Wszystko poszło po myśli nowego mistrza Stanów Zjednoczonych! Ten kraj jest mój, a więc nie masz do niego żadnych praw parszywy Angliku! Sroga publika po raz kolejny nie doceniła moich starań oraz talentu, który wręcz emanował każdego dnia i wygwizdała mnie niczym nudnego komika próbującego się im przypodobać. Tak jednak nie jest! Nie jestem niczyją zabawką! Cały plan, którego schemat wyrysował sobie w myślach miał się wypełnić już za momencik. Podniosłem tego zamroczonego sku*wysyna z maty, a następnie przyłożyłem mu w twarz siarczystym slapem. Pokazałem gdzie jest jego miejsce w szeregu oraz mój stosunek do jego żałosnego kraju. Był to jednak wierzchołek góry lodowej, ponieważ najlepsze zostawiłem na deser. Niemalże natychmiastowo powaliłem go Clotheslinem, który jak szmacianą lalkę obalił go ponownie na ziemię. Będąc pod wpływem uzależniającej adrenaliny wskoczyłem na narożnik i wyczekiwałem powstania swojej ofiary do pozycji pionowej. Rozłożyłem ręce raz jeszcze poniżając swojego oponenta co wywołało przeogromną salwę gwizdów oraz obraźliwych chantów. Miałem to jednak głęboko w poważaniu i kiedy Wade powrócił do pionu runąłem na niego zahaczając butami o jego klatkę piersiową. (Missile Dropkick)
- I kto według Was zasługuję na miano mistrza?! No kto ku*wa?!
Wykrzyczałem do publiczności raz jeszcze demonstrując swoją wyższość nad nimi jak i rywalem. Wkrótce na moich biodrach zawiśnie lśniący pas, a więc niech wszyscy wyciągają notesy i zapisują kolejną kartę w historii federacji.

Rywal huknął o ziemię niczym spadający meteoryt. Nie miał kompletnie nic do powiedzenia, gdyż całkowicie nad nim zawładnąłem. Byłem jednak niezadowolony z obrotu spraw, ponieważ nieco go zlekceważyłem. Wade potrafił się podnieść po każdej mojej akcji, a więc oznacza to iż moje ataki są po prostu za słabe. Musiałem wykombinować coś co by go zaskoczyło, a przy okazji dało mi zwycięstwo w tym starciu. Odpowiedź jednak przyszła bardzo szybko. Przypominając sobie moje poprzednie dwie walki, w obu zwyciężałem przez submission, a więc też to zamierzałem zastosować na niesfornym dziecku Angielskiej babci. Przeciągnąłem oponenta na środek oktagonu chwyciwszy wówczas za jego rękę. Leżał na plecach, a więc niczym mogiłę przeturlałem go na brzuch, po czym usiadłem tuż obok, aby dokonać niemożliwego i wygrać ten pojedynek. Następnie wsadziłem jego rękę między moje nogi, a na twarzy delikwenta zacisnąłem potężny uścisk. (Crossface) Klep sukinsynu, to już pora! Czas na zmianę mistrza!

edit (zmieniłem kolor akcji z białego na niebieski, ponieważ się pomyliłem)

Ostatnio edytowany przez Loniu (2016-03-08 17:43:20)

Wszystko co wykonałem dało mi energii, wszystkie akcje jakie zainkasowałem dali mi wściekłości. Energia i niepohamowana złość w połączeniu tworzą mieszankę wybuchową, więc Rollins powinien się bać! Przed chwilą ukazałem co potrafię gdy popadam w amok, a to dopiero początek całej fali uderzeń. Ja jako oficjalny nosiciel czempionatu Stanów Zjednoczonych właśnie zniszczę Mesjasza!
"Wstawaj zasrany Proroku!"- wykrzyczałem ku personie Setha, a ten z lekkim trudem wstał na swe dolne kończyny. Zrobiłem to tylko po to by sprowokować frajera, a gdy mi się to udało natychmiastowo wymierzyłem kopnięcie prosto w brzuch adwersarza, tylko po to by rozpocząć serię. Zacząłem kopać oponenta w uda, kilka razy oberwał, a za bodajże szóstym kopnięciem nie wytrzymał bólu i runął na matę!* Tylko gdy upadł ja rozbiegłem się w stronę lin, odbiłem się od nich i wykonałem perfekcyjny Springboard Leg Drop! Na arenie było słychać mieszaną reakcję, bowiem samce gwizdali w niebogłosy, a niewiasty piszczeli, zapewne mają już mokro, ale teraz nie o tym, bowiem chcąc dobić adwersarza złapałem jego obitą prawą nogę i bez wahania zaatakowałem kończynę przy pomocy Leg Stunner!

*- um. Fury

Prawdopodobnie +24.

"Jednego ignoranta mniej..."- pomyślałem gdy zauważyłem odpływającego Wade'a. Został usunięty raz na zawsze- bardzo dobrze, teraz  muszę pokonać tylko dwójkę debili. Dla chcącego nic trudnego, prawda? Cóż, na samym początku nie poszło mi idealnie, miałem dominować, a  nastał paradoks. Ale to przeszłość, przede mną jest tylko świetlana przyszłość.  Przyszłość, w której dalej będę stał z pasem mistrzowskim. Nie oddam tego  cudeńka żadnemu frajerowi, ani długowłosemu Mesjaszowi ani typowi, który uważa  się za przyszłą twarz federacji. Obydwoje są dekadentami, a ja jestem  ortodoksyjny i wyjdę z tej batalii jako niekwestionowany zwycięzca! To ja  powącham słodki zapach glorii, doznam najznakomitszej "victorii" w moim życiu, a  do wykonania tego czynu pomoże mi piękna blondwłosa nimfa, moja piękna CJ.  Właściwie to dzięki niej zyskałem mój przecudowny pas. Bez Catherine pewnie  dalej bym siedział w tym obsranym Hollywood, na szczęście wyłowiła mnie z dna  mojego życia i znów mogę być szczęśliwy, przy niej. Z zalewającej fali myśli obudził mnie kakofoniczny dźwięk wydawany z trybun. Samce wydzierali się w niebogłosy, a damy piszczały. Nie zwróciłem jakoś specjalnie uwagi na tą szarą masę, bowiem muszę skupić się na stojącym naprzeciwko mnie nemezis. Spojrzałem mu głęboko w oczy, widać dokładnie, że czuje lekki lęk.
"Dawaj śmieciu! Z miłą chęcią Ci pokaże co znaczy być niesamowitym!"- Wykrzyczałem w jego stronę, a gdy wykonał krok ku mojej personie ja powaliłem go na matę używając idealnego Low Dropkick'u! Teraz wyeliminuję tego śmiecia!

220/220
12/30
Edit: Powtórzenie

Ostatnio edytowany przez Sedol (2016-03-10 20:20:49)

Wszystko idzie jak po maśle. Obecnie nie ma nawet najmniejszej szansy na moją przegraną. Jestem triumfatorem, ja wygram, Rollins leży, jeszcze nie wstał, a ten frajer Ethan leży wymęczony na macie, nie dziwie mu się, ale cóż.
"Wstawaj bydlaku! Szybciej! Chętnie skopie Ci dupsko!"- Wykrzyczałem, a ten nabuzowany powstał. Jego krew wrzała, w żyłach przepływała adrenalina, ale ja ugasiłem jego wewnętrzny pożar gdyż splunąłem mu gęstą śliną prosto w twarz, na hali wybuchła salwa gwizdów, a gdy ten chciał zetrzeć ową maź, ja kopnąłem go w jądra! Chwyciłem go za łeb i rozwaliłem jego szczękę przy pomocy Jaw Breaker. Ale to nie powstrzymało jego energii, znów powstał, a ja po raz kolejny go obaliłem, tym razem wymierzyłem mu potężnego liścia, chwyciłem za głowę, włożyłem ją pomiędzy moje uda, wyniosłem w górę, a ostatecznie Ethan runął inkasując Powerbomb.

Każda droga ma dwa końce, zawsze stawaliśmy przed wyborami, które zależnie od naszej wolnej woli zbliżały nas do odkupienia. Jednak nie każdy mógł stanąć przed świętym Piotrem i powiedzieć że należy mu się dostąpienie do raju. Przez ludzką pychę, złość, nienawiść, obojętność na krzywdy stajemy się pustymi pozbawionymi uczuć skorupami, patrzących tylko w stronę własnych wartości. Ocknąłem się z amoku kierując swój wzrok w stronę ringu, gdzie ku mojemu zaskoczeniu Miz pokazał pazurki. Pięknym sposobem rozpracowywał Ethana, postanowiłem się nie wtrącać w całą ich potyczkę. Powoli okrążyłem ring, zauważyłem leżącego Wada, roześmiałem się i wskakując na stół komentatorski przejąłem słuchawki od jednego z komentatorów.
- Oni nigdy się nie nauczą, mnie nie można pokonać, nie można pokonać kogoś kto został wybrańcem...
Powiedziałem po czym zrzucając z siebie słuchawki skierowałem się w stronę ringu. Miz przygotowywał się do swojej koronnej akcji. Musiałem jakoś namieszać, powstrzymać nawałnicę jego ciosów, która powoli zbliżała go do zakończenia pojedynku. Wskoczyłem do ringu, patrząc na zaślepionego ówczesnego mistrza. Ten rozciągając się w narożniku namawiał Cartera do jak najszybszego ustawienia się w odpowiedniej pozycji, wtedy wybijając się z narożnika Miz skierował się w stronę przeciwnika. Wtedy blokując mu drogę powaliłem go solidnym Superkickiem. Niczym kłoda runął na matę mistrz, a ja padając na matę zawyłem z zachwytu. Zatrzymując jego ofensywę, nic nie stało mi na drodze by wykonać kolejny ruch w drodze po upragnione złoto. Nadszedł czas ostatecznej próby, widząc iż praktyki Mizzanina naprawdę działają i Ethan opierał się o narożnik bez jakichkolwiek oznak życia. Przez chwilę mam go z głowy, jednak nadal było nas trzech w grze jeden błąd mógł sprawić że ta walka zakończy się całkowitym niepowodzeniem. Dlatego główną rolę grał tutaj Miz, na którym postanowiłem się skupić. Ku mojemu zaskoczeniu obecnie panujący mistrz Stanów Zjednoczonych ustawił się w dogodnej pozycji praktycznie na środku ringu, gdzie bez najmniejszych problemów wykonałem Running Shooting Star Press. O to chodziło. Trzymając się za brzuch, położyłem się na przeciwniku i spróbowałem zakończyć pojedynek. Arbiter rzucił się do przypięcia 1... 2... Kick Out!
- Wybacz im panie bo niewiedzą co czynią...
Przyklękając na jedno kolana, chwyciłem rywala za włosy po czym wymierzając silne uderzenia z zaciśniętej pięści rozpocząłem ostatnią drogę, którą przebędzie Miz. Gdy arbiter interweniował sprawdzając stan zdrowia przeciwnika, ja skierowałem się w stronę narożnika. Stanąłem koło niego i spoglądając na tysiące twarzy wskoczyłem na sam szczyt. By dokładnie móc spojrzeć śmierci twarzą w twarz. Żegnając się, wyskoczyłem wbijając się w powietrze wykonałem 450 Splash. Po którym Miz....wy turlał się z ringu. Prawie go miałem, prawie go chwyciłem, prawie był mój. Nie mogłem sobie wybaczyć że tak łatwo pozwoliłem aby owoc moich starań wyślizgnął się z mych rąk. Był przygotowany na zakończenie pojedynku, teraz wszystko będę musiał zaczynać od nowa! Zdenerwowany zauważyłem Ethana, którego przez większość pojedynku po prostu zbywałem. Teraz stał się ofiarą mojej frustracji. Silnym Clotheslinem wbiłem w narożnik Cartera, po czym ustawiając go w odpowiedniej pozycji wykonałem Backbreaker rack dropped into a DDT*. W tym czasie Miz powoli dochodził do siebie...

* - um Tactics
ps. Dałem tutaj 4 ciosy bo walka już trochę trwa, a ja wykonałem w całej walce 4 ciosy. Aby wszystko było sprawiedliwie 3 wykonałem na Mizie, który uciekł z ringu.