas WWE na najbliższej gali Pay-Per-View "No Way Out"! [1] W jednej chwili wszyscy spoglądamy na Rocka sygnalizując mu jak bardzo pragniemy dojść do największego złota w tej federacji pokazując równocześnie palcami na jego pas, lecz jego odpowiedź była wręcz oczywista - szeroki uśmiech ukrywający niepokój co do rezultatu tej batalii jaka ma miejsce na RAW. [2] Pora skupić się na walce - pomyślałem, po czym zwróciłem się w stronę Randy'ego, a ten tam już stał - stał jak słup, nie ruszał się, czekał na pierwszy ruch, wiedziałem, że muszę coś zrobić i za bardzo się nie wychylać, więc rozpoczęliśmy pojedynek psychiczny patrząc sobie głęboko w oczy. [3] Po chwili odkryłem coś, co nie udało się dużej liczbie zawodników w tej federacji, a mianowicie pod głęboką warstwą psychiczną Ortona, w oczach można było dostrzec strach - jedną wielką trwogę, która aż "wylewała" się z jego sylwetki. [4] Pokazałem mu, że w jakiejś części go rozgryzłem, po czym ukazałem swój charakterystyczny i uniwersalny uśmiech, który nie dość, że zezłościł Viper'a, to jeszcze go zaniepokoił, a co za tym idzie - zaatakował, wyprowadzając Clothesline, na szczęście przewidziałem to co chciał uczynić Randy i przeszedłem sprawnie pod jego ręką, po czym obróciłem się i wyprowadziłem pierwszy cios, którym był punch. [5] Fala punchy spowodowała, że Orton padł na liny, szybko go chwyciłem, wyprowadziłem Irish Whip i wbiłem się wykonując Spinning Wheel Kick, po którym razem padliśmy na matę. [6] Po chwili odpoczynku wykonałem Kick Up, kopiując samego HBK'a i ruszając tym samym do dalszej akcji podchodzę do Randall'a, podnoszę go, po raz kolejny wyprowadzam Irish Whip i kiedy ten do mnie wraca, wykonuję Flapjack, powodując, że pada on na liny. [7]

Dalej Randy, dalej - krzyknąłem w stronę obolałego już wrestlera z St. Louis, po czym znów ruszyłem do niego i zacząłem dusić o drugą linę Rope Choke'iem. [8] Krzyk mojego największego dziś rywala, to nie mal poezja dla moich uszu, a nie chcąc rezygnować z takiej melodii, trzymam go do 4 sekund, po czym puszczam. [9] Przez chwileczkę zobaczyłem jak radzi sobie mój TT partner - nie zawodzi mnie, daje z siebie wszystko i cały czas dominuje nad Anglikiem. [10] Po głowie chodzi mi 101 myśli, w jaki sposób mógłbym skrzywdzić Żmiję, lecz wybieram na razie jeden, niezbyt mocny, ale jednak i w tym celu podnoszę Ortona, wyprowadzam Irish Whip na narożnik, potem na drugi narożnik, trzeci i ostatni i dodam, że w każdym uderzeniu była spora siła. [11] Bezradny zawodnik pada na matę, a ja nad jego posturą wykonuję znaną pozycję Adonisa tym samym go lekceważąc i upokarzając. [12] To koniec, powiedziałem do Ortona, po czym pokazałem Rock'owi, aby patrzył na obecną sytuację, a kiedy udało mi się zwrócić jego uwagę, kolejny to raz pomogłem wstać Randy'emu, po czym zacząłem bawić się z nim, otłukując go punchami niczym Shane McMahon. [13] Potem wyprowadziłem Irish Whip na najbliższe nam liny, tak aby Randy wypadł nad trzecią - najwyższą. [14] Dzieję się tak, ale Viper w porę łapie się lin, po czym wstaje na apronie dając z siebie ostatki sił. [15] Ok - pomyślałem i zaśmiałem się, a potem ruszyłem na równoległe liny, biorąc rozbieg i wykonuję Step Up Enzuigiri uderzając wprost w głowę mojego rywala, a ten zagłuszony i nieprzytomny ląduje poza ring! [16] W końcu, drugi wyeliminowany - powiedziałem, a później wykonałem słynny taunt Hulka Hogana wymuszając krzyk wśród WWE Universe. [17] Po chwili oparłem się na liny, gdzie patrzyłem jak radzi sobie mój kumpel. [18] Szybciej, Punk - krzyknąłem udając, że pukam w zegarek. [19] Mój wątek z Randy'm zakończył się na widoku siedzących obok komentatorów. [20]

Wszyscy czterej Panowie leżą na macie, lecz nie trwa to zbyt długo. Jako pierwsi wstają CM Punk oraz Wade Barrett. Panowie zaczynają ostrą wymianę punchów, która wreszcie prowadzi do przepięknego Back Superplex'u w wykonaniu Phillipsa! Punk po wstaniu na nogi, natychmiast przeszedł do kolejnej akcji, którą był Springboard Lariat. Na koniec ujrzeliśmy już tylko Devil Lock DDT, po którym Punk z łatwością wyeliminował zawodnika z Anglii. W tym samym czasie, po drugiej stronie ringu, toczyła się zacięta bitwa między Randym Ortonem a Chrisem Jericho. Walka była wyrównana, lecz nagle syn Hall Of Famera, powalił Y2J'a i wymierzył mu Orton Stomps, po czym dorzucił także Jumping Knee Drop. Pierwszy próba eliminacji zakończyła się niepowodzeniem, lecz za drugim razem Randy dopiął swego i wyeliminował Chrisa!


Piszą: Randy Orton oraz CM Punk. Piszecie ostateczne kto ładniej, na które macie 24H. Bez ograniczeń zdaniowych. Możecie wykonać trzy akcje, w tym SM oraz F, lecz post musi zakończyć się eliminacją. Ten kto napisze ładniej, stanie się pretendentem do pasa WWE, który jest w posiadaniu The Rocka.



Powodzenia!



Na koniec dodam, iż werdykt podjęliśmy w trzy osoby i jednogłośnie oceniliśmy, że lepsze posty napisali Aigor oraz Maverixx.

W końcu stało się to, co było nieuniknione – faworyt tej walki, Chris Jericho, wylądował poza ringiem i w tym właśnie momencie z niedowierzaniem spoglądał na Randy’ego Ortona, który tylko uśmiechnął się lekko, po czym wrócił do walki. Y2J nie był najwyraźniej zadowolony, gdyż od razu doskoczył do sędziego i zaczął nim potrząsać, wykrzykując coś prosto w jego twarz, ale decyzja arbitra pozostała niezmieniona – partner CM Punka nie zdobędzie dzisiaj prawa do zmierzenia się z aktualnym mistrzem WWE – The Rockiem. Skoro o championie mowa, to siedział on spokojnie przy stoliku komentatorskim, wyprowadzając niezbyt błyskotliwe riposty i lekceważące komentarze w kierunku uczestników walki Battle Royal. Cóż, takiego typu człowieka nie da się zmienić, więc Randall pokręcił ze zrezygnowaniem głową i omiótł wzrokiem ring. W tym właśnie momencie, The Voice of the Voiceless pozbył się z kwadratowego pierścienia Wade’a Barretta, który wypadając z ringu uderzył dość mocno głową w ziemię, co zaowocowało pojawieniem się na hali sztabu medycznego, który po krótkiej chwili wyniósł go na noszach. Niestety – takie jest ryzyko zawodowe. Skoro chcesz być najlepszym, musisz być w stanie położyć na szali swoje zdrowie, a niekiedy nawet i życie. Randy wiedział jednak, że złoto jest już na wyciągnięcie ręki. Aby je zdobyć, będzie musiał pozbyć się dwóch osób. Pierwszą był CM Punk – jego ostatni oponent w tej walce, który celował równie wysoko jak The Viper, oraz The Rock – Brahma Bull. Apex Predator nie zamierzał jednak zaprzątać sobie głowy walką z The Rockiem, gdyż najzwyczajniej w świecie musiał ją sobie najpierw zapewnić, czyż nie?

Nadarzyła się okazja jakich mało, gdyż Punk odwrócił się powoli i stanął jak wryty – rozglądał się po kwadratowym pierścieniu w poszukiwaniu swojego partnera, ale nie odniosło to żadnego efektu. Taka krótka chwila dezorientacji w zupełności wystarczyła Ortowi, który w okamgnieniu znalazł się obok swojego przeciwnika, który zdążył wykonać zaledwie niezdarną gardę, która wytrzymała zaledwie dwa z kilkunastu uderzeń Randy’ego, który nie dawał swojemu oponentowi chwili na wytchnienie. Obijał jego klatkę piersiową, ręce, a w szczególności jego czaszkę, ponieważ, jak wiadomo, nieprzytomny przeciwnik to najlepszy przeciwnik. Do nieprzytomności Punka brakowało jednak jeszcze trochę – jego oczy zachodziły powoli mgiełką, a z ust pociekły pierwsze kropelki krwi. Mogłoby się wydawać, że Randall szybko się zmęczy i odpuści swojemu rywalowi, ale nic z tych rzeczy – każde uderzenie, jakie zadał The Viper wzmacniało tylko siłę kolejnego ciosu oraz obrażenia jakie odnosił CM Punk. Po dłuższej chwili obijania oponenta w akompaniamencie buczącej publiczności, Apex Predator podniósł się na równe nogi, po czym pomógł wstać również swojemu przeciwnikowi – trochę w mniej delikatny sposób, bo za włosy, ale zawsze coś. Orton postanowił wykorzystać resztki przytomności Punka, aby pogrążyć go jeszcze bardziej i tak też uczynił. Wykonał silne Irish Whip na przeciwległe liny, tylko po to, aby powalić go z powrotem na matę precyzyjnym Snap Scoop Powerslam’em. Syn Hall of Famera podniósł się powoli, po czym wszedł na narożnik i pokazał na okolice swojego pasa, gdzie w niedługiej przyszłości miał pojawić się tytuł WWE Championa. Reakcja publiki była dość spontaniczna – większość nienawidziła Vipera, ale ku jego zdziwieniu znaleźli się też i tacy, którzy gorąco dopingowali go przez cały ten pojedynek. Kto wie, może to właśnie dzięki nim udało mu się dotrwać tak daleko? Nie było czasu, aby szukać odpowiedzi na tak filozoficzne kwestie, gdyż walka cały czas trwała, a w sercu Punka dalej tliła się iskierka nadziei. Okazało się, że podczas gdy Randy „integrował” się z publicznością, Brooks zamierzał wyturlać się z kwadratowego pierścienia. O nie, tego już było za wiele! Orton nie zamierzał mu na to pozwolić, więc błyskwawicznie dotarł do swojego oponenta, który znajdował się już pod dolną liną i chwycił go za głowę, pomagając wstać na apronie. Czyżby w Randallu obudziło się jakieś współczucie? Czyżby chciał pomóc swojemu rywalowi? Odpowiedzią na wszystkie te pytania było jedno słowo, wyrażające dużo więcej niż tysiąc innych – „NIE”. 

Apex Predator wykonał silne uderzenie pięścią w okolice żołądko CM Punka, pod wpływem którego to zgiął się on w pół, przy okazji opierając się o drugą linę. Nie mogło to zostać niezauważone przez Legend Killera, który nie chciał przepuścić tak dobrej okazji. Ustawił swojego oponenta w charakterystyczny sposób, tylko po to aby za chwilę wykonać na nim Viper DDT. Punk leżał na macie, oddychając ciężko, jednak to nie był koniec tortur, jakich miał doświadczyć. The Viper powoli, ze stoickim spokojem podniósł się na równe nogi, po czym postawił na nie również swojego oponenta, dla którego nadszedł właśnie koniec pojedynku. Randy wypchnął go po prostu nad górną liną, ale niestety, po raz kolejny w tym pojedynku, nie dane było Ortonowi wygrać w tak łatwy sposób, gdyż Philip Brooks ostatkiem swych sił uchwycił górną linę i utrzymał się na apronie. Apex Predator był rozczarowany, zażenowany i lekko zmęczony – chciał zakończyć tą walkę jak najszybciej. Powolnym krokiem podszedł do opartego na linach CM Punka, po czym wyskoczył w górę, wykonując RKO! The Voice of the Voiceless wylądował za ringiem, co oznaczało tylko jedno – jego eliminację. Randy Orton uśmiechnął się ledwie dostrzegalnie w kiernku The Rocka, po czym wskazał na pas znajdujący się na jego ramieniu. Być może w niedługim czasie zmieni on swojego posiadacza...

Zabrzmiał gong, symbolizujący koniec tego jakże męczącego pojedynku. Randy wiedział, że za chwile może czekać na niego niespodzianka ze strony The Great One'a, więc wolał takowej zapobiec. Nie świętował swej wygranej, lecz rzucił tylko ostatni raz okiem na WWE Championa. Po wykonaniu tych czynności, The Viper wyturlał się z kwadratowego pierścienia pod dolną liną i uciekł na backstage przy akompaniamencie zdumionej publiczności. Stojąc na rampie wykrzyknął jeszcze w stronę mistrza:

-Nie tym razem, Rocky! Nie tym razem!

Po wypowiedzeniu tych słów, Orton zniknął za kulisami.