Udane.

Wasza walka trwa najdłużej, bo oddajcie 1 post na 24 h. Krótki Opis Sytuacji - jedynie 100 słów!

- Dałeś podejść się jak dziecko, Finn!- tym razem głos nie był spokojny, lecz karcący. Zacisnąłem mocno zęby, próbując nie wpaść w histerię. Może i Dean zdołał przyhamować mój napór, jednak zdecydowanie nie zniwelował mojej chęci zadawania mu bólu. Kilka głębokich wdechów pozwoliło mi nieco się uspokoić, jednak mięśnie mojej twarzy wciąż były spięte, przywołując oblicze Demona.
- Wykończ go! Nie pozwól mu pokrzyżować Naszych planów!- Naszych. To jedno słowo zwróciło moje myśli na odpowiednie tory. Wyprostowałem się i spojrzałem w kierunku Amerykanina. Uciekł on w stronę ringu, widocznie unikając dalszego kontaktu. Jeszcze go dorwę, a tymczasem...
- Bang! Jesteś martwy!- wyszeptałem bardzo niskim głosem, wystawiając w jego kierunku spluwę uformowaną z palców. Czas przerwać liczenie sędziego i wrócić do ringu, by dokończyć rytuał. Niech Demon się w końcu przebudzi!

100+30

Buzująca we mnie krew sprawiła, że zostawiłem wszystko za sobą i postanowiłem zakończyć jednostronne spotkanie, dając tym samym wyraźny sygnał pozostałym zawodnikom. Finn Balor powrócił odmieniony, bezlitosny. By utwierdzić w tym opinię publiczną, szybko zbliżyłem się do Ambrose'a i nim zdołał on zareagować, wykonałem obrót wokół własnej osi, karząc jego podbrzusze kopnięciem podeszwą (Spinning Back Kick). Zgięty w pół Amerykanin próbował złapać oddech, jednak na nic się to zdało, gdyż już po chwili chwyciłem jego głowę i wrzuciłem go do narożnika, szykując się do zakończenia starcia. Po obrocie Dean zatrzymał się bardzo blisko lin, otwierając mi tym samym drogę do kolejnego ataku. Po błyskawicznym skoku znalazłem się na krawędzi ringu, skąd miałem zamiar zaatakować. Chwyciłem oburącz górnej liny, po czym wybiłem się w powietrze i dosłownie wleciałem do ringu, lądując obunóż na klatce oponenta (Slingshot Double Stomp). Jego okrzyk bólu był dla mnie najwspanialszą muzyką świata. Delektowałem się tym równie mocno, co symfoniami Beethovena. Jednak to wciąż nie była wystarczająca kara. Drzemiąca we mnie siła chciała więcej, a ja nie miałem zamiaru się temu opierać. Wciąż głodny chwyciłem głowę rywala i mocnych chwytem zmusiłem go do podniesienia się. By jeszcze bardziej go osłabić, wykonałem szybkie uderzenie przedramieniem w jego tors (Knife-Edge Chop), po którym mocno go od siebie odepchnąłem. Zamroczony oponent zdołał podnieść wzrok, po czym przystąpił do rozpaczliwej próby ataku. Uniknąłem jednak jego ciosu, a gdy tylko zatrzymał się za mną, rzuciłem w tył i zdzieliłem jego głowę mocnym kopnięciem (Pele Kick). Chwiejnym krokiem Dean ruszył w stronę narożnika, padając chwilę przed nim.
- Zakończ to, Finn!- krzyczał głos. Faktycznie, jest już późno. Skończmy to.

Przemierzając całą odległość od rywala do narożnika, miałem w głowie już obraz po walce, gdy unosiłem w górę ręce, jako znak tryumfu. Czułem, że w ten sposób zbliżę się do osiągnięcia celu. Przyklęknąłem w rogu i spojrzałem w stronę Ambrose'a, który przy użyciu lin starał się podnieść.
- Dalej! Nie ociągaj się!- krzyknąłem w jego kierunku, czując narastającą ekscytację. Chciałem jak najszybciej dopaść do niego i wykończyć go.
- Uspokój się! Nic nie osiągniesz, jeżeli będzie kierował się impulsami!- usłyszałem, przez co mój zapał natychmiastowo opadł. Nie mogłem zrozumieć, dlaczego nie czuł tego samego, co ja. Jednak po chwili dotarło do mnie, że robił to dla mojego dobra. W ten sposób nic nie mogło mi umknąć. Spokojna głowa jest kluczem do sukcesu. Wziąłem głęboki wdech, po czym wbiłem wzrok w Deana, niczym w zwierzynę. W końcu wstał on i odwrócił w moją stronę.
- Teraz, Finn!- nie musiał dwa razy powtarzać. Niczym wystrzelony z procy ruszyłem w kierunku Amerykanina i obunóż wbiłem się w jego klatkę piersiową, odrzucając go prosto w narożnik (Shotgun Dropkick). Po uderzeniu w niego plecami, Dean przeturlał się trochę dalej, czekając na swój koniec. I właśnie to chciałem mu podarować. Czym prędzej przeszedłem na krawędź ringu i rozejrzałem po arenie. Podekscytowani fani dopingowali mnie, ciesząc się z pierwszego po powrocie zwycięstwa.
- Zapomnij o nich! Skup się na rzeczach ważnych!- kolejny raz zostałem skarcony. Poczułem silny gniew, przez co zacisnąłem brwi i odwróciłem wzrok na Ambrose'a. Racja, pora to skończyć. Wspiąłem się błyskawicznie na górną linę, niesiony nowymi siłami, po czym wyskoczyłem wysoko w górę i opadłem na tors oponenta (Coup de Grâce). Cios miłosierdzia. Jednak czy faktycznie o to mi chodziło? Zajęty tą myślą przypiąłem przeciwnika, czekając na oficjalne potwierdzenie zwycięstwa.

Finn Balor - 3 punkty
Dean Ambrose - 1 punkt