I'm here to show off
I'm here to show off the world...
...
Just bring it on!

Słysząc słowa tej jakże świetnej muzyki wejściowej publiczność ożyła wręcz od razu. Znudzeni życiem Amerykanie potrzebowali przysłowiowej iskry, która wznieciłaby w ich wnętrzu ogień. Oto i jest! Prawdopodobnie najbardziej znienawidzony przez mężczyzn człowiek w największej federacji pro wrestlingu na świecie właśnie opuścił backstage. Bożyszcz kobiet we własnej osobie ukazał się na własne oczy ludziom, którzy tak bardzo chcieliby, aby wreszcie zmienił swoje zachowanie w stosunku do nich. Z głową uniesioną do góry kroczył aż do początku rampy. Ubrany był w niebieski T-Shirt. Z przodu widniał napis "Stealing the Show", natomiast na plecach napisane było "And your Girlfriend". (wygląd Zigglera) Idąc do tego miejsca rozłożył swe ręce w bok krzycząc, że jest idealny, a reszta nie może się z nim równać. Słowa te były rzecz jasna niesłyszalne dla publiczności, lecz można było je wyczytać z ust Show Offa. Wreszcie stanął na końcu wzniesienia i z gracją obrócił się na pięcie, aby stanąć plecami do ringu, jego nogi były ugięte. Zaczął kiwać się cyklicznie na boki, następnie w umiarkowanym tempie wzniósł do góry swe ręce. Trzymał je wysoko, palce u dłoni miał szeroko rozstawione.

Lillian Garcia: And his opponent from Hollywood, Florida weight'n 240 pounds. "The Show Off and Mr. Perfection" Dolph Ziggler!

Właśnie te słowa wypowiadała speakerka podczas gdy Nick wykonywał swój taunt - z rękoma wzniesionymi ku górze kręcił powoli biodrami, aby po trzech obrotach przeczesać rękami włosy, a następnie strzepać pot w bok z dwóch rąk pozostawiony wówczas na końcówkach jego palców. Po kilku wstrząśnieniach głową odwrócił się przodem do kwadratowego pierścienia i swoją lewą dłoń zaciśniętą w pięść energicznie przeciągnął pod swoje biodro krzycząc przy tym słowa znaczące mniej więcej tyle - "Dziś show będzie należeć do mnie!". Rozpoczął drogę do ringu. Po zrobieniu pierwszego kroku od razu swoją prawą dłoń we włosy, przeczesał je i wytrzepał pot w przód. Zakończywszy swój gest szedł już bez zatrzymania do miejsca, w którym odbędzie się walka. Szedł pewny siebie - jest to cecha, przez którą jest rozpoznawany na cały świat. Wreszcie podszedł do początku prawego boku ringu i rozpoczął bieg, a następnie wślizgnął się pod linami do środka. Od razu usiadł na drugiej linie. Prawą ręką podtrzymywał sznur, na którym w tej chwili siedział. Żując gumę z pogardą spoglądał na fanów, którzy mieli ochotę go zatłuc oczywiście nie wliczając w to kobiet, które najchętniej rzuciłyby się mu w ramiona. Po krótkim czasie wolną ręką energicznie wskazał na swoją twarz i wypowiedział słowa znaczące mniej więcej - "Zwycięzcą tej walki będę ja!". Opuścił to miejsce i wszedł na pobliski narożnik. Tam trzymając ręce zgięte w łokciach krzyczał - "Jestem najlepszy i wszyscy dobrze o tym wiecie!" potrząsając przy tym charakterystycznie głową. Gdy zakończył to zdanie przeczesując swe włosy po raz kolejny strzepał pot w dwie strony po czym zeskoczył z narożnika i został w tym miejscu. Ściągnął t-shirt i wyrzucił poza ring. Skacząc z nogi na nogę i żując gumę oczekiwał rozpoczęcia walki. Nie był niczego w swoim życiu bardziej pewien od tego, że dziś odniesie zwycięstwo. Nie mogło być inaczej.

Ostatnio edytowany przez eronics (2017-02-10 18:08:12)

+12

Stojąc wspartemu o narożnik Danny lustrował wszystko w okół, choć przychodziło mu to z pewnymi oporami - nie był w stanie skupić się na twarzach ludzi i innych szczegółach. Pomimo tego jednak na jego twarzy widniał lekki uśmiech - czuł się świetnie. Wiedział, że jest gotowy do swego debiutu, a wypite przed walką kilka głębszych kieliszków whisky i doping fanów umocował go w przekonaniu, że jest panem sytuacji i ringu. Przyjemne szumy w głowie  sprawiały, że czuł się jak gdyby sam poruszał się w powietrzu. Poważnie, nie czuł żadnych oporów grawitacji. Ten stan sprawiał, że przypominał sobie, czemu wołali na niego "Crazzy Fly Boy", a uśmiech na jego twarzy powiększył się nieznacznie. Był świetny i doskonale o tym wiedział, a może to tylko alkohol tak na niego działał? Tego nie wiedział sam i szczerze miał to gdzieś, musiał stawić czoła rywalowi i tego planu wolał się trzymać.

Wyczekując, aż gong obwieści początek batalii postanowił przyjrzeć się dokładniej rywalowi - przekrzywiając głowę lekko na bok wbił w niego spojrzenie. Przychodziło mu to z trudem, co potwierdzał tylko wyraz skupienia na jego twarzy. W końcu jednak udało mu się zatrzymać na chwilę rozbiegany wzrok i skupić na jednym punkcie. To, co - a raczek kogo - zobaczył nie było niczym specjalnym. Rywal wyglądał zwyczajnie - wysoki blondyn o pogardliwym spojrzeniu i aroganckim uśmieszku - nie zrobiło to najmniejszego wrażenia na Dannym.

Te rozmyślania jednak przerwał mu gong na który Rockstar czekał już od dłuższego czasu. Wyprostowawszy głowę potrząsną nią na boki chcą jak gdyby złapać ostrość. Przez chwilę nawet zastanawiał się, czy ruszyć pierwszemu do ataku, jednak dość szybko porzucił ten plan z dwóch powodów. Po pierwsze nie znał rywala, a po drugie nie był pewien, czy frontalna szarża odnieście zamierzony skutek - wolał odczekać i zadać cios w nadarzającej się ku temu okazji. Idąc polowi w kierunku rywala uniósł ręce sygnalizując chęć wejścia w klincz. Niestety, rywal postanowił zadać cios jako pierwszy i tylko refleks uratował Havoca przed kopnięciem w brzuch. Chwilowo wyostrzony refleks sprawił jednak, że Danny zdołał złapać rywala za nogę i przerzucić go na d sobą efektownym Exploder Suplexem.

330 / 330
21/30

Odwołuje się. Uważam, że lepiej ukazałem gimmick i ogólnie postać razem z jej zachowaniem i stylem bycia.

Ten sport jest stworzony dla mnie. Każde zwycięstwo jest jakby dopełnieniem formalności. Wydawać by się mogło, że dla kogoś takiego jak ja po pewnym czasie to wszystko staje się rutynowe, a zarazem nudne. Wiem, iż będę odnosił zwycięstwa, ponieważ nikt nie jest wyżej ode mnie i nigdy nie będzie. Cała akcja przedstawienia zależy tylko od mojej osoby - to ja wyznaczam jak będzie się toczyło, gdyż to wokół największej gwiazdy estrady zawsze rozgrywa się akcja. Danny szybko wstał po upadku. Patrzyłem prosto w jego oczy z nieskrywaną pogardą. Widziałem jak pragnie wygranej, ale bardzo mu do niej daleko. Nie pozostało mi nic innego jak się uśmiechnąć. Spowodowałem tym reakcję łańcuchową. Havoc jak dziki pies natychmiast mnie zaatakował. Idiota. On chyba nadal nie wie z kim ma do czynienia... Samozwańczy "Rockstar" próbował wykonać Clothesline, lecz uniknąłem uderzenia i natychmiast wyprowadziłem Big Boot kiedy tylko ten się odwrócił. Nie traciłem czasu. Złapałem przeciwnika za głowę i wyprowadziłem kilka Knee Strike'ów, które osłabiły go jeszcze bardziej. Po chwili chwyciłem dłoń adwersarza i mocnym Irish Whipem posłałem go do narożnika. Danny nie miał nawet czasu na reakcję. Zgniotłem go poprzez Stinger Splash. Havoc stał się bardzo oszołomiony, lecz nie upadł. Sunął mniej więcej na środek ringu i nawet nie wiedział co się dzieje. Szybko pobiegłem na przeciwległego do jego twarzy liny i odbiłem się od nich, aby na końcu sprowadzić przeciwnika po raz kolejny na matę tym razem dzięki akcji zwanej Running Tornado DDT. Cała kombinacja wyglądała niezwykle widowiskowo. Kobiety piszczały, a mężczyźni buczeli. Ewidentnie jestem tutaj gwiazdą, która świeci najjaśniej - to widać i słychać.

Leżałem na plecach i spoglądałem do góry z nieskrywanym uśmiechem na twarzy. Już od startu rozdawałem karty i taki rozwój wydarzeń musi zachować się do końca. Nie ma innej możliwości niż porażka wieśniaka. Triple H niestety nie ma lekko. Przejął władzę, ale nie utrzyma stołka zbyt długo. Hunter od początku mojej kariery nie wierzył, że cokolwiek osiągnę i nadal sądzi, iż jestem przeciętny. Właśnie to go zgubiło. Zawsze coś mu we mnie nie pasowało. Vince na szczęście miał wizję i wiedział co robi - ma to co prawdziwy biznesmen powinien posiadać, czyli umiejętności wykrywania prawdziwych diamentów. Zdecydowanie byłem jednym z nich. Teraz jednak jestem już diamentem oszlifowanym - brylantem, który swoim blaskiem oślepia samozwańcze "gwiazdy". Nikt obecny w WWE nie może się ze mną równać. Jestem jedyny, bezbłędny, idealny i perfekcyjny. Nie można być ponad mną ani na tym samym poziomie. Siedzę na tronie, a inni to moi poddani, z którymi mogę robić co chce. Dziś HHH znów polegnie. Lepiej żeby przyzwyczaił się do swojej roli przegranego, a im później to spostrzeże tym gorzej dla niego. Podparłem się na dłoniach i wstałem. Spoglądałem na rywala, który również próbował się podnieść. Wyprowadziłem jednak Stomp w jego plecy. "Leż psie." Roześmiałem się na głos i rozłożyłem ręce w bok, a przy tym cofnąłem się o parę kroków i oparłem się lekceważąco o liny. Danny wstał, a słowa te zostały w jego głowie. Miałem plan i właśnie rozpocząłem jego realizację. Widząc jak przeciwnik biegnie w moim kierunku, natychmiast wyszedłem z kwadratowego pierścienia. Havoc nie zważał na nic - po prostu nie myślał i tego właśnie się po nim spodziewałem. Zaczął mnie gonić. Przebiegłem parę metrów, po czym wszedłem do ringu. Wieśniak zrobił to samo, lecz ja byłem już gotowy by zaatakować. Wykonałem błyskawiczny Jumping Lariat. Havoc zainkasował kolejną akcję. Wstał jednak bardzo szybko. Widocznie adrenalina pobudziła go do działania. Wyprowadziłem kilka idealnie wymierzonych Punchy w jego głowę. Uderzeniami oszołomiłem go i przygotowałem do kolejnej akcji ofensywnej. Przeszedłem za plecy rywala i wykonałem Bridging German Suplex. 1...2... Havoc poderwał barki dość szybko. Jeśli chce nadal się bawić to ja jestem za. Stosunkowo szybko podniosłem się z maty i wsłuchiwałem się w buczącą publiczność. Sam mój widok powodował u nich uczucie odrzucenia. Tak właśnie miało być. Jestem w tej federacji największą gwiazdą, a RAW Supershow to show, któremu ja wyznaczam warunki. Święcę najjaśniej i jest to niepodważalny fakt - to widać i słychać. Tymczasem rywal podniósł swój tułów i usiadł. Włożyłem swe ręce w moje lśniące włosy, a następnie wytrzepałem z nich pot i rozpocząłem bieg. W końcowej jego fazie wykonałem Rolling Neck Snap. Walka toczy się pod moje dyktando. To wszystko jest zbyt przewidywalne...

Ciosy spadające na ciało Dannego nie były przez niego, aż tak bardzo odczuwalne. Może chodziło o stan upicia, a może po prostu do tego przywykł. Jednak jedno mu nie pasowało - chamstwo rywala. Postanowił jak najszybciej uwodnić się z pod jego kontroli i wrócić do gry.

Gdy ręce Dolpha oplatały w pasie Vikinga, ten doskonale wiedział jak się z tego wyrwać - nie czekając na dalszy rozwój wydarzeń wymierzył kilka ciosów z łokcia w bok głowy rywala, po czym widząc, ze uchwyt się rozluźnił wykonał niespodziewany Victory Roll. Czyżby te przypięcie miało zakończyć walkę?