Wbijam

I JAK ZWYKLE KTOŚ MUSIAŁ ZJEBAĆ...

Kto Ładniej na maksymalnie 600 słów.

Brock Lesnar...biedny Brock Lesnar. Mijały dni i tygodnie mojej nie obecności w WWE. Po stracie tak ciężko wywalczonego przeze mnie mistrzostwa, poczułem, że zeszło ze mnie całe powietrze... Ono jednak szybko się okazało być moją utraconą siłą napędową, dogodnym wiatrem w plecy. Moją głowę opanował jeden wielki nie porządek, przejmujący każdą trzeźwą myśl. Słowo, które najlepiej oddawało wrzawę wewnątrz mnie to zdecydowanie amok. Niepohamowana furia, podpowiadała mi, abym dopadając w swoje ręce adwersarza, wyrzucił z siebie całą rozsierdzającą mnie od środka agresje. Fenomenalna kakofonia dźwięków dopingu kierowanego ku mej osobie, dochodząca z niezwykle zadowolonej z powrotu swojego ulubieńca, widowni z każdą sekundą traciła w mym umyśle na znaczeniu... Głód walki, który mnie przepełniał dolewał tylko oliwy do ognia, wzniecając pożar nienawiści. Musiałem przyznać, iż dwu miesięczna przerwa była dla mnie zbawienną przewagą w dzisiejszym pojedynku, ponieważ wręcz czułem jak moje dolne koniczyny się rwą do startu, a ręce do ataku. Miałem jednak pewien lęk... Nie był on spowodowany przymusem stanięcia za moment do walki z istną bestią, jaką z pewnością był mój dzisiejszy adwersarz, ale obawiałem się czegoś innego. Bałem się tego, że poniosą mnie w zbyt wielkiej ilości tłumione we mnie nerwy, co może poskutkować moją dyskwalifikacją, bądź gorzej - zakończeniem dzisiejszej walki przez mojego rywala na wózku inwalidzkim...

W końcu nadszedł jakże oczekiwany przeze mnie metaliczny dźwięk. Nie był to jednak odgłos uderzenia krzesła o plecy Lesnara (póki co), jednak gong... Zacisnąłem z całych sił swe pięści po czym wykonałem krok do przodu. Nadszedł czas sobie przypomnieć jak się odsyłało przeciwników na tarczy... Od teraz Brock, z poziomu bruku do gruntu dzieli Cię tylko i jedynie czas.

Następnie, już z o wiele większą pewnością siebie, zrobiłem kolejny ruch w kierunku rywala, przybliżając się tym samym na dostateczną odległość do mojego antagonisty, na co ten zareagował tylko lekkim, ale jakże bezczelnym uśmiechem. Sam jednak nie miał wystarczająco odwagi, aby wykonać ten pierwszy atak, dlatego po krótkim czasie zaczęliśmy zataczać koła po ringu, ciągle nie odrywając od siebie wzroku. W końcu postanowiłem podejść bestię, starym, ale jakże niezawodnym sposobem... Powoli powiększając średnicę zataczanego okręgu, zbliżyłem się w końcu dostatecznie do lin od których to nie zwlekając odbiłem się i ruszyłem wprost na mojego nemezis. Wiedziałem jednak, że ten będzie chciał w jakiś sposób zareagować na moją ofiarną szarże w jego kierunku, dlatego tuż przed nim, w ostatniej chwili zatrzymałem się, po czym wykonałem solidnego kicka, który miał być początkiem mojej nie kończącej się dzisiejszej dominacji... Widząc, że Brock lekko się schylił od razu dołożyłem jeszcze dwa kolejne, dzięki czemu zyskałem jakże cenny czas na wykonanie Discus Clothesline'a, po którym to bestia z głośnym hukiem upadła na deski. Teraz nadeszła najważniejsza część mojego dokładnie, jak na Jedynego Fenomenalnego przystało, ataku. Antagonista leżał na macie i to właśnie była jedyna jego pozycja, dzięki której pozwolę sobie na dalsze sumienne prowadzenie inicjatywy. W głowie miałem jednak natłok myśli i skrajnych obrazów, które zmieniały się jak w kalejdoskopie. Czułem jakby w tej chwili wszelkie strupy po ranach z przeszłości zostały rozdrapane. Niepohamowana furia niosła mnie naprzód, przez co ciasno przepływająca przez me żyły krew, zaczynała się we mnie wręcz gotować. Postanowiłem, więc, że zachowam tyle kontroli nad własnymi żądzami, ile zdołam, dlatego... po chwili zacisnąłem mocno pięści, po czym doskoczyłem do rywala i zacząłem bezlitośnie okładać go kolejnymi ciosami po twarzy, przysiadając na jego klatce piersiowej. Z każdym kolejnym uderzeniem czułem jak przypływa do mnie wybuchowa mieszanka, która nieprzerwanie parła mnie naprzód. Czułem jak moje oczy powoli przesłaniała mgiełka, jednak nagle niczym wybudzony z amoku, usłyszałem tuż obok mnie stanowczy okrzyk. Był to oczywiście sędzia, który grożąc dyskwalifikacją, nakazał zaprzestać ataku. Jak powiedział tak z wyraźnym niezadowoleniem na twarzy, zaprzestałem serii. Nie oznaczało to oczywiście jednak dla Lesnara chwili wytchnienia, bowiem w moim sercu ciągle płonął ogień walki, a adrenalina sięgała swojego apogeum...

Spoiler:

629/630

Publika wypełniała każdą sekundę tej wspaniałej bitwy jeszcze wspanialszym dopingiem, oczywiście kierowanym ku mnie, Jedynemu Fenomenalnemu. Sama myśl, iż zbierający się do stójki w żółwim tempie Lesnar, z każdym zainkasowanym ciosem zaczyna coraz bardziej żałować wejścia ze mną do kwadratowego pierścienia, przyprawiała mnie o zawrót głowy. Czułem się coraz pewniej i adrenalina nie ukrywajmy zaczynała robić swoje. Ponieważ, wiedziałem, że Bestia przeważa nade mną fizycznie, dlatego prowadzenie dalej walki, nie pozwalając jej na powstanie na równe nogi nie było głupim pomysłem, dlatego prędko odbiłem się od naprzeciwległych lin, aby zaraz dorzucić niesamowity Jumping Knee Drop. Hala wybuchła gromkim okrzykiem zaskoczenia jak i niesamowitego zadowolenia. Czułem się wspaniale. Nie namyślając się długo, odbiłem się ponownie od bocznych lin w celu nabrania rozpędu i wymierzenia kolejnego Jumping Knee Drop! Publika oszalała z zachwytu. Poczułem się wspaniale i usłyszałem, iż coraz większa część z nich skanduje "Go Styles"! Padłem do Lesnara i z zimną krwią wymierzyłem mu serię stompów na prawą nogę. Siła i brutalność ciosów była tak ogromna, że arbiter po raz kolejny zmuszony był do interwencji. Nie zamierzałem jednak tego przegrać, więc gdy z jego ust padło "4" uwolniłem Bestię z opresji. Jednak absolutnie nie oznaczało to, że mam zamiar, przed wcześnie rywala oszczędzić. Niesiony jednocześnie adrenaliną i agresją, jednym mocnym szarpnięciem ustawiłem adwersarza do pionu, po czym bez namyślenia wymierzyłem fenomenalny Discus Clothesline! Brock po raz kolejny i nie ostatni został przygwożdżony do ringowych desek, a ja zyskałem jakże cenny czas na wykonanie kolejnej akcji. Szybkim podskokiem usadowiłem się na jednym z narożników na którym to odczekałem wystarczającą ilość czasu, aby po chwili Diving Leg Drop stał się faktem! Wszyscy czekali na więcej i więcej musieli dostać!

Czułem w sobie ogromną złość, która niepowstrzymania parła naprzód. Wiedziałem, że muszę z niej skorzystać, aby ciśnienie nie rozerwało mnie od środka. Choć, nie było łatwo, w celu wymierzenia następnego ataku musiałem mocno zdezorientowanego Lesnara podnieść na równe nogi. Następnie wykorzystując lekko schyloną pozycję bestii wziąłem niewielki rozpęd po czym przygwoździłem rywala do maty jakże widowiskową Hurrincanraną. Adwersarz był już potwornie zmęczony i obolały. Nie chcąc tracić już więcej cierpliwości, która i tak powoli zaczynała się kończyć, błyskawicznie podniosłem rywala do stójki i zaaplikowałem kolejny w tym pojedynku Discus Clothesline, po którym to bestia wbiła się z powrotem w matę. Oddychałem ciężko, patrząc na półprzytomne ciało Brocka. Tłumiona we mnie złość wydawała się eksplodować i przeć mnie naprzód. Chora żądza zwycięstwa zaczynała przejmować moje ciało. Szybko przegarnąłem opadające na czoło włosy, po czym odbiłem się od naprzeciwległych lin w celu nabrania wystarczającego rozpędu, aby po chwili Jumping Knee Drop stał się faktem. Klęcząc po udanej akcji zacząłem rozmyślać nad kolejnymi krokami. Rywal po przyjętych ciosach leżał przy linach, rozciągając twarz w grymasie bólu. Nie zamierzałem jednak dać mu ani sekundy na odpoczynek! Korzystając z faktu, iż Lesnar chwilowo nawet nie zaczął zbierać się do stójki, momentalnie wskoczyłem na narożnik, aby po chwili kolejny i jakże skuteczny Diving Legdrop stał się faktem! Wszystko układało się według mojego dokładnie przemyślanego planu ataku, dzięki czemu o wiele silniejszy ode mnie Brock nie dostał jeszcze w tym pojedynku prawa głosu. Jego koniec był coraz bliższy!

Nie mogłem patrzeć na to co Styles wyczynia w tej walce. To było wprost nie do pomyślenia, aby Brock Lesnar został zdominowany przez tak mało znaczącego zawodnika. AJ w szatni był nikim, a Bestia miała nawet swój oddzielny pokój. Władze podkładali mnie i mojemu klientowi pod nos wszystko czego tylko chcieliśmy. Pokazali nam, że ten biznes byłby niczym bez naszej dwójki. Brock jest tutaj zdecydowanie najlepszy, ale coś poszło nie tak. Być może zabrakło koncentracji. Lesnar zwykle nie szanował swoich przeciwników, zbyt mocno zlekceważył Stylesa. Teraz pojawiła się nutka nadziei, by Potwór wreszcie się uwolnił. "BROCK, TERAZ!" To krótkie zdanie przemówiło do Zdobywcy. Od razu wstał na nogi i zareagował w ułamku sekundy. Gdy AJ zamierzał zaatakować, Brock rzucił się na jego nogi i sprowadził do parteru swoją przyszłą ofiarę. Tam dosiadł rywala i rozpoczął prawdziwy grad uderzeń prosto w twarz Stylesa. (Double Leg Takedown into Punches) Rozpoczynamy przedstawienie...

Jak widać wypadek przy pracy zdarza się nawet najlepszym. Brock Lesnar miał swoją chwilę zwątpienia. Widocznie się zamyślił. On przyszedł tutaj, aby sięgać po najwyższe cele, przed oczami miał pas WWE, a jemu przyszło walczyć ze Stylesem. Wielu próbowało zajść mi i mojemu klientowi za skórę, ale AJ zrobił to idealnie. Trzeba mu przyznać, że dostał to czego chciał, a my mu się podporządkowaliśmy. Na PPV walczy z najbardziej dominującym zawodnikiem w historii tego sportu - niejeden chciałby stanąć z Brockiem w szranki. Niestety kolorowe spojrzenie na świat w większości przypadków nie popłaca. Brock to istna maszyna do zabijania. Nie ma przyjaciół, nikogo nie szanuje i nie ma problemów z tym żeby zmasakrować swoich przeciwników. Styles powinien to wiedzieć. Wszyscy mają go za inteligentnego zawodnika, ja również, ale Lesnar na pewno nie. Zdobywca traktuje wszystkich z góry, ponieważ wie, że żaden człowiek na planecie nie może wyrządzić mu krzywdy. Allen miał jedynie szczęście, mój klient źle wszedł w ten pojedynek. Sędzia po chwili odciągnął Bestię od jej ofiary. Twarz Stylesa była jeszcze w jako takim stanie, ale nie na długo. Miałem w głowie wyrysowany obraz tego pojedynku i przekazałem Zdobywcy taktykę jaką powinien podążyć. Na razie początek był inny niż ten, który wymyśliłem, lecz wymagała tego sytuacja. Teraz możemy wdrożyć zupełnie inny, lepszy plan. Lesnar odszedł na chwilę od rywala. Gdy przeciwnik wstał momentalnie Brock doskoczył do niego i złapał za dłoń, po czym mocnym Irish Whipem posłał Stylesa na liny. Ten odbił się od nich i z całej siły uderzył o wystawione kolano Potwora z Minnesoty. (Kitchen Sink) AJ upadł dokładnie na środku ringu. Allen był dużo mniej masywny od mojego klienta, zresztą mało kto był większy od Brocka. Można było być wyższym od Zdobywcy, ale na pewno nikt nie jest od niego silniejszy. Bestia natychmiast doskoczyła do przeciwnika i w samym centrum ringu z całej siły zapięła Rear Naked Choke. Neal będzie miał bardzo duże problemu z wyjściem z tak wielkiej opresji. Jest dużo mnie masywny - jak już opisywałem, wątpię, aby się uwolnił. Brock zacisnął uchwyt używając całej swojej niezwykłej siły.