10...
9...
8...
7...
6...
5...
4...
3...
2...
1...



Już przy pierwszych dźwiękach theme songu zawodnika z numerem 6, publika oszalała! Ogromna wrzawa przetoczyła się przez trybuny, które w mig zaczęły skandować "HBK! HBK!". Zawodnik nie czekając wyskoczył na rampę i ruszył w kierunku ringu, przybijając zebranym fanom piątki. Momentalnie wskoczył na pole bitwy i naciągnął liny, ciesząc się ponownym występem w ringu WWE! Zawodnicy w środku kwadratowego pierścienia oniemieli, a Shawn ustawił się w jednym z narożników, czekając na atak!

HBK stał przed kwadratowym pierścieniem, czekając na dogodny moment do wejścia na ring. Nie był jednym z tych głupich zawodników, którzy myśleli, że granie na czas jest poniżej ich godności. Liczyły się efekty! Dlatego też po półtorej minuty od wyjścia na arenę wciąż stał przed epicentrum walki i co chwilę markował wsunięcie się do ringu. Minął go nawet Christian, pukając się w głowę podczas przebiegania obok Playboya. Ten jednak uśmiechnął się szeroko i naprężył mięśnie. Już za chwilę, za chwileczkę nadejdzie odpowiedni czas na wkroczenie w blasku chwały!

Świetny atak z zaskoczenia dał mi przewagę nad wybranym rywalem. Jeff leżał aktualnie na macie próbując dojść do siebie, wiedziałem jednak, że nie mogę mu dać ani chwili wytchnienia. W tym celu podszedłem do oponenta i zadałem mu uderzenie w twarz. Przyćmiony Hardy zatoczył się do tyłu, a ja wykorzystałem to wykonując Scoop Powerslam. Fani zaczeli wiwatować na widok tej akcji, chcieli widzieć mnie w najlepszej formie, chcieli widzieć mnie jako zwycięzce, nie mogę ich zawieść. Podniosłem rywala po raz kolejny po czym rzuciłem go na liny aby po chwili wykonać Flapjack.

+6 i +6

Zaprawdę dziwnym widokiem jest widok starcia starych wilków zamiast walki pokoleniowej. Ludzie, którzy swoje debiuty mają już dawno za sobą wcale nie chcą okazać swojej wyższości nad młodymi.  Jesteśmy przykładem, gdzie stara gwardia chce najpierw udowodnić coś sobie zanim zacznie to robić z innymi. Za każdym z naszej trójki przemawia wola udowodnienia swojemu wewnętrznemu ja, że czas na koniec kariery jeszcze nie nadszedł. Ja także traktuje to jako test.

Zameldowałem się w ringu jako jedyny poważny kandydat Kanady do mistrzostwa. Jeśli dziś nie uda wywalczyć mi na złoto to już prawdopodobnie nigdy mi się nie powiedzie. Royal Rumble może być więc dla mnie zwiastunem końca.

Jednak to ja nazywany jestem Kapitanem Charyzmą, wybrańcem fanów.  Dzisiaj udowodnie sobie i całemu światu,  że wciąż drzemie we mnie ogromną siła. Wygram to.

Nie mogłem zwlekać dłużej,  jak strzała wystrzeliłem w stronę Hardego wbijając go w narożnik. Wybrałem grę na dwa fronty, nie ma już odwrotu. W celu szybkiego unieszkodliwienia choć jednego z rywali wykonałem EdgeOMatic na obitym Hardym. Mieliśmy teraz czas dla siebie - ja i Shawn i tylko jeden z nas da rade wyjść stąd o własnych siłach. Musiałem porzucić empatie i sentymenty, pozbawić się cech ludzkich i stać się dzikim. Tak oto staruszek przyjął na siebie Scoop Powerslam

Ostatnio edytowany przez Spajk (2017-05-16 23:48:15)

W końcu nadszedł ten moment! Wślizgnąłem się do ringu i momentalnie przystąpiłem do ataku, z zaskoczenia próbując wyeliminować Christiana. Ten jednak opierał się natarciu. Po chwili cała sprawa została wyjaśniona przez Jeffa, który zamiast pomóc mi w wyrzuceniu Kanadyjczyka za ring... No cóż, zaatakował mnie. Szybko jednak otrząsnąłem się z szoku i odpowiedziałem pięknym za nadobne, wyprowadzając mocne kopnięcie w udo Hardy'ego, a następnie chwytając go za głowę i przeciągając w pobliże lin, gdzie zamierzałem spróbować eliminacji. W to wszystko wmieszał się ponownie Kapitan Charyzma, "odwdzięczając" się Enigmie za ratunek. W ten oto sposób stanęliśmy na środku ringu, jak trzej muszkieterowie w trakcie sprzeczki. Targały mną sprzeczne emocje - z jednej strony wiedziałem, że zrobię wszystko by wygrać ten pojedynek. By jak za dawnych lat trafić na Wrestlemanię i zdobyć główny pas federacji. Z drugiej strony chciałem się po prostu dobrze bawić. Nie wiedziałem, na jak wiele mogę sobie pozwolić, nie miałem pojęcia gdzie znajduje się granica. Dlatego zacząłem spokojnie, wręcz łagodnie. Uniknąłem ataku Kapitana Charyzmy i pozwoliłem wbiec mu na liny, od których ten odbił się i wrócił do mnie, by otrzymać Inverted Atomic Drop! Publika wreszcie dała o sobie ponownie znać, wielką falą ciepłego wsparcia skierowanego ku mojej osobie. To dało mi kopa do dalszej akcji! Momentalnie doskoczyłem do Jeffa stojącego z rozdziawioną gębą i wymierzyłem Step-Up Enzuigiri, zamykając jego wymalowaną twarz.

- Suck It!

227/230

Mocne uderzenie wymierzone prosto w mój podbródek sprawiło, że w mych oczach obraz przez chwile pociemniał. Gdy wszystko wróciło do normy, me oczy przesiąknięte złością pożerały dwóch zapaśników konkurujących ze mną. Pochłonięty całkowitym stanem amoku, rzuciłem się na Kanadyjczyka, zalewając jego personę nawałnicą ciosów, spychając go tym samym w narożnik. Odsunąwszy się w tył, ułożyłem swą nogę na klatce piersiowej Williama, zaś następnie dewastując jego oblicze (czyt. twarz) potężnym kopnięciem - Step-up Enzuigiri! Perfekcjonizm w tym momencie przeszedł na drugi plan, chęć dominacji oraz końcowa gloryfikacja przezwyciężyło wszystko. Unosząc się do pionu po wyprowadzonym kopnięciu, swój wzrok wbiłem w Jeffreya. Podchodząc do dysydenta, pochwyciłem go za nadgarstek, aby następnie rzucić go w kierunku sznurów. Odbity od nich lotnik zmierzał w moją stronę, wtenczas układając swe ręce na tułowiu oraz pachwinie antagonisty wyniosłem go ponad swą głowę, wyrzucając go poza kwadratowy pierścień — Gorilla press slam outside the ring. Eliminując uczestnika z północnej Karoliny, odzyskałem pewność siebie, publiczność nagrodziła mnie tym czynem gromkimi brawami. Skupiając się w pełni na Jasonie Reso, zbliżyłem się do oponenta na tyle, by móc zaatakować jego korpus licznymi kopnięciami. Kolejno, będąc przy sznurach kontynuowałem swe natarcie, aby finalnie wyrzucić go poza liny mocnym Lariatem.

198 słów.

10...
9...
8...
7...
6...
5...
4...
3...
2...
1...

NR. 8

Jazgot wilków rozbrzmiał na arenie. Każdy zgromadzony w Amway Center doskonale wiedział kto zmierza. Wbiegając niczym wataha zwierząt w pogoni za swoją zdobyczą, obrałem sobie za cel Aleister'a Black'a. Moje dynamiczne wejście błyskawicznie dotarło do rywala, wyciągając prawą rękę, sprowadziłem go do parteru (Lariat). El Idolo objawia się każdemu smartowi w jego pierwszym Royal Rumble! To szansa, której nie mogę zaprzepaścić. Spoglądając głęboko w oczy Black'a, wymierzyłem kolejną serie uderzeń, tym razem z łokcia (Elbow Strike). I jak wam się to podoba?! New Eddie Guerrero ponownie szczytuje w main evencie tego show! Audytorium zareagowało na mój widok jak zwykle, falą oburzenia i zniesmaczenia. Wszyscy zdawali sobie sprawę do czego jestem zdolny. Gdy dołączy do mnie reszta stajni będziemy nie do powstrzymania, a o to chodzi w tym biznesie. El Ingobernable dopilnuje tego!

Ostatnio edytowany przez Slejd (2017-05-18 23:29:11)