Dałem się zaskoczyć. Rywal dość nieoczekiwanie przejął inicjatywę i jeżeli czegoś nie zrobię, niebawem będę zmuszony uznać jego wyższość i odklepać. Nie miałem jednak najmniejszej ochoty tego robić. Niczym oszalały zacząłem się szamotać ile tylko miałem sił. Starałem sie uderzać w głowę rywala wolną pięścią, lecz nawet zasięg moich rąk mi na to nie pozwalał, ponadto próbowałem się podnieść na kolana próbując w ten sposób jakoś osłabić uchwyt. Musiałem znaleźć jakiś sposób aby osłabić jego uchwyt. Wierzgałem przy tym najmocniej jak tylko u miałem.  Gdy już osłabiłem uchwyt próbowałem obrócić się przez wolny bark w stronę mojego przeciwnika tak, żeby przejść pod nim do pozycji leżenia na plecach - miałem nadzieję, że ta próba okaże się skuteczna.

W mgnieniu oka zmienił się krajobraz walki wieczoru. Z początku wydawało się, że nasz zespół osiągnie szybkie i łatwe zwycięstwo, nie tracąc przy tym zbytnio sił. Jednak terror wywołany przez Czerwoną Maszynę sprawił, że ze sporej przewagi układ sił stał się w miarę wyrównany. Przez to nastała nagła potrzeba, bym wkroczył do wnętrza ringu, odzyskał utraconą przewagę i posprzątał powstały nieład, jednocześnie prowadząc pozbawioną kapitana niebieską drużyną ku zwycięstwu. Udany początek niestety nie pomógł, gdyż sprowadzony na matę rywal wykorzystał umiejętnie własne położenie i zdołał wydostać się z opresji. Doświadczenie zdobyte w próbie poddania rywala dało mi do zrozumienia, że walka w parterze nie jest odpowiednią drogą. Moim głównym celem jest zneutralizowanie mocnych stron Matta w stójce, w tym samym czasie uważając także na jego mocne ramiona. Gdyby udało mu się mnie pochwycić, znalazłbym się w sytuacji kryzysowej, a może nawet takiej bez wyjścia. Powoli podnosiłem się, bacznie obserwując Morgana, który odczekał chwilę i ruszył w moim kierunku. Spowolniłem nieco swoje ruchy, chcąc tym samym zwieść olbrzyma. Nie udało mu się wyczuć podstępu, przez co wpadł w moją pułapkę. Zanim zdołał mnie choćby dotknąć, wyskoczyłem płynnym ruchem w górę i mocnym kopnięciem trafiłem w jego czaszkę, mocno go ogłuszając (Spinning Heel Kick). Czas wziąć się za sprzątanie! Po krótkiej analizie wiedziałem już na ile mogę sobie pozwolić, więc przeszedłem do działania. Cofnąłem się o krok w tył, zwiększając odległość między mną, a ledwo stojącym na nogach gigancie. Następnie podeszwą wbiłem się w jego kolano, przez co przyklęknął on na macie (Superkick w kolano). Domyśliłem się jednak, iż to zbyt mało na zatrzymanie go, więc ponownie wykonałem sus w tył, a sekundę później moja stopa wbiła się w szczękę Morgana (Superkick). Ledwo przytomny Matt zdołał jednak ustać w tej pozycji, co otworzyło mi drogę do zakończenia krótkiej kombinacji.
- Już po tobie, nicponiu!- krzyknąłem do niego prześmiewczo, by po chwili zgrabnym ruchem przedostać się za jego plecy. Położyłem dłonie na jego barkach, a następnie wskoczyłem mu "na barana". Pewny wykonania kolejnej akcji uspokoiłem się, jednak wtedy napotkałem spory kłopot. Śpiący gigant nagle wyrwał się z letargu i stanął pewnie w pionie. Jego głośne sapanie mówiło mi, że kipi on złością i przepełniony jest chęcią rewanżu.
- Nic! Z! Tego!- każde z moich słów poprzedzone było mocnym łokciem wymierzonym w czaszkę Morgana. Po trzecim uderzeniu wrócił on do poprzedniego stanu, co wykorzystałem i błyskawicznym ruchem wygiąłem się w tył, zmuszając Matta do przewrotu w tył (Rewind-rana). Szybko wracając na nogi spojrzałem w kierunku leżącego oponenta. Nadeszła pora jego pożegnania.

400+17

Mocny upadek boleśnie okaleczył olbrzyma, który z nietęgą miną wstał na nogi kilkanaście sekund później. Nie będąc pewnym swojego losu, Morgan z lekko zaskoczoną miną obserwował moją postać. Z uśmiechem spojrzałem na niego, w duchu śmiejąc się z jego postawy. Stanąłem pewnie w rozkroku i wystawiłem przed siebie dłoń, formując z palców pistolet. Następnie wypaliłem z niego w kierunku rywala, przez co ten poczerwieniał na twarzy. Widziałem, że narasta w nim złość i ma on zamiar przeprowadzić bezmyślny atak. Matt zacisnął brwi i przygryzł usta, szykując się do nagłego zrywu. Delikatnym kiwnięciem głowy próbowałem odwieść go od tego pomysłu, jednak bezmózgi gigant ruszył w mym kierunku, próbując wykorzystać własną siłę. Krótki uśmiech pojawił się na mych ustach, jednak zniknął wraz z przebiegnięciem pod ramieniem przeciwnika. Morgan zatrzymał się za moimi plecami, a wtedy ja ruszyłem w jego stronę. Nim zdołał on odgadnąć moje myśli, ja szybkim ruchem wyskoczyłem w górę i mocnym kopnięciem potraktowałem jego podbródek (Tony Jaa). Olbrzym zachwiał się na nogach, jednak nie padł, a wciąż utrzymywał swoją pozycję. Był jednak mocno zamroczony, więc błyskawicznym krokiem wprowadziłem me ciało w ruch i po odbiciu od lin pędziłem w jego stronę. Nie zdołał on zareagować, więc powtórzyłem poprzedni ruch i znów wbiłem się w jego twarz kolanem (Tony Jaa). Tym razem ledwo przytomny Morgan padł na jedno kolano i próbował przywrócić swój umysł do stanu użytkowego. Nie pozwoliłem mu jednak na to i błyskawicznie ruszyłem w stronę lin, a po odbiciu się od nich, niczym wystrzelony z armaty pędziłem w jego stronę, gotowy zadać cios. Trzecie kolano wylądowało na twarzy Matta, ostatecznie go usypiając (Knee Omega). Odległość od narożnika nie była wielka, więc zmęczony zbliżyłem się do niego i wspiąłem się na górną linę. Następnie skoczyłem w przód, wykonując obrót w powietrzu, po którym wylądowałem na ciele przeciwnika (Golden Shower [450 Splash]). Błyskawiczne przejście do pinu dało mi nadzieję na wyeliminowanie zawodnika z czerwonej drużyny.

Wpieniony podniosłem się z maty, wściekłym spojrzeniem obdarzając Matta. Byłem dosłownie bliski załamania nerwowego patrząc na opór przez niego stawiany. Wydawać się mogło, że ostatnia kombinacja osłabiła go na tyle, by skapitulował i wycofał się z dalszego udziału w pojedynku. Niestety jednak chciał on dalej walczyć, co wiązało się z większym wysiłkiem mojej osoby. Z niedowierzaniem kiwając głową odwróciłem głowę w kierunku narożnika, z którego przed chwilą wykonałem skok i raz jeszcze doskoczyłem do niego długim susem, by po chwili błyskawicznie wspiąć się na sam jego szczyt. Następnie powtórzyłem czynność sprzed kilkunastu sekund, drugi raz lądując na brzuchu Morgana po uprzednim obrocie w powietrzu (Golden Shower). Chwyciłem jego nogę, znów przypinając go do maty. Tym razem byłem pewny wyeliminowania go z walki.

Będąc w opałach czułem, że mój koniec powoli się zbliża, lecz wiedziałem też, że każda nawet najdrobniejsza wpadka rywala na pewno da mi szansę na udany powrót do walki. Kenny znajdował się na szczycie narożnika i szykował się do skoku, którym nie wątpliwie mógłby mnie wykończyć. To właśnie ten moment! Moment, w którym muszę jakoś zareagować. Widząc jak Omega wyskakuje z samego szczytu był dla mnie jasnym znakiem, iż pora zareagować. Momentalnie przeturlałem się kawałek w głąb ringu. Uniknąłem akcji, a na dodatek "The Cleaner" z ogromną siłą uderzył całym ciałem o matę ringową dając mi okazję do zrewanżowania się.

Uderzenie o matę wyssało ze mnie resztki tlenu, a zrodzony z tego powodu ból przywołał na moją twarz grymas bólu. Trzymając się za brzuch powoli wstałem do pionu, biorąc głębokie oddechy. Miały one na celu przywrócić mi nieco energii, lecz wiedziałem, że do pełni sił nie wrócę. Całą uwagę skupiłem na znajdującym się nieopodal oponencie, który przy pomocy narożnika również wrócił do stójki. Czułem ogromną złość, gdyż zwycięstwo wymsknęło mi się w ostatniej chwili. Niewiele brakło, by Morgan skapitulował, jednak to wciąż zbyt mało. Odgarnąłem z czoła sklejone włosy, jednocześnie ścierając ze skroni pot. Następnie zacisnąłem zęby i rozluźniłem ramiona.
- Wdech i wydech. Wdech i wydech.- moje myśli krążyły wokół utrzymania ciała w jak najlepszej formie. Dobrze zdawałem sobie sprawę z tego, że kilkadziesiąt następnych sekund będzie kluczowych w aspekcie wyeliminowania Matta z gry. Obdarzyłem olbrzyma wściekłym spojrzeniem, starając się przewidzieć jego następny ruch. Oblizałem nerwowo wargi, czując zupełną niemoc. Osoby niemyślące są twardym orzechem do zgryzienia, gdyż są zupełnie nieobliczalne. Po chwili jednak kiwnąłem głową na boki, odganiając od siebie to przekonanie.
- Dlaczego przejmuję się kimś takim? Przecież ja to wygram, nie ma innej opcji. Jestem elitarnym zawodnikiem, najlepszym z najlepszych!- podobne myśli kłębiły się w moim umyśle, utwierdzając mnie w wierze, iż Morgan nie ma prawa się ze mną równać. Może i sprawił mi kilka problemów, a także wywołał chęć wyrywania z głowy włosów, jednak ostatecznie jego miejsce jest pod moimi stopami. Drobny uśmiech i pewne spojrzenie pojawiło się na mojej twarzy, gdy obserwowałem ślepia Matta. Czas wynieść śmieci.

250+3

Postanowiłem nie marnować czasu i czym prędzej ruszyłem z miejsca. Po dobiegnięciu do rywala wybiłem się w górę i trafiłem go kolanem w szczękę (Tony Jaa). Zaskoczony tym ruchem Matt mógł tylko przyjąć cios i starać się walczyć dalej. Jednak jego czas już się zakończył. Czym prędzej wziąłem rozbieg, po którym znów ruszyłem w jego kierunku i ponowiłem ten sam atak, niemalże odłączając Morgana od rzeczywistości (Tony Jaa). Gigant przyklęknął na kolano, powoli przymykając oczy. Publika szalała widząc wydarzenia w ringu, sam zaś czułem niedosyt. Nie wystarczy tylko pokonać przeciwnika. Trzeba go zniszczyć, ośmieszyć, zgnieść. Tak duże ciało prawdopodobnie nie zmieści się w pojemniku, jednak postaram się. W myśl tej zasady ruszyłem w stronę lin, a po odbiciu się od nich pędziłem w kierunku oponenta, mając w zamiarze ponowne przedstawienie mego kolana jego twarzy. W ciągu ułamka sekundy doskoczyłem do niego i soczystym kopnięciem poczęstowałem jego żuchwę, ostatecznie go usypiając (Knee Omega). Wiedziałem, że wzrost Matta przeszkodzi mi w wykonaniu akcji kończącej, więc postanowiłem wykonać okrojoną wersję akcji. Zaszedłem za jego plecy, chwyciłem go w pasie i rzuciłem nad sobą, przypinając jego barki do maty (Croyt's Wrath). Teraz byłem już pewny, że Morgan jest już poza walką. Wystarczyło tylko oficjalnie potwierdzenie ze strony arbitra, by walka zamieniła się z przewagi czerwonych, na wyrównany stan.

Poprawiłem swoją ładnie zaczesaną grzywkę i z gracją wśliznąłem się do kwadratowego pierścienia. Stając na samym środku ringu, uświadomiłem sobie, że presja która na mnie ciąży jest naprawdę ogromna. Wiedziałem też, że nie mogę zawieść mego ojca, gdyż będzie to hańba dla rodziny. Nie odrywając wzroku od swojego oponenta, wędrowałem od prawej, do lewej strony - chciałem w ten sposób uśpić czujność przeciwnika, aby w odpowiednim momencie zaatakować. Pomysł ten zakończył się jednak fiaskiem, gdyż Kenny nie zdołał nabrać się na moje zagranie. Znajdując się na wskroś rywala, do głowy przyszedłszy mi kolejny znakomity plan, stosowany niegdyś przez mojego tatę. Kiedy zażenowany całą sytuacją Omega próbował do mnie podejść, momentalnie upadłem na matę i chwyciłem się za nogę. "Cleaner" nie mógł mnie zaatakować, a sędzia podszedł do mnie i zapytał, co się stało. Do ucha wyszeptałem mu, że to kontuzja i najprawdopodobniej nie będę mógł kontynuować starcia. Gdy mężczyzna w pasiastej koszuli odszedł, aby skonsultować to z sędziami technicznymi, błyskawicznie wstałem i doskoczyłem do odwróconego oponenta. Wymierzając w jego plecy potężną maczugę, powaliłem na matę. Po tym ciosie publiczność wybuchła ogromnym buczeniem. Nie dziwiłem im się jednak, byli bowiem w swoim żywiole - życzyli mi jak najgorzej. Wyczerpany rywal próbował się podnieść, był to jednak jego kolejny błąd. Odbiłem się od lin, by po chwili z wielkim impetem wymierzyć w jego głowę kolano, które sprawiło, iż Kenny po raz kolejny przywitał się z matą ringową (Running Knee Strike). Chciałem udowodnić, że jestem tutaj najlepszy, dlatego też błyskawicznie poderwałem się na nogi. Rzuciłem wzrokiem na podnoszącego się z maty biedaka i szyderczo się zaśmiałem. Nie mogłem sobie pozwolić chociażby na najmniejszy błąd, gdyż może mnie to kosztować utraty jakże ważnej przewagi. Po chwili ruszyłem na konkurenta, a gdy ten odwrócił się, poczęstowałem go silnym Big Boot'em. Omega niczym kłoda upadł na deski, a na mej twarzy zawitał szeroki uśmiech.

- Tylko na tyle cię stać szmaciarzu? Jesteś nikim! Uświadom to sobie! Mam wszystko, czego tylko zapragnę. Śpię na pieniądzach! A ty? Ty jedynie możesz być moim służącym! - wykrzyczałem.

Jestem na fali, a do zakończenia pojedynku już blisko. Rosa i Jackson bili brawo, dając mi do zrozumienia, że to właśnie ja jestem bohaterem tego starcia!

Ostatnio edytowany przez Barni (2016-03-30 00:40:21)