Sytuacja wymknęła się mi całkowicie spod kontroli... Niesiony zbyt dużą dawką adrenaliny poddałem się euforii, przez co odsunąłem swoje trzeźwe myślenie na dalszy plan. W pojedynku z taką bestią jaką niewątpliwie był Brock musiało się to na mnie niestety błyskawicznie zemścić i tak też się stało, ponieważ ten wykorzystał pierwszy nadarzający się moment, aby wyjść z opresji i wprowadzić mnie w o wiele większe kłopoty niż mogło się co nie którym zdawać. Ponieważ, dźwignia została zapięta na środku ringu i Lesnar przeważał nade mną zauważalnie zarówno siłą i masą od razu wykreśliłem z głowy plan przeturlania się w kierunku lin. Miałem jednak ogromne doświadczenie, dzięki któremu przypomniałem sobie jak wychodziłem wcześniej z podobnych opresji, dlatego pierwsze co zrobiłem to chwyciłem obiema rękoma jedną z łap bestii (nie tą trzymaną na szyi i podduszającą). Następnie jednym sprawnym uchwytem przełożyłem sobie ją nad głową na swoją lewą stronę (z perspektywy widza prawą) dzięki czemu ręka Lesnara została z pewnością nie przyjemnie dla niego wygięta, powodując tym samym moje wyjście z dźwigni.

Spoiler:

https://www.youtube.com/watch?v=qUQPyXnXSBI

+24, +12 post pojawi się wieczorem

Ostania prosta, mająca zaprowadzić mnie do upragnionej wiktorii okazała się być o wiele bardziej kręta i pełna nieprzewidywalnych pułapek niż mogło mi się wydawać. Powoli zaczynałem się czuć jak bohater, który uderzał tak długo w mur, że ten w końcu rozpadł się na części, lecz tuż za nim materializowała się kolejna kamienna przeszkoda, odgradzająca go od upragnionego złota - zwycięstwa... Testosteron uderzający do głowy, wymuszał działanie, a agresja i gorycz wypełniły mój umysł. Wszyscy wokoło i ja sam od zawsze uważałem się za Jedynego Fenomenalnego. Dlaczego, więc gdy już wygrana była na wyciągnięcie ręki, po raz kolejny pozwoliłem sobie na taki przebieg zdarzeń? Czułem do siebie ogromną wściekłość, która tylko dolewała oliwy do ognia powodując pożar nienawiści. Na samą myśl o tym, że przegram tylko i wyłącznie z własnej winy, czułem jak tracę podparcie w swych dolnych koniczynach, będąc powoli ciągniętym ku ziemi. Od początku tego pojedynku byłem niesiony jedynie furią i ślepą żądzą zwycięstwa, zapomniałem o przewadze, którą jeśli chciałbym, mogłem wykorzystać już na samym początku pojedynku, oszczędzając sobie przy tym wszelkich trudów. Do tej pory byłem tylko cieniem prawdziwego siebie i nie robiłem nic, aby to zmienić! Nadszedł czas, by pokazać swą prawdziwą wartość! Z trudem - ale jednak, podniosłem się z klęczek, aby następnie zawzięcie trzymając się bocznych lin, powstać na równe nogi. Nadeszła ostatnia faza pojedynku!

Czułem w sobie ogromną złość, która niepowstrzymanie parła mnie naprzód. Wiedziałem, że muszę z niej skorzystać, aby ciśnienie nie rozerwało mnie od środka. Szybko podniosłem bestię z niemałym trudem z maty, aby poznęcać się nad nią jeszcze trochę. Tym razem dopilnuję tego, aby mój nemezis nie wykorzystał mojego najmniejszego błędu w celu przejęcia inicjatywy. Brutalnie wcisnąłem kolano w brzuch adwersarza, a ten zgiął się w pół. Gdy odbiłem się od naprzeciwległych lin, aby nabrać rozpędu, wszyscy wiedzieli co zaraz nastąpi. Momentalnie, w coraz to większej ilości zakątków hali, było słychać kierowane ku mnie, fenomenalne okrzyki dopingu. Gdy zbliżyłem się do Brocka dostatecznie, z zimną krwią wykonałem widowiskową Huricanrane. Adwersarz był już potwornie zmęczony i obolały. Nie chcąc tracić już więcej cierpliwości, która i tak powoli zaczynała się kończyć, błyskawicznie podniosłem rywala do stójki i zaaplikowałem DDT, po którym to bestia wbiła się z powrotem w matę. Oddychałem ciężko, patrząc na półprzytomne ciało Lesnara. Tłumiona we mnie złość wydawała się eksplodować i przeć mnie naprzód. Nie zamierzałem nagłego przypływu adrenaliny oczywiście nie wykorzystać, dlatego czym prędzej zaciągnąłem z trudem Brocka na równe nogi. Po chwili znajdując czas, aby prezentując swój firmowy taunt fanom, zaaplikowałem fenomenalny German Suplex! Koniec zbliża się nieubłaganie...

Otarłem pot spływający z opadających na czoło włosów. Miałem w głowie plan. Plan, którego nie powstydziłby się nawet sam Jedyny Fenomenalny. Oczywiście, byłem to ja, ale to nie zmienia faktu, że nie wstydziłem się własnego planu, a wręcz przeciwnie, byłem z siebie dumny! Z czystą przyjemnością chwyciłem za głowę rywala i ustawiłem go na równe nogi, aby móc uszczęśliwić się jeszcze dodatkowo wymierzeniem serii punchów, prosto w jego tors. Fala skandów "AJ Styles" i wspaniałych okrzyków dopingu przeszła w długość i wszerz arenę. To niebywałe z jaką szybkością coraz większa liczba widzów zaczynała trzymać moją stronę. Musiałem jednak się skupić tylko i wyłącznie na pojedynku, aby już prawie pewna wiktoria nie wymknęła mi się z rąk, dlatego po chwili mój nieukrywany uśmiech, zamienił się w pełen zaciekłości wyraz twarzy. Brock nadal zamroczony, stał w tym samym miejscu... Przygryzłem z całych sił wargę, czego efektem była spływająca stróżka krwi, po czym wymierzyłem fenomenalnego Superkicka! Widownia wybuchła fenomenalnym okrzykiem radości! Nie było już żadnych szans dla bestii i jej rwącego sobie z wściekłości ostatnie włosy menadżera. Nie zamierzając jednak rzucać chusteczki na wytarcie łez, wspomnianej "prawej ręce" Lesnara , błyskawicznie podniosłem mojego nemezis do stójki, po czym wziąłem krótki rozbieg i odbiłem się od drugiej liny, aby finalnie dobić zamroczonego adwersarza widowiskowym Stylin' DDT! Patrząc na leżące truchło adwersarza, przypomniała mi się sytuacja, kiedy to mój przeciwnik, jakimś cudem zdołał oderwać bark po mojej finalnej i zarazem fenomenalnej akcji, dlatego postanowiłem jeszcze tego nie kończyć... Prędko przedostałem się narożnik, a stamtąd moja droga mogła prowadzić już tylko do glorii i chwały. Światła świecące prosto na mają twarz dodawały mi animuszu, a fenomenalny doping - pewności. Otarłem spływający pot ze spadających na czoło włosów po czym wykonałem Spiral Tap! Publiczność zawyła z zachwycenia, a ja upadłem bez sił na rywala. Czekałem na trzy klepnięcia w matę, które przypieczętują moje zwycięstwo.