World Athlete Tag Team melduje się w ringu.

będzie edit, chwilowo telefon

Jesteśmy tu, mój brat i najlepszy przyjaciel, wspierający nas fani, nasi rywale i ja. No cóż, życie to nie bajkowa droga i czasami stawia przed nami naprawdę potężne przeszkody jak nasi dzisiejsi rywale, którzy są pierwsza przeszkoda w turnieju o jakże prestiżowe pasy Tag Team.

Więc czas rozpocząć imprezę, na przeciwko mnie niczym wielki czarny głaz staną Mark Henry, widać że to co najmniej pół tony żywego tłuszczu, na pewno nie jest on sprinterem ale jest potwornie silny. Nie mam zamiaru wchodzić z nim w klincz bo aż tak szalony nie jestem. Pierwsze sekundy po usłyszeniu jakże przyjemnego dźwięku gongu zeszły mi na opracowaniu jak najlepszej strategii, dotarło do mnie jednak ze nie ma żadnej strategii, jest tylko czysty spontan i zaskoczenie. Obserwując jak wielki Afroamerykanin, tylko że bez afro rusza w moja stronę, błyskawicznie wyprowadziłem Dropkick. To było zaskakujące, mój atak nie wywarł na nim żadnego wrażenia, jedyne co uzyskałem to lekki uśmiech na jego twarzy, no nic, trzeba próbować dalej.

"Uuuuuuuu"- wykrzyknąłem w stronę publiki, natychmiastową reakcją na to był odzew, "Soooooo". Bez cackania się na pełnym rozpędzie wystartowałem w stronę lin, wbiegłem na nie dzięki czemu trafiłem rywala mocarnym Springboard Dropkick'iem. Jednak jedynym co w tej sytuacji zyskałem było tylko zachwianie równowagi u mojego adwersarza. Widząc jak kolos usiłuje utrzymać pion, piorunująco szybko podarowałem mu Power Kick w prost w jego zarośniętą szczękę. Spojrzałem na mojego brata szalejącego i wywołującego cheer wśród fanów, następnie na Big Show'a patrzącego na mnie tak jak by miał zamiar mnie zabić, ma końcu zaś spojrzałem na leżącego Henrego, którego oczy były szeroko otwarte jak gdyby nie dowierzał w taki obrót spraw. No cóż, sam chciał ze mną tańczyć więc niech teraz nie narzeka. Lecz wiem jedno nie mogę go lekceważyć, muszę byś sprytniejszy i szybszy dzięki czemu razem z bratem zakasujemy zwycięstwo i będziemy o krok blirzej w walce o upragnione pasy. 



288 słów

Udało się, powaliłem kolosa! Ale czy mogło być inaczej? Oczywiście, jednak czujność i szacunek do rywala pomogły mi w realizacji pierwszego celu, jakom było położenie Henrego na matę. Ja i mój brat nie mieliśmy zamiaru przegrać tej jakże ważnej walki. Obserwowałem jak Mark z trudem podnosi się z maty, no cóż przy jego wadze to trudne. Może on nie jest szybki czy sprytny jednak ma ogromną siłę, jestem pewien że mógłby zgnieść mnie i Jay'a jedną ręką. Lecz co ja się tym przejmują? Czas wykonać jedną z akcji uwielbianych przez wspierającą nas publiczność, wykonałem Slow Dance po którym mocny kopniak wleciał w tłuste ciało mojego oponenta (Low Savate Kick). Henry aż zgiął się w pół po tym ciosie, jednak ja wiedziałem że to jeszcze nie koniec imprezy, uniosłem ręce w górę i zacząłem klaskać, po mnie zaczęła powtarzać to spora część widowni oraz mój brat. Wsparty dopingiem fanów natychmiast, na pełnej szybkości odbiłem się od lin, wyskoczyłem w powietrze, a mój łokieć spotkał się z jego łysą i świecącą od potu głową (Jumping Elbow Smasch). Najsilniejszy a naszej najgrubszy człowiek świata po raz kolejny nie upadł jedynie zgiął się mocno w pasie. No cóż, należy korzystać z okazji. Natychmiast złapałem go za głowę po czym wpakowałem mu solidne DDT. Spojrzałem w kierunku Big Show'a, z jego ust dało się wyczytać ciche "Cholera". Odgarnąłem gęste włosy które zasłoniły mi lekko widoczność, podniosłem się z maty po czym spojrzałem na publiczność, dopingowali nas najlepiej jak tylko potrafili. Postanowiłem się im za to odwdzięczyć wygrywając ten mecz. Z trudem podniosłem Henrego, a następnie oparłem go o liny, następnie znów wykorzystując moja niezwykłą szybkość, odbiłem się od przeciwległych lin po czym wpakowałem w rywalem w niego Clothesline, po którym wyleciał z ringu. Tak kończy się taniec z Braćmi Uso.

[i]Szacunek, naprawdę mam szacunek do Henrego, nieważne ile razy gość upadnie zawsze się podnosi. Nawet teraz gdy wywaliłem go z ringu on najszybciej jak umiał wstał na nogi. No cóż, szacuneczek to jedna sprawa, a chęć zwycięstwa druga. Błyskawicznie wyskoczyłem na krawędź ringu, złożyłem ręce tak aby mój głos był słyszalny bardziej "[b]How as you play?[b]"- wykrzyknąłem w stronę publiki, w odpowiedzi usłyszałem naprawdę potężny cheer, to zmotywowało mnie do szybszego wygrania tej batalii. Obrałem cel, rywal opierał się o barierki ciężko łapiąc oddech. Czas się bawić Apron Dive Shoulder Block trafił w prost w niego, usłyszałem ciche stęknięcie z jego strony, po czym Mark osuną się na ziemię. Przybiłem piątki z fanami, uwielbiam tych ludzi, zawsze dopingują mojego brata i mnie nie ważnie gdzie się pojawimy, to oni są prawdziwą siłą tej organizacji. No cóż teraz nadszedł problem, jak do cholery wtargać tego grubasa z powrotem na ring? No cóż jakoś trzeba to zrobić. Złapałem go za jego kostium, po czym całą siłą jaka miałem wepchnąłem go do kwadratowego pierścienia. Gdy byliśmy już obaj w ringu natychmiast wskoczyłem na narożnik, natychmiastowo wykorzystałem zamroczenie rywala posyłając mu Driving Elbow[UM High Flyer]. Nie miałem zamiaru jeszcze kończyć lecz widząc jak Jay gotuje się go walki postanowiłem dać mu możliwość skopania tyłka Henrego, jednak postanowiłem dorzucić jeszcze drobny upominek dla rywala. Podniosłem jego tłuste cielsko do pionu, złapałem za rękę z zamiarem wyprowadzenia rzutu na liny, jednak Mark stał jak wmurowany i to ja, wykorzystując moją szybkość odbiłem się od lin następnie obalając go świetnym Springboard Crossbody. Spełniony tym po tym ataku natychmiast skierowałem się do narożnika aby zamienić się miejscami z moim bratem. Tak tez się stało, ja mogłem odpocząć i dopingować go tak ja on mnie przez cały czas.

Sedol - High Flyer, jest to umiejętność której nie można skontrować... Dlatego też kontra przed Springboard Crossbody dla Henry'ego. Usos odbił się już od lin, co zrobisz Mark?

No tak.. Pomyliłem się z tym narożnikiem. Dobra. Udane. Uso leży i powoli czolgal się do narożnika. Piszecie os na 150 słów. Mark stoi na środku ringu a Uso leży pod swoim narożnikiem.

Ostatnio edytowany przez Sedol (2015-07-22 20:11:38)

Udało się, lecz jednak ogromna siła drzemiąca w moim ciele sprawiała, że nie myślałem do końca trzeźwo. Wrodzony instynkt podpowiadał szaleńczy atak mający na celu wyrzucenie z siebie wszystkich trzymanych wewnątrz nerwów, z kolei rozsądek nakazywał wstrzemięźliwość i przemyślane zagranie. Wiedziałem jednak, że obojętnie jaką decyzję podejmę, wyjdę z niej zwycięsko, ponieważ w końcu nie bez powodu nazywają mnie Najsilniejszym Człowiekem na Świecie.

Uso jak na samoańczyka przystało był nieobliczalny, więc musiałem być ostrożny. Ale przecież nie tylko on miał wyostrzone zmysły. Z pełną świadomością udało mi się przejąć kontrolę zarówno nad instynktem, jak i rozsądkiem. Zaciskając obie dłonie, niczym nabuzowany goryl zacząłem seryjnie uderzać się w klatę, a następnie szarpać górną linę, by wzbudzić w rywalu strach. Przy akompaniamencie gwizdów i obraźliwych okrzyków ze strony "fanów", odwróciłem się twarzą w stronę przeciwnika, następnie uwolniłem nagromadzoną ''lawę'' i wykorzystując masę swego ciała wykonałem potężny Clothesline, którym posłałem Jimmiego na spotkanie z matą. Spoglądając pogardliwie na przeciwnika leżącego u moich stóp, z pełną wściekłością w głosie wykrzyczałem mu w twarz : "THAT'S WHAT I DO!"