Lekcja kolejna — zabawa z własnym cieniem

Najlepszym sposobem na to, aby kogoś rozgryźć, jest wniknięcie do czyjegoś umysłu…

Czułem jak z minuty na minutę, robię się coraz bardziej nerwowy. To nic dziwnego w sytuacji, gdy tak mało żołnierzy zostało na polu bitwy o tytuł  NXT. Zapewne każdy marzył o tym, aby zgarnąć złoto i poczuć się jak król. Cały czas zastanawiałem się, o czym myśli w owym momencie Anderson. Spróbowałem rozczytać jego ruchy, delikatnie prowokując go dziwnymi minami, na które odpowiadał nerwowymi gestami. Po chwili stało się właśnie to, co chciałem u niego sprowokować. Ruszył na mnie dosyć gwałtownie, wtedy wykonałem dosyć nieźle zapowiadającą się akcję. Quarter Nelson Suplex zupełnie załatwił sprawę. Oportunista położony! Publika dopingowała mnie w owym momencie bardzo pozytywnymi okrzykami, które dodawały mi więcej odwagi i pewności siebie.

Wniknięcie do umysłu zawodnika ze Szkocji wydawało się dla mnie tylko kwestią czasu. Po krótkiej chwili moja ręka ,,powędrowała" do przodu, a ja zacząłem lekko nią wymachiwać. Wyglądało to dosyć prowokująco i tym razem podziałało dosłownie jak płachta na byka. Raczej nie słyszałem nic o swoich hiszpańskich korzeniach! Wszystkie gwiazdy na niebie wskazywały dziś na to, że wygram tę walkę! Jumping DDT właśnie zostało zaaplikowane oponentowi, który wylądował na macie. Publiczność już była pewna, wszyscy myśleli, że to właśnie ja sięgnę po to złoto, jednak musi mi starczyć sił! Wszystko było w moich rękach i ja musiałem zdecydować o tym, co robić w tej nerwowej sytuacji... Następnie podniosłem zawodnika, o którym na chwilę zapomniałem i wykonałem mu kolejną, bardzo dobrze wyglądającą akcję [Stunner].

Przyłożyłem na chwilę rękę do ucha, przysłuchując się reakcji fanów na wydarzenia w ringu. Większość była zdecydowanie zadowolona z obrotu spraw, dokładnie jak ja. Przejechałem ręką po swojej spoconej klatce piersiowej i wtedy właśnie zauważyłem, że zdecydowanie odczuwam już trudy tego pojedynku i bardzo szybko oddychając, spojrzałem na Szkota. Za kilka chwil zerknąłem jeszcze na tytuł, który leżał gdzieś dosyć niedaleko ringu. Wtedy wyszeptałem sam do siebie, jednak w taki sposób, żeby choć jeden z przeciwników usłyszał moje słowa:
,,Złotko, już niedługo się spotkamy! Wiesz, że jesteś tylko moje i nikt inny na Ciebie nie zasługuje! Zdobędę Cię prędzej czy później! Choćbym miał zginąć!"

Edit: BBCode.

Ostatnio edytowany przez Curix (2016-11-30 08:26:10)

Zostało nas trzech. Doskonale wiedziałem, że rywale nie odpuszczą. Nawet biorąc pod uwagę fakt, jak dobrze szło mi w tym pojedynku, od zdobycia tytułu NXT dzieliło mnie jeszcze sporo. Przebyłem bardzo długą drogę, aby być w kwadratowym pierścieniu właśnie teraz. Jednak dopiero w tym momencie, miały zacząć się schody. Którykolwiek z nas zgarnie złoto, będzie na nie w stu procentach zasługiwał, to pewne. Pozostała mi więc wiara. W to, że końcowa wygrana jest mi zapisana w gwiazdach, jest moim przeznaczeniem. Gdy wrestlerzy nazywani są "supergwiazdami", ma to podkreślić ich nadludzką siłę oraz boską budowę ciała. Ja, Noam Dar, jestem w tym świecie, jak przybysz z odległej galaktyki. Niski, nigdy nie wygrywający pojedynków siłowych. Teoretycznie tutaj nie pasowałem. Dzisiaj jednak miałem udowodnić, że marzenie małego chłopca urodzonego w Izraelu i mieszkającego w Szkocji, może się spełnić. Ważący ledwo 80 kilo i nie mierzący nawet 180 centymetrów wrestler... mistrzem? Nie do pomyślenia... do dnia dzisiejszego.

Moi rywale nie mieli tak wielkiej motywacji. Nie wiedzieli jak wiele dla mnie znaczy ten pojedynek, ale przekonają się o tym. Ta myśl dotrze do ich głowy zaraz po tym, jak uzmysłowią sobie, że właśnie odklepali po mojej akcji kończącej, Kneebarze. Co jednak, jeżeli mi się nie uda? Chciałem wyrzucić te myśli z głowy, natychmiast, gdy tylko się w niej pojawiły. Nie mogłem zawieść, nie w tak kluczowym momencie. Nie mogłem się jednak wyprzeć poczucia niepewności. Musiałem postawić wszystko na jedną kartę, teraz albo nigdy. To był ten moment, gdy prawdziwi mistrzowie oddzielani są od zwykłych kandydatów na mistrza. Musiałem więc zaatakować, by udowodnić, że zasługuje na tytuł NXT.

Ruszyłem na Andersona, który wydawał się być tutaj najsłabszym ogniwem. Wykonałem Clothesline, jednak mój oponent się tylko zachwiał. Trzeba było wymyślić coś dodatkowego. Błyskawicznie dołożyłem Enzuigiri które położyło jednego z rywali. Naprzeciwko mnie stał jednak jeszcze jeden pretendent do pasa, Jay Briscoe. Już nieco go poznałem na przestrzeni tego starcia i wiedziałem, że nie mogę go zlekceważyć. Z szacunkiem więc wyciągnąłem przed siebie dłoń, którą chciałem aby Briscoe uścisnął w geście rywalizacji fair play. W tym momencie jednak, nie istniało coś takiego jak zasady. Gdy tylko Jay wyciągnął swoją rękę, ja poczęstowałem go Slapem, po chwili zaznaczając swoją dominację za pomocą kolejnego Lariatu.

Tak jak pisał Kostek...zgadzam się z jego decyzją i w takiej sytuacji zakończ walkę ale w jednym poście, może być trochę dłuższy z dobrym pomysłem.

Udane, brawo.