No man is ever truly good
No man is every truly evil
I do the things you never could
And we won't ever be equal



Na arenie rozbrzmiewa "Root of Evil", a na rampie pojawia się mgła oraz zapalone świece. Już po chwili z mgły wyłania się Aleister Black, który błyskawicznie, pozostając w pełni wyprostowany przenosi się z pozycji leżącej do stójki i dopiero wtedy otwiera oczy. Zawodnik przez chwilę stoi w miejscu, wsłuchując się w dźwięki swojej muzyki wejściowej, a następnie w pełnym skupieniu rozpoczyna swój powolny marsz do ringu. Widzimy, że ma na sobie swój charakterystyczny strój do walki, a także skórzaną kamizelkę. W końcu wchodzi na apron, chwyta za górną linę i ponad nią wskakuje do ringu, ląduje robiąc przewrót w przód i całą akrobację kończy w siadzie skrzyżnym.

Mogę jeszcze?

Jeśli jeszcze można to bym wbił również

Wielka Czerwona Maszyna zwykle budząca grozę i lęk, zdawała się być już jedynie karykaturą dawnego bezdusznego zabójcy. Ulubiony Potwór Lucyfera pragnął odzyskać dawną chwałę, pragnął, by zapach strachu jego ofiar znów towarzyszył mu w drodze do kolejnych bitew. Opętany przez gniew stracił On kontrolę nad swym ciałem. Instynkt zabójcy prowadził go ku zemście, ku odkupieniu za wszystkie porażki, których gorycz musiał przełknąć w ostatnich tygodniach. Niczym ognista lawa w sercu wulkanu, przeogromna wściekłość rozpalała go od środka, a adrenalina i demoniczna siła pozwoliła mu podnieść się na równe nogi. Kane, gotowy do kolejnego zwarcia, odwrócił się w stronę obozu nieprzyjaciół, gdzie ujrzał rywala stojącego już na szczycie narożnika. Aleister, napędzany okrzykami uwielbiających go fanów, wyskoczył chcąc powalić Zamaskowanego oponenta. Ten jednak wykorzystując swą nadludzką siłę, mocarnie pochwycił lecące ciało Blacka, które po chwili trzymał już w powietrzu na swych wyciągniętych rękach. Przerażeni widzowie drżący o zdrowie swego idola mogli jedynie bezsilnie patrzeć na jego truchło spadające na poza ringową matę. Gorilla Press Slam wykonany ponad linami kwadratowego pierścienia był efektownym pokazem potęgi Mrocznej Bestii, która momentalnie udała się w pobliże cierpiącego oponenta. Wysłannik Piekieł nie zamierzał czekać, aż jego konkurent podniesie swe wytatuowane ciało. Kane złapał go za jedną z górnych kończyn, postawił do pionu, by po chwili wbić Holendra w stalowe schody prowadzące do kwadratowego miejsca walki. Uderzenie było na tyle potężne, że huk rozległ się po całym nowoczesnym koloseum. Półprzytomny Aleister mógł jedynie czuć na sobie demoniczne spojrzenie Potwora i brutalność, która biła z dwóch górnych otworów jego przerażającej maski...

Wtem, za plecami Demona pojawił się drugi z jego przeciwników. Otis, widząc katusze, jakie przeżywał jego partner, postanowił przerwać morderczą ofensywę Zamaskowanej Kreatury, lecz jego brak roztropności i głośny krzyk podczas próby ataku pozwolił Kane'owi na unik i wyprowadzenie potężnego podbródkowego. Następnie, wahający się na nogach brodacz, zainkasował perfekcyjny Moonsault w wykonaniu mistrza Stanów Zjednoczonych, który swym czynem pozwolił swemu mrocznemu sprzymierzeńcowi na kontynuowanie napaści. Black nadal wydawał się nieobecny, a jego obite ciało zostało wrzucone na śnieżnobiałą matę. Lecz pomimo swej nieudolności, Otis podarował mu kilka sekund na złapanie oddechu i gdy tylko zauważył, iż ulubieniec Szatana podąża za nim, spróbował skontrować, co ponownie zakończyło się dla niego w bardzo bolesny sposób... Atak, który miał przynieść kontrolę, zakończył się Big Boot'em w wykonaniu Demona.

~ 379 słów

Jakże wielkimi szczęściarzami byli wszyscy zasiadający zarówno na hali jak i przed swymi ekranami... Przyszło żyć im w erze najbardziej uzdolnionego zawodnika pod słońcem - Lio Rusha. Stojąc oparty o narożnik błogo wsłuchiwałem się w dźwięki migawek aparatów chcących uchwycić najznakomitszą gwiazdę WWE. Od tego dnia nie byłem już przyszłością federacji, młodym i perspektywicznym zawodnikiem...zaczynałem być jej "teraźniejszością", najlepszym z najlepszych na dzień dzisiejszy i następne długie lata! Oczywistym potwierdzeniem tego faktu było nic innego jak pas United States, który przyszło mi zdobyć z niewyobrażalną łatwością. Pomyślicie pewnie, że w tamtym momencie przepełniało mnie niewyobrażalne szczęście? Nic z tych rzeczy. Zdawałem sobie sprawę, że wydarzenia z ostatnich tygodniówek i przede wszystkim TLC to był tylko wierzchołek góry lodowej. Byłem stworzony do o wiele większych rzeczy, a nędzni zarządzający nie potrafili tego zauważyć. Co tydzień powinienem znajdować się w walce wieczoru, a tymczasem musiałem promować trójkę jakichś beztalenci w walce drużynowej. Niepohamowana furią wewnątrz mnie podpowiadała mi, abym dopadając w swoje ręce adwersarza, wyrzucił z siebie całą rozsierdzającą mnie od środka agresje. Publika oczywiście wspierała swojego ulubieńca - Otisa. Halę przepełniało na przemian głośne dopingowanie mojego rywala jak i buczenie skierowane w mym kierunku. Wiedziałem, że na próżne było szukać swojej szansy w pojedynku siłowym. Przeciwnik, warunkami fizycznymi przewyższał mnie kilkukrotnie co zapewne można było zauważyć na gołe oko... Dodatkowo przewaga rysowała się na stronę Otisa, który odbijał sobie każdą sprytną zaczepkę jaką kierowałem w jego kierunku. Nie mogłem już dłużej znieść tłumionej wciąż we mnie złości. Czując żar na swych plecach w panicznym geście brutalnie wszedłem z kolana w żebra antagonisty. Ten momentalnie zgiął się chwytając za bolące miejsce, tym samym pozwalając mi na zaaplikowanie jakże skutecznego Dropkicka! Z sekundy na sekundę temperatura w ringu zwiększała się, z uśmiechem na twarzy poddałem się niosącej mnie na przód wściekłości, atakując z nieopisaną satysfakcją coraz to kolejnym punchem grube cielsko Otisa.

Wybaczcie, ale dzisiaj nie będzie jakiejś mega wielkiej analizy z mojej strony, a jest to najzwyczajniej w świecie spowodowane moim zmęczeniem. Zacznę od pierwszej pary, gdzie w wytycznych dostaliśmy wyraźnie zaznaczony nacisk na gimick, no to lecimy. Ogólnie w postach waszej dwójki wyraźnie czuć postać w jaką się wcielacie. Otis jako słodki grubasek, i taki gówniarz z przerośniętym ego Rush, naprawdę posty czytało się przyjemnie, aczkolwiek w moim osobistym odczuciu cały opis bardziej podobał mi się u Otisa. Może jest to spowodowane tym, że od panującego mistrza oczekuję po prostu więcej, bo ten post też nie jest zły. W drugiej parze mieliśmy zobaczyć więcej walki i tej było zdecydowanie więcej u Remika, ale w tym poście widziałem bardzo mało gimmicku, aż za mało patrząc na jego ostatnie popisy w ringu. Macio znalazł równowagę między walką i gimmickiem, do tego zaciekawił mnie akcją z Otisem, za to leci mały plusik. Ostatecznie moje głosy trafiają na konto: Axrona i Macia

Otis vs. Lio Rush

Jeśli chodzi o parę numer jeden, to posty naprawdę mi się podobały. Nie obyło się bez błędów, bo oboje pisaliście na szybko żeby zdążyć przed czasem i pewnie nawet ich nie sprawdziliście. Lio w swoim poście zawarł bezpośredni atak kolanami na żebra Otisa na początku walki, co wydaje mi się lekko naciągane. Wydaje mi się, że świeży Otis raczej uniknąłby ataku, aniżeli stał bezczynnie i czekał aż Lio umieści swoje kolana na jego żebrach, tym bardziej że chwilę wcześniej był zaczepiany. Posty gimmickowo utrzymywały się przez całe posty, a o to mi chodziło, dając wam takie wytyczne. Bardziej do gustu przypadło mi to, co napisał Otis. Po prostu kupuje tego grubaska w stu procentach. Chyba najlepsza postać Axa.

Typ: Axron

Aleister vs. Kane

Jeśli chodzi o parę numer dwa, to tutaj miałem większy dylemat jeśli chodzi o lepszy post. W wytycznych chciałem, aby pojawił się środek pojedynku i Remik praktycznie od początku zaczął opisywać pojedynek, co jest na plus. Macio jednak skupił się na oddaniu gimmicku i sytuacji ze zmianą Otisa z Blackiem. Swój głos oddam jednak na Kane, który pomimo mniej wykonanych ataków potrafił wpleść gimmick swojej postaci, zawarł słownictwo które pasuję do jego zawodnika, oraz podobało mi się, jak wykorzystał Otisa do próby uratowania Blacka.

Typ: Macio

No to podliczymy punkty par.
Macio - 3 punkty, Stif - 1 punkt
Remik - 0 punktów, Axron - 2 punkty

4-2 dla drużyny heeli.

Końcówkę pojedynku niech opiszę Lio Rush, który po szybciej zmianie z Kanem zaczyna rozprawiać się z Blackiem. W między czasie Otis chciał przerwać katusze swojego sprzymierzeńca, jednak na jego drodze stanął Kane, wyrzucając go z ringu. Przypinasz Blacka, który w tej walce zgromadził najmniej punktów. Ja Ci w skrócie napisałem jak ma wyglądać końcówka walki, a Ty opisz to jakoś ładnie. Ilość słów nie gra roli, ale chcę żeby to było właśnie ładnie opisane. Gratulację!