Ludzie zgromadzeni na arenie wyczekują na swoich ulubieńców, bo przecież po to tutaj przyszli. Nie wiedzieli jaka walka teraz ich czeka, głucha cisza panowała na hali. Nagle na telebimie zawadniało odliczanie od 10 do 0, zaraz po tym rozbrzmiała miła dla ucha melodia. Ostatecznie na telebimie zaczęła się prezentować sylwetka Jego - Antychrysta wrestlingu. Człowiek, który za każdym razem sieje chaos, zapnijcie pasy! Kłąb dymu rozpoczął wydobywać się koło wejścia, był także podświetlony na fioletowo.

Nagle z chmury dało zauważyć się zarys postaci. Pierwsze na co można było zwrócić uwagę, to kolor włosów - Hardy miał je coś pod kolor czerwonego. Na sobie miał czarno-fioletową bluzkę termoaktywną, oraz ciemne spodnie - odziany tak samo jak w filmie prezentującym jego personę na dużym ekranie nad wejściem. Jeffrey powoli wyłaniał się z mgły, jego ręce były złączone ze sobą, jakby zaraz miał odprawiać modlitwę, jednakże po chwili w dziwny sposób rozpoczął przewracać nimi w kierunku kamery, a jego usta bez przerwy coś wyszeptywały - było zbyt głośno, aby dało się odczytać jego słowa. Antychryst powoli podążał w stronę kwadratowego pierścienia, na jego drodze pojawiła się masa buczenia w jego stronę, jak widać - nie ruszało go to...ani trochę. Drgnął przed siebie pewnym krokiem, ażeby dzisiejszego wieczoru udowodnić śmiałkowi swoją wyższość. O dziwo ów przedstawiciel nie wszedł prosto na pole bitwy, ale otaczał je dookoła, mimo to gdy po raz drugi doszedł do metalowych schodów wskoczył na nie szybkim krokiem po to, żeby przejść pomiędzy drugą a trzecią linią. W ringu czuł się jak Bóg, był stworzony do walki, ból go napędzał do życia. Stał jak wryty przysłuchując się brzmieniu publiki, wtedy można było w kąciku jego ust ujrzeć lekki uśmiech. W końcu wszedł powoli (z niechęcią) na narożnik, odchylił rękę w bok i wykrzyczał parę słów. To nie było wszystko Hardy chciał rozwścieczyć fanów, więc sięgnął do tylnej kieszeni po chustę, która była tam od samego początku. Wyciągnął ów przedmiot i wykonał ruch tak jakby chciał rzucić to w głąb trybun, ostatecznie tak nie uczynił i upuścił ją tuż obok parkietu. Istną awanturę zdziałali widzowie po prowokacji, zaś On z uśmiechem na twarzy zeskoczył z podwyższenia. Zaczynamy.

Ostatnio edytowany przez Norbert (2016-07-12 16:33:03)

Hardy vs Boogeyman
Zrobimy z tego walkę bez dyskwalifikacji bo inaczej tego nie widzę
No to kto ładniej na maksymalnie 300 słów. (Weszło was dwóch to nie ma sensu BR robić).

No ok. Triple Threat match kl 300 słów. Oczywiście można używać przedmiotów.

Ten dzień musiał nadejść, ta chwila, w której stanę oko w oko z resztą pretendentów do pasa Interkontynentalnego w końcu nadeszła. Niestety, nie było tu ich wszystkich. Cóż, pokonanie tych dwóch posłuży mi jednak jako wiadomość dla jeszcze panującego mistrza, dam mu znak, że to PPV będzie ostatnim, na którym dzierży swój pas. Te myśli przesuwały się przez moją głowę, gdy wsparty o jeden z czterech narożników lustrowałem oponentów. Pierwszy z nich - długowłosy, wytatuowany facet z obłędem w oczach zdawał się nieco oderwany od realiów tego świata. Sytuacja wyglądała podobnie z drugim z konkurentów, którego usta wykrzywione były w bezzębnym uśmiechu, a głowa wymalowana była w kolory czerni i czerwieni. Ci dwaj byli jednakowi, każdy przyobleczony w maskę niczym aktor w operze, a pośród nich ja - człowiek z krwi i kości, za którym stoją trybuny. Gong rozbrzmiał, a to znaczyło o jednym - przedstawienie czas zacząć. Wystawiwszy gardę, lekko ugięty w kolanach przygotowałem się na ewentualną próbę zaskoczenia mnie, przez tych dwóch lunatyków. Jednak nie mogłem jedynie stać i się przyglądać! Fani, znajdujący się w okół mnie starali się wzmocnić mnie swoją energią, ich wiwaty i okrzyki, sprawiały że momentalnie wystrzeliłem niczym pociski w pierwszy z celów. Wykonawszy obrót w okół własnej osi, wbiłem rękę w czaszkę lekko zapóźnionego refleksyjnie straszydła, które z hukiem zaliczyło matę - Discus Clothesline. Widząc upadające ciało bezzębnej kreatury, poczułem na sobie czyjś nachalny, a wręcz wwiercający się w mnie wzrok - to był on - Hardy. Wystawiwszy gardę powoli skierowałem się w jego stronę. "Dawaj!" - wykrzyknąłem w jego kierunku, na co ten z szybkością zwierzęcia rzucił się na mnie, byłem jednak na to gotowy. Sprytnie schodząc z toru jego ataku momentalnie znalazłem się za lego plecami - to była moja szansa. Wymierzając mu cios łokciem w potylice, chwilowo oszołomiłem tego lunatyka, po czym objąłem rękę jego szyję i przerzuciłem za siebie niczym zwykły worek treningowy - Inverted Suplex.


300/300
17/30

Dziecko mroku po raz kolejny zostało wezwane na arenę tygodniówki. W końcu ktoś pojął, iż jeden bezradny człowiek to zbyt mało, aby nasycić wygłodniałą bestię. Dzisiejszej nocy naprzeciw mnie stanęło dwóch przedstawicieli tego podgatunku. Stojąc w swoim narożniku przyglądałem się dokładnie tym zuchwalcom. Zarówno Masada jak i Jeff wydawali się być gotowi do starcia, jednakże węch bestii jest nieomylny - gdzieś w powietrzu wisi strach, a jego zapach działa na mnie niczym afrodyzjak. Przez moją rządze głodu przedzierały się jednak krzyki tych karykatur oglądających dzisiejszy pojedynek. Zdały się nawoływać "uśmierć potwora", lecz dosyć mocno się zawiodą. Boogeyman ponownie zatriumfuje na polu bitwy, przemierzając ostatni przystanek do należnego mu złota.

Gong dał mi wyraźny sygnał do rozpoczęcia łowów. Dwoje moich oponentów zastanawiało się ze skupieniem na twarzy kogo zaatakować pierwszego. Właśnie to odróżnia mnie od tych niepotrzebnych nikomu istot - łowca zawsze wie co zrobić ze zwierzyną. Szybki rzut oka na umiejscowienie moich dzisiejszych przeszkód ku sławie i mogłem działać. Niczym rozjuszony byk ruszyłem w ich stronę, posyłając obu na deski ringu Double Clothesline. Mój zwierzęcy apetyt był tej nocy wyjątkowo zaostrzony. Z nieludzką wręcz siłą z pozycji leżącej poderwałem oszołomionego całą sytuacją Jeffa do góry. Komentatorzy przy swoim stoliku wręcz nie mogli uwierzyć w tak dynamiczny początek tego starcia. Hardy w mgnieniu oka wylądował na Masadzie po niesamowitym Suplexie. Przeciwnicy leżeli u moich stóp i nie sądzę, aby cokolwiek zmieniło się w tym obrazku przez cały przebieg walki. Bohater publiczności Masada, po zaaplikowanym uderzeniu poderwał się, trzymając za brzuch. Widać było w jego oczach chęć detronizacji potwora, którym jestem, lecz niejeden próbował tego dokonać. Zanim ten narwaniec zdołał dobrze wrócić do pozycji stojącej, na jego twarzy pojawił się niezwykle precyzyjny Big Boot. Rywal nie zdążył nawet zorientować się co dokładnie miało miejsce, a już leżał jak długi na śnieżnobiałej macie ringowej. Mój demoniczny śmiech skwitował wszystkie te wydarzenia doskonale, lecz równocześnie pokazywał, iż był to dla mnie chleb powszedni.

Odwołuje się, powód - uzasadnienie sędziego jest dla mnie słabo rozwinięte i słabo uzasadnione.

Po Jeffie widać bardzo dobrze, iż miał problemy z jak to ludzie nazywają ... narkotykami. Dosłownie znikąd ruszył w moim kierunku z maksymalną prędkością. Ja, nietknięty dotychczas w tym starciu i w pełni świadomy, odsunąłem się jedynie, aby zrobić miejsce dla tego sprintera. Hardy odbił się od lin, jednakże zaraz za nim czekała na niego strasznie niemiła niespodzianka. Perfekcyjne wręcz ułożenie ciała pozwoliło mi na wykonanie efektywnego Spinebuster. Ćpunek z hukiem wylądował na macie ringowej, jednakże kątem oka zauważyłem kolejnego chętnego po dawkę cierpienia. Zdecydowanie podszedłem do Masady, wyczekując odpowiedniego momentu na atak. Rywal prawie stał już na nogach, a ja okazując moją dobroć, "podniosłem" go piekielnie silnym Uppercutem. Odrzut ciosu był na tyle silny, iż poprowadził przeciwnika aż do narożnika. Masada jeszcze nie zdążył wrócić dobrze do walki, a już był obiektem kolejnej akcji. Błyskawicznie umiejscowiłem jego głowę pod pachą, przebiegłem po drugim stopniu narożnika i wykonałem zapierające dech w piersiach Tornado DDT. Tym gapiom znowu nie podobał się przebieg walki, jednakże gdy już zostanę ich mistrzem, będą musieli oddać mi pokłon.