"The Second Coming" uderzyło we wszystkie zgromadzone na arenie głośniki, co oznaczało, iż za chwilę pojawi się prawdziwa twarz tego biznesu, prawdziwy architekt i bezapelacyjna podpora tejże federacji, a imię jego boją się wypowiadać zawodnicy w szatni, czy przechodzący po backstagu. Seth Rollins zawitał i oczekiwał pokłonów od każdego, kto zasiadał na arenie, by oddali mu zasłużony hołd, gdyż dzięki jemu talentowi oraz niebagatelnych umiejętności, każdy może podziwiać piękno tego sportu w najlepszym, jak i najdoskonalszym obrazie. Rollins ze swym jakże aroganckim uśmiechem wymalowanym na twarzy wyłonił się zza wielkiej ściany, upajając się w dźwiękach, a raczej gwizdach, które miały miejsce. Powitanie było niezmiernie najdoskonalsze i tego właśnie spodziewał się nasz "Architekt". Seth przystanął przed wejściem na rampę i rozejrzał się dookoła, spoglądając na obraźliwe plakaty i środkowe palce, który został zaszczycony przez tych, którzy nie podziwiają jego racji. "The Future" rozłożył ramiona na boki i począł krzyczeć pod nosem, że to on jest tutaj gwiazdą pierwszoplanową, i że tu mu należy się największa uwaga wszystkich tych, którzy nawet go nienawidzą, a powinni wielbić. Niewiasta będąca w ringu trzymała mikrofon na wysokości swojej twarzy, by godnie zaprezentować fundament tego biznesu. Brunetka odwróciła się w kierunku "Architekta", po czym donośnie i z gracją poczęła prezentować przyszłego mistrza tejże federacji.

Currently in the ring from Davenport, Iowa, weighing 217 pounds, "The Future" Seth... ROLLINS!

Seth pałał niesamowitą energią, która zdecydowanie mu się udzieliła. Widać było na pierwszy rzut oka, że z pewnością gotowy jest do walki, jak i zwycięstwa. Jego mina mówiła wszystko - nie interesuje go to, z kim ma dziś wygrać. Może to być mistrz, zawodnik z najwyższej półki, ale też amator ktoś, kto dopiero raczkuje w tym sporcie. Wiadome było tylko jedno - Seth wkracza na pole bitwy jako pewny zwycięzca, pewny swoich umiejętności, pewny swoich wartości. "Architekt" nadal arogancko uśmiechał się pod nosem, lecz do czasu. Gdy usłyszał swą zapowiedź, to szaleńczo potrząsnął głową sprawiając, że kosmyki włosów latały z największym swym zasięgiem, a pot na nich zgromadzony rozpryskiwał się na boki. Rollins oblizał swe wargi, a następnie pewnym krokiem zaczął podążać w kierunku kwadratowego pierścienia, gdzie dojść ma do bijatyki. "Przyszłość" bardzo szybko poradził sobie przejściem przez rampę, po czym znalazł się w ringu, gdzie wskoczył na narożnik, by tylko przed samym rozpoczęciem walki uświadomić wszystkim zgromadzonym, że to on buduje federację i że to oni powinni być mu za wszystko wdzięczni. Gdy publiczność zmieszała go z błotem, on jedynie uśmiechnął się pod nosem, kręcąc przecząco głową, jakby wiedział, że nie przemówi im do rozsądku. Seth zeskoczył z narożnika i rozłożył ręce, prowokując rywala. Rollins wycofał się do narożnika i palcem wskazywał na swoją osobę, krzycząc że zwycięzca jest tylko jeden - oczywiście on!

Kto ładniej na 400 słów.

Spoiler:

Show Off - Dolph po wielu niepowodzeniach związanych z federacją, postanowił nie być dalej popierdółką. Stwierdził, że przyszedł czas na zmiany, wielkie zmiany. Teraz Dolph jest stanowczy, zacięty, nigdy się nie poddaje, zawsze dąży do chociażby zranienia przeciwnika - jednym słowem poświęca się w walkach w 100%. Jak to sam mówi - każde Show jest do skradzenia, wystarczy tylko się postarać. Oczywiście jest arogancki, jednak nie stara się na siłę obrażać fanów - wie, dlaczego Ci odwrócili się od niego i wie, że jest temu sam winien. W każdej walce przedstawiany w roli underdoga, nie tylko z racji swoich rozmiarów, a z powodu mierzenia się z "silniejszymi" przeciwnikami. Po zostaniu Mistrzem Świata Wagi Ciężkiej prawie dwa lata temu, powoli opadał na dno. Teraz czeka na dogodny moment, by się od niego odbić.

Niecierpliwie wyruszyłem w kierunku Setha, jawnie próbującego mnie obrazić swoimi ordynarnymi gestami. Przed atakiem powstrzymany zostałem jednak przez arbitra, który nakazał mi jednocześnie spokój. Opanowałem się, jednak tylko pozornie. Wewnątrz mnie wciąż szalała burza, adrenalina zmieszała się z krwią tworząc wybuchową mieszankę, a do eksplozji brakowało tylko małego zapalnika - obelgi. Na razie wstrzymywałem się, by nie zostać zdyskwalifikowanym jeszcze przed rozpoczęciem walki, lecz już za chwilę zamierzałem zwolnić wszystkie zahamowania i zmiażdżyć Rollinsa! W końcu po to tu ponownie jestem - żeby walczyć, wygrywać i robić to w pięknym stylu! Sędzia nakazał technicznemu zabicie w gong, co równoznaczne było z rozpoczęciem batalii. Kilka okrążeń dookoła ringu, fałszywe próby złączenia się w klinczu, a wreszcie samo zwarcie - tak wyglądał początek naszego starcia. Bez większego namysłu zerwałem trzymanie, jednak pozostałem w kontakcie z lewą kończyną adwersarza i mocno ją wykręcając, przemieściłem się za jego plecy. Na tym jednak nie poprzestałem, nie zamierzałem utrzymywać przewagi - ja chciałem ją budować i to coraz nowszymi, efektowniejszymi sposobami! Dlatego jeszcze raz przeszedłem pod kończyną rywala i dodatkowo ją wykręcając pociągnąłem go drugą ręką do tyłu, przechodząc do przypięcia z zaskoczenia! Sędzia upadł na matę, jednak nim zdążył klepnąć w nią drugi raz, Seth odkopał. Szybko poderwałem się do stójki, a w ślad za mną poszedł Rollins, z wściekłym rykiem rzucający się do ataku. Gdy tylko zbliżył się na stosowną odległość, odchyliłem się do tyłu i Arm Dragiem przerzuciłem za siebie! Publika zachwycona pięknym, technicznym początkiem walki, zaczęła skandować "This is Awesome!". Uśmiechnąłem się pod nosem, jednak nie miałem czasu na żadne ukłony - Architekt ponownie ruszył do ataku, tym razem mądrzejszy o doświadczenie sprzed chwili. Zmieniłem więc taktykę, wyruszając mu na spotkanie. W ostatniej chwili pochyliłem się lekko, przechodząc pod wyciągniętym ramieniem oponenta, by następnie odbić się od lin i z rozpędu wykonać Jumping Lariat, po którym Seth z głuchym łoskotem uderzył w deski ringowe, a publika zawyła z zachwytu! Nabuzowany nadmiarem adrenaliny wskoczyłem na liny i zaciśniętą pięść uniosłem wysoko do góry, w geście tym łącząc się z WWE Universe, które nagrodziło mnie gromkimi brawami, przetaczającymi się po całych trybunach. Kradnę kolejne show, a publika to kocha! Światła reflektorów padają na mnie! Czy tego chcesz czy nie Seth - to ja dostarczam im rozrywki i to mnie kochają! Wiedziony instynktem zerknąłem do tyłu i zrobiłem to rychło w czas, by kątem oka zobaczyć szarżującego na mnie Rollinsa. Odbiłem się więc od lin i obróciłem o 180 stopni, jednocześnie w locie chwytając głowę adwersarza i wbijając ją w matę przy pomocy Tornado DDT!

To ja pozwole sobie na odwołanie i decyzję jeszcze jednej osoby, skoro mam takie prawo

Ilekroć wchodziłem do ringu, to najczęściej wychodziłem z niego zwycięsko, mając rywala na swojej tarczy. Kolejny do ostrzału był Dolph Ziggler, a zwycięstwo rozrysowywało się coraz to mocniejszymi konturami, bowiem moja przewaga rosła z każdą upływającą sekundą, a to równoznaczne było z tym, iż jestem kilka kroków bliżej wygranej, aniżeli Ziggy. Uśmiechnąłem się do niego arogancko, by następnie przypatrywać się każdemu jego ruchowi ciała. Widziałem, że ma ochotę wstać na nogi, by z pewnością stawić mi raz jeszcze czoła, ale czy to była rozsądna decyzja z jego strony? Nie sądzę, bowiem w oku mgnienia podbiegłem do niego i tuż przed nim wyskoczyłem, a po chwili moje śródstopie zdzieliło go po twarzy - Enzugiri! Były mistrz Wagi Ciężkiej padł na deski maty ringowej niczym kłoda, a to oznaczało jeszcze większą przewagę. Akcja wysokiego ryzyka? Dawno tego nie robiłem, ale uznałem, że czas w końcu pokazać na co tak naprawdę mnie stać i, że potrafię latać lepiej, aniżeli prawdziwi "lotnicy" przystosowani do takiego stylu walki... Wskoczyłem na narożnik, a następnie wyprostowałem się, patrząc czy z pewnością jest to dobry pomysł - nie było innej opcji... musiało się udać! Wyskoczyłem i w locie naprężyłem swoje ciało, by uderzenie było jeszcze bardziej skuteczne, niż zawsze - Frog Splash! Fani byli zadowoleni z faktu, że starcie nabiera rumieńców, zaś z drugiej strony byłem ich wrogiem publicznym numer jeden, toteż i pojawiły się gwizdy i różnorakie obelgi. Gestem dłoni nakazałem swojemu oponentowi powstanie na nogi, ten nieświadom tego, co go czeka najzwyczajniej w świecie niczym dziecko we mgle wstał, a na sam koniec spotkała go nie miła niespodzianka w postaci szybkiego i skutecznego kopniaka w szczękę - Superkick. Dolph zachwiał się na nogach i bliski był upadku, aczkolwiek wystarczyło tylko dmuchnięcie i jego truchło padłoby na deski maty ringowej, ale wiedziałem, że muszę zadziałać czymś silniejszym. Szybko dotarło do mnie to, co chcę wykonać i ile sił w nogach doskoczyłem do niego, by zaatakować go kopniakiem w stylu wielkiego, brazylijskiego wirtuoza piłki nożnej - Pele Kick.

No i co? I kto tu jest najlepszy? Kto skrada tu show? No, no kto? JA! Ja Seth Rollins stoję w tym ringu i rozdaję karty, a Dolph jest jedynie kukłą, która jest na każde skinienie mojego palca. Nie mam chęci, a tym bardziej czasu, by bawić się z nim w kotka i myszkę - muszę się spiąć i rozgryźć go jeszcze szybciej, niż miałem zamiar to zrobić przed samym starciem z cwanym blondaskiem...

Po wcześniej wymierzonej akcji powróciłem do pionu i od razu w głowie układałem sobie plan, który chciałem wprowadzić w życie. Ogarnąłem wszystko bardzo dokładnie, bowiem rozrysowany pomysł w mej głowie był na ostatniej prostej. Wpadłem w oponenta z zamiarem połamania go, ale czy się udało? Kto wie, ale Roundhouse Kick został wykonany podręcznikowo. Dolph padł na liny, odbijając się od nich, toteż powrót pod moje nogi był nazbyt oczywisty, dlatego i na taką konieczność byłem przygotowany. Ziggy nie zdążył powrócić do świata żywych, bowiem Jumping Knee Drop był gwoździem do jego przysłowiowej trumny...

Seth chciał mnie zaskoczyć kolejny kopniakiem, jednak nagły przypływ świadomości pozwolił mi na kontrę! Momentalnie pochyliłem głowę, sprawiając, że kończyna Rollinsa trafiła w pustkę, a sam zawodnik zaskoczony takim przebiegiem sytuacji obrócił się o 180 stopni, stając plecami do mnie. Od razu wyprostowałem się i podskoczyłem, chwytając przeciwnika za barki! Zig Zag connected! Plecy Architekta wbite zostały w deski ringowe, a ja momentalnie rzuciłem się do przypięcia, zamierzając juz teraz wygrać ten pojedynek!