Introduce to the ring, from Las Vegas, Nevada Dean Ambrose !!!

Ostatnio edytowany przez Michael (2016-08-10 20:03:30)

Ewentualne +12+24

Ostatnio edytowany przez Nekro (2016-08-11 04:30:37)

Ciemność spowita gęstą mgłą była oznaką nadejścia czegoś, a raczej kogoś mrocznego. Dokładniej rzecz biorąc- mnie. Widząc moje imię w zapowiadanej karcie walk, publika zareagowała euforią, wykrzykując me imię. Jednak ja nie chciałem wracać. Nie po ostatniej przygodzie z WWE. Porażka goniąca porażkę, skutkująca spadającym poparciem fanów. Musiałem uciec. Zaszyłem się w rodzinnym domu w Irlandii, chowając głowę w piasek. Zastanawiałem się co poszło nie tak, dlaczego dałem się poniżyć w taki sposób. Zacząłem pić. Z początku niewiele, jednak z każdym dniem głowa opadała mi coraz niżej. W końcu zebrałem się na odwagę, by spojrzeć w lustro. Kilkudniowy, niechlujny zarost i przydługa grzywka, podkrążone oczy i niewyraźne spojrzenie- widok był straszny. Wtedy odezwał się on. Z początku myślałem, że to tylko żarty któregoś z natarczywych sąsiadów, mieszkających nieopodal. Dopiero po czasie zorientowałem się, że mieszka On we mnie. Od tamtego czasu zawsze był ze mną, nie opuścił mnie nawet na krok. Dawał mi rady i pomógł pozbierać do kupy. To za jego namową postanowiłem wrócić i raz jeszcze znaleźć się na szczycie. Tym razem miałem walczyć nie tylko dla siebie, ale również dla niego.
Nieruchoma poza z pewnością była nowością dla zebranych wokół osób, w tym także Ambrose'a. Jeszcze większym zaskoczeniem musiało być przenikliwe spojrzenie, którym go obdarzałem. Wiedziałem jak teraz wyglądam. Nie jeden raz wpatrywałem się tak w lustro, dochodząc do siebie. Co czułem? Niewyobrażalny gniew, który jakby się skumulował i chciał opuścić moje ciało.
- Zrób to, Finn.- cichy głos lekko wybił mnie z rytmu, jednak szybko zareagowałem na jego słowa. Zacisnąłem brwi i kiwnąłem nieco głową, zgadzając się na jego warunki. Jestem mu to winny. Niepewny tego, czy mój czyn będzie dobry, zerwałem się z miejsca i ruszyłem w kierunku zaskoczonego Deana. Nie dałem mu czasu na reakcję, jednak w ostatniej chwili zawahałem się, nagle zatrzymując.
- Nie wiem, czy potrafię.- szepnąłem cicho, przez co rywal zaskoczony spojrzał na mnie, a następnie podjął decyzję o wykorzystaniu mojego stanu. Tego już nie mogłem wybaczyć.  Przemknąłem pod jego ramieniem i zatrzymałem tuż za jego plecami, po czym zaraz po jego obrocie potraktowałem jego klatkę piersiową szybkim uderzeniem (Knife-Edge Chop). Po cichym okrzyku Dean chwycił się za ukarane miejsce i zaczął je masować. We mnie tym czasem gotowała się krew. Teraz musiałem już pójść za ciosem. Szybko chwyciłem jego ramię i mocnym pchnięciem posłałem w stronę lin, a po przeskoczeniu nad nim, potraktowałem go obunożnym kopnięciem w tors (Leapfrog Rebound Dropkick).
- Właśnie tak Finn, właśnie tak.- nie byłem pewny jego słów. Wciąż czułem ogarniający mnie niepokój. Lecz zaufam mu. Nic innego mi nie pozostało.

400+25

Widok leżącego na macie przeciwnika sprawił, że zachciałem czegoś więcej. Nie chodziło już o samo zwycięstwo, ale o upokorzenie rywala serią mocnych ciosów. Przyjąłem pozycję blisko lin, bacznie obserwując mozolnie zbierającego się do kupy Deana.
- Wstawaj, Ambrose! To dopiero początek!- z mych ust wydobył się głos, jednakże z niepokojem stwierdziłem, iż nie należał on do mnie. Słowa płynęły wbrew mojej woli, zupełnie straciłem panowanie nad ciałem. Czując się jak pasażer samochodu wyczekałem momentu, w którym Amerykanin podniósł się z maty. Wtedy szybko odbiłem się od lin i ruszyłem w jego kierunku, po chwili powalając go na podłoże uderzeniem barkiem (Shoulder Tackle). Szybko jednak Dean zdołał wstać, chcąc jak najszybciej odwrócić bieg spotkania. Nim jednak zdążył cokolwiek zrobić, ponownie wbiłem się w niego ramieniem, przewracając na matę (Shoulder Tackle). Kolejny już raz zdołał on szybko dźwignąć się na nogi, jednak tym razem nie ponowiłem tego samego ataku, a wyskoczyłem w górę i mocnym kopnięciem potraktowałem jego głowę (Enzuigiri). Zamroczony rywal zachwiał się na nogach i wykonał kilka niepewnych kroków w tył, w końcu opierając się plecami o narożnik. Wykorzystałem tę sytuację i szybko podbiegłem do niego, traktując jego tors przedramieniem (Running Corner Chop).

Mocny cios przywołał na twarz oponenta grymas bólu, mi zaś sprawił niewyobrażalną przyjemność. Obserwując reakcję tłumu otaczającego ring, przymknąłem nieco oczy i zaczerpnąłem powietrza, szykując się do kolejnego ataku. Minęła krótka chwila nim ponownie otworzyłem ślepia, jednak gdy już to zrobiłem, nie można w nich było dostrzec szczęśliwej iskierki, o której często słyszałem. Teraz była w nich sama czerń, która idealnie podsumowywała moje obecne życie. Z wykrzywionymi ustami pochyliłem się, chwytając oponenta za nogi. Teraz był już tylko mój, czekało go samo nieszczęście. Zdołałem posadzić go na narożniku, jednak na długo tam nie został. Dosłownie dwie sekundy później odsunąłem się i chwyciłem górnej liny, po czym wybiłem się nieco w górę i zdzieliłem go butem po głowie (Rope-Catch Enzuigiri). Dean zachwiał się i spadł poza ring, w ostatniej chwili łapiąc za dolną linę, przez co zamiast na tyłku, wylądował na stopach, wiąż odczuwając przeogromny ból. Nim jednak pomyślał o swoim ruchu, ruszyłem w jego kierunku i prześlizgnąłem się pod dolną liną, wbijając obie nogi w jego twarz (Baseball Slide). Mocny odrzut sprawił, że Ambrose wylądował na podłożu, powoli do siebie dochodząc. W tym czasie ja wróciłem do ringu i ustawiłem się przy krawędzi, za którą spoczywał Amerykanin. Gdy w końcu zaczął się podnosić, ja byłem już w trakcie biegu w jego stronę, po uprzednim odbiciu się od sznurów. Następnie przeleciałem nad górną liną i po wykonaniu przewrotu w powietrzu wylądowałem na nim (Tope Con Hilo).

"Holy Shit!"- to właśnie te słowa rozbrzmiały na arenie zaraz po moim skoku. Każdy z fanów był pod wrażeniem, z szeroko otworzonymi ustami obserwowali oni miejsce, w którym wylądowałem. Na moje szczęście wylądowałem na Ambrosie, który teraz z zaciśniętymi zębami głęboko oddychał, próbując zniwelować ogromny ból. Ja natomiast czułem się wspaniale, dlatego szybko dźwignąłem się z ziemi, niby przypadkiem depcząc po ciele przeciwnika. Rozłożyłem szeroko ręce, spoglądając w stronę trybun. Głośny krzyk zachwytu szybko napłynął w moim kierunku.
- Zapomnij o nich, Finn. Oni nie są Ci potrzebni.- odwróciłem się, myśląc, że mówi to ktoś za moimi plecami, jednak szybko zorientowałem się, iż był to On. Przymknąłem delikatnie oczy, bijąc się z myślami. Jakie są Jego intencje? Przecież fani są dla mnie wszystkim...
- Byli!- jedno słowo, które tak mocno mnie rozwścieczyło. Odgoniłem od siebie jego głos, odwracając się w kierunku Deana. Ku mojemu zaskoczeniu zdołał on się podnieść, gotowy do walki. Ledwo uniknąłem jego ciosu, po którym przejąłem jego ciało zza jego pleców i rzuciłem na barierki (Back Suplex onto Barricade). Ambrose dosłownie po nich spłynął, jednak nie pozwoliłem mu odpoczywać. Chwyciłem w garść jego włosy i mocno pociągnąłem, po czym wrzuciłem go do ringu. Tam natychmiastowo przeszedłem do pinu, licząc na szczęście.

Lunatyk pomimo otrzymanych obrażeń sprawiał wrażenie nad wyraz zadowolonego. Zachowywał się tak, jak gdyby odczuwalny ból był czymś w rodzaju najsłodszego cukierka. Zdezorientowani fani nie mogli zrozumieć jego postępowania. Głowili się nawet, czy aby na pewno było z nim wszystko w porządku. Warto też wspomnieć, iż cała ta aparycja Ulicznego Psa wymuszała u jego rywala określone czynności. W końcu któż by nie tracić nerwów w przypadku niezłomności i dziwaczności drugiej osoby? Przecież nawet ktoś taki jak Finn Balor może podupaść na pewności siebie. Stąd te jego zaciekłe i jakże brutalne ataki. Chciał za wszelką cenę zetrzeć uśmieszek z lekko zarośniętej twarzy Ironmana. Doszło nawet do tego, iż Demon w ludzkiej skórze zapędził się w przysłowiowy kozi róg. Otóż nonszalancko ustawił się za plecami w jego mniemaniu bezbronnego Deana, lecz ten gdy tylko poczuł uścisk w pasie wyprowadził szaleńczą serię łokci w lekko przechyloną głowę Irlandczyka. Następnie ze wszystkich dostępnych mu sił zaczął cofać się do tyłu, w konsekwencji czego Finn boleśnie uderzył plecami w barykadę oddzielającą ich od sympatyków pro wrestlingu. Manewr ten powtórzył kilka razy, w celu wyzwolenia siebie z nieprzyjemnego uchwytu.