In Willow`s Way!!!



Na arenie panowała istna głuchota. Stłumione odgłosy publiczności przerywały od czasu do czasu ciszę panującą na całej arenie. Wszyscy fani spoczywali na swych miejscach i w ogromnym podekscytowaniu, co chwilę spoglądają na rampę. Nagle zgasło światło. Pomieszczenie spowiła ciemność. Po upływie kilkudziesięciu sekund rozświetliły się zielono - niebieskie światła reflektorów. Nagle pojawiła się długo wyczekiwana persona. Gdy tylko Willow wyszedł na stage otaczająca go rzeczywistość przybrała odcień szarości. Po chwili zaczęła grać muzyka Willowa.



His memory racing inside, seeing the look in your face you need a prayer.
You`ll will rush and scare us off.
And then we hear the voices, it sounded like we hit their layer.
Why are they running away, I saw them out in the rain.
We`re supposed to lie so we can lie and just die.
Our trail will still dissolve, because hope is all gone.



I see his smile inside and down in, the hope is all gone.
We the demons inside, inside has all the hope inside.
Lose that smile and we`ll slowly decide we`re sharing our fear.
My concentration feeling as I walk.
In Willow`s Way.

~ Ring Announcer : Please welcome, way to the ring, from Cameron, North Carolina, Willow !!! ~



We must weep and pretend that doesn`t happen again.
We should trust who we are, we are all bazar.
We should worry about our voices later.
It sounded like we hit their layer.
Why are they running away, I saw them out in the rain.
We`re supposed to lie so we can lie and just die.
Our trail will dissolve, because our hope is all gone.



I see his smile inside and down in, the hope is all gone.
We the demons inside, inside has all the hope inside.
Lose that smile and we`ll slowly decide we`re sharing our fear.
My concentration feeling as I walk.
In Willow`s Way.



Reakcja fanów była przewidywalna, masa pop’u, pomieszana równocześnie z niewielkim, jednakże dosyć głośnym hejt’em. Mistyczny Wrestler powolnym krokiem kroczył po głównej rampie, przy czym non stop obracał swoim rozłożonym, czarno – białym parasolem. Gdy doszedł do końca owej scenerii, szybkim ruchem złożył swój ulubiony przedmiot i nagle, ku zaskoczeniu wszystkich zgromadzonych szybko ruszył przed siebie. Szaleńczo zaczął okrążać czworokątny pierścień. Tuz przy największym skupisku zbłąkanych i skołowanych mas, znacznie zwolnił, ale tylko po to by niczym kot ocierać swoją głową, jak i ciałem o metalowe konstrukcje band odgradzających zapaśników od fanów. Po kilku sekund spoczynku ponownie szybko ruszył przed siebie, w stronę schodków. W mgnieniu Okach, chwiejnym krokiem dotarł do miejsca docelowego podróży. Jednakże nie wszedł od razu po nich. Na samym początku oprał się rękoma, a obłędne spojrzenie wraz z szaleńczą miną zostały skierowane w stronę kamery. Dopiero po chwili w końcu wkroczył na przedmiot, po którym to dostojnie wchodził. Również można dostrzec w jego gestach, jak i zachowaniu tajemniczość, która jest jego nieodłącznym elementem. Następnie wszedł do środka oktagonu pomiędzy drugą, a trzecią liną i błyskawicznie ruszył w stronę przeciwnika, który to uciekł z pola bitwy Willow ustawił się w swoim narożniku. Po kilku sekundach bezczynnego stania ściągnął płaszcz, czy to kamizelkę, którą wyrzucił za ring.

+24h

Odmienność w obecnych czasach uznawana jest przez ogół za potencjalne zagrożenie. Każde, kolejne moje objawienie w tymże biznesowym światku niesie ze sobą multum kontrowersji. Wiele osób mówi, że w momencie przybycia zamaskowanej Wierzby na ich życie stępuje rychłe niebezpieczeństwo. Inni zaś uważają, iż Willow jest zwykłym, nic nie znaczącym przebierańcem, który ubzdurał sobie, że jest kimś ważnym. Przecież w historii WWE takich jak on to było całe krocie. Całą tą debatę można podsumować jednym, prostym zdaniem. Otóż Zbawca Dusz jest niczym samotna, zapalona świeca w ciemnym pomieszczeniu. Na najbliższe sektory rzuca znikome oświetlenie, które powoduje, że poświadczają jego mocy, jednakże dalsze części pokoju pozostają spowite mrokiem i nie jest im danie za obcowanie z nią.

Tak jest i w tym przypadku. Willow, osamotniony wybawiciel stoi naprzeciwko mężczyźnie, który otoczony jest swoją wręcz fanatycznie oddaną świtą. Doskonale zdaje sobie sprawę, że dzisiejsza potyczka nie będzie łatwą przeprawą, w końcu jeden przeciwko tysiącom niema większych szans, lecz doputy tli się chodź malutki promień nadziei, trzeba podjąć rzuconą rękawicę. Wierzba nie obawia się wystąpienia przed szereg, gdyż wierzy, że jego życiowa misja jest gwarancją sukcesu i to dzięki niej wygra z guru grupy „One More Match”.

W tle rozbrzmiał sygnał obwieszczający głównym aktorom wieczornego spektaklu, że nastał odpowiedni moment na rozpoczęcie przedstawienia. Powoli ruszyliśmy przed siebie. Tym samym opuściliśmy nasze schronienie, które dotychczas gwarantowało nam bezpieczeństwo i nietykalność. Jestem gotowy na wyrządzenie Kanadyjczykowi sromotnego lania. W jego spojrzeniu dostrzegłem ogromną wolę walki, przez co zrozumiałem, iż Christian tanio skóry nie sprzeda. Z kolejną, upływającą sekundą atmosfera stawała się gęstsza. Napięcie sięgało zenitu. Po wcześniejszym okrążeniu kwadratowego pierścienia doszło pomiędzy nami do klasycznego zwarcia. Po raz pierwszy i na pewno nie ostatni dwa odmienne byty starły się w bezpośrednim klinczu. Zwycięży ten, którego siła woli okaże się wytrwalsza. Wygra ten, którego idee nie ugną się pod naporem wyznawanych przez wroga zasad. Ze wszystkich dostępnych mi sił  zaparłem się na swych nogach. Wszelakie mięśnie napięte są do granic wytrzymałości. Każdy z nas nie odpuszcza, przez co nie jesteśmy wstanie przełamać swych barykad. Zrozumiał, że nie ma to największego sensu. Tylko marnuję witalne zdolności tego ludzkiego zbiornika. Wtedy to postanowiłem skorzystać z drugiej alternatywy. Otóż niezwłocznie wykonałem dwa kroki do przodu, aby moje ciało zbliżyło się jak tylko najbliżej się dało do sylwetki nemezis. Następnie lekko naparłem pod odpowiednim kątem skrępowanymi, nierozerwalnych uchwytem dłońmi, przez co tors Christiana odsłonił się. Korzystając z tejże szansy wymierzyłem mu soczysty Knee Attack, po którym to mój dzisiejszy wróg przechylił się do przodu, niczym pękający pień drzewa. Nie tracąc cennego czasu dorzuciłem szybki i zarazem efektowny Double Knee Facebuster[/u]. Pretendent do mistrzowskiego grala leży na macie. Teraz odpowiednim sloganem byłoby hasło” One More Time”.

445/450

Widać, że jednak na mnie spadła ocena kto ładniej, bo każdy znajdzie jakąś wymówkę... czytałem wasze posty, które znajdowały się na równi, oba bez wielkich błędów interpunkcyjny, ortograficznych, składniowych itp... Czytając je bardzo mi się podobało wasze zaangażowanie, co widocznie opłaciło się wam. Jednak po namyśle stwierdzam, że Spajk może pisać dalej... Poradek, post był bardzo fajny, ale zbyt dużo bajki niż walki w nim jest. Jakbyś tak podzielił post na to i to, to by było git Od Spajka byłeś lepszy w tym, że użyłeś bogatszego słownictwa oraz ciekawych porównań.

Dalej.

Ponownie mój ludzki zbiornik nie był wstanie wykonać wszelakich poleceń, przez co znowu znalazłem się w ciężkiej sytuacji. Już podczas poprzednich starć spostrzegłem, że ciało Jeff`a nie spisuje się najlepiej, a przecież za niedługo czeka mnie największa i najważniejsza batalia w mym dotychczasowym istnieniu. Jednakże wróćmy do tego, co jest tu i teraz. Znajduje się na samym środku kwadratowego pierścienia, a mój Kanadyjski rywal przejął inicjatywę i zapiął mi bardzo bolesną dźwignię. W normalnej sytuacji mógłbym doczołgać się do lin, lecz w obecnej stypulacji nic mi to nie da. Muszę wykombinować coś innego, bardziej innowacyjnego. Mam mało czasu. Muszę z zawrotnym tempie odszukać odpowiedzi na tą zagadkę w podświadomości zniewolonego mężczyzny. Już po upływie kilku sekund natknąłem się na intrygującą informację. Nic nie zaszkodzi spróbować urzeczywistnić tejże myśli przewodniej. Błyskawicznie przystąpiłem do działania. Na samym początku uniosłem swe ciało, poprzez wyprostowanie rąk. Kolejnym elementem było oparcie górnej części tułowia na prawym barku, tak jakbym chciał podwinąć się pod nogi Christiana na plecy. Następnie znalazłem się w takiej pozycji, że jedną ręką byłem wstanie pochwycił za głowę wroga, a drugą mocno wesprzeć jedną z wykrocznych nóg. Ostatecznie wykonałem Roll Up.

https://www.youtube.com/watch?v=iQHci_2Jv6A  = źródło

Jednak na coś przydaje się ludzka podświadomość. Dzięki doświadczeniu Jeff`a Hardy`ego byłem wstanie wydostać się z trudnej i jakże wyczerpującej dla mego śmiertelnego azylu. Koniec nad wywodami i rozczulaniem się. Pora przystąpić do dzieła. Udowodnię każdej naocznej duszyczki, że jestem wstanie konkurować w tym zepsutym miejscu z najlepszymi. jaki pierwszy poderwałem się do stójki. Kątem oka spostrzegłem, iż Christian z większymi problemami również poderwał się do pionu, lecz najwidoczniej błędnik zaszumiał mu w głowie, gdyż delikatnie chwieje się na boki. Korzystając z dogodnej sytuacji błyskawicznie ruszyłem w jego stronę. Początkowy trucht przeistoczył się w sprint. W odpowiednim momencie wyskoczyłem w górę, a obracający się przeciwnik zainkasował Hooking Clothesline, po którym to upadł na sprężyste podłoże, lecz ku memu zaskoczeniu dzisiejszy przeciwnik instynktownie poderwał się. Ja w głębi duszy przeczuwałem taką ewentualność, więc miałem przygotowany tak zwany plan b. Skołowanemu wrogowi wykonałem Standing Front Dropkick, po którym to Christian wypadł z oficjalnego pola bitwy. Ja, niczym jego swoisty cień podążyłem za jego bezwładnie wypadającym ciałem. Ostatecznie nie dopadłem go bezpośredni, gdyż postanowiłem zatrzymać się przy tak zwanej krawędzi ringu. Pewnym ruchem podniosłem płachtę i zacząłem poszukiwania. Już po dosłownie paru sekundach odnalazłem zgubę, którą to jest kij do kedno. Wspomniany przedmiot idealnie mi posłuży, gdyż jest długi i przez swój zasięg nie będę musiał zbytnio się zbliżyć do Kanadyjczyka, a przez to on nie będzie wstanie mnie skontrować. pewnym krokiem podszedłem na bezpieczną odległość. Następnie kilkukrotnie, wręcz w szaleńczej furii wymierzyłem mu brutalne Kendo Stick Attack.