"The Second Coming" uderzyło we wszystkie zgromadzone na arenie głośniki, co oznaczało, iż za chwilę pojawi się prawdziwa twarz tego biznesu, prawdziwy architekt i bezapelacyjna podpora tejże federacji, a imię jego boją się wypowiadać zawodnicy w szatni, czy przechodzący po backstagu. Seth Rollins zawitał i oczekiwał pokłonów od każdego, kto zasiadał na arenie, by oddali mu zasłużony hołd, gdyż dzięki jemu talentowi oraz niebagatelnych umiejętności, każdy może podziwiać piękno tego sportu w najlepszym, jak i najdoskonalszym obrazie. Rollins ze swym jakże aroganckim uśmiechem wymalowanym na twarzy wyłonił się zza wielkiej ściany, upajając się w dźwiękach, a raczej gwizdach, które miały miejsce. Powitanie było niezmiernie najdoskonalsze i tego właśnie spodziewał się nasz "Architekt". Seth przystanął przed wejściem na rampę i rozejrzał się dookoła, spoglądając na obraźliwe plakaty i środkowe palce, który został zaszczycony przez tych, którzy nie podziwiają jego racji. "The Future" rozłożył ramiona na boki i począł krzyczeć pod nosem, że to on jest tutaj gwiazdą pierwszoplanową, i że tu mu należy się największa uwaga wszystkich tych, którzy nawet go nienawidzą, a powinni wielbić. Niewiasta będąca w ringu trzymała mikrofon na wysokości swojej twarzy, by godnie zaprezentować fundament tego biznesu. Brunetka odwróciła się w kierunku "Architekta", po czym donośnie i z gracją poczęła prezentować przyszłego mistrza tejże federacji.

Currently in the ring from Davenport, Iowa, weighing 217 pounds, "The Future" Seth... ROLLINS!

Seth pałał niesamowitą energią, która zdecydowanie mu się udzieliła. Widać było na pierwszy rzut oka, że z pewnością gotowy jest do walki, jak i zwycięstwa. Jego mina mówiła wszystko - nie interesuje go to, z kim ma dziś wygrać. Może to być mistrz, zawodnik z najwyższej półki, ale też amator ktoś, kto dopiero raczkuje w tym sporcie. Wiadome było tylko jedno - Seth wkracza na pole bitwy jako pewny zwycięzca, pewny swoich umiejętności, pewny swoich wartości. "Architekt" nadal arogancko uśmiechał się pod nosem, lecz do czasu. Gdy usłyszał swą zapowiedź, to szaleńczo potrząsnął głową sprawiając, że kosmyki włosów latały z największym swym zasięgiem, a pot na nich zgromadzony rozpryskiwał się na boki. Rollins oblizał swe wargi, a następnie pewnym krokiem zaczął podążać w kierunku kwadratowego pierścienia, gdzie dojść ma do bijatyki. "Przyszłość" bardzo szybko poradził sobie przejściem przez rampę, po czym znalazł się w ringu, gdzie wskoczył na narożnik, by tylko przed samym rozpoczęciem walki uświadomić wszystkim zgromadzonym, że to on buduje federację i że to oni powinni być mu za wszystko wdzięczni. Gdy publiczność zmieszała go z błotem, on jedynie uśmiechnął się pod nosem, kręcąc przecząco głową, jakby wiedział, że nie przemówi im do rozsądku. Seth zeskoczył z narożnika i rozłożył ręce, prowokując rywala. Rollins wycofał się do narożnika i palcem wskazywał na swoją osobę, krzycząc że zwycięzca jest tylko jeden - oczywiście on!

Wchodzę

W życiu pewne są trzy rzeczy: podatki, śmierć i Seth Rollins odnoszący kolejne sukcesy. Tydzień temu poskromiłem AJ Stylesa i zniszczyłem jego charakter, a dzisiaj mogłem zrobić dokładnie to samo z mistrzem interkontynentalnym i CM Punkiem. Dziś nie znalazłem się po to, by udowodnić Boogeymanowi, że jego trofeum jest w moim zasięgu, ale to, że to ja jestem Najlepszy! Chciałem, aby wszyscy w końcu przejrzeli na oczy, że Brooks nie jest tym, za kogo się podaje. Z nonszalanckim uśmiechem na ustach obserwowałem zarówno jednego, jak i drugiego.

- Jestem w szoku, że ktoś pokroju ciebie zdobył taki pas! Nie pamiętam już nawet jego blasku, gdy nosili go prawdziwi mistrzowie, a nie dziwolągi...

Zmierzyłem Boogeymana z pogardą, a po chwili szyderczo uśmiechnąłem się pod nosem. Rybka połknęła zarzucony haczyk - genialnie! Wybrzmiał gong, dający sygnał do walki. Mistrz interkontynentalny ze wściekłością ruszył w moim kierunku, aczkolwiek szybko uniknąłem spotkania z nim. Padłem na deski maty ringowej i wydostałem się z ringu, dzięki czemu Martin zatrzymał się na linach. Widziałem w jego oczach nienawiść i chęć zniszczenia mnie, a to jedynie pobudzało moje endorfiny. Fani zrównali mnie z ziemią i zmieszali z błotem, nazywając tchórzem.

- Spójrz za siebie!

Krzyknąłem, a gdy się odwrócił spotkała go niespodzianka w postaci Brooksa. Moi rywale wszczęli bójkę, co chciałem wykorzystać. Schyliłem się i spod ringu wyciągnąłem kij do kendo! Momentalnie na arenie zrobiło się głośno, aczkolwiek nikt oprócz publiczności i komentatorów nie zwrócił na mnie uwagi. Wślizgnąłem się do ringu i na palcach zmierzałem od tyłu do sędziego, którego raptownie pchnąłem w narożnik, gdzie uderzył się w głowę. Odwróciłem się na pięcie i doskoczyłem do swoich przeciwników, którzy nadal walczyli między sobą. Zaatakowałem pierw Brooksa, który stał plecami do mojej osoby. Pierwsze uderzenie spadło na jego krzyż, a gdy padł na kolana, to samo uczyniłem Boogeymanowi, trafiając go w twarz. Oboje leżeli na macie ringowej, co wykorzystałem wymierzając im po kolei liczne uderzenia na plecy i potylice. Zauważyłem, że arbiter powoli się zbiera, toteż wyrzuciłem narzędzie poza kwadratowy pierścień, a następnie uniosłem do pionu "Najlepszego". Chwiał się na nogach, więc cofnąłem się i w szczękę wymierzyłem mu Superkick. Mistrz interkontynentalny powoli wstawał na nogi, więc nie mogłem zrobić nic więcej, jak tylko powtórzyć to, co zrobiłem przed chwilą. Rozpędziłem się i raz jeszcze wystawiłem nogę najwyżej jak tylko potrafię, by trafić idealnie tam, gdzie chciałem - Superkick.

- Wiecie kogo w sobie widzę? Przyszłego mistrza, twarz i podporę federacji! Od początku moim celem było osiągnięcie czegoś, na co nie może pozwolić sobie zwykły zawodnik. Podziwiajcie mnie...

Kolejna walka przede mną. Z ostatnim rywalem poszło mi zaskakująco łatwo, jednak jak widać zarząd lubi rzucać mi kłody pod nogi, gdyż teraz dostałem przeciwników, z czego jeden z nich dzierży nawet Mistrzostwo. Można by stwierdzić, że zestawienie to jest trochę niedorzeczne, gdyż jako zawodnik dopiero powracający oraz można powiedzieć "stary wyjadacz" nie pcham się już do pasów. Jedynym celem mojego powrotu do federacji jest udowodnienie wszystkim, że jestem najlepszy na świecie. Spoglądając na rywali zauważyłem, że mam przewagę. Ja, uosobienie słowa "Best" musiałem stanąć naprzeciwko jakiegoś dziwaka oraz człowieka z przerośniętym ego, który myśli, ze nie ma sobie równych. Biedak nie wie jeszcze, że jego arogancja kiedyś go zgubi. Sam dawniej taki byłem i nie wspominam tego okresu zbyt dobrze. Dopiero teraz, gdy czuję wsparcie ludzi podobnych do mnie, czuję się najlepszy i wiem, że mogę to udowodnić każdemu kto wejdzie ze mną do ringu. Rollins szybko usunął się w cień nie odchodząc nawet zbytnio od swojego narożnika, dlatego postanowiłem ruszyć w kierunku Boogeyman'a. Zaatakowałem go błyskawiczną serią punchy, tak by przeciwnik nie miał czasu na reakcje obroną, tudzież kontratak. Kiedy zamroczony opponent począł się cofać, złapałem go za rękę i pchnąłem Irish Whipem w stronę narożnika w którym znajdował się Seth Rollins. Nieprzyjaciele zderzyli się ze sobą, co wykorzystałem szybko ruszając w ich stronę i szybko wykonując Dropkick po, którym Potwór uderzył prosto w Rollinsa. Obaj moi rywale padli na ziemię, co publiczność skwitowała ogromnym cheerem skierowanym w kierunku moich poczynań. Seth, jednak wstał szybciej i z wściekłością wymalowaną na twarzy ruszył w moją stronę, dlatego działając błyskawicznie wykonałem mu Gut Kicka, po czym dodałem do tego DDT. Tak walczy NAJLEPSZY NA ŚWIECIE!

Moje niecne zagranie sprawiło, że wyszedłem przed szereg, zdobywając nie tylko teren, ale i szacunek w oczach największych strategów, którzy sami by się tego nie powstydzili. Z uśmiechem na twarzy podążałem coraz to większymi krokami ku kolejnemu zwycięstwu - dostałem się za plecy CM Punka i z miejsca przechwyciłem jego truchło, by z niewyobrażalną siłą wyrwać go z desek maty ringowej. Jego plecy wbiły się w matę, wydając dźwięki chrupiących kości - Release German Suplex! Suplex z przypięciem zakończył się fiaskiem, bowiem po zaledwie "dwóch" Punk odbił. Wściekłem się, bowiem nie chciałem, by droga ku zwycięstwu była kręta. Widziałem jak na kolanach znajdował się mistrz interkontynentalny, toteż w mgnieniu oka przedostałem się do niego, by potraktować jego twarz podeszwą swego obuwia - Running Low Big Boot. Z szaleńczą furią odbiłem się od lin, by następnie zmierzać w kierunku podnoszącego się kolejnego rywala, jakim był ponoć "Najlepszy na świecie" CM Punk. Szybko do niego doskoczyłem i poprzez perfekcyjny kopniak sprawiłem, że zatoczył się na linach, po czym wypadł z niego - Enzugiri. Kolejnym celem był kolejny atak na postać szaleńca, dzięki czemu wypracowałbym sobie jeszcze większą przewagę w kwadratowym pierścieniu. Rozpędziłem się i wyskoczyłem, lądując swoimi podeszwami obuwia na klatce piersiowej oponenta, przez co wylądował twarzą na betonowej posadzce tuż obok Brooksa - Basement Dropkick!

Adrenalina rozpierała mnie od środka, chcąc wydostać się jak najszybciej, toteż zerwałem się z desek maty ringowej i spojrzałem na liny, od których odbiłem się, przebiegając przez cały ring, by na samym końcu wyskoczyć i prześlizgnąć się pod najwyższą, a środkową liną, aby na końcu spaść na rywali, uderzając ich łokciami w twarz - Suicide Dive. Cała nasza trójka padła na posadzkę niczym kłody spadające z przyczepy tira, aczkolwiek najsilniejszym konarem okazałem się być ja, toteż powstałem najszybciej. Podniosłem przy okazji mistrza interkontynentalnego, którego głowę wsadziłem pod swoją pachę, a następnie zaprowadziłem go do krainy marzeń za pomocą szybkiego wbicia jego głowy w ówże posadzkę - DDT. CM Punk był moim kolejnym celem, toteż doskoczyłem do niego i z miejsca potraktowałem jego twarz wbiciem jej w mój bark. Jego nos wbił się w mój silny, twardy bark, a jedyne co usłyszałem, to trzaskające w jego nosie kości - Stunner. Raz jeszcze złapałem w swe sidła Brooksa, by raz jeszcze nad nim zapanować. Złapałem go i wynosiłem, a wszystko skwitowałem fenomenalnym w moim wykonaniu Suplexie, którego nazwę można określić jako - Snap Suplex! Brooks był w innej krainie, podobnie zresztą jak jego brat z pola bitwy Boogeyman! This is my time!

Nadal znajdowaliśmy się poza granicami kwadratowego pierścienia, toteż moja pozycja była klarowniejsza, aniżeli ty dwóch siermięg, które plątały się koło moich nóg. Chciałem dać lekcję Brooksowi... lekcję, w której uświadomi sobie, że jego przydomek powinien należeć do mnie. Bez dłużej chwili namysłu doskoczyłem do niego i potraktowałem jego głowę bardzo brutalnie - Face Stomp