Idąc przez zaplecze z swoim łańcuchem na szyi, słyszałem już doping jaki panuję na arenie. Mój theme song również już grał, lecz to co działo się na trybunach całkowicie go zagłuszyło. Dosłyszalne były tylko chanty zgromadzonych na trybunach widzów. Wszystko jednak wróciło do normy, gdy Bully Ray wynurzył się za zaplecza i stanął na rampie. Tysiące kibiców zdzierało swoje gardła i dawało Bullyemu do zrozumienia, że nie jest tutaj mile widziany poprzez buczenie. Jednak zbytnio się tym nie przejąłem. Zachowywałem się normalnie i słysząc takie buczenie nie sprawiało to na mnie zupełnie wrażenia. Tam gdzie byłem poprzednio niemalże na każdej gali spotykałem się z takim zachowaniem lecz nauczyłem się to przezwyciężać. Kibice nieustannie buczeli więc pokazałem im prawdziwego Bullyego. Wyciągnąłem środkowy palec i skierowałem go w kierunku publiczności. Buczenie momentalnie wzrosło więc udałem się po rampie w kierunku ringu. Gdy byłem kilka kroków przed pierścieniem momentalnie skręciłem w lewą stronę i po schodkach wszedłem do ringu gdzie oczekiwałem już na swojego rywala.

In Willow`s Way!!!



Na arenie panowała istna głuchota. Stłumione odgłosy publiczności przerywały od czasu do czasu ciszę panującą na całej arenie. Wszyscy fani spoczywali na swych miejscach i w ogromnym podekscytowaniu, co chwilę spoglądają na rampę. Nagle zgasło światło. Pomieszczenie spowiła ciemność. Po upływie kilkudziesięciu sekund rozświetliły się zielono - niebieskie światła reflektorów. Nagle pojawiła się długo wyczekiwana persona. Gdy tylko Willow wyszedł na stage otaczająca go rzeczywistość przybrała odcień szarości. Po chwili zaczęła grać muzyka Willowa.



His memory racing inside, seeing the look in your face you need a prayer.
You`ll will rush and scare us off.
And then we hear the voices, it sounded like we hit their layer.
Why are they running away, I saw them out in the rain.
We`re supposed to lie so we can lie and just die.
Our trail will still dissolve, because hope is all gone.



I see his smile inside and down in, the hope is all gone.
We the demons inside, inside has all the hope inside.
Lose that smile and we`ll slowly decide we`re sharing our fear.
My concentration feeling as I walk.
In Willow`s Way.

~ Ring Announcer : Please welcome, way to the ring, from Cameron, North Carolina, Willow !!! ~



We must weep and pretend that doesn`t happen again.
We should trust who we are, we are all bazar.
We should worry about our voices later.
It sounded like we hit their layer.
Why are they running away, I saw them out in the rain.
We`re supposed to lie so we can lie and just die.
Our trail will dissolve, because our hope is all gone.



I see his smile inside and down in, the hope is all gone.
We the demons inside, inside has all the hope inside.
Lose that smile and we`ll slowly decide we`re sharing our fear.
My concentration feeling as I walk.
In Willow`s Way.



Reakcja fanów była przewidywalna, masa pop’u, pomieszana równocześnie z niewielkim, jednakże dosyć głośnym hejt’em. Mistyczny Wrestler powolnym krokiem kroczył po głównej rampie, przy czym non stop obracał swoim rozłożonym, czarno – białym parasolem. Gdy doszedł do końca owej scenerii, szybkim ruchem złożył swój ulubiony przedmiot i nagle, ku zaskoczeniu wszystkich zgromadzonych szybko ruszył przed siebie. Szaleńczo zaczął okrążać czworokątny pierścień. Tuz przy największym skupisku zbłąkanych i skołowanych mas, znacznie zwolnił, ale tylko po to by niczym kot ocierać swoją głową, jak i ciałem o metalowe konstrukcje band odgradzających zapaśników od fanów. Po kilku sekund spoczynku ponownie szybko ruszył przed siebie, w stronę schodków. W mgnieniu Okach, chwiejnym krokiem dotarł do miejsca docelowego podróży. Jednakże nie wszedł od razu po nich. Na samym początku oprał się rękoma, a obłędne spojrzenie wraz z szaleńczą miną zostały skierowane w stronę kamery. Dopiero po chwili w końcu wkroczył na przedmiot, po którym to dostojnie wchodził. Również można dostrzec w jego gestach, jak i zachowaniu tajemniczość, która jest jego nieodłącznym elementem. Następnie wszedł do środka oktagonu pomiędzy drugą, a trzecią liną i błyskawicznie ruszył w stronę przeciwnika, który to uciekł z pola bitwy Willow ustawił się w swoim narożniku. Po kilku sekundach bezczynnego stania ściągnął płaszcz, czy to kamizelkę, którą wyrzucił za ring.

+24h

"Bully, to co wydarzyło się na Elimination Chamber było tylko pieprzonym przypadkiem, dzisiaj masz szansę by pokazać, im wszystkim, że prawdziwego ciebie tak naprawdę jeszcze nie poznali" - słowa te przeszyły moją głowę momentalnie, jednakże nie wiedziałem skąd one się tam wzięły. Jednakże po kilku chwilach przestałem się tym martwić a wręcz wsłuchałem się w nie, bowiem wiedziałem. że w nich jest cała skryta prawda. Wydarzenia z niedawno odbytej gali PPV, stały się dla mnie tylko kolejnym powodem by dać z siebie wszystko i sięgnąć po najwyższe trofea, a pierwszym przystankiem na mej drodze jest dzisiejsze House Show. Pora więc skopać tłuste dupska Randyemu oraz ex. Hardyemu.

GONG!!

Momentalnie usłyszawszy charakterystyczny dźwięk dla każdej z walk, podniosłem się z "okupowanego" narożnika i wybrałem swój pierwszy cel. Nim jednak rzuciłem się na swojego "wybrańca" przez mą głowę przeszły kolejne słowa zachęcające mnie do walki. "Bully, dzięki tej walce, świat stanie dla ciebie otworem, więc nie możesz tego spierdolić. Zniszcz ich!" - wraz z motywacją ukrytą w tych słowach, przystanąłem tuż przed środkiem pierścienia, i bez chwili zawahania obu przeciwników zmierzyłem wzrokiem. Cel jasno już określony miałem, był to tylko zamiar wystraszenia ich przed dalszym rozwojem wypadków. Momentalnie odwróciłem swój łeb w stronę Randyego, bowiem to jego zniszczę najpierw. I się zaczęło! Szybkim lecz płynnym ruchem zbliżyłem się ku jego przebrzydłej mordzie, i "obsypałem" ją całą stertą punchy. Każdy atak, musiał być wykonany perfekcyjnie, w moje poczynania nie może wkraść się ani chwila zawahania, bowiem konsekwencje mogą być gorzkie do przełknięcia. Nim jednak Randall zdążył coś uczynić, jego morda wbita była już w matę, za pomocą DDT. Jednakże, nadal nie mogłem zapomnieć o czyhającym za moimi plecami Willowie, moim celem są dwie pieczenie na jednym ogniu, więc następny atak musi być dopracowany w idealnym stopniu, by obaj ucierpieli. Podniosłem, personę Ortona, i chwyciłem za jego tłuste kudły, które wręcz wyślizgiwały mi się z rąk lecz ich nie wypuściłem. Zwróciłem, się twarzą do drugiego z oponentów - Willowa, i kazałem mu się przyjrzeć cierpieniom Randalla. Nim jednak ten zdążył coś zrobić, zmieniłem uchwyt w jakim trzymałem rywala a następnie pchnąłem go w kierunku ex. Jeffa w taki sposób, iż ten wbił się w jego genitalia.

PS. jest to house show więc się nie wysilałem zbytnio.

Ostatnio edytowany przez Nole (2014-06-13 16:12:40)

Oba posty nie są tak złe, ale Poradek jakoś bardziej do mnie przemówił swoim gimmickiem, bogatym słownictwem, czy też przyjemnymi dla oka wypocinami. Znalazłem u niego powtórzenie słowa - grzesznik, co trochę psuło wygląd posta no i jedno zdanie było tak chujowo napisane a oto one: Nie zastanawiając się długo sprowokowałem przeciwnika do ruchu, przy czym sam w tym samym momencie ruszyłem. Jakoś dziwnie mi się je czytało, zbytnio się nie znam na Języku Polskim, ale nie lepiej, żeby napisać: Nie zastanawiając się długo sprowokowałem przeciwnika do ruchu, w tym samym czasie kierując się ku jego stronie. U Nolego natomiast były problemy ze składaniem zdań, które czasem również trudno mi się czytało, poza tym występowały powtórzenia słowa cel. Trochę bezsensu były też te głosy w głowie napisane przez ciebie, bo ten element jakoś nie pasuję do Ray'a. Ogólnie to fajne było wczucie w gimmick. Krótko mówiąc, dalej pisze Poradek.

Dalej...

24 h