Wbijam. (Edytuję na dniach)

Bling Bling Cink Cink
OS na 185 słów.

+12 niestety Albo i nie..

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Każdy rodzi się po coś. Jedni, by służyć innym. Drudzy, by dokonywać wielkich rzeczy. A jeszcze inni, by oglądać triumfy swoich idoli, motywując się tym do działania i przetrwania w świecie pełnym egoizmu, hipokryzji i niesprawiedliwości. Od zawsze wiedziałem, że należałem do tych "błogosławionych". Do ludzi, którzy za życiowy cel postawili sobie dojście na sam szczyt. Kiedyś już na nim byłem, lecz wszyscy o tym zapomnieli. Włącznie ze mną...

Jednak Los, potrafi być sprawiedliwy. Wiele długich miesięcy poświęciłem, by ponownie postawić stopę na ringu i wyruszyć w drogę odkupienia. Własnych win, czynów i przeszłości. Zaprowadziła mnie ona dzisiejszego wieczora na pole bitwy, na którym to miałem stoczyć zażarty bój z Erickiem Youngiem. Nie znałem go, ale od razu wydał mi się zdziczały i szalony. Nie wiedział jednak, że stanął twarzą w twarz ze swoim odbiciem. Trzymałem w ryzach swój temperament, lecz wyczekiwałem dogodnego momentu, by pozwolić mojej vendetcie na zebranie żniw.

Publiczność była dziś ze mną. Nie znałem wcześniej tego uczucia, ale powoli zaczynałem rozumieć, co przez te wszystkie lata straciłem. Wiara innych ludzi w to co robisz, daje cholernego kopa. Oczekując na gong, wsłuchiwałem się w swoje myśli i ich doping. Wiedziałem, że ten wieczór będzie należał do mnie.


185/185
15/30 

Obaj znaleźli się w centrum miejsca gdzie rozgrywa się widowisko. Mój syn wiedział po co przyszedł. Zdawał sobie sprawę, że to co robimy ma większy sens. Jest bowiem artystą tak jak ja. Widzi więcej, czuje głębiej. Drew postanowił pokrzyżować nam plany, ale Eric zachował zimną krew. Skupiony i pełen żądzy zniszczenia zapętlił swoją złość na ciele ofiary. Jak wąż boa oplatający słabszego przeciwnika. Nastąpiło zwarcie siłowe. To Szkot miał przewagę, ale Young był dużo bardziej inteligentny. Natychmiast wyprowadził kopnięcie kolanem w brzuch, po czym zapiął Headlock. Eric oddychał głęboko i powoli. Oparłem swe ręce na apronie ringu. Żuchwę oparłem o me dłonie z precyzją wypatrywałem odniesień w kwestii psychiki Szkota, które pozwolą, by Young nie stracił nad nim kontroli. McIntyre nie wierzył w siebie, był słaby i coraz bardziej wykańczał siebie samego od środka. Wiedział jednak, że musi wyrwać się ze szponów, aby móc biec dalej. Musiał uwolnić się z klatki, aby móc lecieć... Zagubiony ptaszek między łańcuchami nigdy sam się z nich nie wydostanie. Będzie ginął powoli. Tak jak jeszcze nigdy tego nie doświadczył...

Szkot jednak nie zamierzał się poddawać. Wyrywał się. Wreszcie udało mu się odepchnąć mego syna, który odbił się od lin, a następnie wyprowadził potężny Gut Kick, po którym nastąpiło szybkie DDT. Przypięcie. Nie tego go uczyłem. Stał się zbyt nerwowy. Jego silna wolna została naruszona. Nie tędy droga chłopcze. Spokój jest priorytetem. 1... kick out. Drew szybko poderwał barki. Eric wstał i pociągnął go za rękę. Irish Whipem posłał go w narożnik. McIntyre odbił się od twardej konstrukcji. Young wziął rozbieg i powalił rywala Flying Forearm Smash'em. Szkot upadł na matę. Young przetarł swe wargi. Odsapnął mocno. Jego organizm był zbyt nieuregulowany. Potrzebował czegoś co sprowadzi go do pozycji nazwałem to "stabilnej". To on miał przewagę. Wyrachowane ruchy pozwolą utrzymać mu pozycję wywyższoną. Drew przeczołgał się do lin. Za ich pomocą zaczął wstawać. Eric bardzo mądrze ustawił się za jego plecami. Nie wykonywał gwałtownych ruchów - czekał na swoją ofiarę, jak wytrawny łowca. W odpowiednim momencie pchnął w bok Drew, po czym wykonał Discus Clothesline. Widać było, że Eric chce krzyknąć i wyładować emocje. W idealnym momencie się powstrzymał.

Na twarzy Drew widać było grymas bólu. Złapał się za głowę, która stała się głównym celem Erica. Mój syn oparł swe ciało o narożnik i z szaleństwem w oczach oglądał się wokół siebie. Dyszał głośno i analizował sytuację. Publiczność była dziś nadzwyczaj cicha. Szkot nigdy nie był ich bohaterem, a Young to nowa twarz w federacji. Nie mieli kogo dopingować zatem zatracili się w cudownym show, które prowadzone jest przez artystę. Eric wyładowywał swoją złość w tym właśnie miejscu. Było mu to potrzebne do życia jak woda. Oddychał skażonym powietrzem od lat młodzieńczych, a ring miał oczyścić to wszystko co wokół niego zbudował los. "Jesteś mój." Cicho pod nosem wymamrotał Eric. Usłyszałem to, ponieważ zmysł słuchu miałem nadzwyczaj czuły. Wyczułem także presję ciążącą na byłym mistrzu wagi ciężkiej. To Drew miał coś do udowodnienia, Young był zupełnie czysty. McIntyre nie kazał na siebie długo czekać. Wstał po chwili na nogi. Mój syn walczył natomiast z samym sobą. W jego wnętrzu rozgrywała się walka między adrenaliną, a monotonią. Między rozpierającą go energią, a spokojem. Jeszcze nie wyzbył się tego co od zawsze było jego piętą achillesową. Tym razem udało mu się załagodzić ogień tlący się w środku...

Nie ruszył od razu na Szkota. Poczekał jak na swoją ofiarę i zaatakował w idealnym momencie. Jak najlepszy z łowców. Nie podarował swojemu rywalowi nawet milimetra wolnej przestrzeni. Gdy tylko dostał się do jego ciała, momentalnie wyprowadził powalający go Calf Kick. Eric uklęknął i pokręcił głową. Nie widział w Szkocie godnego mu przeciwnika. Musiałem zareagować. "DAJ MU SZANSĘ DO WYKAZANIE SIĘ ERICU." Wielu mogłoby pomyśleć, że wspieram Drew, ale nic bardziej mylnego. Ja i Eric byliśmy specjalistami od ludzkiej psychiki. Dokładnie wiedzieliśmy na co stać McIntyre'a i jaki jest naprawdę jego charakter. Wybuchowy "wybraniec" był bez szans, Young zdawał sobie z tego sprawę. Ja chciałem po prostu, aby mój syn nie zboczył z toru, którym szedł po pewny triumf. Szkot kolejny raz w ciągu tego starcia zaczął bezsilnie łapać się lin, aby wstać. Eric ostrożnie do niego podszedł i wyprowadził silny Gut Kick. Wrzucił Drew na swoje barki i wykonał Turnbuckle Powerbomb. "Wybraniec" ugrzązł w narożniku, ale niedługo tam został. Sunął powoli w stronę swojego przeciwnika. Artysta przechwycił go, a następnie wykonał Atomic Drop ft. Clothesline (combo). Drew leżał u stóp mego syna.

Kurtyna została wzniesiona ku górze wraz z wybiciem gongu. Od tamtej pory Young wiedział, że był główną atrakcją tłumów. Choć publiczność tego nie okazywała, ten chłopak w głowie miał dosadne stwierdzenie - "Moje złe czasy już minęły.". Teraz zaczynają się te najlepsze. Drew musiał się o tym przekonać. Eric idealnie rozdał karty. Zrobił to tak jak go uczyłem. Wykorzystał swój intelekt. Tak rozrysowuje przewagę nad kolejnymi, którzy stają mu na drodze ku zasłużonemu miejscu na tronie. Ponieważ światem rządzą głupcy, a Eric chce to zmienić...

Szkot leżał i trzymał się za obolałe miejsca. Patrzył w moim kierunku. Szukał odpowiedzi na tyle dręczących go pytań, że nikt prócz mnie nie mógł sobie wyobrazić jak bardzo cierpi w głębi. Zwróciłem się do niego po imieniu, aby jego organizm doznał chwili ukojenia. "Andrew... Od dawna jesteś zagubiony. Eric wprowadzi cię w świat niepohamowanej żądzy radości. Odnajdziesz ją Andrew. Obiecuję." McIntyre wysłuchał mnie. Spoglądał mi głęboko w oczy. Już szukał tego świata, ale nie tędy droga... "Nie spiesz się drogi Andrew. Odnajdź w sobie spokój." Uśmiechnąłem się do Szkota ledwie dostrzegalnie, a on nadal patrzył prosto na mnie. Dopiero analizował to co mu przekazałem. Nie jest tak inteligentny jak Eric.

Young był wówczas tuż przy swoim rywalu. Złapał go za włosy i sprowadził do pozycji stojącej. Natychmiast po tym wydarzeniu wykonał Belly to Belly Suplex. Mata zadrżała. Eric znów uklęknął. "Odkryję w tobie piękno Drew." Young powiedział ów słowa do McIntyre'a. Mój syn przeszedł do pozycji stojącej, po czym wszedł na pobliski narożnik. Uniósł lekko prawy kącik ust i z gracją wyskoczył w górę. Zwieńczył swe dzieło akcją zwaną Diving Elbow Drop. Eric dynamicznie przeszedł do narożnika. Uniósł swoją głowę ku górze, a następnie powoli opuścił ją w dół. Jego wzrok utkwił na zbierającym się z parteru rywalu. Gdy Drew znalazł się w pozycji stojącej, Young powalił go poprzez wykonanie Running Crossbody. Już czas...

Po pierwsze :

Otwierające i kończące Kto Ładniej - 2pkt.
Opis Sytuacji - 1pkt.
Krótkie Kto Ładniej - 0,5pkt.

Tak więc Hariss trzymaj się tego, co sam zarządzasz, bo pierwszy był Opis Sytuacji, więc poproszę o korektę punktacji

Po drugie:

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Dałem ciała. Nie mogłem uwierzyć w to, że już na początku pojedynku dałem się podejść temu psycholowi jak małe dziecko. Czyżby cała moja vendetta miała wziąć w łeb na samym starcie? Nie...Nie mogłem do tego dopuścić. Choć nieco poobijany, to nadal byłem w stanie trzeźwo myśleć. Ten nieśmiały doping publiczności, powoli budził mnie z letargu. Nie wszyscy we mnie uwierzyli, ale nie mogło mnie to dziwić. Jednak miałem teraz na głowie poważniejszy problem.

Ból spowodowany pociągnięciem za włosy był jak cios wymierzony w twarz. Błyskawicznie zorientowałem się w swoim położeniu. Otoczony przez dwóch psycholi, miałem małe pole do popisu, jednak musiałem coś zdziałać.

Stojąc twarzą w twarz ze swoim adwersarzem, zacisnąłem pięści i nieśmiałymi punchami zacząłem uderzać go w żebra. Choć nie robiło to na nim zbyt dużego wrażenia, pozwoliło na poluzowanie jego uścisku. Czując jak się wyswobadzam, wymierzyłem mu trzy, potężne Headbutty. Teraz miałem idealną okazję!

Czując, jak Ericka zaczyna mnie puszczać, położyłem swoją uwolnioną rękę na jego ramieniu, jedną nogę postawiłem za nim i błyskawicznym ruchem wykonałem podcinkę, tym samym aplikując mu mocne STO!

Publiczność głośno za wiwatowała, a ja przeczesując włosy z czoła wziąłem kilka głębokich oddechów, przywracając sobie nieco sił witalnych. Teraz, nadeszła kolej na moje rozdanie.