YOU SUCK!


YOU SUCK!


YOU SUCK!


YOU SUCK!



Wchodzę pewny siebie i z uśmiechem na twarzy do ringu...

Moja kolejna już walka na RAW była jedną z najważniejszych bitew w mojej karierze, albowiem w dzień dzisiejszy miałem się zmierzyć z Kurt’em Angle’m, a stawką naszej potyczki miał być pretendent do pasa WWE Championship, czyli największego osiągnięcia, kiedy jakikolwiek wrestler mógł posiąść. Od razu zacząłem starannie analizować posturę mojego rywala – jest on ode mnie mniejszy, a zarazem mniej waży. Moje warunki fizyczne zdecydowanie górują nad tym samym atrybutem u mojego dzisiejszego rywala, z drugiej strony jednak Kurt Angle jest uzdolnionym zapaśnikiem, co można wywnioskować, że w jego posiadaniu znajduje się złoty medal w dyscyplinie zapaśniczej i to nie byle jaki złoty medal, bowiem jest to medal olimpijski! Ten fakt jednak nie powinien mnie w żadnym stopniu deprymować, bowiem jestem dzisiaj nader pewny siebie. Moje zamyślenia przerwał gong nakazujący nam rozpocząć tą walkę wieczoru, która zapowiadała się bardzo emocjonująco. Zaczęliśmy robić z mym oponentem niezgrabne kółka w kwadratowym pierścieniu, szukając jakiejś sposobności do klasycznej metody rozpoczęcia walki, czyli klinczu. Gdy mój oponent był na odpowiednim dystansie zarzuciłem mu moje ręce na barki, a on zrobił dokładnie to samo! Wygrałem te nieprzyjemne zwarcie, wykorzystując moją przewagę siłową, dzięki której to przepchnąłem Angle’a do najbliższego z narożników. Tam zdzieliłem jego klatkę piersiową kilkoma knife-edge chop’ami, pod naporem których mój dzisiejszy oponent wyszedł z narożnika, a ja to skrzętnie wykorzystałem, zaraz zachodząc go od tyłu. Wówczas szybko podniosłem jego prawą rękę, aby pod jego pachą umiejscowić moją łepetynę, następnie wyniosłem złotego medalistę olimpijskiego, którego chwilę potem wgniotłem w matę kwadratowego pierścienia za pomocą akcji zwanej Back Suplex! Ów cios zwiastował to, że mogę teraz natrzeć na przeciwnika wraz ze śmielszą ofensywą, jednakowoż zachowując wszelkie środki ostrożności. Ująwszy rękę Kurt’a, szarpnąłem nią bardzo agresywnie, powodując powstanie mego przeciwnika, którego dłoni nie puszczałem, a za chwilę wysłałem go w stronę lin. Kiedy mój przeciwnik wrócił, w nader dynamicznym tempie wyskoczyłem, by zamaszystym ciosem po raz drugi zwalić z nóg mojego dzisiejszego oponenta potężnym Jumping Clothesline’m, którym otworzyłem sobie drogę do zwycięstwa, a zarazem dałem sobie możność dalszych ataków względem mojego dzisiejszego rywala. Następnie wykonałem szybką celebrację polegającą na uniesieniu przeze mnie ręki do góry, wsłuchując się w cheer moich nieprzeciętnych fanów. Chwilę potem zorientowałem się, że Kurt wstał, a to mogło zwiastować złe rzeczy, bardzo szybko do niego podbiegłem, po czym zaatakowałem go clothesline’m, w następstwie którego Kurt powitał się z matą po raz kolejny. To go nie zraziło, gdyż machinalnie wstał, jednakowoż dałem mu kolejną nauczkę clothesline’m, temu było jeszcze mało, więc znowuż to szybko wstał, lecz tym razem nadział się na potężnego uppercut’a, po którym niemalże upadł, po czym skwitowałem go szybką serią punch’y! Był on lekko ogłuszony, a to w takiej niedyspozycji rywala upatrywałem swojej kolejnej już szansy, cała ta seria ataków prowadziła punktu kulminacyjnego, którym okazał się być Overhead Belly-to-Belly Suplex! Fani docenili moją akcją, okraszając ją natychmiastowym, acz ogromnym cheer’em, który zmusił mnie do tego, aby natychmiastowo się podniósł. Cała ta owacja została poprzedzona hukiem towarzyszącemu ostatniej akcji, powędrowałem do narożnika, gdzie obmyślając niecny plan wykończenia swego przeciwnika, regulowałem stan powietrza w moich płucach za pomocą głębokich oddechów niosących ze sobą przypływ świeżego powietrza. Zdawałem sobie sprawę z tego, że ku zadowoleniu publiczności, zdołałem zacząć walkę z wielkim animuszem.

[20][20]

Przeczytałem posty bardzo dokładnie i wychodzi na to że dalej pisać może The Rock.





Jak coś nie pasuje, to mogę usunąć post

Moje poczynania sprawiły, że Kurt przyjął na siebie kilka dobrych akcji, co spowodowane było moją śmiałą ofensywą. Angle po chwili wstał, ja wówczas odbiłem się od lin, a następnie wykonałem na mym dzisiejszym przeciwniku Laying The SmackDown! DDT! Podniosłem się i wzniosłem rękę w górę, zostałem teraz ujęty za główny punkt fleszów aparatów skierowanych wyłącznie na mnie, nie na Kurt'a. Kiedy złoty medalista olimpijski się podniósł, od razu zaserwowałem mu soczyste obunożne kopnięcie zwane Dropkick! Moja ofensywa w ringu utrzymuje się już dłuższą chwilę, więc zaraz przyjdzie czas na śmielsze posunięcie ze strony mej persony. Gdy Angle wstał, bardzo szybko wyniosłem go do odpowiedniej pozycji, a następnie zaaplikowałem fenomenalny Running Shoulderbreaker [UM. Tactics]! Zorientowałem się, że mój przeciwnik leży na środku ringu, toteż chwyciłem jego rękę i zapiąłem arm bar, niemiłosiernie ją wyginając, a także przyciskając do maty kwadratowego pierścienia mojego dzisiejszego przeciwnika, utrudniając mu powstanie.

Taka dźwignia to dla mnie nie problem, głównie ze względu na moje umiejętności w parterze. Podpieram się wolną ręką o matę ringu a następnie uginam nogi podnosząc się lekko do tkzw. pozycji mostkowej typowej dla zapaśników mojego pokroju.  Teraz jestem w pozycji dająćej mi większą swobodę ruchu, przekręcam się więc całym ciałem w bok.  Teraz gdy jestem w mniej bolesnej i wygodniejszej pozycji klękam na kolanach przechodząc tym samym do pinu.

Stajemy na przeciwko siebie, widzę że Rock jest bardzo zdesperowany, zależy mu na tym zwycięstwie jak nigdy na niczym innym. ja również jestem niezwykle zdesperowany jednak nie daję tego po sobie poznać. Czuję dookoła siebie tysiące głosów skandujących "YOU SUCK!". Jednak robię wszystko by nie dać się rozproszyć tym nic nie znaczącym ludzikom. Zaczął się również wzmagać coraz silniejszy doping dla the Rocka który tak jakby nabrał dodatkowej motywacji. Rozglądam się dookoła, staram się uciszyć publicznośc jednak ta chantuje coraz głośniej. Na twarzy Dwayne'a pojawia sie uśmiech podczas gdy ja czuję się jakbym stracił zupełnie jakąkolwiek kontrolę nad tym co się dzieje na arenie. Po chwili jednak przypominam sobie że przecież mam te umiejętności, że zdobyłem ten cholerny złoty medal, więc teraz też mogę zdobyć ten cholerny title shot nawet jeśli będę musiał połamać i powykręcać wszystkie kości w ciele The Rocka!

No nie postaraliście się trochę powtórzeń w zdaniach. Marcel pouczę Ciebie po kropce zdanie zaczyna się z dużej litery . Lepiej napisał Rock i to on kontynuuje