Oddychając ciężko, zacząłem powoli podnosić się z maty. Zajęło mi to sporo czasu, a wszystko przez obolałe ramię. Gdy stałem już na nogach, ociężale poczłapałem w stronę Richardsa. Na mej twarzy malował się tylko gniew i obrzydzenie, które czułem do wilka. Chwyciłem jego głowę, po czym podniosłem do góry. Próbując nie używać słabszej ręki wyniosłem Daveya na plecy i zacząłem kręcić nim jak w karuzeli. Airplane Spin zakończył się po kilku sekundach i obaj wyglądaliśmy na nieźle zakręconych. Ja jednak miałem świadomość co się dzieje. Chwilowo ignorując ból poczekałem aż Richards obróci się w moją stronę, a gdy to nastało wykonałem Dreamcast, po którym oponent jak ścięty padł na matę, ja zaraz po nim. Dociągnąłem się do niego i chwyciłem jego nogę, przechodząc do pinu.

Nie czekając długo podniosłem się z maty. Wiedziałem, że moje ataki nie były zbyt silne, toteż nie zdziwił mnie fakt, iż przeciwnik przerwał liczenie. Mimo woli walki Richardsa czułem, że powoli nasza batalia zbliża się do końca. Niewiele zostało do mety i póki co byłem na prowadzeniu. Musiałem tylko dotrzeć do końca na tej samej pozycji. Spojrzałem na powoli podnoszącego się przeciwnika. Postanowiłem nie pozwolić mu wstać. Davey musiał zostać na macie. Szybkim krokiem popędziłem w stronę lin, po czym, odbiwszy się od nich, pędziłem w stronę oponenta. Jeszcze jedne krok i... bum! Rywal padł na matę po potężnym Basement Dropkicku. Chwycił się on za twarz i widocznie czekał już tylko na to, co zrobię. Stanąłem na środku ringu, tuż obok jego ciała.
- Let's go hunting!- krzyknąłem, jednocześnie pokazując mój rozpoznawalny znak.

Chwyciłem, po raz kolejny, przeciwnika za łeb i podniosłem go do góry. Ból ręki powoli zaczął znikać, jednak wiąż był odczuwalny. Mimo to nie zatrzymywałem się. Obróciłem go plecami do siebie, po czym wyniosłem go na swoje. Gotowy do zrzutu! Stanąłem pewnie na nogach, po czym zrzuciłem oponenta tak, by ten obrócił się w powietrzu. Sam padłem na matę, wystawiając kolana. Davey wbił się w nie swoim brzuchem, a to sprawiło, że z jego ust wydobył się przeraźliwy okrzyk bólu. Przepiękny Shingata Prince's Throne wywołał falę oklasków ze strony publiki. Natychmiastowo doskoczyłem do niego i ponowiłem próbę pinu, tym razem pewniejszy co do rezultatu.

Zaskoczony podniosłem się i spojrzałem na leżącego na macie oponenta. Mimo, że wyglądał jak bezwładna lalka, to potrafił przerwać moją próbę pinu. Dał radę wytrwać całą nawałnicę i dalej miał siły, by walczyć. Nie potrafiłem tego zrozumieć. Było to widać po mojej minie. Wyglądałem na nieco zdezorientowanego, ale także i wściekłego. Powoli podniosłem się na nogi, wiąż trzymając się za głowę. Nie mogę teraz zaprzepaścić wszystkich tych trudów. Moje starania za żadne skarby nie pójdą na marne. Pora zdychać, wilku!
Przez głowę przechodziła mi masa myśli. Najważniejsze były jednak te, które decydowały o lesie pojedynku. Musiałem ułożyć plan doskonały, który raz na zawsze pozbędzie się wilka. Szybkim ruchem podniosłem go z maty, pewny już co do scenariusza. Ustawiłem się z rywalem na środku ringu i byłem stuprocentowo gotowy na zadanie ostatecznego ciosu. No, właściwie kilku. Obróciłem zmęczonego, sapiącego Richardsa plecami do siebie, po czym wyskoczyłem w górę i kolana przystawiłem do jego tyłu. Chwilę później padłem na matę i... Bum! Fenomenalny Lungblower sprawił, że z ust Wilka wydostał się okropny okrzyk bólu. To nie był jednak koniec jego cierpień. To dopiero początek tego, co dlań przygotowałem. Szybko poderwałem się z maty, a po chwili pomogłem się podnieść także i Richardsowi. Tym razem zwróciłem go przodem do siebie. Wszyscy wiedzieli już co takiego się szykuje. Po raz kolejny wybiłem się w górę i chwyciłem oponenta, uprzednio przystawiając dwa kolana do jego klatki piersiowej. Następnie pociągnąłem go za sobą. Wilk nabił się na me kolana, kończąc tym samym atak zwany Inverted Lungblower. Po raz kolejny z jego ust wydobył się przerażający okrzyk bólu, który wywołał wielki uśmiech na mej twarzy. Teraz wystarczyło już tylko postawić przysłowiową kropkę nad "i". Udany początek walki, chwilowa dominacja Daveya, a teraz  to- krótki opis naszej walki. I tak to się właśnie miało zakończyć już za chwilę. Spojrzałem na leżącego na macie rywala i wiedziałem już na co przyszła pora. Zmęczony przeszedłem pod trzecią liną na krawędź ringu, a stamtąd wspiąłem się na narożnik. Stojąc już na samej jego górze wiedziałem, że nic mnie nie powstrzyma. Wziąłem głęboki wdech, po czym wyskoczyłem. W powietrzu zgiąłem obie nogi, a następnie wyprostowałem je spadając na przeciwnika. Diving Double Foot Stomp! To już koniec! Formalnością było tylko położyć się na rywalu, co po chwili uczyniłem. Teraz tylko sędzia musi zacząć odliczać...