Ostatnio edytowany przez Haris88 (2015-08-06 00:45:07)

Ostatnio edytowany przez Ragarot (2015-08-06 11:21:33)

Nie mogę uwierzyć w to co widzę, World Wrestling Entertainment z każdym dniem stacza się na dno. A najlepszym przykładem tego jest ten pojedynek. Tak wspaniała i energiczna gwiazda jak Corey Graves, w żadnym wypadku nie powinien być narażana przez tych nieudaczników, z biura na jakiś uszczerbek na zdrowiu. Jak widać Vince McMahon, nadal promuję swoich pupilków, a prawdziwy talent, którym jestem odstawia na drugi plan. Sam już nie wiem jak mam wpłynąć na tego aroganckiego starucha. Nie dość że sam jego widok sprawia, że mam ochotę na wymioty, to jeszcze ci żałośni bezmózgowcy na trybunach próbują motywować moich rywali, rozstawionych w czterech kontach kwadratowego pierścienia. Wiem oczywiście dla czego postawiono mnie przed tak ciężką próbą, zarząd tej ohydnej organizacji usiłuje udowodnić mi że jestem nic nie wart. Ale to właśnie tu pokarze im jak będzie wyglądała przyszły mistrz, moje rozważania w dość nie typowy sposób przerwał z lekka zaniepokojony arbiter. Klepnął mnie w bark po czym głośno i wyraźnie zapytał "czy wszystko jest w porządku", pokazując przy tym że już jest długo po gongu. Solidnie zaskoczony przytaknąłem tyko po przez kiwnięcie głową, od razu zobaczyłem oddalającego się człowieka w koszuli w paski, a dostrzegłem trzech spoconych zapaśników dość mocno zirytowanych. Z pyszałkowatym uśmiechem wrzasnąłem na cały głoś "No to jazda" wytykając przy tym dłonie przed siebie w znanym wszystkim geście. Ten ruch sprawił że publiczność wzmogła swe gwizdy oraz wyzwiska w moim kierunku, co jeszcze bardziej mnie nakręciło. Z szaleństwem w oczach podszedłem do najpotężniejszego z dzisiejszych rywali czyli Brock Lesnar, z furią wymalowaną na mej ślicznej twarzy, wykonałem serie dewastujących Punche. Ku zaskoczeniu to nie zrobiło żadnego wrażenia na dobrze zbudowanym adwersarzu, więc momentalnie podjąłem decyzję o zmianie taktyki. Energicznie od pchnąłem świńskiego blondyna od siebie, po czym błyskawicznie ruszyłem na niego powalając go brutalnym Clothesline na śnieżno białą matę. Po udanej akcji aż podskoczyłem ze szczęścia, nadeptując przypadkiem na palce oponenta.

Ps. słów 315 ; )

Nadeszła znów ta chwila, czas łowów. Ludzie zgromadzeni na sali liczą że to ja, wilk zmiażdżę swoich dzisiejszych rywali. Stało się, stoję po środku areny, łowy rozpoczęte, wygra najlepszy. Każdy z moich rywali stoi co najmniej kilka pieter niżej w łańcuchu pokarmowym, bo kogo mi dali? Japończyka który nie ma nic oprócz poczucia dumy, szanuję go za to ale to za mało. Jakiegoś łacha którego imienia nawet nie znam. Wielkiego i strasznego burmistrza Suplex City, który nie potrafi poradzić sobie bez starucha u jego boku? Serio? To zwykłe małe pieski w porównaniu ze mną. Kong na który wszyscy czekaliśmy nareszcie nastąpił, patrzałem na tą zbieraninę jedynie z ironią na mojej twarzy, oni są nikim! Pierwszym moim celem był stojący po mojej lewicy wytatuowany lamus opierającego się o liny, którego aparycja przywodziła mi na myśl psa. Jedynie Super Kick wystarczył aby ofiara przeleciała nad linami, powoli wyszedłem za nim, na moja decyzję fani wybuchnęli głośnym cheer'em. Stałem na krawędzi ringu patrząc ten pies podnosi się z podłogi, w prost z wyskoku wpakowałem mu Double Axe Handle. Ten pies szybko opadł na kolana, stałem za nim patrząc jak próbuje wstać, czułem jak energia wspierających mnie ludzi spływa na mnie. Zwierzyna nareszcie wstała, co wystarczyło abym chwycił go od tyłu po czym wyprowadził German Suplex. Jeden upolowany, zostało jeszcze dwóch.

"TO JEST PRZYSZŁOŚĆ I TERAŹNIEJSZOŚĆ! MÓJ KLIENT, PRZYSZŁY MISTRZ WWE - BROOOCK LEEESSSNARRR!!! HA HA HA! Byłem w cudownym nastroju. Bestia w kilka sekund rozniosła rywali rozrzucając ich po kątach ringu. Obaj zdawaliśmy sobie sprawę, że to dopiero początek dzisiejszego armagedonu. Przeciwnicy nie podnosili się z maty, dlatego Brock postanowił nie czekać na ich ruch. Pewny swego, chwycił Corbina za włosy i ustawił go do pionu. W oczach Barona widniał strach. Sparaliżował go od stóp do głów i uniemożliwił jakikolwiek ruch. Brock postanowił to wykorzystać. Chwycił go pod ramię i zasypał go serią Knee Strike w brzuch. PRzeciwnik zgiął się w pół, ale to nie mogło go przed niczym uchronić. Tu nie było dyskwalifikacji. Brock powtarzał uderzenia nie zważając na to, że za chwilę połamie komuś żebra. Gdy wyczuł odpowiedni moment, puścił rywala, który upadł na matę podpierając się jedną ręką. Lesnar wykorzystał to i odbił się od lin. Gdy Corbin się wyprostował, Bestia zadała śmiertelny cios. Running Jumping Knee Lift wprost w jego parszywą facjatę! Przeciwnik spoczął na deskach jak rażony piorunem, a mój klient skupił się na kolejnym oponencie.

Okada wciąż spoczywał w narożniku. Był nieco zamroczony, dlatego nie ustrzegł się przed nawałnicą stompów, które spadły na niego jak grom z nieba. Po chwili Brock przerwał atak, złapał Japończyka za głowę, podniósł go, wepchnął miedzy uda, wyniósł na barki, a potem z całej siły trzepnął nim o narożnik aplikując Turnbuckle Powerbomb z taką siłą, że ten aż wyleciał poza kwadratowy pierścień! Publiczność nie mogła znieść tego widoku, ale ja delektowałem się każdą sekundą, każdą kroplą potu wylaną przez mojego klienta. A to przecież dopiero przedsmak, bo w ringu został jeszcze Graves.

Bestia na moment opuściła ring, ale tylko po to, by wyciągnąć spod niego...kij bejsbolowy! Fani błyskawicznie się ożywili, a na mojej twarzy i twarzy Lesnara, pojawił się szeroki uśmiech. Gdy kątem oka Potwór dostrzegł, że ostatni ocalały podnosi się z kolan, błyskawicznie wturlał się pod dolną liną, stanął na nogi i zaczął okładać kijem jego plecy!. 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9.....10!! OStatnie uderzenie było tak silne, że złamało kij! Niszczyciel był naładowany. Nic nie mogło go powstrzymać. Szarpnął swoim przeciwnikiem, objął go za plecami i wykonał perfekcyjny przewrót aplikując tym samym kolejny German Suplex! The Beast is here....

Cała ta walka to jakaś pomyłka, nie mogę zrozumieć jak ten blond nieudacznik zdołał przejąć inicjatywę nad tym żenującym pojedynkiem. Z góry było wiadomo że to ja muszę wygrać tą batalię, przecież jako jedyny jestem tego godzien. Moje niebywałe umiejętności oraz inteligencja miały mi tylko w tym pomóc. Całkowicie zdezorientowany nagle poczułem dość nieprzyjemny dotyk dłoni, nie była to moja śliczna dziewczyna. Więc od razu po głowie przeszła mi myśl kto to może być, słysząc ciężkie spanie zorientowałem się że to Lesnar. W mgnieniu oka zacząłem szarpać swymi kończynami jak by co najmniej gryzł mnie po nich jakiś Pit Bull, to sprawiło że nie świadomie uchroniłem się przed bolesnym Brock Lock. Będąc w amoku zacząłem uciekać na kolanach, w kierunku jednego z narożników w nadziej że tam nie sięgnie mnie gniew tego potwora.

Cała ta batalia nie potoczyła się po mojej myśli, bo czy łowca powinien być zwierzyną? NIE! To ja jestem wilkiem, ja jestem Alfą. Widząc ja pseudo "Besta" wytacza się z ringu, wiedziałem że to moja szansa, podniosłem się z maty i jak najszybciej jak potrafiłem dopadłem do obolałego łacha okładając go całą serią Stom'ów. On długo nie wytrzyma, jednak mam jeszcze jednego rywala, jednak on nie wygląda jak by był w tym świecie. Graves, wciśnięty w matę był zneutralizowany. W końcu mogę odetchnąć pełna piersią.