' Hardcore! Hardcore!' - wydzierała się do czerwoności gardła zebrana wokół nas populacja ludzi, która oczekiwała jedynie zwrotów akcji, mordobicia i krwawej rzeźni. Czy to było konieczne? Niewątpliwie. Ale czy oni nie wiedzą, że zadawania bólu najlepiej smakuje, gdy dokonuje się go powoli? Rozejrzałem się dookoła. Kevin dostał lekcje pokory, a Wood nie chciał iść jego śladami, więc jedynie wziął pod opiekę swego kompana. Rozłożyłem ręce i tip-topami zacząłem kroczyć przed siebie, licząc każdą stopę. Jedna, druga, trzecia, czwarta (...) siódma! Siedem stop odległości. Sporo? Nie wnikam. Kopniakiem w twarz zmotywowałem kolosa do tego, aby nieświadom wszystkiego podniósł swoje grube cztery litery. Przy pierwszej lepszej okazji wyłożył się w narożniku ze względu braku sił, i z pewnością helikoptera w głowie. Wycofywałem się, by powrócić z podwojoną siłą, czego dowodem był wyskok i odbicie jednej nogi od drugiej liny, aby wszystko skwitować atakiem na głowę delikwenta. (Enzuigiri) 'Pięknie' - szepnąłem pod nosem, po czym odwróciłem się plecami do adwersarza. Czułem rozpierającą mnie w piersi dumę. Byłem dumny, a zarazem zadowolony, że spełniam swoje cele. Cele, które nie do końca należą do tych przyzwoitych... ale ważne, że cele. Jedyne co słyszałem, to ciągle te głosy, błagające o meksykańską masakrę. Ale czy warto słuchać ćwierć mózgi? Oni wiedzą co to planowanie?! Mam swój plan i nie wyłamię się ze stworzonego schematu, gdyż każde nagięcie planu może zasądzić na końcowym efekcie... Kurwa, żartuję! Nie ma czegoś takiego! Planowanie jest dla ludzi szablonowych, schematycznych i bojących się ryzyko. Bleee! Brzydzę się takimi ludźmi. Czemu by nie ponieść się fantazji? Marzeniom? Czy to coś złego? Skądże! Obróciłem się na stopie, albowiem wiedziałem czego chcę dokonać.

(...) Zostałem zapędzony w kozi róg. Po tym, gdy tylko do ringu wrzuciłem stół, kanister i zapalniczkę, to obok mnie zjawili się Owens oraz Wood. Chcieli pokrzyżować mój cel? Eh... Czy zawsze muszę mieć pod górkę? Zabawimy się. Wiedziałem, że oni są tutaj tylko po to, aby ich Pan miał czas się ocucić i wrócić do świata żywych, aczkolwiek miałem, to gdzieś. Upiec trzy pieczenie na jedynym ogniu usatysfakcjonowało by mnie bardziej, niż tylko jednego, spasionego Brauna. Otoczyli mnie. Myśleli, że jest to dla nich bezpieczne? Mogłem się tylko z nich śmiać, ale... postanowiłem dać im szansę. Uśmiechnąłem się pod nosem, opuszczając głowę. Patrząc przed siebie w podłogę, podjąłem decyzję. Z prędkością światła wziąłem krótki rozbieg i odbiłem się nogą od krawędzi ringu, by z pół obrotu potraktować Owensa, który oberwał kopniaka w głowę. Rozpłynął się. Wood był wściekły i ruszył w moim kierunku niczym owieczka, ale czy to nie było zbyt naiwne? Owszem. Wyskoczyłem i poskładałem tego osiłka szybkim uderzeniem rękom. (Running Lariat) Pozamiatane! Padłem na kolana i począłem okładać głowę Wood'a serią uderzeń z zaciśniętej pięści. Niepohamowana furia doprowadziła do rozcięcia na czole, oraz krwotoku. Wood zalał się krwią, a Owens nadal "bujał w obłokach".

(...) Stanąłem twarzą w twarz ze Strowmanem, który powrócił do świata żywych i gdy ujrzał przedmioty ustawione w ringu, to zrozumiał co się szykowało. Chciał udawać niewzruszonego, ale widziałem jego oczy. Był pełne obaw i niepewności. Czy był przygotowany na walkę z takim szaleńcem jak ja? Czy wiedział w co się pakuje, gdy mnie atakował? Nie. On dopiero rozumiał swój błąd. Dopiero wtedy zrozumiał, że obrał złą ścieżkę. Zrozumiał, że dmuchał nie w tę kaszę co należy... Uśmiechnąłem się od ucha do ucha, bo jakby inaczej, po czym roześmiałem się charakterystycznie. Wariat.

Braun stał jak wryty, ale dałem mu do zrozumienia, że ten pojedynek ma być dynamiczny, a nie statyczny. Zbliżyłem się do niego i naplułem mu na twarz, co go rozdrażniło. Oliwę do ognia - ależ ironia prawda? - dolała publiczność, która skwitowało wszystko owacjami. Kolos ruszył na mnie, aczkolwiek to było oczywiste. Przemknąłem pod jego ręką, by następnie odbić się od przeciwnych lin. Suma sumarum spotkaliśmy się na samym środku ringu, gdzie doszło do kolizji. Wyskoczyłem i powaliłem go na deski maty ringowej. (Running Front Dropkick)

(...) Stół płonął. Zrobiłem wszystko, by to zrobić. Stał na samym środku ringu i płonął. Ogień naprawdę skwarzył. Dla pewności, że nic się więcej nie wydarzy podpaliłem również każdą linę, które wcześniej polałem benzyną. Bawmy się Strowman! Złapałem go za rękę i wymierzyłem z całej siły uderzenie w nos, by po chwili Irish Wshipem posłać go na płonący stół, na którym wylądował. Słyszałem jego krzyk. Dramat, prawda? Stałem i śmiałem się z jego bezradności oraz ucieczki od ognia. A był taki pewny siebie. Wziąłem rozbieg i naskoczyłem na jego klatkę piersiową. (Standing Double Foot Stomp)

Spoiler:

szary - akcje wykonane na Braunie
fioletowy - na jego ziomkach

Akcje na ziomkach nie są wliczane do walki. ;p

Co racja, to racja. Kontra przypada zawsze pomiędzy drugim, a trzecim postem ini. Więc, aby nikt nie był poszkodowany - Devitt rusza z zamiarem wykonania Standing Double Foot Stomp. I właśnie teraz olbrzym ma szansę na kontrę. Owens ogłuszony przy ringu, Drew gdzieś obok.

Ps: Dark, sam nie podliczyłeś teraz ciosów.

24h minęło Jakub nie napisał kontry, więc Grand możesz kontynuować

Camel Clutch zapięte, Jakub masz 2 szanse na wyjście z dźwigni

Ok, uznaję
Mamy wyjście.
KŁ na 295 słów

Opanował mnie nadludzki gniew. Czułem go wręcz jako fizyczny ból, rozlewający się po całym ciele, docierający do każdej komórki. Dyszałem z wściekłości, wpatrując się w Devitta. Ten malutki śmieć myśli, że może mnie pokonać. Myśli, że jest w stanie dokonać niemożliwego. O nie, nie, nie... Swoim głupim zachowaniem uwolnił bestię!

Publiczność dosadnie wyrażała swoją aprobatę co do przebiegu pojedynku. Tych głupców zdecydowanie cieszyło prowadzenie Irlandczyka, a w zasadzie może bardziej radowała ich moja porażka. Musiałem jednak z "bólem serca" rozczarować WWE Universe - dziś nie przegram! Nabrałem powietrza w płuca, mocno wydymając policzki. Strumień ciepłego CO2 po chwili opuścił moje usta, a w raz z nim uciekł ze mnie cały ból i napięcie. Ryknąłem głośno dając znać, że to jeszcze nie koniec. Po trybunach przewinął się okrzyk "Strowman Sucks", jednak to nie miało już żadnego znaczenia - przed oczami mi pociemniało, jedynym celem jaki widziałem był Prince. Namierzony! Wydając kolejny ryk ruszyłem w kierunku przeciwnika. Zamierzałem go staranować, zniszczyć, rozjechać. Ten jednak sprytnie uskoczył przed nadciągającym zniszczeniem i przeskoczył za mnie, dobierając się do moich pleców. Rozwścieczony strząsnąłem go z siebie jak natrętną muszkę, przerzucając nad głową do przodu. Ciało adwersarza uderzyło w deski ringowe z głośnym hukiem, jednak ten momentalnie wstał, gotów do dalszej walki. Z rozpędu uciszyłem go szybkim Clotheslinem, po którym ten legł jak długi na macie. Niewiele myśląc dopadłem rywala i podniosłem go, by następnie wykonać Backbreaker! Publika zaszemrała, nie bardzo wierząc w to co właśnie się stało - wróciłem do walki z mocnym przytupem. Po chwili szmery zamieniły się w buczenie oraz gwizdy, dające upust niezadowoleniu gawiedzi. Zlałem to ciepłym moczem, mając w głowie tylko jedno - totalną destrukcję! Tym razem stąpając powoli, dotarłem do Jokera i szarpiąc za krótkie włosie na czerepie ofiary doprowadziłem do stójki. Momentalnie zmieniłem jednak zdanie i Flapjackiem ponownie sprowadziłem oponenta do parteru!  Wyprostowałem się i pięścią uderzyłem trzykrotnie w klatkę piersiową, z której po chwili wydobył się głośny okrzyk, zagłuszający niezadowolenie WWE Universe...

No dzięki, dzięki. Bo dopiero wstałem, i przypomniałem sobie, że w walce było KŁ do napisania. Dzięki raz jeszcze!

Nieodparta chęć wyeliminowania Brauna, pchała mnie dalej i nakazywała stosować coraz to bardziej radykalne kroki, po to, aby uświadomić kolosa, że zadarł z niewłaściwą osobą. Audytorium ucichło, gdy moja hegemonia dobiegła końca. Przestali się wydzierać, wyzywać i dopingować. Czemu każdy z nich był taki smutny? Gdzie podziały się ich uśmiechy? No gdzie?!

Klęcząc roześmiałem się od ucha do ucha, patrząc ślepo w matę ringową. Strowman zyskał przewagę, aczkolwiek dążenie do sukcesu sprawia, że czasem warto zrobić krok do tyłu, by następnie zrobić dwa w przód. Ogień rozpylony był wokół nas, a więc ucieczka z tego miejsca w przypadku zwykłego człowieka była czymś prawie niemożliwym. Byliśmy tylko ja i on. Nikogo więcej. Serce przyśpieszyło, a endorfiny wzięły górę. Byłem nazbyt szczęśliwy, co można było zauważyć na pierwszy rzut oka. Ujarzmiłem swojego wroga... to coś pięknego!

Uniosłem głowę i zauważyłem, że nieopodal mięśniaka znajduje się krzesło, które wcześniej pojawiło się dzięki mnie. Powstałem z kolan i spojrzałem "bestii" w oczy.

- Braun. Co się stało? Dlaczego się nie cieszysz? Uśmiech, to coś pięknego... (śmiech)

Wściekłość wymalowała się na jego twarzy w ułamku sekundy, a ptasi móżdżek nakazał mu, by dopadł mnie jak najszybciej. Błąd. Wielki błąd! Strowman ruszył na mnie, aczkolwiek wiedziałem z czym mam do czynienia. Przeszedłem pomiędzy jego ręką i zatrzymałem się, a gdy się odwrócił, to czekała go (nie)miła niespodzianka. Wyskoczyłem z miejsca i potraktowałem go przepotężnym kopniakiem. (Enzuigiri) Widownia ożywiła się. Poczęli coś skandować, aczkolwiek nie miałem okazji ich zobaczyć. Płomienie były zbyt wysokie. Uśmiechają się?

Nie wiele myśląc przejąłem krzesełko, które wcześniej wypatrzyłem. Doskoczyłem jak najszybciej do kolosa, by zadać mu kolejne ciosy. Raz, dwa, trzy. Bardzo szybko odliczyłem uderzenia w jego głowę owym krzesełkiem. (Chair Shoot x3) To twój koniec Braun. Gdy ten znajdował się na klęczkach, to momentalnie wyskoczyłem i wymierzyłem w jego twarz uderzenie z podeszwy swojego obuwia. (Dropkick)

Spoiler:

Od razu przepraszam za zwłokę. Nie dość, że Jakub wziął mi czasówkę, to jeszcze nadwyrężyłem jego cierpliwość, bo wziąłem +12. Ale czasem tak bywa, i nic na to nie poradzimy. Mam nadzieję, że następnym razem będzie zdecydowanie inaczej. A teraz, co sędziowania!