+12 potrzebuję.

"Przyszłość należy do tych, którzy wierzą w piękno swoich marzeń..."

Cytat ten uświadomił mi, że faktycznie tak jest i wszystko jak na razie się spełnia. Od dziecka marzyłem, by zadebiutować w tak wielkiej federacji jaką bez wątpienia jest WWE. Następnie wyznaczałem sobie coraz to ambitniejsze cele, aż pragnienia na liście oczekiwań rosły w miarę jedzenia. Pierw chęć zdominowania w Royal Rumble matchu, zaś później występ na największej ze scen, do której droga była kręta, lecz się udało - Wrestlemania stała przede mną otworem, gdzie zdobyłem pas Wagi Ciężkiej, który również był na tym jakże długim spisie. Niedawno zdobyłem pas Stanów Zjednoczonych, ale tego akurat nie planowałem, po prostu tak wyszło... Teraz ponownie wracam do początku swojego indeksu i raz jeszcze chcę świętować zwycięstwo w trzydziestoosobowej batalii.

Serce zabiło mi mocniej, gdy prawie oberwałem akcję, która najczęściej kończy większość pojedynków showmana. Jednak nie ze mną te numery i w porę zareagowałem, a Dolph przekonał się o mojej sile, lądując przede mną na kolanach. Widziałem w jego oczach złość i czuć było, że frustracja rozlała się w jego wnętrzu. Blondyn usilnie próbował zacierać ślady swojego bólu, ale wychodziło mu to naprawdę mizernie. Wiedziałem, że jego czułym punktem jest wysokie ego i chęć odkucia się od dna, a ze mną w ringu było to niemożliwe do zrealizowania. Wycofałem się, rozkładając bezradnie ramiona na boki.

- Cóż mogę poradzić Dolph?!

Zatrzymałem się, spoglądając w głąb jego oczu, by dostrzec tę jego iskierkę. Widziałem ją, a to bardziej pobudziło mnie do tego, aby stłamsić ją jeszcze w zarodku i najzwyczajniej w świecie zdmuchnąć, obracając w popiół wszelkie nadzieje tego showmana - jeśli można go tak nazwać. Skierowałem palec wskazujący na swoją skroń, kontynuując:

- Spójrz tylko na mnie. Jestem gwiazdą największego formatu, lada dzień ponownie odniosę zwycięstwo w Royal Rumble Matchu i raz jeszcze wystąpię w walce wieczoru Wrestlemanii. To wszystko siedzi w mojej głowie i to szaleństwo sprawia, że z dnia na dzień staję się coraz lepszy w ringu. Nie zdołasz mnie pokonać Ziggy!

Uświadomiłem Zigglera, że czas zakończyć starą erę i rozpocząć nowe rządy w moim wydaniu. Widownia miała mnie na ustach, bluzgając niemiłosiernie. Ich stwierdzenie, że nie mam szans i to, że według nich jestem "beznadziejny" jest naprawdę bardzo motywujące... Gestem dłoni zachęciłem i zezwoliłem Dolphowi wstać pokazując, że mam zamiar rozpocząć walkę ze stójki. Nie wytrzymałem i gdy Ziggler zaufał mi, to doskoczyłem do niego, trafiając go podeszwą obuwia w szczękę - Superkick. Łotr padł niczym kłoda na deski maty ringowej.

Kopniak sprawił, że Dolph "skonał" na moich oczach, padając w narożniku. Ledwie stał na nogach, a w jego oczach nadal mogłem dostrzec tę cholerną motywację, która gubiła go za każdym razem, gdy chciał z niej skorzystać. Dziś nie miało być inaczej, bowiem i tym razem miał dostać od życia porządnego kopa w przysłowiowe cztery litery. Ziggler rozpędził się z próbą ataku, lecz szybko sprawiłem, że znalazł się na moich barkach. Leżał na nich i oczekiwał gwoździa do przysłowiowej trumny, który nadszedł znikąd - TKO! Czułem rosnącą w moich żyłach adrenalinę, chcącą się wydostać każdą jakże ciągnącą się sekundą. Wszystko było dopracowane perfekcyjnie, toteż leciałem jak szło. Chciałem ukazać swoją wyższość na blondynem i całym rosterem w tej zakichanej federacji, którą będę rządził już niedługo. Dolph chciał wstać, aczkolwiek skarciłem go szybkim i jakże skutecznym Facebuster. Korzystając z tego, że Dolph znalazł się po raz kolejny na macie, to odsunąłem się i odbiłem od lin. Wtem poczułem, że nabierał szybkości z każdym stawiającym krokiem ku oponentowi. Wiatr przechodził przez moje włosy, ochładzając jakże strudzone pojedynkiem często nazywane "boskie" ciało. Prędkość końcowa była niewyobrażalna, toteż i impet uderzenia musiał być wyprowadzony z niedźwiedzią siłą, bowiem Face Stomp prawie złamał nos Ziggiemu. Schwytałem swojego rywala i podniosłem go do pionu, chwytając za majki. Przerzuciłem jego rękę na swoją szyję i skupiłem się. Wiedziałem, że może być to niezwykle kluczowe w naszej konkurenci i wystarczy tylko chłodny umysł, by doprowadzić do końca. Nie mogłem podejmować złych, a zatem szybkich decyzji. Uspokoiłem się z wyniosłem swojego rywala, by następnie wykonać jakże wszystkim dobrze znany Neck Snap!

Release German Suplex zakończył się fiaskiem, bowiem przypięcie, które towarzyszy tej akcji okazało się nie wystarczające. Było blisko, jednak nic z tego - Dolph nie daje za wygraną, ale już za chwilę będzie musiał uznać moją wyższość. Avada Kedavra był czubkiem góry lodowej, która powoli wyrastała nad Dolphem. Teraz to on drapał się po głowie, zastanawiając jak wyjść z tej jakże okrutnej już opresji. Nie było żadnego wyjścia... nawet ewakuacyjnego! Musiałem wziąć sprawy w swoje ręce. Curb Stomp był tą górą lodową, o której mówiłem chwilę wcześniej. Dolph padł niczym kłoda na deski maty ringowej, a do moich czynności przybyła jedynie jedna rzecz - przypięcie. Padłem na ciało Zigglera i docisnąłem jakiego barki - zwycięstwo mam w garści! Z widowni słyszałem okrzyki, mówiące o tym, że nikt nie chce, abym to ja zwyciężył. Ale czy to od nich zależy? Niekoniecznie. Zależy to od tego, kto w tym ringu jest najlepszy, a bez fałszywej skromności ja tym najlepszym w zupełności jestem.

Łał...
Dolph 1
Seth 3