Don't you see the writing on the wall ?
Your in way over your head
You're gonna drown in the things that you said.

Time has come and gone for words.
A thousand threats I've heard before.
But words are cheap, but lies are big to take.

Time has come and gone for words.
A thousand threats I've heard before.
And all your words are too big to take.

Ciszę na arenie rozbrzmiała muzyka, która wprawiła fanów w niespotykanie wielką owację. Wraz z początkiem słów na arenie pojawił się "Charyzmatyczny Enigma" Jeff Hardy! Fani nie mogli przestać wykrzykiwać jego imienia, bowiem jest bez wątpienia to ich ulubieniec. Wszyscy fani WWE nie posiadali się z radości widząc Jeffrey'a ponownie w ringu.



Po charakterystycznym dla siebie tańcu oraz pokazie fajerwerków ruszył w stronę ringu, aby przywitać się ze swoimi licznie zgromadzonymi fanami.



Będąc w pobliżu ringu spiker zaczął zapowiadać zbliżającego się do kwadratowego pierścienia Jeffrey'a:

- And his opponent... from Charlotte, North Carolina, weighning 216 pounds... The Charismatic Enigma - Jeff Hardy!

Na koniec Hardy wskoczył do ringu, a konkretniej mówiąc to na narożnik, aby raz jeszcze pozdrowić wszystkich swoich fanów, po czym spokojnie zszedł na matę i zaczął ostatnią rozgrzewkę przed zbliżającym się starciem.

+24h ze względu na szkołe.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Publiczność z niecierpliwością siedziała na swych miejscach, wnikliwie przyglądając się zawodnikom dzisiejszej batalii niczym walce gladiatorów w Starożytnym Rzymie. Jeśli uda mi się odnieść zwycięstwo, stanę się mistrzem NXT, co jak na dobry początek po powrocie jest wielkim osiągnięciem. Chciałem być nikim innym jak najlepszym na świecie, a drogą do tego triumfu zawsze było to samo - dominacja. Pomimo przegranej na ostatnim Smackdown, nie zamierzałem ani trochę rezygnować z występowania w ów federacji. W dalszym ciągu wypełniony pozytywną energią, jestem gotowy na stawienie czoła bardziej doświadczonemu rywalowi. Zdałem sobie sprawę, że właśnie mogę spełnić swoje największe marzenie... Niczym cięcie samurajskiego miecza, moje uszy "przeciął" dźwięk metalicznego odgłosu, rozchodzącego się na całą arenę. Ów dźwięk przerwał moje rozmyślania, tym samym oznaczał nic innego, jak rozpoczęcie walki o tytuł mistrzowski. Wysyłając groźne, zarazem skupione spojrzenie ku nieprzyjacielowi, odszedłem od narożnika po czym ruszyłem spokojnym krokiem do centrum pola bitwy. Unosząc ręce w górę, przybrałem typową gardę by stopniowo zbliżając się do Jeffreya nie oberwać jakimś uderzeniem. Ten niepozornie uczynił to samo i stykając się zapoczątkowaliśmy wirujący taniec klasycznego starcia siłowego. Najlepszą taktyką było nie dać po sobie poznać, iż jestem na straconej pozycji. Jedynym z czynników dzięki, któremu czułem się lepiej niż Jeff było doskonałe przygotowanie psychiczne. Dlatego też wyprowadziłem silne kolano, precyzyjnie trafiając Enigme tuż pod mostek, na wskutek czego ten odpuścił sobie zwarcie i skulił się. Poczekałem chwile, aż ten powróci do swej pierwotnej postaci. Wtedy zapieczętowałem swój plan działania, wykonując Jumping Sole Butt! Idealnie udało mi się opanować sytuację w ringu, dzięki czemu nabrałem sporej przewagi. Jednakże wiedziałem, że nie mogę cieszyć się zbyt długo, gdyż rywal momentalnie wrócił na nogi. Dostrzegając zdumioną mimikę twarzy konkurenta, postanowiłem zaryzykować dopuszczając się zaaplikowania kolejnej akcji. Odsunąłem się dosłownie na krok w tył, po czym wybiłem się w kierunku Jeffa. Odbiłem się lewą stopą od jego klatki piersiowej, po czym soczyście trafiłem prawą nogą w skroń. Enzuigiri connecting!

Limit słów: 317/350
[color=#6BFF6BMargines:[/color] 0/30


[/color]

Ostatnio edytowany przez Zephyr (2015-10-20 16:17:17)

Kto by pomyślał... Wystarczyło kilkanaście sekund abym rozłożył na łopatki bardziej doświadczonego od siebie zawodnika. Jednakże tylko na moment udało mi się wprowadzić przeciwnika w stan zaćmienia, co oznaczało, że muszę działać szybko. Kiedy Jeff podniósł się na nogi, wyprowadzam mu kilka punchy w celu osłabienia go. Następująco sprowadziłem jego cielsko na matę za sprawą dewastującego Headscissors Takedown! Poraz kolejny rywal zainkasował akcje, która powala go na śnieżno-białą matę! Niebywałe, to już trzecia akcja, która przybliża mnie do upragnionego tytułu mistrzwoskiego. Nie zamierzam więc tracić cennego czasu, pora na dalszą częśc ofensywy. Zwróciłem się w kierunku leżącego przeciwnika, rozpoczynając tym samym nawałnicę ciosów na jego korpus serią ponownych punchów. Hardy z każdym nowym ciosem był coraz to bardziej nieprzytomny, aż w końcu dając mu dosłownie chwile odpoczynku, podnoszę go do pionu i ustawiam w odpowiedniej pozycji by wykonać Sidewalk Slam! Jeffrey aż usiadł z bólu, cały czas trzymając się za obolałe miejsca ciała. A ja znów wracając do pionowej pozycji, wróciłem się do swojego narożnika, aby obmyśleć swój plan, zarazem zredukować stracone przed chwilą siły. Muszę działać śpiesznie, w końcu przeciwnik nie będzie leżał na macie wiecznie. Obierając świeży plan działania, zaczynam wprowadzać go w życie. Odbijając się od przeciwnoległych lin położonych od Jeffa, tym samym nabieram impetu ruchów. Ów manewr jest mi wręcz niezbędny do wykonania kolejne akcji, na podnoszącym się konkurencie. Kiedy tylko byłem blisko niego, momentalnie wyskoczyłem do góry, wgniatając Enigme w matę swymi kolanami. Jumping Double Knee Drop został iście pierwszorzędnie wykonany! Teraz nic nie stanie mi na drodzę - nie ma takiej opcji! Lądując kolanami na klatce piersiowej wroga, zaparłem mu dech w piersiach, co wyeliminowało go na krótką chwilę z walki. Roześmiałem się, uderzając zamkniętą pięścią w matę, tuż przy głowie Nero. Wciąż mi mało, ciągle mi czegoś brakuje! Oponent przybrał sylwetkę psa, podpierając się rękoma o matę. Klęcząca postura ciała Jeffa Hardyego pozwoliła mi na zaaplikowanie mu Somersault Legdrop! Wszystko poszło po mojej myśli...

Swoimi łydkami docisnąłem łeb oponenta w matę, co oznaczało jedno... Dewastująca akcja została perfekcyjnie wykonana! Jak widać, lata ciężkich treningów opłaciły się, tym samym mam spore szanse na zdobycie tytułu mistrzowskiego. Podniosłem się na nogi, od razu kontynuując dobrą passę. Wybiłem się w górę, charakterystycznie w górze chwytając się za nogi. Gdy tylko już spadałem w dół, rozłożyłem swe kończyny dobijając ciało ofiary w matę - Cannonball bez żadnych problemów został zaaplikowany! I am the future of this federation! - Wykrzyczałem, w dalszym ciągu trzymając udo na gębie rywala. W takiej oto pozycji miałem całkowitą pewność, że Hardy nie podniesie się zbyt szybko, a kiedy już będzie to robił, będę miał możliwość interwencji. Puki co wciąż siedzę na macie obmyślając swój plan. Widniejący szyderczy uśmieszek na mej twarzy nie wróżył nic dobrego dla Jeffreya. Momentalnie podniosłem się do pionu, oczywiście równocześnie podnosząc Enigme. Kolejno posyłam go szybkim Irish Whipem w kierunku lin. Nero rozpędzony odbił się od nich, a ja byłem gotów na atak. Mianowicie kiedy już tylko oponent wracał do mnie, ścinam go z nóg za sprawką Rolling Wheel Kick. Już po zaledwie ośmiu akcjach sędzia sprawdzał stan zdrowia Jeffa, ten jednak nie wiedząc jaki los go czeka, nie chciał się łatwo poddać. Może i jest to zachowanie godne podziwu, jednakże w walce przeciwko mnie również bezmyślne. Patrząc na bezradnego przeciwnika ponownie na mojej twarzy zawitał szeroki uśmiech. Zrobiłem kilka kroków w tył, czekając na podniesienie się ciała delikwenta. Gdy tylko już się tak dzieje, zaczynam biec do wyznaczonego sobie celu. Na końcu znajdowała się meta w postaci odłosniętej głowy przeciwnika, w którą z impetem wjechałem kolanami. Running Double Knee Strike sprawił, że ten odleciał pod narożnik. Łaski mi on tym nie robił, podszedł do niego spokojnym krokiem, podnosząc go. Wciąż byliśmy przy narożniku, o który nieprzytomny przeciwnik oparł się plecami. Biorąc wielki wdech, a następnie wydech, kolejny raz zrobiłem kilka korków w tył, a pulsująca adrenalina w moim ciele była coraz to silniejsza. Aż w końcu przełamałem się, z impetem wjechałem w jego posturę ustawioną o narożnik Corner Shining Wizard wciskając swoje kolano w jego szczękę!

Sytuacja nie wygląda zbyt kolorowo. Od samego początku to właśnie Matt przejął inicjatywę w tym starciu i nie miałem nic do powiedzenia, aż do teraz. Czułem, że mam okazję coś zrobić. Sydal odwrócił się tyłem i dość długo zbierał się do kolejnego ataku. Gdy już wziął rozbieg i zdecydował się zaatakować mnie kolanem zrobiłem to, co zrobiłby praktycznie każdy, po prostu się odsunąłem sprawiając, że Matt zderzył się kolanem z naciągiem górnej liny. Szkoda tylko, że był na nim ochraniacz. No cóż...

Wreszcie coś mi wyszło w tym pojedynku. Kto by pomyślał, że wystarczy pójść najprostszą ścieżką, bez żadnych kombinacji. Trzeba było tylko zejść z drogi aby nasz niezbyt wyrośnięty byczek napotkał na swej drodze przeszkodzę. Cóż Matt, nie będzie już Ci tak łatwo. Korzystając od razu z tego, że Sydal stał oparty w narożniku kopnąłem go w kręgosłup, co spowodowało upadek Matt'a. Dosłownie i w przenośni. Dopadłem agresywnie do rywala i wymierzyłem kilkanaście Punch'y na głowę oponenta, aż odciągnął mnie arbiter. Jestem nieco zażenowany oraz poirytowany swoją postawą. Jak to mogło się stać? A z resztą nieważne, liczy się, że to już nieaktualne. Przeciągnąłem Sydala na środek ringu, po czym stanąłem tyłem i wykonałem widowiskowy Standing Moonsault. Teraz to charyzmatyczny enigma przejmie stery w tej walce i obraz będzie zupełnie inny. Fani się ożywili, oni tego chcą. Chcą, abym to ja prowadził w tym starciu. A ja.. Po prostu nie mogę ich zawieść.

Teraz inicjatywa należy do tego, kto ją powinien mieć. Ja zapracowałem na to, by zawalczyć o ten tytuł. A Sydal? Ledwo co się pojawił i manager zauważył w nim chyba swojego syna dając mu miano pretendenta za nic. To jest uczciwe? Na tym polega ten biznes? Trzeba się przypodobać dyrekcji i można żądać czego się chce? Wolę zachować twarz i odejść niż walczyć z kimś, kto tak na prawdę na to nie zasłużył. Rozejrzałem się po arenie widząc rozgrzanych fanów, popatrzyłem na arbitra, na prawdę mam im to zrobić? Nie widzę innego wyjścia. Wolę nie wygrać pasa i wykonać pstryczek dyrekcji w nos pokazując, jak tak na prawdę powinno to wyglądać, niż walczyć z byle kim. Opuściłem ring i podszedłem do technicznego, aby wziąć mikrofon do ręki i wróciłem do ringu.
- Na prawdę to ma tak wyglądać? Każdy, dosłownie każdy wie, że Sydal tutaj nic nie osiągnął, dostał pretendenta za ładne oczy i ma wygrać pas? Ja zapracowałem na to aby wystąpić na Summer Slam, a on tylko załatał dziurę w karcie. Mam nadzieję, że kreatywni coś z tym zrobią, bo na ten moment to ta federacja udowadnia, że byle kto, chłopiec z ulicy może tutaj być mistrzem.
Po tych słowach podszedłem do rywala i uderzyłem go mikrofonem w głowę powodując przerwanie tej walki, po czym opuściłem ring i z przeczącym kręceniem głową udałem się na BS zostawiając znokautowanego Sydala w ringu.