Właśnie tak powinno się to robić! W przeciągu kilkunastu sekund uruchomiłem tryb Terminatora, dzięki czemu z łatwością zdołałem wyeliminować olbrzyma z czerwonego zespołu. Chwilę po tym zdarzeniu, do wnętrza ringu wyrwał się znany mi już z przebiegu tej walki zawodnik, Ted DiBiase. Młody milioner emanował energią, której na próżno było szukać u kogokolwiek innego. Z jego spojrzenia z łatwością wyczytałem, iż chce on udowodnić wszystkim zebranym na arenie przewagę Raw. W zwycięstwie dostrzegał pewnie spory zastrzyk gotówki i to właśnie była jego główna motywacja. Niestety przekraczając granicę wyznaczoną przez liny, Junior popełnił ogromny błąd. Praktycznie rzecz biorąc złożył broń i poddał się bez walki. Wystarczyło tylko pożegnać go w ten sam sposób, jak chwilę wcześniej Matta Morgana.
- Trafisz na śmietnik, narcyzie!- krzyknąłem w jego kierunku, jednak sam zainteresowany jedynie uśmiechnął się, zupełnie jakbym opowiedział najlepszy na świecie żart. Powoli zbliżył się do mnie, wciąż susząc zęby. Opuściłem na chwilę wzrok, przez chwilę zbierając ślinę w ustach, a kilka sekund później wyplułem wszystko na twarz Teda. Reakcja fanów była natychmiastowa i mimo, iż nie przepadali za żadnym z nas, to mój gest spotkał się z obrazami i przekleństwami. Nie obchodzili mnie jednak kibice. Byłem skupiony na przeciwniku i mogłem powiedzieć, że taktyka powiodła się, gdyż młody DiBiase zacisnął zęby i ściągnął brwi, gniewnie wpatrując się we mnie. Niezbyt honorowy uczynek z mej strony podziałał niczym płachta na byka, pozostało jedynie unikanie ataków byłego mistrza Stanów Zjednoczonych. Na to nie czekałem długo, gdyż już po kilku sekundach uniknąłem ramienia przeciwnika. Zatrzymał się on tuż za mną, wpadając brzuchem na liny. Szybką reakcją z mojej strony było wymierzenie kopnięcia w zgięcie kolana, po którym Ted padł na matę jak rażony piorunem (Rebound Leg Kick). Po tej akcji jednak zgiąłem się w pasie, nerwowo próbując złapać oddech. W myślach miałem już wpisanie milionera na listę sprzątniętych, lecz czekała mnie długa i nerwowa droga. Widząc, że DiBiase przesunął się nieco dalej od lin, postanowiłem to wykorzystać. Ruszyłem szybko do niego, by po chwili podskoczyć, wykonać obrót w powietrzu i bezpiecznie wylądować na jego ciele (Running Shooting Star Press). Trzymając się za brzuch dźwignąłem swe ciało z maty i postanowiłem dokonać zmiany, chcąc odpocząć nieco przed dalszym ciągiem pojedynku.

350+14

Nim jednak myśli o zmianie zagłębił się w mej głowie, spojrzałem na żałośnie leżącego rozpieszczonego bachora i postanowiłem, że powinienem jak najszybciej się go pozbyć. Odwróciłem się w kierunku Kalisto, który już wystawiał do mnie swoją dłoń, i zbyłem go kilkukrotnym ruchem palca w stylu Dikembe Mutombo. W kilku miejscach hali można było usłyszeć śmiech spowodowany tą sytuacją, jednak ja nie widziałem w tym nic zabawnego. Skupiłem całą swoją uwagę na rywalu, a w myślach miałem już kilka pomysłów. Chwyciłem jego ramię i mocno je rozciągnąłem, a po chwili nadepnąłem butem na jego dłoń, dociskając ją do maty. Krzyk Teda pieścił moje uszy, jednocześnie przywołując na me usta uśmiech. Chwilę później potraktowałem jego rękę kilkukrotnym nadepnięciem, przez co głos DiBiasego rozbrzmiewał jeszcze głośniej. Potem złapałem oburącz jego głowę i mocnym szarpnięciem przywołałem go do pionu. Zablokowałem mu ramię za jego plecami, a następnie uniosłem go w górę i cisnąłem nim o matę, przez co jego kończyna ucierpiała jeszcze bardziej (Wind Up Slam). Przez to ustawiłem Teda w dogodnej pozycji. Sam środek ringu, daleko od lin. Stąd nie ma już ucieczki. zablokowałem jedno ramię przeciwnika za jego plecami, natomiast drugie zacząłem odginać mocno w tył, by po chwili wygiąć się nad nim w łuk, nie pozwalając mu tym samym na powrót do poprzedniej pozycji (Alpha&Omega).

Poddenerwowany całym zajściem, nie zdawałem sobie sprawy, w jakie tarapaty się wplatałem. Chciałem udowodnić wszystkim, że to właśnie ja jestem najlepszym zawodnikiem tej federacji. A co robię? Upokarzam się, a przy okazji honor swej rodziny. Dostałem jednak szanse, aby diametralnie odwrócić losy tego starcia, przechylając szale zwycięstwa na naszą stronę. Nie mogłem wciąż rozmyślać, gdyż ból przeszywający moje ciało z każdą sekundą stawał się silniejszy. Musiałem brać się do dzieła. Nie byłem na tyle głupi, aby dać się poddać w tak ważnym momencie. Musiałem zagrać nieczysto! Kiedy sędzia podszedł do nas, by zapytać, czy jestem w stanie kontynuować starcie, zerknąłem na Jacksona, tylko po to, aby po chwili puścić mu oczko. Czarnoskóry zawodnik wiedział już co się kroi. Szybko udał się na ring, udając, że do niego wchodzi. Arbiter nie mógł tego zlekceważyć, więc błyskawicznie powstał i zaczął odciągać Ezekiela. W czasie, kiedy mężczyzna w pasiastej koszuli był zajęty moim ochroniarzem, po cichu do ringu wkradł się Kane. "Demon" wymierzył potężne kopnięcie w czaszkę Omegi, po czym chwycił mnie za rękę i odciągnął pod narożnik, a po chwili sam wyszedł z miejsca starć. Jackson zrobił to samo i zeskoczył z rampy. Sędzia natomiast odwrócił się do nas, po to, aby kontynuować starcie. Pełen adrenaliny, która przeszywała moje żyły klepnąłem w rękę kapitana. Kane, chwilę odczekał, po czym rozwścieczony niczym byczek Fernando wskoczył do kwadratowego pierścienia. Teraz zacznie się prawdziwe piekło!
-Kenny, czy to był szelest pieniędzy? A, nie! Zapomniałem, że ty ich nie masz! To jedynie strach, który cię obleciał!

Moment, w którym udało mi się uwolnić z dźwigni był czymś, czego bardzo potrzebowałem. Chwila przerwy sprawiła, że przez moje ciało przepłynęła świeża krew. Ta chwila uświadomiła mi, że jest to moje "Być, albo nie być". Postanowiłem, że dam z siebie jeszcze 120% i skopie dupsko temu łajdakowi!

-Ty masz jeszcze czelność wstawać? Jesteś przecież nikim! Niiiikkiimmm! Zapamiętaj te słowa! 

Dynamicznie cofnąłem się i udając zmęczenie, aby zmylić przeciwnika uklęknąłem na kolano. Konkurent połknął haczyk i zaczął biec w moim kierunku. Okazałem jednak trochę wyrachowania i w odpowiednim momencie odsunąłem się w bok. Omega z całych sił wpadł w metalowy narożnik, co sprawiło, że po chwili znajdował się już na macie. Był to odpowiedni moment, aby wykonać na nim coś mocniejszego. Szybko więc do niego podszedłem i chwyciłem za jego szyję. Po kilku chwila rywal znów znajdował się na plechach, gdyż przerzuciłem go nad sobą potężnym Suplex'em. Publiczność niemalże stawała na głowie, aby uprzykrzyć mi tę walkę - niemiłosiernie buczeli. Jestem już do tego przyzwyczajony, więc nie robiło to na mnie najmniejszego wrażenia. Starałem się jednak wyglądać możliwie jak najbardziej poważnie, by nie dać po sobie poznać zażenowania tą sytuacją. Chwila nieuwagi i brak rachuby sprawiły, że Kenny zdołał się podnieść. Ubrany w skórzane łachmany biedak starał się biec w moją stronę, trzeba jednak dodać, że złość, która malowała się na jego twarzy niemal mnie przestraszyła. Co? Haha... To był dobry żart, rodzina DiBiase niczego się nie boi, a w szczególności jej najbardziej zamożny członek. Po kilku sekundach minąłem się z przeciwnikiem, próbował on bowiem wykonać clothesline, pod którym się schyliłem. Kiedy natomiast odwrócił się, podeszwa mojego buta przywitała się z jego twarzą (Bicycle Kick). Ciało nędzarza z głośnym łomotem zrównało się z matą ringową. Po chwili podszedłem do niego, tylko po to, aby kucnąć i wyszeptać mu do ucha.

-Czekaj, wiesz co Kenny? Nie nadajesz się do tego sportu... Ale wiesz co? Nie martw się, mój ojciec potrzebuję sprzątaczki. Nadasz się, widzę w tobie ogromny potencjał! 

Aby jeszcze bardziej urozmaicić tę walkę, postanowiłem wspiąć się na trzecią linę. Dla niektórych byłoby to dość trudne wyzywanie, bowiem pojedynek trwa już dość długo, a siły ciągle ubywają. Jednak nie dla mnie! Jestem przecież milionerem, więc takie zadanie to dla mnie błahostka! Znajdując się już na szczycie ringu, postanowiłem odczekać kilka chwil, aż ta ofiara losu się podniesie. Kiedy uczynił tak jak powiedziałem, wyskoczyłem w górę i ze zdwojoną siła powaliłem go przy pomocy rąk (Diving Double Axehandle).

-Klaszcz pajacu, nie płacę Ci chyba za stanie! - wykrzyczałem w stronę bezmózgiego Ezekiela.


Równe 420 słówek

Barni - widać, że przy tym poście postarałeś się o wiele bardziej, niż przy poprzednim. Poprawiłeś trochę błędów. Brakowało mi jednak odniesienia się do decyzji sędziego, no i fakt, że rozmawiałeś pod koniec postu z Ezekielem, którego nie ma, też raczej nie pomaga.

Nekro - no nie mam się do czego przyczepić. Post na wysokim, Main-Eventowym poziomie. Gratuluję.

Ted DiBiase wyeliminowany z gry! RAW zostaje z jednym tylko zawodnikiem. Kane wkracza do ringu, kiedy DiBiase jest jeszcze przypinany, także może zaatakować niczego niespodziewającego się Omegę! Wkraczamy w decydującą fazę walki.

Kontra przed sygnaturą! Głowa jest już pomiędzy nogami Kane'a!

Kane nie spodziewał się chyba żadnego oporu ze strony Omegi! Sędzia przechodzi do liczenia!

1...
2...

Big Red Machine odrywa bark od maty, dosłownie w ostatniej chwili, po czym odpycha od siebie Kenny'ego, który siada przy jednym z narożników (nie swoim) i uśmiecha się lekko. Było blisko! Kane natomiast wściekle uderza pięścią w matę, po czym podnosi się powoli na równe nogi!


OS na 250 słów!
Jeżeli wygra Kane - eliminuje Omegę i walczymy dalej!
Jeżeli wygra Omega - eliminuje Kane'a i kończy pojedynek!
Eliminacje będą w następnym poście dopiero, także teraz skupcie się na uczuciach.


Powodzenia!

Mroczna rzeczywistość, niczym najgorszy senny koszmar, rozciągała się nad głowami nieszczęśników reprezentujących drużynę spod niebieskiego szyldu. Każdy kolejny wojownik kończył tak samo - z żywcem wydartą duszą wrzuconą prosto do najgłębszych czeluści piekieł. Przy akompaniamencie wyzwisk i donośnych gwizdów, śmiercionośna Bestia siała w ringu zniszczenie, a w sercach nieprzyjaciół ogromny niepokój. Lecz nagle stała się rzecz, której widok przyprawił wszystkich miłośników wrestlingu o wytrzeszcz oczu - Ulubieniec Szatana nieomal nie został okiełznany! I chyba tylko interwencja Księcia Podziemi uratowała Potwora przed jego żałosnym końcem. Zlodowaciałe serca rozszalałej sfory diabłów gotowej w imię Lucyfera skoczyć w ogień, podeszły im głęboko do gardeł, a upokorzony, ale zarazem wyczerpany i zdyszany Demon, w głowie układał już plan krwawej zemsty. W swym umyśle i sercu z kamienia Ulubieniec Szatana skrytą ma tylko jedną postać - Władcę Piekieł. A mając na uwadze to, że nie ma już żadnego marginesu błędu, że każdy błąd oznacza sromotną klęskę, a klęska zrodzi ogromny gniew u Najwyższego, Kane w momencie, gdy tylko zdołał się cudownie ocalić przed zatraceniem, raz-dwa przyjął pionową postawę. Długie ciemne loki nieposłusznie opadały na maskę ograniczając tym samym pole widzenia Demona do minimum. Ciężko dyszący Potwór delikatnie pochylił swe oblicze do dołu - zupełnie jakby chciał oddać pokłon Lucyferowi - a następnie gwałtowny ruchem uniósł głowę wysoko do góry zarzucając swe długie włosy na plecy. Przekrwione ślipia i wyciekający spod skóry gniew w postaci niezliczonej ilości kropel potu, dawały jasno do zrozumienia, że Kane będzie postępował zgodnie z mottem "Walcz lub zgiń". Gotów wyzionąć ducha Ulubieniec Szatana spojrzał na drżące ze strachu ciało nieprzyjaciela, głośno sapnął, a następnie zdecydowanym krokiem ruszył w stronę swojej ofiary... Kenny, przygotuj się na spotkanie z przeznaczeniem.