Wychodzę przy swojej muzyce przez rampę i czekam przed ringiem na swojego partnera.

Atmosfera panująca na hali była naprawdę gorąca, a przynajmniej mnie tak się wydawało. Trafił mi się naprawdę ciężki debiut. Miałem walczyć w dwuosobowej drużynie przeciwko mistrzowi, co nie wydawało się trudne ze względu na przewagę liczebną mojej drużyny. Serce zaczęło mi szybciej bić, a po plecach przeszły mi dreszcze, gdy okazało się, że mój partner nie zjawił się w ringu. Wszystko wskazywało na to, że jednak będę musiał radzić sobie sam, czego najbardziej się obawiałem. Z drugiej strony, mogło być to wielkim szczęściem, że mam szansę stoczenia pojedynku sam na sam z mistrzem WWE i pokazania swoich umiejętności. Byłby to wielki krok w mojej karierze, gdyby udało mi się stoczyć wyrównaną walkę. Z wielką niepewnością i strachem, lecz zarazem z nadzieją wszedłem na ring i stanąłem przy jednym z ringowych narożników naprzeciwko Deana Ambrosa – swojego dzisiejszego rywala. Przybrałem pozycje i w pełnej gotowości czekałem na sygnał rozpoczynający walkę. Po danym sygnale ruszyłem prędko szarżując w stronę przeciwnika, by uraczyć go silnym Clotheslinem, po czym przeszedłem do serii wściekłych punchów w głowę i tułów przeciwnika. Gdy udało mi się go ogłuszyć pomyślałem, że mam teraz szansę przejąć inicjatywę w ringu. Wykorzystując tą sytuacje z całej siły pchnąłem mistrza w jeden z narożników. Pobiegłem tuż za nim, by kontynuować swój plan. Gdy zatrzymał się na narożniku odwróciłem go w swoją stronę, po czym chwyciłem mocno jego głowę. Trzymając ją nisko przerzuciłem jego rękę przez moje barki wsadziłem go na samą górę turnbuckla, sam ustawiłem nogi na trzecich linach prostopadłych do narożnika, by wykonać potężny Superplex. Leżącego przeciwnika obsypałem serią stompów i knee dropów. Upewniając się, że Ambrose nie wstanie wszedłem na turbuckle i wykonałem z niego Diving Knee Drop. Uznałem, że to odpowiedni moment, by założyć submition na oponencie. Tak więc zrobiłem, chwyciłem leżącego Deana i zapiąłem na nim Regal Strech mając nadzieje, że to osłabi mojego rywala.

Czytałem posty kilka razy, stwierdzając iż dalej pisze Ambrose.

Ostatnio edytowany przez DziadeK Dionizy (2013-07-22 21:17:19)

Minęło kilka chwil. Leżąc na macie po potężnym Missile Dropkicku, usłyszeć mogłem tylko stłumione dźwięki z publiczności. Wiedziałem, że w ofensywie zrobiłem o jeden krok za dużo czego skutki można zobaczyć w tym momencie. Nie miałem zamiaru się tym przejmować. W każdej walce daję z siebie wszystko i tego się trzymam. Żadna kontuzja nie zatrzyma mnie przed obroną złota, o które tak dzielnie walczyłem. Po chwili przemyśleń i 'dochodzenia do siebie', wstałem chwilę później padając na liny. Wziąłem głęboki wdech w płuca i kontynuowałem robotę. Po kilku sekundach w końcu dopadłem Setha i zadałem mu kolejną ilość stompów, aby następnie przeciągnąć go na środek ringu i zapiąć Bridging Victimizer (w/ Iron Grip).

Rozprawiłem się z Sethem błyskawicznie. Victimizer od tej pory był dźwignią, której każdy starał się unikać jak tylko mógł. Siałem postrach w rosterze RAW. Rollins trzymając się za wyginaną rękę wyturlał się z ringu. Sędzia wręczył mi pas i po chwili celebracji zszedłem ze sceny.