Rozbrzmiewa moje theme, a ja pojawiam się na stage'u w bordowej pelerynie ...

Właśnie w ten sposób zrzucam ją okazując to, o co dzisiaj walczymy - pas wagi ciężkiej.
Zmierzam spokojnie do ringu, czekając rywala ...

Kto ładniej opisze swoje czyny bądź emocje, ten zyska inicjatywę! Ring the bell! Ogranicza Was jedynie Wasza wyobraźnia i 600 słówek.

Pojawiając się w ringu miałem przed sobą jasno postawiony cel - obronić mój pas World Heavyweight. Wiedziałem, że muszę coś udowodnić. Udowodnić coś sobie i wszystkim zgromadzonym tutaj ludziom, a zwłaszcza Tommy'emu Dreamerowi, największemu zuchwalcowi jakiego znam. Oni wszyscy uważają mnie za mistrza z przypadku, jednak już wielokrotnie zdążyłem pokazać się z jak najlepszej strony w takich sytuacjach jak WrestleMania, lub Bragging Rights - to właśnie tam potrafiłem się wznieść na wyżyny własnych możliwości. Nie sądzę, aby było inaczej i w tym przypadku. Dreamer zaś jest zbyt pewien siebie, dziwne, że ludzie go lubią ... Teraz rzuca ciężkie słówka na wiatr, lecz już za kilkadziesiąt minut dowiodę mu, że one na nic się nie zdadzą. Patrzę mu dodatkowo charakterystyczny wzrokiem wprost na niego, chcąc jakby mu przekazać wszelkie, najbardziej stricte negatywne emocje jakie tylko w sobie posiadam. Uznałem jednak, że dość tej wojny psychologicznej, dość tych półśrodków - pora na odrobinę grubszy kaliber! Mam na myśli to, że powoli zacząłem zmierzać w stronę oponenta, cały czas zachowując minę psychopatycznego mordercy. Moja taktyka się sprawdziła, gdyż Tommy nie był do końca pewien co mam zamiar zrobić. Mój plan zaś był prosty - zapędziłem go możliwie najbliżej narożnika, a potem rozpocząłem furiacką serię punchów po jego całym korpusie, żebrach oraz twarzy. Wreszcie wepchnąłem go na corner i zadałem dwa Shoulder Thrusty. Pomogłem mu wnet wejść na samą górę i wykonałem akcję zwaną Super-Plex'em! Można śmiało powiedzieć, że rozpocząłem walkę z mocnego "C", lecz chyba jasną sprawą jest fakt, iż w walce o pas mistrza świata nie można absolutnie przebierać w środkach! Obróciłem się jedynie i spojrzałem w jakim położeniu znajduję się mój rywal. Nie zaczął się jeszcze podnosić, jedynie starał się ocknąć. To dobrze - pomyślałem. Dało mi to czas na przemyślenie mojego następnego kroku. Musiałem być przecież ostrożny, on w każdej chwili mógł wykorzystać moje potknięcie, mój najmniejszy błąd i moja taktyka zda się tutaj na nic. Podszedłem więc do niego i zacząłem stompować jego klatkę piersiową na tyle długo, że, aż sędzia musiał mnie od przeciwnika odciągać, prawie, że siłą. Wtem powróciłem po chwili do rywala i pomogłem mu wstać, chwytając go za koszulkę, która się lekko naddarła. W końcu to mój oponent, niech cierpi, nawet w ten sposób... - pomyślałem wtedy. Obszedłem go dookoła i zaaplikowałem znienacka Full Nelson Slam! Potężnego łupnia otrzymał Dreamer w tej części walki! Publikę to oczywiście bardziej rozwścieczyło, która to zaczęła skandować jego imię, nieco go motywując. To podziałało na niego bardzo pozytywnie i już zaczął powracać do pionu. Nie mogłem sobie jednak na to pozwolić i przykucnąłem przy nim szybko i zadałem trzy punche w twarz oraz jeden silny stomp na głowę. Trochę to go ostudziło, a WWE-Universe oniemiało. Spojrzałem na tych wszystkich idiotów i zacząłem naśmiewać się z tego całego "hardcore'owego" nastawienia mojego rywala. Wymachiwałem rękoma mu nad głową, zupełnie jakbym trzymał stalowe krzesło i go nim uderzał. Dreamer nie kontaktował, a moja parodia legendy ECW tylko przyczyniła się do większego heel heat'u dla mnie. Poczułem się wówczas dowartościowany, że jednak zwracają uwagę na moje poczynania. Z drugiej jednak strony nie zależało mi na nich, więc przestałem się nimi dłużej przejmować. To tylko banda ludzi, którzy w przerwie między walkami wychodzą nabyć McZestaw - czym oni są w porównaniu ze mną? Udałem się zatem szybko w kierunku narożnika i po chwili byłem już na wysokości trzeciej liny. Poczekałem na to, aż Tommy powstanie. Jedynie uśmiechnąłem się cwaniacko i na ten jeden moment mój rytm bicia serca przyspieszył. Gdy już Tommy obrócił się twarzą do mnie wykonałem ostateczne - w tej chwili - uderzenie, jakim okazał się być Diving Clothesline!

Pojedynek zaczął się pomyślnie, jednak nie należało chwalić dnia przed zachodem słońca. Przeciwnik zainkasował dopiero trzy mocniejsze akcje, co nie wykluczało jeszcze możliwości kontry z jego strony, więc musiałem cały czas nacierać. Po udanym German Suplexie Otunga wstawał powoli trzymając się za plecy. Nie zamierzałem tracić takiej okazji, więc objąłem go za szyje od tyłu i błyskawicznie zaciągnąłem w dół wykonując Inverted DDT. Nie zamierzałem jeszcze świętować tej udanej akcji, ponieważ skrzywienie twarzy przeciwnika w geście bólu z pewnością było zgubne. Złapałem więc głowę rywala oburącz i wyniosłem go w górę. David w pierwszej chwili nie wiedział co się dzieje i chyba już nie będzie miał okazji. Soczysty Knife Edge Chop i mocne pchnięcie na liny od których się odbił zaowocowały fenomenalnym Scoop Powerslamem z mojej strony. Mając Otungę w wyśmienitej pozycji podbiegłem do lin i wydostałem się na apron. Wiedząc, że mam niewiele czasu bez zastanowienia wskoczyłem na trzecią linę i wykonałem Springboard Elbow Drop wprost na klatkę piersiową oponenta. David widocznie odczuł ten atak, bo podskoczył leżąc na macie. Napływ adrenaliny spowodował, iż zacząłem wydzierać się na całą arenę co wprost uwielbiali fani. Aby jeszcze bardziej rozgrzać publikę szybko wspiąłem się na narożnik i już po chwili oczekiwałem na Otungę z charakterystyczną dla mnie naburmuszoną miną. Nie minęła chwila, a rywal wylądował na macie pod wpływem piekielnie mocnego Diving Chlothesline (+ Tactics).

Przeciwnik dostaje niezłe baty od samego początku starcia, więc pomyślałem o tym, aby spróbować poczynić jakiś krok w stronę zwycięstwa. Adrenalina dalej gościła w mych żyłach, więc musiałem ją jakoś rozładować. David powoli podnosił się do stójki, jednak gdy był już lekko schylony uniemożliwiłem mu tą czynność wynosząc go na prawy barek. Ścisnąłem mocno Otungę i tzymając go w uścisku wykrzyczałem "I am the real champion!". Zaowocowało to tym, że podczas wykonywania Emerald Flowsion (+ Technics) towarzyszył mi gigantyczny cheer. Znajdowaliśmy się na samym środku ringu, a wszyscy domyślali się co to oznacza. Wystawiłem ręce na bok wydając z siebie okrzyk, a jednocześnie spoglądając na przeciwnika i jego ruchy. Rywal dalej nie ruszał się z maty co zaskutkowało Texas Cloverleaf na samym środku kwadratowego pierścienia.

Po kilku udanych zabiegach Tommy'ego straciłem kontakt z rzeczywistością. Jednakże moja przytomność i trzeźwość umysłu wróciła we właściwym momencie! Dreamer chciał mi zapiąć jakąś dźwignię ze swojego arsenału. Nie mogłem mu na to pozwolić - musiałem działać szybko! Rywal już miał w rękach moje kończyny dolne i chciał je skrzyżować, ażeby potem przewrócić mnie na brzuch i zapiąć Cloverleaf! To był oczywiście czarny scenariusz, który nie miał prawa bytu. Po kilku sekundowym namyśle nad sytuacją dość spontanicznie przyciągnąłem kolana do swojej klatki piersiowej, na co też gwałtownie zareagował Tommy Dreamer tym, że sam schylił się do mnie, zupełnie się niczego nie spodziewając. Stracił równowagę, lecz wciąż opierał się na moim ciężarze ciała. Po chwili wyprostowałem nogi, a on poleciał jak wystrzelony z armaty. Ja w tym czasie zdążyłem wstać i udałem się do narożnika, lekko opierając się o niego starałem się odzyskać utracone chwile wcześniej siły pobierając głębokie oddechy ...

Potknięcia zdarzają się każdemu, nawet tym najlepszym zawodnikom. Tak też stało się tym razem, gdy przeciwnik, który zdawał się być na skraju wyczerpania zdołał oddalić od siebie wyrok, skazujący go na porażkę. Nie zamierzałem jednak poddawać się z powodu tak błachego potknięcia, wręcz przeciwnie - moja motywacja do walki wzrosła wraz ze świadomością tego, iż mój rywal jest jeszcze w stanie zagrozić mojemu zwycięstwu. Po tym, jak oboje nabraliśmy jakże potrzebnego oddechu, wyruszyliśmy ze swoich narożników w kierunku centry kwadratowego pierścienia. Uczucie, które towarzyszyło mi w tym momencie było wręcz bliźniacze do tego z początku starcia - ta niesamowita cisza panująca na arenie wypełniała mnie jakże potrzebnym teraz spokojem. W chwili, gdy entuzjaści tego sportu zaczęli skandować moje imię poczułem, że w przeciwieństwie do mojego oponenta mam dla kogo walczyć, a to uczucie z pewnością dodawało skrzydeł. Szybki rzut oka na zdezorientowanego moim szaleńczym uśmiechem Otungę pozwolił mi dokładnie wyczuć moment w którym to wyprowadziłem bezbłędny Chlothesline dając moim fanom powód do dumy.