Wbijam. Trener przy ringu.

Ostatnia porażka była niczym zderzenie ze ścianą - uświadomiła mi jak bardzo odmienny poziom od tego, który wadziłem wcześniej prezentują tutejsi zawodnicy. Owszem, przegrałem jednak było to niczym w porównaniu to tego, jak bardzo zawiodłem mojego trenera. Zawiodłem jedyną osobę, która razem ze mną przemierzała wszystkie federację, w których walczyłem. To on nauczył mnie wszystkiego, co teraz umiem. Musiałem odbudować jego imię wygrywając dzisiejszą walkę.

Nie bałem się, wiedziałem, że dam radę pokonać rywala. Wystarczyło jedynie znów uwierzyć w siebie i podniesionym czołem ruszyć do boju. Być niczym legendarni wojownicy - odrzucić strach i słabości w imię honoru. Patrząc na rywala nie widziałem w nim nic poza człowiekiem takim samym jak ja. Mieliśmy równe szanse i tylko od nas zależało, kto je wykorzysta. Słysząc dźwięk gongu momentalnie ugiąłem się w kolanach i zmrużyłem oczy czekając na ewentualny atak. Nie pomyliłem się. Gdy tylko rywal wyczuł moją pasywność rzucił się na mnie z okrzykiem berserka myśląc, że zdoła mnie pokonać jedną szarża. Wystarczyło jednak, że w odpowiedniej chwili po prostu zszedłem z toru jego ataku. Jakże wielkie musiało być jego zdziwienie, gdy zamiast we mnie wbił się klatką piersiową w znajdujący się za mną narożnik. Teraz nastąpiła moja kolej, aby przejść do ofensywy. Widząc, że rywal nadal znajdował się do mnie plecami objąłem go w pasie i podręcznikowym rzutem posłałem w drugi koniec ringu (Relese German Suplex). Sam niemal natychmiast poderwałem się do stójki. Szybkie rozeznanie w sytuacji i już wiedziałem, że mogę ruszać na klęczącego rywala. Wystarczył ułamek sekundy, a on leżał niemal bez tchu po precyzyjnym Shining Wizard. Czyżby to miał być koniec? Nie, jest na to za wcześnie, a jeden błąd mógł zrujnować cały plan. Łapiąc za głowę rywala doprowadziłem go do stójki i mocnym pchnięciem posłałem w kierunku lin czekając, aż ten powróci do mnie ze zdwojoną siłą. Nie pomyliłem się, a gdy to nastąpiło trafiłem w jego głowę Dropkickiem. Byłem coraz bliżej zwycięstwa wiedziałem to. Rozglądając się dookoła spojrzałem na całą masę ludzi, który przybyli, aby mnie oglądać. Nie wiedziałem, czy mogę na nich liczyć i czy odpowiada im mój styl. Jednak nie umiałem walczyć pod publikę, zawsze robiłem swoje. Nie mogłem się rozpraszać, musiałem być skupiony na celu jakim było zwycięstwo. Po razy kolejny doprowadziłem do pionu rywala, odwróciłem go głową w dół i wbijając jego głowę w matę wykonałem zwiastujący koniec Hong Kong Killer. Jeszcze chwila, a imię mego nauczyciela zostanie oczyszczone, naprawię błąd z przed tygodnia. Nie było co przedłużać, chwytając rywala posadziłem go na narożniku, zgiąłem go w pół opierając jego kark na moim ramieniu - teraz musiał nastąpić koniec. One, Two, Three - it's over! - wykrzyknąłem z braku lepszego pomysłu na swój własny taunt w tej federacji, po czym przypieczętowałem zwycięstwo kończącym wszystko Kinniku Buster. Przypiąłem przeciwnika, a sędzia odliczył do trzech. Ku memu zdziwieniu po sali przeszła fala braw skierowanych jak do mnie. Miło wiedzieć, że ma się wsparcie.