Wrestling to sport, w którym wszystko może się wydarzyć. W ciągu kilku sekund zostałem zrównany z ziemią, a przecież tak dobrze mi szło. Pokonałem niesfornego Anglika całkowicie eliminując go ze starcia i byłem o krok od pokonania obecnego mistrza Stanów Zjednoczonych. Co więc zrobiłem źle, że tak szybko wszystkie moje plany zostały zmieszane z błotem? Pomimo tego jak zostałem potraktowany nie przegrałem jeszcze tej batalii i nie zamierzam się poddawać. Zostałem potraktowany jak śmieć, a to niedopuszczalne! Jestem przyszłym mistrzem USA i należy mi się szacunek! Leżąc nieopodal narożnika dostrzegłem swoim bystrym wzrokiem Rollinsa, który wyglądając jakby się modlił spoglądał gdzieś w górę. Zachowywał się jakby był oderwany od rzeczywistości. Chciałem to wykorzystać, a więc chcąc nie chcąc wykrzesałem z siebie resztki moich sił i przy pomocy lin powstałem na nogi. Gdy już znajdowałem się w pionie ruszyłem na ubranego w biały strój rywala i obaliłem go potężnym Superkick'iem zesłanym na jego twarz niczym ten jego Bóg zesłany na ziemię, aby nawracać grzeszników. Seth został błyskawicznie wyłączony z pojedynku i w tym momencie do pokonania pozostał mi mój nemezis - The Miz. Zaraz się za Ciebie zabiorę i wydrę z Twoich szponów to co należy do mnie!

1...2...Kick Out! Jakim cudem! Przekląłem, lecz w głębi serca wiedziałem iż nie mogę się w tym momencie załamać. Musiałem walczyć do ostatniej kropli krwi, podnosząc się opadłem resztką sił na narożnik. Walka trwała już jakiś czas, więc zmęczenie nikogo tu nie dziwiło. Widziałem wówczas tysiące twarzy ludzi w różnym przedziale wiekowym. Dla nich obojętne było czy zamęczymy się tutaj na śmierć, połamiemy czy kontuzjujemy swe ciała, liczyli oni tylko na dobrą zabawę. Zauważyłem w rogu małego chłopaka w koszulce z moją podobizną, siedział przytulony do barierek, mówiąc do mnie...
- Jesteś już blisko, nie załamuj się...
Słowa małego chłopaka sprawiły że ponownie uwierzyłem w siebie, nabrałem ponownie tlenu w płuca i ruszyłem w stronę podnoszącego się Ethana. Złość przyćmiła zdrowy rozsądek, rzuciłem się na przeciwnika serią punchów, by ustawić go przy okazji w odpowiedniej pozycji każdego grzesznika, a mianowicie na kolanach! Po czym z czystą premedytacją wbiłem się w głowę rywala solidnym Roundhouse Kickiem. Spojrzałem jeszcze raz w stronę małego chłopaka i pokazując mu gest "to dla Ciebie" ruszyłem w stronę obecnego mistrza Stanów Zjednoczonych The Miza. Po kolizji jaką zaliczył kilka minut temu, nie miałem problemu go znaleźć, gdyż leżał dokładnie tam gdzie go zostawiłem. Opierający się o stolik komentatorski Mike, mógł tylko patrzeć na mnie i moje poczynania w ringu. Gdy świeczka świadomości Cartera zgasła, nie widziałem innego wyjścia jak dobitnie zając się Mizem. Zatrzymałem się przy linie, gotowy do wyjścia i batalii z Mizzaninem. Spojrzałem na narożnik, potem na Miza. Wiedziałem dokładnie iż w tym momencie ryzykuję bardzo dużo, zwłaszcza ze przeciwnik powoli dochodził do siebie. Wówczas momentalnie skierowałem się na szczyt narożnika i prostując swe ciało wybiłem się w wykonałem Diving Moonsault wprost na podnoszącego się przeciwnika. Podnosząc się ruszyłem w stronę małego chłopaka by podziękować mu za zasługi zbiłem z nim żółwika, po czym zacząłem dobierać się do stolika komentatorskiego. Zdejmując z niego plastikowe okrycie, wyrwałem kolejno monitory i przygotowując pracownie przed najważniejszym doświadczeniem. Chwyciłem za włosy podnoszącego się Miza, po czym chwytając go w pasie przerzuciłem przez siebie wprost w stół komentatorski. Silny Release German Suplex rozbił stolik w drobny mak! A mi nie pozostało nic innego jak wrócić do kwadratowego pierścienia i dokończyć dzieła na podnoszącym się Ethanie Carterze!

Po raz kolejny zrobiono ze mnie ludzką wycieraczkę. Być może to ja zlekceważyłem oponenta? A może to właśnie Seth jest przyszłym mistrzem i należy oddać mu co do niego należy? NIE! Nigdy nie odpuszczę marzeń na korzyść jakiegoś sfiksowanego idioty! Odzyskałem świadomość będąc na wpółżywym. Przez ułamek sekundy dostrzegłem Rollinsa, który ruszał już na mnie chcąc wymierzyć mi kopnięcie prosto w twarz. Byłem jednak na tyle przytomny, że potrafiłem zwinnym ruchem przeskoczyć na bok robiąc coś a la fikołek. Rywal całkowicie stracił rozeznanie i przez to dał mi szansę na przerwanie jego cudownej passy.

Jak wielce nieskazitelna jest miłość stwórcy do człowieka, przekazał nam on wszystko co mógł i zostawił to do zdobycia nam. Każde marzenie jest możliwe do spełnienia należy tylko chcieć. Jednak ja wierzyłem w przeznaczenie, objęty boską aprobatą skupiłem się na realizacji napisanego wieki temu boskiego planu. Patrzyłem prosto w oczy swym najgorszym lękom, nie dawałem się najgłębszym pokusą podsycanym przez szatana. Stanąłem oko w oko z prawdą! Złamana została ostatnia pieczęć, brat stanął przeciwko bratu, zaczęła się walka o przetrwanie za wszelką cenę. Czułem to, czułem nienawiść opanowującą ring, widziałem wściekłość w oczach swych rywali. A wszędzie zapanował strach, czuł go Miz przed możliwością straty trofeum, również Carter wiedział że jest najsłabszym ogniwem. Spojrzałem na Ethana, potem na Miza mój obecny cel był na wyciągnięciu ręki. Ruszyłem w kierunku Miza, który pod wpływem nawałnicy ciosów zepchnięty został do defensywy. Ku mojemu zaskoczeniu do zabawy przyłączył się Carter i teraz we dwóch staraliśmy się, aby raz na zawsze zakończyć obecny czempionat Mizzanina. Cofnąłem się kilka kroków do tyłu, przyglądając się całej sytuacji kiedy to Ethan w końcu odpłacał się za każdą zniewagę rzuconą przez pana niesamowitego. Nadszedł jednak czas, kiedy to pierwsze skrzypce zagrały emocje, rozpędziłem się wówczas i odesłałem mistrza Stanów Zjednoczonych na spotkanie z Bogiem wykonując potężne Enzugiri. Miz opadł na narożnik, a przestraszony Carter odwracając się w moją stronę wiedział co się zaraz stanie. A więc stało się jasne, cały bój o trofeum zostanie rozstrzygnięte pomiędzy nami. Chcąc to rozwiązać jak prawdziwi mężczyźni, rozpoczęliśmy przepychankę w klasycznym klinczu, w którym ważyły się losy tego pojedynku. Zmęczenie dawało swe znaki, czasami wydawało mi się ze przy świadomym myśleniu utrzymuje mnie tylko doping publiczności. Przeciwnik pokazał swe oblicze, zrywając w bezczelny sposób trzymanie.
- Wybacz mu panie, bo nie wie co czyni...
Powiedziałem, po czym balansując ciałem uniknąłem napływu ciosów ze strony Ethana i kontratakując zszokowanego przeciwnika wykonałem Crucifix Powerbomb wprost na będącego w narożniku Miza!
- Panie nie jestem godzien, abyś przyszedł do mnie...
Moim celem był Miz, wbity w narożnik nawet nie protestował, gdy łapiąc go w odpowiedniej pozycji wykonałem Roll Up....