Jestem

Szczere przeprosiny z mojej strony, że tak późno gong - następnym razem poinformujcie mnie na fejsie, że wszyscy już weszli, to będzie szybciej!


Gong na 400 słów!
Końcówka walki. Do dzieła!

Zmęczony, obolały i z ciężkim oddechem okupowałem jeden z narożników, opierając się o niego plecami w pozycji siedzącej. Głośny doping publiczności w moim kierunku dodawał mi otuchy i sprawiał, że pomimo wycieńczenia byłem w stanie jeszcze powalczyć o upragnione zwycięstwo. Błądziłem wzrokiem po ringu, by dostrzec swojego pyszałkowatego przeciwnika, który bardzo chciał mi coś udowodnić. Cwaniak przeżuwając gumę wykrzykiwał coś w stronę widowni, aby po chwili umieścić dłonie w swoich włosach rozczochrując je na boki. Naelektryzowany ignorant ruchem dłoni starał się zmusić mnie do tego, abym powstał na nogi - nie dałem mu tej satysfakcji, dlatego zostałem za to "ukarany". Dolph doskoczył do mnie, aby z furią wymalowaną na twarzy wymierzać we mnie potężne kopnięcia z podeszwy obuwia. Arbiter nie mógł dopuścić do tego, żeby Ziggler kontynuował swoją agresję, ponieważ łamał tym ustalone przepisy. W mojej głowie urodził się pewien pomysł, który pragnąłem wdrążyć w życie jak najszybciej było to tylko możliwe. Blondyn złapał mnie za włosy, a następnie slapem zdzielił w klatkę piersiową. To zdecydowanie wyprowadziło mnie z równowagi, dlatego gdy tylko chciał wyprowadzić kolejny cios, to zablokowałem jego przedramię, by następnie potraktować go uderzeniem z zaciśniętej pięści w twarz. Fani napędzali mnie swoimi okrzykami - to był bodziec do tego, by ruszyć z kontratakiem. Powaliłem swojego przeciwnika poprzez precyzyjne uderzenie, po którym Dolph runął na deski maty ringowej. (Discus Lariat)

Odetchnąłem na moment, ponieważ tempo walki sprawiało, że odczuwałem to każdym możliwym mięśniem. Powoli stawały się coraz to słabsze, dlatego musiałem jak najszybciej doprowadzić do końca pojedynku. Byłem pretendentem - wiedziałem, że następnym razem będę musiał pokazać się z o wiele lepszej strony i trenować, aby pas na najbliższej gali spoczął na moich biodrach. Zacisnąłem zęby, zapominając o bólu i wszystkim co sprawiało, że nie czułem się najlepiej. Dolph powoli podnosił się do góry, a publiczność chantami starała się skłonić mnie do zakończenia pojedynku. Liczyłem, że tak właśnie się stanie - potrząsnąłem głową, by następnie w momencie odwrotu delikwenta wymierzyć w jego głowę potężne uderzenie z podeszwy obuwia. (Super Kick) Wielu widzów w tamtym momencie złapało się za głowę, nie dowierzając z jaką siłą to wykonałem. A wszystko spowodowane było pyszałkowatością mojego delikwenta, która strasznie mnie mierziła i po prostu musiałem mu się odpłacić za to, że starał się mnie przez cały pojedynek upokarzać. Karma wraca panie Ziggler! Padłem na aroganta, aby docisnąć jego barki do maty ringowej...