Leżałem przyklejony do poza ringowej podłogi starając opanować szaleńczy oddech. Powoli zacząłem się podnosić, za pomocą barierek oddzielających nas od widzów. Co chwila jakaś ręka poklepywała mnie po plecach, inni zaczęli robić zdjęcia, jakby próbując zachęcić do dalszej pracy. Ostatnia akcja wprawiła w osłupienie wszelkie jednostki zebrane dziś by obejrzeć tą walkę. Lekarze czym prędzej przybiegli, by sprawdzić stan zdrowia mego rywala. Mało brakowało, bym skończył jak on. Udało mi się jednak w pewnym sensie uniknąć zagrożenia i ponownie mam walkę w garści. Najwidoczniej Morrison oddychał, dalej chce walczyć, co wprawiło mnie w osłupienie. Nie będzie tak łatwo go przełamać. Kiedy już znalazłem się na nogach, skierowałem się ku Johnowi. W okół nas stało pełno mniejszych i większych drabinek, cały arsenał przygotowany specjalnie dla nas. Uniosłem mniejszą wersję ciężkiego narzędzia, złożyłem ją i położyłem na podłodze. Zlany potem, wciąż odczuwający poprzednie minuty lekko kulejąc podszedłem do Morrisona i wykonałem kolejną ewolucję: Northern Light's Suplex wprost na drabinę! Przeciwnik wylądował na metalowym narzędziu, szerzej otwierając mi wrota do zgarnięcia pasa z powrotem do siebie. Następnie ponownie przywróciłem John'a do góry i wymierzyłem jedną z najbardziej rozpoznawalnych akcji: The Mic Check ponownie na metalową drabinę. Wycieńczony, zmęczony przebiegiem walki opadłem na barierkę by móc zregenerować cząstkę pozostałych sił. Dodatkowej satysfakcji sprawiał fakt bliskiej możliwości wygrania walki.

Ciężko oddychałem, powoli nabierałem sił. Jeszcze trochę, zaraz to wszystko się skończy... Odepchnąłem się od barierki i podszedłem do Morrisona, któremu pomogłem powstać. Cała akcja ciągnęła się w ślimaczym tempie, tak więc minęła dłuższa chwila, zanim wrzuciłem rywala z powrotem do kwadratowego pierścienia. Wziąłem leżącą, wcześniej użytą przeze mnie drabinę i wślizgnąłem się do środka za nim. Nie puszczając metalowego narzędzia oparłem je o narożnik i John'a ustawiłem naprzeciwko jej. Irish Whepem posłałem go w ten corner, gdzie stała drabina. Przeciwnik wskutek uderzenia zsunął się na ziemię (wciąż oparty plecami o drabinę) więc rzuciłem się do sprintu i wymierzyłem skuteczny Facewash. Morrison tracąc cały swój animusz padł na matę. Wziąłem drabinę i położyłem na macie przy narożniku. Przeciągnąłem za włosy rywala i ułożyłem na metalowym narzędziu. Do John'a nic już nie docierało, kiedy wspinałem się na narożnik tuż nad Morrisonem leżącym na drabinie. Serce zabiło mi mocniej, jednak pas należy do mnie... I wciąż będzie. Kenton Bomb! Akcja wprost na leżącego na metalowym narzędziu zapaśnika! Po wykonanej akcji padłem na centrum ringu. Tuż nade mną wisiał pas... Pas! Tknięty złotem zawieszonym nad ringiem rzuciłem się w stronę dużej drabiny, po czym rozłożyłem ją na środku. Arena zawrzała, okrzyki się wzmogły. Nie słyszałem wśród tych wszystkich skandów własnych myśli. Zacząłem się wspinać powoli ku górze i na samym szczycie złapałem się zawieszenia trzymające pas. Zacząłem go zdejmować...

Anderson z impetem leci i trafia w drabinę co kończy się jej wygięciem.

Morrison odchodzi na kilka metrów od rywala aby otrząsnąć się po otrzymanych ciosach a mistrz aktualnie leży na drabinie zwijając się z bólu.

It's time for Kto Ładniej! Żebyście się nie męczyli gdyż to dopiero środek walki to limit tego jest ustalony na 375 słów

Sup.  - ból, rusztowanie, bla bla bla ale wyszło całkiem spoko, znów uraczyłeś mnie ciekawymi opisami i ładnym słownictwem

Aigor - większą część poświęciłeś na opis i nawet mnie tym złapałeś, podobało mi się.

Ogólnie posty wyrównane i widać że trzymacie obaj równy poziom, jednakże to Kto Ładniej wygrywa....Aigor. Jego post bardziej przypadł mi do gustu aczkolwiek różnica była naprawdę mała i wszystko może sie jeszcze zdarzyć.

Morrison przejmuje inicjatywe po Slingshot Elbow Drop

2 szanse dla Andersona

Pech? Zrządzenie losu? Coraz bardziej odczuwalny ból zmusił mnie do podjęcia korku w przód w celu opuszczenia dźwigni. Podjąłem próby przemieszczenia się na plecy i przekręcenia całej dźwigni. Cały ciężar ciała przemieściłem na prawy bok, wskutek czego po kilku próbach przewróciłem się na plecy tym samym odwracając Tarantulę do góry nogami. Teraz natychmiast uwolniłem ręce z nóg rywala. Zdezorientowany Morrison natychmiast rozluźnił uchwyt na moich nogach, dlatego z łatwością uwolniłem i je. Momentalnie uskoczyłem w bok.

Przedłużam czas o 12h. Walczę z internetem i dopiero wróciłem, więc muszę pomyśleć.