Na arenie panowała istna grobowa atmosfera. Stłumione odgłosy publiczności przerywały od czasu do czasu ciszę panującą na całej arenie. Wszyscy fani spoczywali na swych miejscach obserwując główną rampę. Nagle na telebimie pojawiły się pewne napisy, a dokładniej trzy wyrazy przez które cała zgromadzona publiczność powstała z miejsc i na przemian poczęła skanować nazwę nadchodzącego zapaśnika, inni zaś wręcz ze zdwojoną siłą poczęli przybierać charakterystyczną pozę dla tego zapaśnika, okazując w ten sposób swe zadowolenie i zarazem podniecenie. Kiedy kamera w końcu swój obiektyw skierowała na wielki ekran widniały tam dane ulubieńca i zarazem zagrożenia innych gwiazd WWE. Po upływie kilku sekund z głośników wybrzmiało dobrze znana ścieżka dźwiękowa. Odgłosy wykonywanego wdechu i wydechu zaparły powietrze w piersiach niejednego krytyka. Na rampie pojawiła się długo wyczekiwana persona, a jest nią Finn Balor!. Fani WWE od razu zareagowali na jego przybycie solidnym sloganem "Finn, Finn, Finn". W mgnieniu oka postać demona w ludzkiej skórze spowił gęsty dym. Mściciel, jak gdyby nic ustawił się na samym środku tego efektu, po czym przykucnął by ten całkowicie go zasłonił. Następnie wyłonił się z niego w odpowiednim dla ścieżki dźwiękowej momencie. Jego twarz nie wyrażała jakichkolwiek emocji. Była zimna niczym lodowy sopel. Powolnym krokiem ruszył przed siebie. Co jakiś czas zatrzymywał się, aby wykonać lekki skłon, po którym to następował wyprost z wyprostowanymi na bok rękoma.

Introduce to the ring, from Bray, County Wicklow, Ireland, Finn Balor!!!

Finn Balor zanim przedostał się do metalowych schodów zatrzymał się przy zgięciu dwóch ze sobą połączonych barykad, gdzie jak to ma w zwyczaju przyklęknął. Fani zasiadający najbliżej bohatera odważyli się go poklepać po ramionach lub strzelić mu pamiątkową fotkę. Ten zachowywał się wówczas jak gdyby był w jakimś transie. Non stop patrzył przed siebie, w stronę kwadratowego pierścienia. Nagle zerwał się do przodu i niczym wąż zaczął pełznąć na kolanach do schodków, po których sprawnie się przemieścił. Kiedy stopy Mściciela dotknęły tak zwanego apronu, spowodowały jego powstanie i ostateczne wdrapanie się na narożnik. Górną część tułowia opuścił w dół. Gdyby nie zaplecione stopy o wspomniany przed chwilą przedmiot to na bank upadłby by, a tak to teraz spoczął w niespotykanej pozie. Gdy tle ponownie wybrzmiał charakterystyczne dźwięk, Finn momentalnie się wyprostował. Jego klatka piersiowa była napięta do granic możliwości, a to za sprawą szeroko rozłożonych rąk. Później z należytą gracją zsunął się do sprężysty grunt, gdzie prześlizgnął się na sam środek pola walki.

Tak inaczej dziś.
OS na 290, opis sytuacji przed gongiem.

Po przebudzeniu się i opuszczeniu mrocznych zakamarków bestia zwana Boogeyman zaczęła odczuwać niezaspokojony głód. Robaki nie mogą pozostać zadowalającym przysmakiem na dłuższą metę, dużo lepszym pokarmem jest strach. Uwielbiam jego zapach, zwłaszcza u tych, którzy myślą że go sieją. Przestrach publiki z uwagą obserwującą każdy krok nowo przebudzonej kreatury jest jedynie przystawką. Daniem głównym jest on - Finn Balor. Myśli, że posiadł mistyczną wiedzę i jest w stanie stawić czoła wszystkiemu? Niestety, przed pierwotnym strachem jakim jestem ja nie ma żadnej ucieczki. Głód narasta we mnie coraz bardziej, ooo tak, czuję to. Ponownie ogarnęły mnie szalone spazmy drgawek i niekontrolowanych ruchów - niektórzy mogą nazwać to tańcem godowym, jednak jest to jedynie objaw mojego pożądania. Chcę już poczuć, dopaść, jednak nie słychać gongu. Łańcuch woli długo nie wytrzyma, a gdy już ostatnie więzy puszczą DOPADNĘ GO! Dla potworów które nie przynależą do tego świata nie mają znaczenia żadne świecidełka w postaci pasów, nie jest nam to w żadnym stopniu potrzebne. Jedyne na czym mi zależy to rozpacz poległych pode mną ludzi - chcę im pokazać jacy są słabi i nieporadni. Wlepiłem swoje wielkie ślepia w mojego rywala. Pod natłokiem tandetnego makijażu nie było niestety widać jego emocji, jedynie lekki dyskomfort związany z moją osobą. Sięgnąłem więc do kieszeni i wyciągnąłem z niej kilka soczystych robaczków, które od razu trafiły do moich ust. Przeżuwałem je bardzo łapczywie, nie zbaczając z mego oponenta, który najwyraźniej był zniesmaczony. Począłem niespokojnie chodzić w moim narożniku w myślach krzycząc "No dalej, zaczynaj! Mój posiłek czeka ... ". Potworny śmiech który wydobył się z mej gardzieli przeszył dźwięk gongu, który zwiastował tylko jedno - podano do stołu.

Niespodziewanie w tle rozbrzmiał upragniony dźwięk uderzonego po trzykroć metalowego gongu. Spokojnie, bez zbędnego szaleństwa poderwałem swe umięśnione ciało do pionu. Chłodnym spojrzeniem filowałem sylwetkę mojej dzisiejszej ofiary. Boogeyman wydawał się nad wyraz rozluźniony. Jego dobry nastrój uwydatniał się pod postacią szerokiego uśmiechu. Pozwolił sobie nawet na charakterystyczne dla niego taneczne ruchy. Chciał mnie w ten sposób wciągnąć w pułapkę psychologiczną. Wiedziałem, że nie mogę dać się sprowokować. Bezmyślna szarża byłaby prezentem dla kontrowersyjnego jegomościa. Na przekór jego oczekiwaniom powoli oddaliłem się od dotychczasowego schronienia. W akompaniamencie przychylnych okrzyków zmierzałem w stronę obłędnego stwora. Kroczyłem na lekko ugiętych w stawach kolanowych nogach. Tułów przechylony był do przodu. Chciałem wciągnąć go w klasyczny klincz. W tymże celu uniosłem swą prawą rękę, zaś wymownymi ruchami dłoni zachęciłem adwersarza do zainicjowania chwytu. Nie minęła chwila, gdy brudna od farb kończyna rywala pochwyciła za moja wspomnianą część ciała. Zaraz po tym wysunąłem lewą dłoń, która tak samo połączyła się z lewą kończyną nieposkromionego sennego koszmaru. Tak oto doszło pomiędzy nami do typowego dla tej fazy pojedynku klinczu. Początkowa próba sił okazała się remisowa, albowiem żaden z nas nie mógł uzyskać widocznej i namacalnej przewagi. Postanowiłem wówczas, iż grzechem byłoby nie skorzystać z mojej atutowej broni (czyt. techniki). Sprawnie zerwałem uchwyt, po czym zdecydowanym ruchem górnych kończyn przeszedłem do tak zwanego bocznego Headlocku. Przy pomocy mocnego uścisku chciałem poddusić rywala, lecz ten natychmiastowo zaczął reagować. Starał się mnie odepchnąć, lecz gdy ta sztuka mu się nie powiodła powędrował ze mną do lin, od których to odbiliśmy się. W ten oto sposób pozbył się mnie, lecz byłem przygotowany na taką ewentualność. Jak przystało na rasowego mściciela mój plan działania zakładał kilka potencjalnych ewentualności. Zamiast bezsensownego zatrzymywania się, pobiegłem do najbliższych lin od których to sprawnie się odbiłem. Następnie po nabraniu odpowiedniej prędkości powróciłem do oponenta. Tak oto bezbronni sympatycy ujrzeli akcję o nazwie Running Lariat. Boogeyman początkowo zachwiał się na swych nogach, lecz nie upadł. Byłem lekko zaskoczony wytrwałością wroga, gdy niespodziewanie twór ludzkich obaw upadł na jedno kolano. Błyskawicznie zareagowałem na taki obrót spraw. Byłbym głupcem gdybym nie kół żelaza dopóty jest gorące. Odruchowo oderwałem od sprężystej nawierzchni swoja prawą nogę, którą w ostatecznym rozrachunku opuściłem na odsłoniętą głowę adwersarza (Overhead Kick). Tym razem Boogeyman upadł na plecy. Jego oczy były zamknięte, co sugerowało stan zamroczenia. Właśnie o to mi chodziło. Nieświadomy twór to bezbronny stwór. Zanim jednak zadałem kolejny cios wsłuchałem się w radującą się publiczność. Sympatycy federacji WWE skandowali moje imię. W tamtej chwili byłem w ich mowie na równi z bogiem. Ich nastawienie sprawiło, że szeroki uśmiech sam pojawił się na mej twarzy. Pomimo tego nie straciłem z oczu wroga. Nie chciałem dać mu jakiejkolwiek szansy na owocną kontrę. Dlatego płynnym ruchem urzeczywistniłem cios Standing Senton, po której to natychmiastowo poderwałem się do stójki. Adrenalina, płynąca w mych żyłach nie pozwalała mi się choćby na ułamek sekundy zatrzymać. Reasumując pchała mnie do przodu. Na sam koniec rozpoczętej sekwencji dorzuciłem Jumping Elbow Drop.

+ 12 h

Dotąd pewny siebie stwór leżał bezwładnie w samym środku kwadratowego pierścienia. Czułem, jak jego wola walki została solidnie nadszarpnięta początkowym niepowodzeniem. Zapewne myślał, iż nie będę stanowił dla niego większego zagrożenia. Dla mojego oponenta jego przypuszczenia okazały się błędne. Następnym razem będzie wiedział, że nigdy nie należy lekceważyć ostatniego mściciela wśród żywych istnień. Wiedziałem jednak, że pomimo chwilowej dominacji muszę mieć się na uwadze, ponieważ dziwaczne upersonifikowanie ludzkiego strachu może skorzystać z każdej nieostrożności. Dlatego postanowiłem działać. Korzystając z dogodnego dla mnie usytuowania (stałem obok leżącego i przy okazji zamroczonego wroga) wdrożyłem swój plan w życie. Po pierwsze sprawnie zgiąłem swe nogi w stawach kolanowych. Po drugie wykonałem stosowny zamach rękoma, po czym wyskoczyłem pod odpowiednim kontem w górę. Podczas mimowolnego obadania opuściłem delikatnie podciągnięte nogi. Tak oto podbrzusze rywala zainkasowało Standing Double Foot Stomp. Licznie zgromadzona publiczność głośno jęknęła, zaś ofiara odruchowo usiadła na sprężystym podłożu. Boogeyman trzymając się za osłabioną część ciała patrzył gdzieś w śnieżnobiałą matę. Całkowicie stracił mnie w tamtej chwili z pola widzenia. Ja zaś nie odsunąłem się od niego, bowiem postanowiłem ponownie sprowadzić go do parteru. Szybko i bezpardonowo uniosłem prawą, nominalnie silniejszą kończynę, po czym wysunąłem ją z impetem do tyłu. Tak oto Back Kick przeszedł do historii opisywanej nawałnicy. Rywal przetoczył się na brzuch. Ciężko oddychał, ponieważ głośno wydawał z siebie jęki. Byliśmy przez cały czas w samym środku pola walki. Ku zaskoczeniu wszystkich uciemiężonych usiadłem obok jego prawej ręki, którą to usadowiłem sobie wokół mych umięśnionych nóg. Następnie zapiąłem mocny uchwyt na jego twarzy. By spotęgować ból przechylałem się co rusz do tyłu (Omoplata Crossface).

Ostatnio edytowany przez Michael (2016-06-08 22:52:37)

Jakim cudem dałem się tak zaskoczyć? To jakieś magiczne sztuczki tego błazna z jego książeczki dla dzieci? Nie mogłem pozwolić sobie na taką obrazę i zniewagę, więc wydałem z siebie przeraźliwy ryk i ruszyłem do akcji. Zacząłem próbować z całych sił poruszać głową w różne strony, tocząc przy tym hektolitry mojej charakterystycznej piany. Nie dość, że z pewnością obrzydziło to mojego rywala, to w dodatku dało mi poślizg, który przy i tak niemałym wysiłku pomógł mi z oswobodzeniem głowy. Po wykonaniu tego manewru od razu oderwałem się od maty w miarę możliwości motorycznych i ustawiłem swoją rękę w dogodnej pozycji. Zaraz po tym błyskawicznie objąłem nogę przeciwnika i przygwoździłem Finna plecami do maty, po czym ten momentalnie musiał zwolnić uchwyt. W tym momencie nadeszły dla niego dni ostateczne ...

+12h