Wbijam se

Gong Boży
Napiszcie kto ładniej na 370 słów.

Proszę o przedłuzenie o 24 h

Zamaszysty cios dotarł do szczęki Cody'ego, na co publika zareagowała niezwykle żywiołowym okrzykiem. Niestety, sekundę później oponent odpowiedział podobnym trafieniem, które odrzuciło moją głowę. Wróciłem do pozycji wyjściowej i ukarałem go podobnym uderzeniem. Wymiana ciosów trwała kilkanaście sekund, a każde doprowadzało trybuny do czerwoności. W końcu zdołałem zyskać przewagę, więc trzy kolejne ataki wylądowały na jego czaszce, zaś po chwili ruszyłem do biegu, odbiłem się od lin i obrałem Rhodesa za cel. Jednak gdy tylko do niego dotarłem, powstrzymało mnie latające kolano, po którym musiałem chwycić się za obolałą szczękę (Running High Knee). Pochylony uniosłem delikatnie głowę i dostrzegłem, iż teraz to Cody ruszył w moją stronę. Zebrałem w sobie siły, by móc przeszkodzić mu we wdrożeniu planu w życie, co powiodło się perfekcyjnie. Gdy tylko był w zasięgu moich nóg, uniosłem prawą z nich i wbiłem w jego czaszkę, powalając go tym samym na matę (Big Boot). Rhodes chwycił się za nos, ja zaś spojrzałem w kierunku sympatyków, którzy doskonale zdawali sobie sprawę z tego, co właśnie szykowałem. Niczym przed laty Dusty toczył boje z Hulkiem Hoganem, tak i teraz ja byłem w stanie odtworzyć podobne obrazy. Nightmare znajdował się w idealnej pozycji, dlatego pominąłem teatrzyk Hollywooda i ruszyłem w stronę lin, odbiłem się od nich, by następnie podskoczyć tuż przed oponentem, opadając nogą na jego szyję (Running Leg Drop). Ekscytacja na trybunach sięgnęła zenitu, ja zaś przeszedłem do pinu. Byłem pewny swego, niestety Cody miał inny pomysł i uniósł bark, tym samym przerywając liczenie. Poderwałem się z maty, wściekłym spojrzeniem obdarzając oficjela w pasiaku. Szybko jednak skupiłem się na oponencie, przysłuchując się skandowaniu publiki. Ruszałem głową w rytmie braw, obserwując powoli podnoszącego się Nightmare'a. Gdy w końcu stanął w pionie, wyniosłem go na braki, szykując się do zakończenia starcia. Niestety kilka łokci z jego strony skutecznie powstrzymało mnie przed wdrożeniem planu w życie. Sprytnym sposobem Rhodes ześlizgnął się z moich barków i wylądował tuż za moimi plecami. Potężne uderzenie trafiło w moje plecy, co zdecydowanie widoczne było po mojej minie. Zaciśnięte zęby i przymknięte oczy nie pozwoliły mi dostrzec faktu, że Cody znalazł tuż przede mną, więc z łatwością zdołał wynieść mnie w górę, by po chwili mocnym rzutem rozłożyć mnie na macie (Alabama Slam). Cody nie spoczął na laurach i błyskawicznie zmusił mnie do podniesienia się. Następnie mocno pchnął mnie w stronę narożnika, od którego odbiłem się, a zderzenie wywołało ogromny ból we frontalnej części mojego ciała, lecz oponent nie pozwolił mi na użalanie się nad sobą, gdyż szybko wskoczył na drugą linę, odbił się od niej i skoczył w moim kierunku, następnie zahaczając moją twarz swoim butem (Disaster Kick). Cios skutecznie powalił mnie na matę, zaś sam Rhodes szybko wstał i chwycił moją czaszkę, pomagając mi się podnieść. Po chwili przeszedł za moje plecy i objął moją szyję, wyginając moje ciało w łuk. Doskonale zdawałem sobie sprawę z tego, co miało się stać, więc wyprowadziłem kilka uderzeń w bok jego ciała, skutecznie go powstrzymując. Zyskałem na tyle dużo czasu, by poprawić własną pozycję, wynieść go na barki i wbić w matę kojarzonym z moją osobą atakiem (Dream Valley Driver). Zmęczony i obity powoli doczłapałem się do lin, zostawiając ledwo przytomnego Cody'ego za sobą. Mozolna wędrówka na szczyt zakończyła się powodzeniem, a gdy tylko stanąłem w pionie na narożniku wiedziałem, że to już koniec. Mocne wybicie sprawiło, iż znalazłem się wysoko w górze, zaś po chwili opadłem na szyję rywala, przypinając go do maty (Purple Rainmaker). Wyrównana walka skończyła się kolejnym pewnym zwycięstwem.