Na arenie rozbrzmiewa Theme song Batisty i to właśnie ten zawodnik pojawia się na rampie. Publiczność wita go owacjami, jest zachwycona jego wejściem. Sam wrestler wbiega na prawą stronę rampy, gdzie wykonuje kilka podskoków w miejscu, po czym przykuca w rozkroku. Truchta do lewej strony rampy, gdzie powtarza czynność. W końcu, gdy podchodzi do środka rampy, podskakuje w miejscu, obraca się dookoła i przykuca w rozkroku, aby zamarkować strzelanie z karabinu, a fani mogą oglądać pokaz czerwonych fajerwerków. Batista spokojnie wędruje w kierunku ringu. Najpierw schodkami wchodzi na apron, po czym pomiędzy drugą, a trzecią liną wchodzi do kwadratowego pierścienia. Tam wchodzi na każdy z narożników i napina swoje wielkie mięśnie w kierunku WWE Univers, którzy wybuchają niesamowitą falą cheer'u. Zawodnik ustawia się w jednym z narożników i rozgrzewa, czekając na wejście swojej ofiary.

Panowie, ja to bym chciał Kto ładniej, ale tak na 400 słów, żebyście się ładnie mi rozpisali.

Stoję w swoim narożniku, rękoma trzymam się lin, aby powstrzymać przedwczesne rozpoczęcie ataku. Patrzę z pogardą na chudego przeciwnika, dla którego nie będę miał litości, w końcu stoi teraz twarzą  w twarz ze szczytowym drapieżnikiem. Czuję, jak energia przepełnia moje ciało, a wola walki pcha do przodu. Coraz trudniej powstrzymać się przed zadaniem pierwszego ciosu. Widzę, że sędzia pyta o gotowość, co oznacza, że walka rozpocznie się już za moment. Właśnie dlatego puszczam liny i wykonuję kila podskoków w miejscu, aby dać upust nieokiełznanej sile, jaka we mnie drzemie, po czym wydaje z siebie dziki ryk, aby od samego początku przestraszyć mistrza Tag Team. Kiedy do moich uszu dociera dźwięk gongu, wszystkie hamulce we mnie puszczają, a normy społeczne przestają istnieć. Bez chwili namysłu rzucam się do ataku wykonując potężny Clothesline, którym powalam rywala, jednak ten od razu wstaje. Publika szaleje z zachwyty na widok triumfującego idola, którego tak długo nie widzieli. To jednak nie przerywa mojego natarcia, ponieważ w dżungli nie ma miejsca na odpoczynek. Z tego powodu dopadam do przeciwnika, aby dołożyć mu jeszcze solidny Headbutt, po którym płynnie przechodzę do wykonania Reverse Elbow! Ten cios Kofi odczuł mocniej, jednak to zdecydowanie za mało, aby mówić o dominacji. Muszę udowodnić, że to właśnie ja stoję na szczycie łańcucha pokarmowego i żadne skoki nie uratują mojej ofiary. Szybko zaczynam się nad nim znęcać wykonując całą serię naprawdę silnych Punchy, a kiedy widzę, że oponent jest bezradny, macham ręką do publiczności, aby zaczęli skandować mój ringname. Oni to robią, a ja kończę serię ciosów piorunującym Uppercut’em. W dziczy przetrwają tylko najsilniejsi, dlatego wykorzystuję osłabienie Kingstona, aby objąć go rękoma i wykonać niszczący Belly To Belly Suplex! WWE Universe reaguj natychmiastową owacją na stojąco, a ja przeskakuję z nogi na nogę, żeby być gotowym do walki. Czuję każde uderzenie serca, pulsującą skroń, oddycham powoli i głęboko, aby dostarczyć jak najwięcej tlenu do mięśni. To dopiero początek pojedynku, dlatego przeciwnik wstaje sam, całkiem szybko. Nie daję mu jednak odpocząć, lecz chwytam jego rękę i posyłam do narożnika zdecydowanym Irish Whip’em. Sam ruszam za moją ofiarą, w końcu jestem bestią rządną krwi, więc gdy Kofi wpada w narożnik dewastuję go serią osłabiających Shoulder Thurst’ów. Kiedy sędzia poucza mnie, że nie mogę tak atakować w narożniku, dokładam jeszcze dwa uderzenia i przerywam natarcie. Mistrz Tag Team robi krok w przód, a ja wyłapuję go pod Sidewalk Slam i z zimną krwią wykonuję tą akcję.

Po udanych akcjach mam chwilę, aby tauntować do publiczności. Napinam swoje mięśnie, aby zademonstrować im swoją siłę. Nie mogę jednak wychodzić z uderzenia, dlatego momentalnie odbijam się od lin, a w tym samym czasie przeciwnik zaczyna wstawać. Najpierw jednak siada, aby złapać oddech po zainkasowaniu kilku silnych akcji, a w tym czasie ja do niego dobiegam, aby wykończyć go silnym Big Boot'em i ponownie sprowadzić do parteru. W tym momencie wydaję z siebie dziki, przeraźliwy ryk, aby oznajmić wszystkim moją dominację nad mistrzem Tag Team. Nie rozczulając się nad nim stanąłem za jego plecami, dokładnie w narożniku, szykując się do kolejnego natarcia. Kingston wstał, jednak nie spostrzegł mnie na środku ringu, bo mnie tam nie było. Wykorzystałem ten moment, aby wykonać Forearm Liver Blow od tyłu! Po tym ciosie nogi Kofiego zrobiły się już miękkie i przeszedł w kierunku środka ringu, gdzie uklęknął na jedno kolano i złapał się za plecy. Od początku osłabiałem tę część ciała tylko w jednym celu- lotnik z obolałymi plecami, nie jest w stanie wykonywać akrobacji, ani akcji wysokiego ryzyka skutecznie. Właśnie dlatego rozpędziłem się , aby wykonać Low Dropkick w jego plecy, którymi był do mnie zwrócony. Nie przewrócił się, jednak wstał twarzą do mnie, wyginając plecy z bólu. Ja również wstałem, żeby zdominować go jeszcze bardziej. Ponownie oplotłem go rękoma, ale tym razem, aby zapiąć potężny Bearhug dokładnie na środku ringu, gdzie się znajdowaliśmy.

[i]Cóż... Początek batalii nie poszedł po mojej myśli, jednak nie mogę się teraz załamywać. Muszę walczyć do samego końca, bowiem już nie raz udowadniałem, że dam rade pokonać najlepszych! Muszę wziąć się w garść, albowiem The Animal zapiał mi Bearhug... Już nie raz wychodziłem z tej o to dźwigni, więc teraz też nie powinienem mieć problemu. Bez wahania zaczynam uderzać łokciem o tylną cześć czaszki przeciwnika. Po chwili moc z która Batista zaciskał dźwignie, znacząco słabła. Po raz kolejny ponawiam swoją serie z łokcia, w czaszkę przeciwnika teraz już z większa siłą. Po kilku chwilach adwersarz puścił mnie, a sam ja odskoczyłem kilka kroków do tyłu...  [/]

Bardzo trudno mi uwierzyć, że dużo mniejszy ode mnie zawodnik był w stanie dosięgnąć łokciem do tyłu mojej czaszki, gdy miażdżyłem mu plecy swoim potężnym uściskiem. To jednak nie przeszkadza mi w egzekucji, którą dla niego szykuję. Nawet przez chwilę nie spuszczam wzroku z ofiary, a jej widok przepełnia mnie wściekłością. Zaczynam uderzać się po klatce piersiowej, co odzwierciedla zwierzaka, który we mnie drzemie. Następnie wskazuję palcem na oponenta i zaciskam pięść w geście groźby. Słyszę, że fani na chwilę umilkli, bo przecież ich ulubieniec nie zakończył starcia poprzez submission. Tak jednak musiało być, przecież oni wszyscy przyszli tutaj, aby obejrzeć mój niszczący finiszer. W głowie krąży mi tylko destrukcyjne myśli – zniszcz, pokonaj, zabij, rozerwij na strzępy. Mrużę brwi, aby przyjąć jak najbardziej złowrogi wygląd i warczę gniewnie na Kingstona. Wiem, że poczuł już co to znaczy zostać zdominowanym przez bestię, dlatego też teraz postanawiam pogrążyć go w tej myśli. Rozkładam ręce szeroko, jak najszerzej, aby pokazać ogrom mojej postury. Wszystko to ma na celu zastraszyć mistrza Tag Team. Powoli zaczynam krążyć po macie, dookoła przeciwnika, który musi podążać za mną wzrokiem, aby nie zostać zaatakowanym z zaskoczenia. Uśmiecham się arogancko markując atak, po czym napinam mięśnie do publiczności, aby zdezorientować ofiarę. Fani ponownie wzmagają swój doping w moim kierunku. Znowu rozpościeram swe ręce szeroko i krok po kroku okrążam Kofi’ego Kingstona. Czuję się bardzo pewnie, w dżungli nie ma miejsca na sentymenty, dlatego wyrok może być tylko jeden – dalsza dominacja szczytowego drapieżnika. Czuję, że wszedłem już na najwyższe obroty, że to jest właśnie chwila, która pozwoli mi przejąć inicjatywę w „kwadratowym pierścieniu” i pozamiatać rywalem podłogę. Powoli zaczynam skracać dystans, kiedy nagle nagły przypływ adrenaliny wprost przejmuje nade mną kontrolę i nie potrafię się opanować. Momentalnie wyprowadzam Gut Kick, po którym Kofi się zgina, a fani skandują „Animal! Animal!”

Dalej Remig.