Chwyciłem konkurenta za głowę i momentalnie wrzuciłem jego zwłoki do narożnika. Już nie mogłem się doczekać kiedy walka dobiegnie końca, męczyłem się walką z tym typem - nie stawiał w ogóle oporu. Ostatecznie w biegu chwyciłem się górnych lin przy kącie ringu i wbiłem się obiema butami w twarz adwersarza (Hardiac Arrest). Czy ktoś jeszcze naprawdę wątpi w chaos rozpętany w tym ringu? Owa akcja napędziła rywala do walki, więc wkurzony wyrwał się z miejsca spoczynku i podążał za mną na druga stronę ringu. Wtedy wskoczyłem na narożnik, aby obrócić się w powietrzu i trafić w łatwy cel (Whisper In The Wind). Tak jest on znowu upadł. Bez owijania w bawełnę przeciągnąłem konkurenta na sam środek kwadratowego pierścienia i z ogromną chęcią zadania mu bólu zapiąłem niewyobrażalnie mocną dźwignie (Spineline). Come on! Tap Out!

Chyba to już nie ma sensu

Akcja wyszła idealnie, wręcz perfekcyjnie. Buty wbiły się w twarz tego marnego człowieka. Ostatnie krople potu spadały już po nosie, wiedział że koniec był już bliski, nadchodził tak szybko - widocznie za szybko. Po otrzymanym ciosie zawodnik powstał wściekły na nogi, myślał o ugraniu coś jeszcze w owym starciu. Na co te starania, w moich oczach wyglądało to następująco - prosi się jeszcze o ból, widocznie jest mu mało, smakuje mu to! Proszę bardzo, jedziemy dalej! Mike biegł za mną, pościg zaczęty - skończył się tuż przy narożniku, albowiem wskoczyłem na samą górę tylko po to aby obrócić się w powietrzu a ostatecznie wbić się w przeciwnika (Whisper In The Wind). Raz jeszcze udowodniłem, iż mój powrót do kwadratowego pierścienia będzie soczysty, nie taki jak poprzednie - ten będzie wyjątkowy, chaos zapanuje w każdej mojej walce. Zniszczę każdego, nie oszczędzę nikogo - spójrzcie na tego błazna, jaki leży na środku pola walki. Żal byłoby nie skończyć jego marny żywot, toteż pochwyciłem jego głowę i energicznym ruchem szarpnąłem. Powstał do pionu, oczy przymknięte - na twarzy widoczny grymas bólu. Jak to wszystko mnie cieszyło. Kochałem spoglądać na cierpienie tych, którzy stanęli na mojej drodze. Bez owijania w bawełnę wbiłem buta w żebra Miza, pochylił się tuż koło mojej dłoni. Momentalnie jego głowa znalazła się pod pachą, szybka kombinacja i druga ręka zaciągnęła czaszkę w stronę białej maty (Twist of Fate). Wbity niczym gwóźdź - jest martwy. Wszystko wskazywało na to, iż zaraz ujrzymy akcję koronną, ta która już od dawna nie pojawiała się przed oczami widzów, czy chcieli to ponownie zobaczyć? Nie interesuje mnie to. Bezpowrotnie udałem się w stronę narożnika, jeszcze na chwilę obróciłem się za siebie, aby zobaczyć stan oponenta - był nie żywy, czas na cios ostateczny, istny kunszt mojego jakże szerokiego arsenału broni. Zdecydowanie wspiąłem się po szczeblach lin na samą górę kąta ringu. Odchyliłem dłonie w bok, z moich ust wydobył się głośny krzyk, w końcu mogłem odreagować to pierdolenie się, to zwlekanie - przede wszystkim tą zabawę, gdyż mogłem dopiąć ostateczny guzik już dawno temu. Czas na deser - wybiłem się wysoko ponad podłożę. W locie obróciłem się o sto osiemdziesiąt stopni wciskając się w brzuch Mizanina (Swanton Bomb). Ścieżka zaaplikowana w nozdrza, przyjemność powróciła - to samo uczucie, ta sama dawka mocy. Jestem Bogiem, znowu czuje się najwyższy. Idealnie można powiedzieć. Takiego finiszu dzisiaj nie ujrzymy, do głowy napłynął pomysł upokorzenia, zrobię to! Błyskawicznie znalazłem się w pionie. Fala krytyki zalewała me uszy z każdej strony, wszyscy mnie nienawidzili. Mieli dość za to, że poszło mi dobrze, liczyli na potknięcie - na złość stało się inaczej.  Kropka nad "i" postawiona. Ma noga upadła na klatce piersiowej zawodnika, sędzia licz! Prosty przekaz dla mistrza Interkontynentalnego. Wróciłem w wielkim stylu, czas zacząć się bać - widzimy się na TLC, w moim i tylko MOIM żywiole. Teraz tylko chce usłyszeć trzy stuknięcia w glebę, no dalej!