Wszystkie media pisali dziś o tym wydarzeniu. O pre-show match'u w którym powróci gwiazda WWE. Na arenie zgasły światła.

10...
9...
8...
7...
6...
5...
4...
3...
2...
1...

Pokaz pirotechniczny i z ciemność oświetla telebim.



Publiczność eksplodowała. Każdy już wie, że to ten czas. Czas powitać starego dobrego Zack'a, który jest w stanie zrewolucjonizować World Wrestling Entertainment.



Na arenie zgasły ponownie wszystkie światła, a reflektory zmieniły kolor na fioletowy. Stage został pogrążony we mgle. Z zaplecza powoli wyłaniał się zarys postaci. Zack lekko zataczając się oraz podśpiewując swój utwór wejściowy pod nosem w stronę kamery kierował się do miejsca potyczki przy ogromnym popie publiczności. Zack znalazł się koło schodków po których wszedł na apron. Przelazł błyskawicznie pod trzecią linią i zwinnie wspiął się na corner na którym wykonał przeciągły taunt. Ryder zeskoczył z narożnika i oparł się o niego równocześnie siadając. Czekał na rozpoczęcie pojedynku z beznamiętnym wyrazem twarzy.

Z niecierpliwieniem czekałem na wynik walki pre show której stawką był pretendent do pasa Stanów Zjednoczonych. Właśnie tam wyłoniony został mój dzisiejszy rywal - Zack Ryder. Nie spodziewałem się takiego zakończenia, nie jestem przygotowany na walkę z tym przeciwnikiem, ale na pewno dam z siebie wszystko żeby obronić swój pas. Pierwsza obrona pasa to dla mistrza szczególna chwila, oczy wszystkich są zwrócone na Ciebie a ty musisz za wszelką cenę udowodnić że zasługujesz na bycie mistrzem. Zack może na pierwszy rzut oka nie wydawać się groźnym zawodnikiem, lecz drzemie w nim ogromna siła która może zostać dzisiaj pobudzony i użyta przeciwko mnie. Wszyscy, fani, ja i Ryder czekaliśmy na rozpoczęcie tej walki, już tylko sekundy dzieliły nas od pierwszego uderzenia gongu. Ubrany w strój w biało-czarne paski mężczyzna dał znak i tym sposobem uderzenie w gong dało nam impuls do rozpoczęcia. Niezwykle skoncentrowani ruszaliśmy powoli w swoją stronę, obaj pragneliśmy zwycięstwa bardziej niż czegokolwiek innego, to nie będzie zwykła walka. Powolne badanie gruntu - to była rzecz którą chciałem najpierw zrobić, pchanie się w nieznane nie byłoby najmądrzejszą rzeczą w tej chwili. Zack postanowił zaprosić mnie do klinczu, a ja wiedząc że posiadam lepsze warunki fizyczne oczywiście się na niego zgodziłem. Wyczułem podstęp gdy już było za późno, siłując się z Zackiem odkryłem że może on wykorzystać podstęp, nie mogłem na to pozwolić i zanim Zack ustawił się i zaskoczył mnie był już zepchnięty do narożnika gdzie miałem miejsce aby zadać mu kilka potężnych kopniaków. Mój rywal nie został tam długo, chwile później Irish Whipem posłałem go w przeciwległy narożnik tam mocno że Ryder obił się od niego dając mi możliwość wykonania Back Heel Kick. Publika wiwatuje, po raz kolejny Christian świetnie zaczyna pojedynek teraz wystarczy dociągnąć to do końca. Zack był jednak zdeterminowany, szybko podniósł się i ruszył w moją stronę, ledwo uchyliłem się przed jego ręką gdy chciał powalić mnie Clotheslinem ale Ryder nie docenił moich umiejętności i doświadczenia. Szybko odbiłem się od lin i niczym strzała pędząc w stronę mojego rywala ponownie zdjałem go z nóg, tym razem nadział się on na Running Forearm Smash. Ta akcja dała mi chwilę odpoczynku....Niezwykłym uczuciem było patrzenie na uśmiechnięte twarze dzieci - moich fanów bowiem to one dawały mi siłę do walki, do obrony mego pasa. Mój wzrok utkwił teraz skierowany na mojego rywala, w każdym momencie stanowił dla mnie zagrożenie, musiałem niezwykle uważać na jego przebiegłe sztuczki i jak najlepiej korzystać ze swoich. Patrząc na leżacego Rydera wpadł mi do głowy plan, plan którego realizacje zaczne już teraz...Nie spuszczając wzroku z rywala udałem się do narożnika, wdrapałem się na trzecią line po czym... można było ujrzeć Christiana lecącego w stronę rywala, Bóg wie co mistrz przygotował dla swojej ofiary a tym razem okazał się to być Diving Headbutt który chwilowo powstrzymał Rydera przed podnoszeniem się z maty.

Coraz większy ból odczuwa mój rywal, jego kończyny zaraz odmówią mu posłuszeństwa a mi nie pozostanie nic innego jak przypięcie go. Do celu jednak jeszcze troche drogi, podnoszę więc rywala jednym szybkim ruchem po czym rozpędzając go o liny już przygotowuję się do wykonania kolejnej akcji, Ryder biegnie w moją strone i inkasuje Flapjack. Nie miłe spotkanie z matą zaliczyła twarz Zacka a to był dopiero początek. Kolejną akcją z mego arsenału okazała się być akcja z powietrza. W tym celu wdparałem się na narożnik po czym po chwili oczekiwania podnoszącemu się Ryderowi wykonałem Diving Crossbody. Dzięki tej akcji znaleźliśmy się na środku ringu co wykorzystałem aby odpowiednio zapiąć Cloverleaf

Wykorzystuje fakt, iż Christian z powodu adrenaliny, stara się zapiąć jak najmocniejszego submissiona i podnosi biodra bardzo wysoko co jest szansą dla mnie. Podnoszę się na rękach, aby znaleźć sobie więcej miejsca i szybko próbuje tak jakby stanąć na głowie, a właściwie umieścić swoją głowę do przewrotu i, gdy mi się to uda Christian musi podnieść się już naprawdę wysoko, aby próbować w ogóle mnie utrzymać, dlatego szybko odpycham się rękoma, co ja zdecydowanie możliwe ze względu na wyrównane atrybuty fizyczne i po odpchnięciu, już jestem w korzystnej sytuacji, ponieważ leże na moim przeciwniku i chwytam go za nogę wykonując pin.

Nie doceniłem możliwości mego rywala, teraz mogę tego mocno pożałować. Wyjście z mojego submissiona nie sprawiło Zackowi większych problemów mało tego, Ryder zdołał mnie przy okazji przypiąć. Nie powinienem popełnić tego błędu sprzed chwili który odebrał mi możliwość ataku, teraz znów muszę ją wywalczyć...Wywalczyć za wszelką cenę....Po momentalnym odbiciu pinu moją jedyną szansą na przemyślenie mych działań było doturlanie się do lin, to właśnie tam mogłem pomóc sobie linami przy wstawaniu ale też przez chwile być bezpieczniejszy niż stojąc na środku ringu. Tam, gdzie mój rywal właśnie klęczy na kolanach szczęśliwy że wydostał się z mojej dźwigni ale zasmucony ponieważ nie udało mu się znienacka wygrać walki i będzie się musiał jeszcze trochę pomęczyć. Zacząłem spacerować po ringu kurczowo trzymając się liny niczym psa przewodnika, Ryder stał na środku bacznie obserwował mój ruch, wiedział że w każdej chwili mogę zaatakować i był na to przygotowany. W pewnym momencie zatrzymałem się, emocje zaczęły sięgać zenitu, spojrzenia moje i mojego rywala spotkały się. Determinacja i złość - to wyczytałem z oczu mojego rywala, nie była to najlepsza prognoza dla mnie aczkolwiek złość nigdy nie działa dobrze na zawodnika, wszystko trzeba przyjmować ze spokojem, nie dać się ponieść emocjom. Ryder nie mógł dłużej czekać, wyparował w mą stronę niczym strzała. Moja reakcja była spóźniona, mimo tego udało mi się wystawić nogę i trafić nią prosto w brzuch rywala, szybki i mocny Clothesline chwilowo uciszył mego rywala a mi dał chwilę do przemyślenia mojego planu