KOFI KINGSTON IS HERE!

Wchodzę(dam edit na 100%)

WRESTLING
HAS MORE THAN ONE
ROYAL FAMILY.

Muzyka rozbrzmiała a ja pewny siebie, z okrzykiem bojowym na ustach wychodzę zza kurtyny. Czuć już rozelektryzowaną publicznośc która wita mnie głośnymi owacjami. Nie ma wątpliwości że dla fanów jestem jednym z faworytów i ulubieńców, nie zawiodę ich. Ubrany jestem w zielony strój, wraz z długim płaszczem. Kolorystyka pasująca do money in the bank. W drodze do ringu mijam jedna z rozstawionych drabin, uderzam kilkakortnie ręką sprawdzając jej twardość, a następnie kiwam z aprobatą spoglądając w stronę zawieszonej nad ringiem walizki.  Już dzisiaj stanie się ona moją własnoścą! Wchodzę dziarskim krokiem do kwadratowego pierścienia, gdzie raz jeszcze spotykam się z owacją fanów! JESTEM GOTOWY!

Obecny

Całe starcie rozwijało się w najlepsze - raz Rezar zadał cios któremuś z rywali, raz sam oberwał, jednak był na plus. Pozostali uczestnicy zaczynali już odczuwać trudy starcia. Nic dziwnego - byli słabsi, mniejsi i ogólnie gorsi do Albańskiego Terminatora.  Każdy z rywali musiał uważać i bać się siły bestii, lecz nie każdy tego przestrzegał - woleli myśleć, że mają jakiekolwiek szanse w starciu z nim. Nie! Błąd i omamy - nikt nie mógł dorównać Albańczykowi.
Publika zdawała się nie dostrzegać tej masy mięśni i swoją uwagę skupiać na innych zawodnikach, lecz to dobrze - nie musieli go widzieć i wygwizdywać, aby ten osiągnął swoje cele.
Niszczyciel miał już brać się za zrzucenie z drabiny Punka, jednak kątem oka zauważył nadbiegającego z tyłu Kingstona. To była szansa, aby odegrać się na nim za upokorzenie, którym doświadczył Rezara. Odskakując na bok miał nadzieję, że Afrykańczyk wbije się twarzą w drabinę, lecz ten zamiast tego wskoczył na nią i już miał zamiar wyskoczyć na swego rywala, lecz nie tym razem. Korzystając z dziwnej pozycji, Albańczyk wymierzył dość dziwne Body Avalanche w plecy oponenta. Siła tego ciosu była na tyle silna, że stojący na drabinie Punk został odrzucony do tyłu.
Gdy jedno niebezpieczeństwo ze strony Kofiego zostało zażegane, zaraz pojawiło się kolejne, a raczej podwójnie sprzężone. Zmasowany atak chcącego wykorzystać efekt zaskoczenia i wściekłego za zaprzepaszczenie szansy na zwycięstwo Punka. Krótko mówiąc nie było dobrze - obydwaj zgrali się chcąc zepchnąć Rezara do parteru zasupłując go lawiną ciosów w plecy i głowę. Mieli jednak pecha - żaden z nich zdawał się nie wiedzieć o przeszkoleniu w MMA, jakie posiadał ich cel. Gdy tylko ciosy zaczęły spadać na Albańczyka, ten przybrał gardę, pochylił głowę i czekał, aż obydwaj stracą siły, a wtedy ich zaatakuje. Lawina trwała w najlepsze, jednak ich ciosy nie były w stanie powalić większego zawodnika. Gdy tylko Rezar poczuł, że nawałnica ciosów słabnie, odepchnął obydwu rywali, po czym z okrzykiem na ustach powalił ich przy pomocy Double Lariatu, nie czekał jednak, aż obydwaj odzyskają siły. Obróciwszy się na pięcie przypuścił na nich kolejny szturm - obydwu im zadał po kilka solidnych ciosów na szczękę Multiple Jabs, po czym tak osłabionych rywali złapał za głowy i posłał za siebie przy pomocy Double Snap Supplexu. Jego niedoszli oprawcy mieli sporo pecha, gdyż trafili plecami na lezącą za nimi drabinę.
Czół w sobie moc - napiął mięśnie wydając przy tym ryk na podobieństwo lwa. Czół w sobie moc, potęgę i wzrok fanów, którzy w końcu zwrócili na niego uwagę. Nie miał jednak zamiaru zatrzymywać się na laurach, chwycił za kark zwijającego się z bólu Cody'ego i pchnięciem wciął jego głowę pod rękę stojącego, lecz zamroczonego Kofiego.
"Time do die", po czym wymierzył Running Big Boot w głowę Afrykańczyka, dzięki czemu ten wykonał DDT na Cody'a.
Nawiązując do miejsca, w którym się znajdowali, można powiedzieć, że był jak hazardzista - postawił wszystko na jedną kartę, zagrał va bank i zgarną pełną pulę. No, prawie pełną, jeszcze nie ściągnął walizki.
Patrząc na całą bandę lezącą zamroczoną zdawał sobie sprawę ze swojej potęgi - doskonale wiedział, że był od nich silniejszy, szybszy i lepiej rozgrywał to starcie. Z resztą, co oni mogli mu zrobić? Mogli próbować bo pokonać, lecz na tym kończyła się ich rola - oni próbowali, a on obracał te starania przeciw nim i sprawiał im ból.
Teraz musiał skupić się na ostatnim - względnie - przytomnym rywalu. Phil, bo o nim mowa próbował podnieść się z maty i niezdarnie utrzymać się na nogach, widząc to Rezar wykazał się nieopisanym altruizmem. Pomógł swemu oponentowi łapiąc go za brodę, po czym wyprowadził w jego szczękę swój firmowy Jab, po którym Amerykanin odleciał w kierunku lin, odbił się od nich i wrócił do swego oprawcy, a ten poczęstował go ciosem z kolana, - Running Knee Smash - po którym bez większych problemów włożył głowę wspomnianego wcześniej miedzy swoje uda i dokładając Relese Powerbomb na Kofiego dopełnił dzieła zniszczenia na całej trójce. I kto mógł teraz powstrzymać niszczyciela z Bałkanów? Nikt, zupełnie nikt! Widomym było jedno, tym razem żaden bohater nie wygra, tym razem wygra ten - obiektywnie - zły.

682/700

Strowman okazał się być takim na jakiego wyglądał - nieziemsko silnym. Człowiek robiący w ringu taką pustkę momentalnie zdobywa respekt przeciwników, budzi strach do tego stopnia w którym nawet najwięksi indywidualiści są w stanie współpracować byle by tylko pozbyć się tego monstrum z pola widzenia.  W tym momencie jednak obecny w ringu Jeff nie miał z kim zawiązać współpracy, był zdany sam na siebie. Ale czy aby na pewno? Byliśmy już bowiem na apronie, stamtąd pojawiła się idealna okazja na zaskoczenie Brauna. Wykorzystałem ją? Nie, to byłoby niepotrzebne narażanie się. Wszyscy dobrze wiedzieli, że tylko jeden z całej ósemki wyjdzie zwycięsko, trzeba więc kombinować jak tylko się da i nie nastawiać na otwartą przestrzeń, to były podstawy.....

Podstawy o których wyraźnie zapomniał Dunne rzucając się do ringu. Była tam teraz trójka, choć można w sumie uznać, iż Braun liczy się za dwóch co wyrównało szansę w pierścieniu. Przez chwilę spokojnie obserwowałem całą sytuację. Zwróciłem uwagę na rozstawienie drabin wokół ringu i potencjalne zagrożenie ze strony pozostałych uczestników. W tym czasie Pete oraz Jeff połączyli siły i starali się obić jakoś klatkę Strowmana. Gdy ten jednak opuścił gardę i wziął obydwu przeciwników w Chokeslam Clutch powiedziałem dość. Wskoczyłem na narożnik skąd mogłem bez większego problemu wykonać Diving Crossbody powalając naraz trzech przeciwników.

Poczułem się jakbym to ja był tutaj najstraszniejszym zagrożeniem, jakbym to ja budził postrach i respekt w oczach przeciwników. A przecież przed walką nikt nie brał mnie jako poważnego kandydata do zwycięstwo. Tak samo jak było to na ostatnim wydaniu czerwonej gali, gdzie pokonałem dzisiejszego pretendenta do tytułu WWE. To tylko umocniło mnie w przekonaniu, że mogę wszystko, nie ważne co mówią o mnie inni. Walizka Money In The Bank była by pięknym przypieczętowaniem mojego runu bez porażki. Myślę, że to mi się należy, a już z pewnością ten widok należy się wszystkim moim fanom zebranym na tej hali - to zwycięstwo będzie dla nich.

Po chwili od wykonania przeze mnie ataku znów wszyscy byliśmy na nogach. Uznaliśmy, że przed naskoczeniem na siebie należało by jednak pozbyć się Strowmana jak najdalej od ringu. W tym celu zawiązałem krótki układ z Dunnem i po wzięciu krótkiego rozbiegu podwójnym Clotheslinem wywaliliśmy mięśniaka z pierścienia. Całą sytuację wykorzystał Hardy, który z kolei wywalił nas za jednym zamachem. W tej chwili w ringu znajdował się tylko Hardy, a nie miało to potrwać zbyt długo. Jeff przygotowywał się bowiem do akcji podwyższonego ryzyka, wyskoczył z ringu w naszą stronę i wtedy stało się coś niebywałego. Strowman scisnął go w rękach zapobiegając wszelkim szkodom. Następnym widokiem który ujrzałem był bezbronny Hardy wciskany w apron. Bolało od samego patrzenia, ale nie mogłem stać i przyglądać się całej tej sytuacji. Pożyczyłem jedną z rozstawionych drabin i zaatakowałem nią Brauna zza pleców. Brutalne, ale nadzwyczaj skuteczne. Mięśniak wpadł w barierkę ringową, tam otrzymał ode mnie kolejne uderzenie drabiną, a potem kolejne wbijające go już w barykady.

Chwilowy brak skupienia starał się wykorzystać Pete który stał już na apronie z zamiarem wyskoczenia w moją stronę. Niestety zepsułem cały jego plan uderzając go drabiną. Chwilę potem przedmiot ten leżał już w ringu, ja natomiast wspiąłem się na apron skąd mogłem zadać Apron DDT oszołomionemu Dunne.

Fani wybuchli cheerem, chcieli mojej victorii bardziej niż ja. Nie mogłem ich zawieść, musiałem dać z siebie wszystko by sięgnąć po walizkę kołyszącą się nad ringiem. Była dzisiaj najważniejsza i już czekała na me dłonie. Zostało tylko upewnić się, że nikt mi w tym nie przeszkodzi. Choć miałem już przygotowaną w ringu drabinę nie chciałem z niej skorzystać. Pycha mogła mnie zgubić i kosztować zwycięstwo, wszystko musi być więc dopięte na ostatni guzik nim wespnę się na szczeble ku walizce.

Sytuacja była coraz bardziej klarowna, powoli wysuwałem się na prowadzenie zajmując się najgorszym zagrożeniem - tą kupą mięsa której jedynym założeniem jest destrukcja. Okazało się, że w międzyczasie ten powstał już na nogi. Stał jak wryty wpatrzony w moją osobę, ten widok zdecydowanie budził strach i właśnie z nim musiałem wygrać by zapewnić sobie główną nagrodę. Strach był jedynym wrogiem.... Musiałem zrobić coś by przestać się bać - zaryzykować. I tak wykorzystując moją pozycję na apronie wykonałem Missile Dropkick który skutecznie odciął prąd Strowmanowi. Byłem blisko...

Otworzyłem oczy. W głowię wciąż mi się kręciło. Dookoła słyszałem głosy tysięcy gardeł. Byłem tak zamroczony po obrażeniach jakie przyjąłem, że chwilę zajęło mi zorientowanie się, co właściwie się dookoła mnie dzieje. A działo się na prawdę wiele. Byłem w trakcie prawdopodobnie najważniejszej walki w mojej karierze. Zielony artefakt zwisał po środku reflektorów, a okolice ringu zmieniły się w pole bitwy. Chwytając się barierki podniosłem sie na nogi, wciąż lekko zakołowany rozejrzałem się dookoła. Pozostali przeciwnicy leżeli porozrzucani dookoła ringu, zupełnie jakby chwilę temu miał tu miejsce jakiś wybuch. W kwadratowym pierścieniu natomiast stała już rozstawiona drabina. Zbawiciel ruchu Straight Edge - CM Punk miał już rozpicząć wspinaczkę po zwycięstwo, gdy na jego drodze stanął bałkański psychopata - Rezar. Wciąż czułem silny ból w barku, spowodowany wcześniejszymi obrażeniami w tej walce, dlatego też postanowiłem wstrzymac się z działaniem, obserwując jak rozwinie się sytuacja w ringu.

Reprezentant Chicago oraz reprezentant Albanii wyprowadzali w swoją stronę na przemian kombinacje ciosów i kopnięć. Ewidentnie widać było ich zaplecze w sztukach walki. Cioc za cios, mimo iż Rezar zdecydowanie przeważał nad Punkiem gabarytami, ten nie poddawał się naporowi ciosów bałkańczyka. Dwóch zapaśników w ringu było zajętych sobą, druga taka okazja może się nie powtórzyć - pomyślałem, wślizgując się niepostrzeżenie do wnętrza ringu.Publika żywiołowo reagowała na każdy cios Punka i Rezara, a ja zacząłem co sił w moich obolałych nogach, wspinać się po triumf. Bicie serca drastycznie przyśpieszyło tempo, czułem adrenalinę rozchodzącą się po moim ciele, gdy byłem  z każdym szczeblem bliżej wymarzonego zwycięstwa. Naglę ktoś złapał mnie za nogę, by następnie szybkim pociągnięciem zrzucić na matę. Wylądowałem na powierzchni ringu, na przeciw mnie stał afrykański zapaśnik, Kofi KIngston. Musiał widzieć jak wślizguję się do ringu i postanowił mnie powstrzymać. Afrykańczyk nie zwlekając wykonał wysoki zamach nogą chcąc mnie kopnąc w głowę, jednak w porę się uchyliłem, by następnie samemu wyprowadzić kopniaka. Ghańczyk jednak również zachował się przytomnie, unikając ataku. Obaj spojrzeliśmy sobie w oczy z wyrazem szacunku, co publika nagrodziła brawami. Ściągnęliśmy jednak na siebie uwagę Punka i Rezara. Ta dwójka przeciwników, która jeszcze przed chwilą sama wymeniała się razami, teraz nawiązała porozumienie by wyeliminować nas. Spojrzałem się porozumiewawczo na Kofiego. ten mi przytaknął. Następnie ruszyliśmy w stronę Rezara i Punka, którzy również rzucili się w naszą stronę. Rozpoczął się szaleńczy brawl na środku ringu, rodem z najbardziej zaciętych tornado tag team matchów. Chcąc uzyskać przewagę nad Albańczykiem odbilem sie nogą od lin, częstując jego twarz disaster kickiem. To jednak nie zwaliło olbrzyma z nóg, który co prawda zaczął się chwiać, ale utrzymał równowagę. Była to dla mnie bardzo niepokojąca wiadomość, bo jeśli moja firmowa akcja nie powstrzymała Rezara, to co go powstrzyma?! Kofi i Punk oddalili się w drugi koniec ringu, Rezar natomiast chwycił mnie w swoje łapska i dosłownie wrzucił w narożnik. Zanim zdążyłem zareagować, albańczyk wbił się we mnie corner clotheslinem, przygważdżając mnie jeszcze bardziej. Wiedziałem że nie mogę pozwolić mu na więcej tego typu ataków, będzie to miało dramatyczne skutki, a co najważniejsze oddali mnie od wymarzonego zwycięstwa. Rezar wycofał się parę metrów do tyłu. Następnie wydając z siebie przerażający okrzyk bojowy ruszył w moją stronę z kolejnym clotheslinem. Wyczekując odpowiedniego momentu, uchyliłem się i wykonałem przewrót wydostając się z narożnika. Rezar zatrzymał się w narożniku, zupełnie zdezorientowany. Jego wyraz twarzy mówił wszystko. W końcu obrócił się chcąc mnie dopaść, ale już na to było za późno.W porę wyskoczyłem, odbijajac się stopą od szczebla rozstawionej drabiny, a następnie zaaplikowałem przeciwnikowi kolejny disaster kick! Potwór w końcu padł na ziemię, a oprócz huku spowodowanego jego upadkiem, na hali rozgrzmiały oklaski ze strony WWE universe.

Po uporaniu się z tą bestią postanowiłem czym prędzej wspiąć się po drabinie. Po drodze zorientowałem się że po drugiej stronie stalowego przyrządu wchodzi już równiez CM Punk. W końcu spotkaliśmy się u samego szczytu, Punk próbował mnie jak najszybciej zrzucić, ja jednak trzymałem się konstrukcji, jakby to była najważniejsza rzecz w moim życiu, poniekąd tak właśnie było. Wiedziałem że zrobię wszystko by dorwać się do walizki. Dlatego też chwyciłem rywala za brodę i pociągnąłem z całej siły, sprawiając że ten odruchowo puścił się drabiny rękoma. Fani zamarli, podczas gdy obywatel Chicago desperacko próbował złapać równowagę. Chcąc postawić kropkę nad "i" poczęstowałem jego czoło bionic elbowem! Second city savior wyruszył w daleki lot. Gdy już zwycięstwo wydawało się bliskie, poczułem trzęsienie u dołu drabiny. To Rezar zdołał pozbierać się już po ataku, i swoją siła przewrócił drabinę!