Wróciłem na właściwy tor, teraz to ja mam inicjatywę i muszę sie bardzo postarać aby jej nie stracić.Po moim ataku Aries nie spędził dużo czasu na macie, podniósł się gdy ja już po odbiciu od lin biegłem w jego stronę Running Forearm Smash sprokurował kolejne spotkanie z matą mojego rywala. Austin podniósł się po raz kolejny, jeszcze bardziej wściekły i zawzięty, biegnąc w moją strone nie spodziewał się że zaskocze go Flapjackiem. Nakręciłem się, płynąłem z pradęm, wszedłem na narożnik aby wykonać Diving Headbutt

Rywal grzecznie przyjmował moje kolejne ataki, byłem w transie i nie dawałem się z niego wyciągnąć. Po ataku z narożnika podniosłem się na nogi, musiałem szybko naszykować kolejny atak. Aries powoli zbierał się z maty, gdy stanął już na nogi otrzymał Half Nelson Bulldog. Publiczność wiwatowała, właśnie takiego Kapitana Charyzme chcieli oglądać. Chwile po ataku naszykowany został kolejny. Podniosłem Austina na nogi i zadałem mu uderzenie w twarz aby po chwili wykonać Snap Suplex. Kolejnym krokiem w mojej drodze do wygranej było po wcześniejszym podniesieniu rywala zadanie Back Heel Kicku

Machina ruszyła i nie miała chęci się zatrzymywać. Po wykonanej akcji wpakowałem się na narożnik i wykonałem Missile DropkickUM High-flyer. Nie był to koniec, ruszyłem dalej. Podniosłem Ariesa żeby móc wykonać mu Implant DDTUM Technics. Na dokładke zapiąłem rywalowi Cloverleaf wcześniej przeciągając go na środek ringu

Sytuacja zmieniła się ku radości fanów z Winnipeg jak w Kalejdoskopie. Już kiedyś towarzyszyło mi to uczucie. Jesteś na szczycie, a po chwili już lądujesz na dnie ocierając się o porażkę. Taka sytuacja teraz spotkała mnie. Nie mam zamiaru ukrywać.. zaskoczył mnie Kapitan Charyzma swoją postawą gdyż mało kto dałby radę walczyć jeszcze normalnie po serii ciosów takiej jaką otrzymał na początku walki ode mnie mistrz Stanów Zjednoczonych jednak to nie istotne. To tylko potwierdziło moje przeczucia z początku walki, że to nie będzie łatwe wyzwanie, a ja muszę się przyłożyć. Znalazłem się w potrzasku jednak szybko przyszedł mi do głowy pomysł, w którym mogłem wykorzystać osłabienie Christiana, które pojawiło się nie tylko z serii moich ataków, ale i z jego własnej szybkiej serii na mojej osobie. Przeniosłem cały ciężar swojego ciała na ręce podnosząc się na nich w pozycji wyjściowej do pompek. Wraz z moim lekkim zerwaniem się od maty i mój przeciwnik musiał bardziej rozprostować swoje nogi tworząc miejsce między swoimi nogami, pod którym gość o moich gabarytach, mógł spokojnie się przedostać. Wygiąłem się w taki sposób w tył jakbym chciał zrobić przewrót do przodu. Położyłem się ramionami na macie po czym odepchnąłem się rękoma w taki sposób, że wylądowałem z oponentem twarzą w twarz. Szybko zgiąłem nogi przyciągając jednocześnie oponenta do siebie i częstując go Headbutt'em! Rywal po zainkasowaniu uderzenie w tak czułe okolice jak nos i skroń poluzował lekko uchwyt, z którego banalnie oswobodziłem nogi mocno wypychając (prostując) je do przodu. Przeciwnik puścił uchwyt i upadł na matę trzymając się za nos.

Ciąży nade mną pewne fatum. Zwykle w walkach które nie powinny sprawiać mi żadnego problemu jestem zmuszony do poświęceń większych niż w walce o pas, zaczynam przegrywać a wtedy słodka historia i łatwa droga do zwycięstwa zamieniają się w prawdziwy dramat. Nie wiesz co się dzieje, nie masz żadnej kontroli aż w końcu przegrywasz starcie i zostajesz totalnym pośmiewiskiem. Tak mogło i wciąż może być, jeden potężny zryw wyrównał nam to starcie, zaczyna się ono od początku. Mam szansę wszystko naprawić! Choć daleko było mi teraz od pokonania Ariesa to wciąż płonął we mnie płomyk nadziei, nadziei na lepsze jutro.

Zbierałem teraz z maty resztki swojej dumy i honoru. Ludzie siedzący na trybunach ciągle wierzyli, krzyczeli z całych sił zdzierając swoje gardła, byli moim motorem napędowym. Siła ich głosów zasilała moje mięśnie które coraz bardziej zmęczone odmawiały posłuszeństwa. Zbliżał się kulminacyjny moment starcia, te ostatnie momenty zaważą o końcowym werdykcie. Nie mogę się poddać - tak jak nie poddałem się na Hell in A Cell w walce o mistrzostwo, tak jak nie poddałem się w starciu z Undertakerem tak dziś dam z siebie resztki sił aby sięgnąć ku victorii. Już tylko kilka kroków dzieli mnie od mety a na mojej drodze stoi jedna przeszkoda, podgryzała mnie a teraz stanęła ze mną oko w oko. Aries był szczęśliwy po wyjściu z submissiona, nie spodziewał się że teraz czeka go coś o wiele gorszego. Będzie mnie błagał o litość, błagał o przebaczenie ale dzisiaj nie zazna tego, przegra ulegając mistrzowi Stanów Zjednoczonych. Musi się tak stać!

Podniosłem się z maty przy pomocy lin, chwiejąc się stałem na nogach ale wciąż walczyłem. Stojąc na przeciw rywala w głowie miałem milion planów, wiele różnych rozwiązań, pozostała kwestia które z nich wybiorę. Musi być to niezwykle spektakularne, niech Aries zapamięta to starcie do końca życia, niech śni mu się po nocach, niech uzna moją wyższość...Wściekły, z okrzykiem na ustach ruszyłem w jego stronę. Stawiałem mocne kroki, chciałem jak najszybciej zatopić swą ręke w twarzy wroga. Doczekałem się tego momentu, wyskoczyłem atakując zaskoczonego rywala który pod wpływem uderzenia padł jak zabity na matę.(Running Forearm Smash) Wróciłem na właściwy tor, niczym maszyna taranowałem przeszkodę stojącą mi na drodze. Zostało już tylko kilka ostatnich kroków, koniec jest bliski. Szarpnąłem rywala i energicznie podniosłem go z maty, po zadanym uderzeniu w twarz zaszedłem go za pleców i złapałem za głowę. To był moment zwiastujący koniec, padłem na matę zadając kolejne obrażenia mojemu rywalowi(Falling Inverted DDT), teraz Aries nie mógł już nic zrobić.

Jeśli mam być szczery to wolę tym razem post DS'a. Spajk w swoim poście opisał dużo bajki niż walki. Post Ariesa nawet fajnie się czytało.

Mój lewy łokieć jest bardzo blisko jego klatki piersiowej. Kilka razy staram się uderzyć o splot słoneczny by wzbudzić w nim ból.  Staram się podnieść i oprzeć na prawym kolanie aby być trochę w lepszej sytuacji  gdyż na początku było ona kryzysowa. Kiedy jestem na kolanie prawą ręka staram się Punchowac go po głowię. Pod wpływem Punchy rywal trochę poluźnił dźwignie. Wykorzystując obecną sytuację znów uderzam łokciem i klatkę Ariesa. Dostrzegłem iż rywal jest bardzo oparty na swych palcach a me nogi znajdują się bardzo blisko. Decyduję się podciąć rywal a gdy ten padnie na plecy próbuje przeturlać się po nim. Jestem na  rywalu a jego łopatki przylegają do maty więc sędzia powinien odliczać...

Zostałem upokorzony, nie ma chyba gorszej rzeczy niż zostać upokorzonym przez takiego człowieka. Mężczyzna który przegrywa z takim jak on nie zasługuje na występowanie tu a na pewno nie na bycie mistrzem. Resztki mojej dumy i honoru rozrzucone były po całym ringu, rzucone już chyba bezpowrotnie bowiem ta porażka przesłoni wszystkie wspaniałe victorię, stanę się pośmiewiskiem, obiektem żartów. Nie przywykłem do i wcale nie zamierzam.Nadchodzi najważniejszy moment starcia, błąd oznacza porażkę a uzyskanie przewagi podtrzyma moje szanse na zwycięstwo. Dam z siebie wszystko, nie będę się oszczędzał. Stawka jest wysoka - wszystko albo nic. Muszę wygrać! Muszę!

Staliśmy teraz naprzeciw siebie, między nami nie było nic, mieliśmy wolne pole do popisu, ja i on, teraz wszystko się rozstrzygnie. Moi fani z całych sił chantowali moje powiedzonka. Dodawali mi otuchy, budzili nadzieję która we mnie już prawie zgasła. Zapewne poddałbym się gdyby nie oni, wiele im zawdzięczam i dzisiaj muszę wszystko im oddać. Wyglądaliśmy niczym dwaj rewolwerowcy, staliśmy naprzeciw siebie i bez mrugnięć okiem śledziliśmy każdy ruch rywala, stawka była podobna różnił nas tylko sposób udowodnienia wyższości.

Moje serce waliło jak opętane, emocje sięgały zenitu. Musiałem się ruszyć, zaatakować. W odpowiednim momencie przerwałem chwilę ekstazy i ruszyłem na rywala, moje zmysły pracowały, śledziły każdy ruch Ariesa, nie mógł mnie zaskoczyć. Czas jakby zwolnił, mogłem się skupić aby w końcu trafić rywala swoją ręką i powalić go na matę.(Clothesline) Znów obudziła się we mnie bestia, wróciłem na właściwy tor, kroczę ku victorii.


234/234
5/30