+12

Jak to do cholery możliwe? - taka myśl przeszłą przez moją głowę, gdy musiałem przerwać dźwignię, aby nie przegrać. Nie załamałem się jednak, wiedziałem, że uchwyt, z którego przed chwilą się uwolnił. Młodzik trzymał się za nadgarstek, a na jego twarzy widać było grymas bólu - o to chodziło. Powoli podniosłem się z maty stając przy jednym narożników ringu.

Z uśmiechem wymalowanym na mojej brodatej twarzy patrzyłem na fanów w okół. Jacy oni byli żałośni - żaden z nich nie miał odwagi wejść do ringu, ale każdy z nich był pierwszym do krytykowania mnie. Chciało mi się śmiać, jednak miałem coś ważniejszego do zrobienie. Musiałem zdobyć pas. Trofeum te było dla mnie czymś ważniejszym, niż tylko kolejną ozdobą na ścianie - było ono dowodem mojej pracy, aby znaleźć się w tym miejscu, gdzie obecnie się znajduję.

Widząc, że rywal zdołał rozmasować obolały nadgarstek ruszyłem wyprostowany w jego kierunku. Z boku wyglądało to pewnie dość komicznie - Wielki Zły Amerykanin rusza ku dobremu i lubianemu przez publikę Brytyjczykowi. Zapewne wyglądało to jak popis pychy, czy może wręcz prowokacja, lub podstęp. Jednak nie, mój podstęp polegał na tym, że nie było żadnego podstępu. Byłem gotowy odpalić w tym momencie wszelki rezerwy brutalnej mocy drzemiącej we mnie brutalnej agresji. Wystarczył jeden moment, abym ze spokojnego i opanowanego człowieka zmienił się w rządną krwi bestię gotową złamać kark rywalowi.

Szedłem cicho, spokojnie i bez zbędnych gestów. Musiałem skupić się na celu jakim był oponent. Stanąwszy na przeciw niego wbiłem swe lodowate spojrzenie wprost w twarz rywala. Choć starałem zachować się spokój i opanowanie kącik moich ust drgną lekko. Wtedy to poczułem - wewnętrzny impuls zmuszający mnie do podjęcia natychmiastowego ataku. Poddałem się mu i znienacka przywitałem adwersarza nokautującym Headbuttem, po którym ten padł na matę.

I co gnoju, nadal będziesz taki odważny?

Wykrzyknąłem, kiedy faktem stało się zaliczenie przez rywala desek. Teraz mogłem zrobić z nim wszystko, co tylko chciałem, a pomysłów miałem sporo.

300
20/30

Opętany rządzą destrukcji miałem zamiar złapać, zgnieść, rozerwać rywala. Czułem, jak płynąca z mego wnętrza moc destrukcji napędza ciało do dalszej walki. Pragnąłem zrównać rywala z matą, a następnie wznieść zdobyty pas nad jego truchłem, och jak bardzo tego chciałem. Zaciskając obydwie na szyi rywala ustawiłem go do pionu. Wciskając go w znajdujące się opodal liny, wymierzyłem mu soczystego Chopa, po którym dołożyłem Edge Knife Chop. Wykonując kilka kroków w tył odstąpiłem od próbującego złapać powietrze młodzika - niech odzyska choć część przytomności, chcę, aby byś świadomy swej sytuacji. Widząc, że stan Noama poprawił się ruszyłem w jego kierunku wymierzając Elow Strike w jego czoło. Tego już jego ciało nie wytrzymało - z miejsca, w które przed chwilą wbiłem swój łokieć zaczęła sączyć się wąska stróżka krwi. Uśmiechnąłem się krzywo patrząc swoje "dzieło" i tępy, jak gdyby niedowilżający wszystkiemu wyraz twarzy rywala. Nie mniej jednak nie było mi go szkoda, wiedział w co się pakuje stając do walkie ze mną. Szybkim ruchem złapałem go za spodenki przeciągając w moją stronę, aby następnie wykonać Skullfucka Buster. Nie spieszyłem się z wstaniem z maty, wiedziałem co zastanę - leżacego bez ruchu przeciwnika. Gdy już jednak wróciłem do pionu i spojrzałem za plecy efekt był taki, jakiego się spodziewałem. Mogłem zakończyć tę walkę, nic mnie nie powstrzymywało, jednak nie chciałem robić tego w ten sposób, wolałem efektowniejsze rozwiązanie. Podnosząc bez trudu wiotkie niczym szmaciany worek truchło mistrza, zarzuciłem go z łatwością na barki. Chcąc upewnić się, że każdy jeden widz obecny na sali wie, co za chwilę nastąpi rozerżnąłem się po trybunach. Na twarzach sporej części widzów obecny był wyraz zrezygnowania i pogodzenie się z nadchodzącym losem, jednak istniała też druga część - zdecydowanie mniejsza, ale jednak. Ci patrzyli na całą sytuację z zapartym tchem, jak gdyby oglądali cenę filmu, w którym już za chwilę antagonistyczna bestia zniszczy głównego dobrego bohatera - niby chcieli, aby zakończyło się to inaczej, jednak chcieli, aby walka nie zakończyła się Happy Endem. Proszę bardzo, to dla was - kończący wszystko Masadamizer. Po tej akcji mogło nastąpić tylko jedno. Przypięcie i koniec Szkota, a jednocześnie moja gloria i chwała.