Wchodzę

Chwila, w której musisz zaprezentować się swoim fanom, jest ważna dla każdego wrestler'a. To świetna okazja również do tego, aby przekonać do siebie innych - osoby, którym ukazujesz się pierwszy raz. Forma rozrywki nazywana wrestling'iem charakteryzuje się tym, że każdy zawodnik ma pełną swobodę sposobu, w jaki zamierza wejść do ringu. To jest piękne, jedyne, niepowtarzalne! Jedni robią to bardzo spektakularnie, inni mniej. Niektórzy zaś dzięki swoim wejściom zyskują wielką popularność.



Kiedy tylko usłyszałem swoją wejściową muzykę, moje serce jak zwykle zaczęło bić znacznie szybciej. Utwór reprezentujący mą barwną osobę rozniósł się po całej arenie. Na wszystko zaczęła już reagować widownia. Wziąłem bardzo głęboki oddech, próbując skupić swoje myśli. Adrenalina niemalże rozsadzała mi całe ciało, próbując wydostać się na zewnątrz. To chwila na tyle ważna, że ciężko ją wyraźnie sprecyzować. Uwielbiałem te chwile, rejestrując je często głęboko w pamięci. Kamera przeniosła swój obraz na ring oraz znajdującego się w nim zapowiadającego. Za moment po prostu ruszyłem, uznając przy tym, że to najlepsza chwila. Powitałem wszystkich miną, którą sporo osób już wcześniej miała okazję zobaczyć. Znali ją z moich poprzednich występów. Na sobie zaś miałem strój, którego nie powstydziłby się żaden prawdziwy mężczyzna. Kurtka w ciemno-czerwonych barwach sprawiała, że czułem się niesamowicie swobodnie. Chusta zaś była dodatkowym elementem mojej garderoby, od którego nie mogłem odstąpić. Do tego wszystkiego klasyczny strój zapaśniczy o ciemnej barwie wraz ze spodniami jeanas'owymi i ciemnymi butami. Wszystko idealnie zgrane z mą piękną brodą, jak przystało na wiejskiego przystojniaka! Otworzyłem swe usta, uśmiechając się przy tym dość niezgrabnie i oficjalnie przywitałem każdego fana swym głosem, rozkładając później ręce. Ukazałem się wszystkim w klasyczny dla mnie sposób, zerkając teraz na okolice kwadratowego pierścienia. Będąc gotowym do dalszej drogi, ruszyłem w stronę fanów, którzy znajdowali się niedaleko mnie, witając się z nimi w przyjazny i zabawny sposób.



Kiedy pewien etap między pokaźną widownią został przeze mnie pewnie pokonany, zatrzymałem się, rozkładając nieco ręce na pewnej przestrzeni, aby przez krótki moment wczuć się jeszcze bardziej w atmosferę panującą w budynku. Zacząłem lekko kiwać głową. Zdecydowanie chwila ta była wzruszająca. Moi fani stopniowo robili się coraz głośniejsi i bardziej aktywni. Gdy tylko wyświetlił się interesujący podpis, przedstawiający moją postać, postarałem się jakoś mocniej wyrazić swoje emocje za pomocą krótkiego komunikatu oraz klepnięcia w pierś. Po chwili zawieszenia znów wróciłem do bardziej konkretnego działania i z pozytywnym akcentem przeszedłem między publiką, częstując niektórych jeszcze klasyczną piąteczką w swoim stylu.



Po raz kolejny znalazłem sobie nieco wolnej przestrzeni do dyspozycji. Rozejrzałem się więc na boki dość energicznie w stylu znajomym dla moich fanów i wyczaiłem mój ulubiony trunek alkoholowy w puszce, który pozwoliłem sobie na moment pożyczyć. Dokładnie tak, jak to miałem w zwyczaju. Upiłem łyk jasnego piwa, którego puszka za momencik zawędrowała z powrotem do właściciela. Jak zwykle pyszne! Delektując się przepysznym alkoholem, ruszyłem dalej zadowolony, a wtedy już prezentacją mojej osoby zajął się człowiek w ringu.

Ring announcer: Making his way to the ring, Mance Warner!

Będąc naprzeciw garstki fanów, postanowiłem ich trochę zabawić i zatrzymałem się przy przyjaznej ekipie, poświęcając im nieco więcej uwagi. Następnie znów ruszyłem dalej.



Kiedy zawitałem niedaleko ringu, a dzieliło mnie od niego naprawdę niewiele, znów nastał czas na drobną rozrywkę z publicznością, która krzyczała i wymachiwała rękoma, niezwykle ciesząc się moją obecnością. Pobudziłem ich jeszcze nieco, motywując do większej zabawy, a następnie już chwytając się lin, postawiłem pierwsze kroki na krawędziach ringu, pokonując pewną odległość. Moje nogi za moment zawitały na linach, a ja wyjrzałem do publiki, nachylając się w trochę niewygodny sposób. Kolejna puszka jasnego piwa wpadła później w moje łapska. Musiałem napić się przynajmniej małego łyka. Reszta znów powróciła do dobroczyńcy, który pozwolił na skosztowanie. Później zaś jeszcze drobne pozdrowienie i powędrowałem na środek, łapiąc się górnej liny. Interesująca poza i mała chwilka dla fotografów, którzy zapewne nie mieli zamiaru odpuścić w takim momencie.



Wkroczyłem dość stanowczo i pewnie do kwadratowego pierścienia w niecodzienny sposób witając się z mężczyzną, który wcześniej miał okazję mnie zapowiadać. Z charakterystycznym wyrazem twarzy oraz pozdrowieniami zacząłem pewniej kroczyć po ringu, następnie zrzucając z siebie zbędne części garderoby.

Wbijam

Ściekający z czoła pot nie sprawiał mi żadnego problemu, byłem przygotowany do dzisiejszego starcia perfekcyjnie. Trzymając Warnera w bolesnym dla niego uchwycie wściekłość, z jaką przystąpiłem do walki znajdowała ujście z mego organizmu. Mance zmagał się z ogromnym bólem, za wszelką cenę próbował wydostać się z mych łapsk, jednakże każda kolejna próba wyzwolenia się dawała mi jasny sygnał, by zacisnąć chwyt jeszcze mocniej. Publiczność była zaniepokojona, Southern Psycho zawodził ich oczekiwania, dlatego też oklaskami w jednym stałym tempie starali się zmotywować mojego rywala, co jedynie skwitowałem szyderczym uśmieszkiem. W tym samym czasie za mymi plecami Triple H wraz z Kevinem Steenem wymieniali się spojrzeniami, by po chwili ruszyć na siebie. Nie przejmowałem się tą dwójką, obecnie chciałem jedynie zadać jak najwięcej bólu Warnerowi i zakończyć jego udział w tymże starciu. Z każdą kolejną mijającą sekundą czułem narastający opór ze strony przeciwnika. Jednakże w głowie już miałem przygotowany plan, który nie może się nie powieść. Unosząc ciało konkurenta ku górze, z całych sił ścisnąłem jego żebra. Mance sprawiał wrażenie, jakby poddał się mej dominacji, być może chciał tylko uśpić moją czujność. Nie miałem jednak zamiaru poprzestać na tym jednym zagraniu, postawiłem konkurenta na macie. Wydawać by się mogło, że to koniec katuszy Warnera, nic z tych rzeczy! Natychmiastowo puściłem truchło rywala i obie dłonie zacisnąłem na jego szyi, by następnie bez choćby chwili zwłoki wykonać druzgocący Two Hand Chokeslam!

Nastąpiła chwila, w której nareszcie mogłem realizować swoje niszczycielskie fantazje. Trofeum, które swoim blaskiem potrafiło zaślepić niejednego pretendenta mi jednak dodawało ostrożności. Wiedziałem bowiem, że, aby zwyciężyć należy postępować rozsądnie.

Zwróciłem uwagę na podnoszącego się Celebral Assasina, który powoli orientował się w zaistniałej sytuacji. Czas działał na moją niekorzyść dlatego z niepohamowaną żądzą zwycięstwa wszedłem między liny i przystąpiłem do ataku. Natychmiastowo zalałem swoją ofiarę serią silnych uderzeń wyprowadzanych w tułów oraz głowę. Triple H w pewnym momencie zablokował kolejny z ciosów. Nawet jeśli z całych sił się starałem to nie potrafiłem opanować nutki brutalności, która raz za razem opanowywała moje wnętrze. Zainkasowałem precyzyjne kopnięcie w brzuch, po którym nieco zgiąłem swoje ciało. HHH poszedł za ciosem i po chwili wyprowadził celny European Uppercut. Impet uderzenia sprawił, że odskoczyłem i oparłem się o liny. Amerykanin wziął rozbieg i będąc pewny swojej przewagi podjął próbę trafienia Big Boot'em. Na szczęście w ostatniej chwili uniknąłem kopnięcia. Noga przeciwnika zawisła na trzeciej linie, a ja zyskałem czas potrzebny do przejęcia inicjatywy. Z pełną premedytacją zaatakowałem rywala Lariat'em wymierzonym prosto w potylicę. Triple H bezwładnie opuścił swoją nogę na matę ustawiając się tuż przede mną. Oszołomiony The Game został powalony skutecznym Spinebuster'em wykonanym z mojej strony. Spojrzałem na truchło Paula nie kryjąc politowania. "Jego nazywacie prawdziwym mężczyzną?!" Moje pytanie zostało skwitowane przez publiczność donośnym buczeniem. Szczerze nienawidziłem tego plebsu.

Spoiler:

228 słów według tego licznika

Para #1

W poście Curixa czuć było bardzo dużo gimmicku, praktycznie od początku do końca. Fajnie, że nadal utrzymujesz swoje posty w tym klimacie, jednak opis ten był tu trochę cringe'owy. Szczególnie miałem tutaj na myśli to beknięcie w twarz. W normalnych okolicznościach nie wiem czy bym to zaakceptował, ale Rafi dał wytyczne, że ten kto lepiej się wczuje w sytuację wygrywa, więc tutaj spisałeś się bardzo dobrze. Nole oddał całkiem przyjemny post, jednak zabrakło mi tutaj jakiegoś wyraźnego podkreślenia charakteru postaci. Ok, trochę czuć tutaj że to jest Mark Henry, ale nie chwyta to jakoś za serce. Ogólnie to piszesz dobrze, ale myślę że z inną postacią byłoby o wiele lepiej.

Mój głoś leci na Curixa, mimo że jego post to lekki cringe fest to jednak lepiej się wczuł się i wykorzystał opisaną sytuację. Przypuszczam, że gdyby nie wytyczne to nie byłoby już tak kolorowo.

Para #2

Oczywiście Ero przechodzi dalej. Szkoda, że znowu wygrywasz przez brak odpisu ze strony przeciwnika, bo jest to bardzo dobry post, czuć w nim tego brutalnego, chamskiego Steena. Mam nadzieję, że będziesz utrzymywał ten poziom.

Lekka zadyszka była przez pewien czas moim jedynym utrapieniem, jednakże w ringu zagościły nowe twarze... Spowodowało to we mnie znaczny wzrost napięcia. Powoli zaczęło to przekraczać jakiekolwiek granice wytrzymałości. Znalazłem jednak trochę czasu na odpoczynek, który pozwolił mi nabrać nieco świeżości...

Drobny kryzys wciąż silnie orał mi banię, jednakże postanowiłem stawić mu czoła. Dobrze wiedziałem, dlaczego tu jestem - co i dla kogo chcę osiągnąć. Publiczność nie dawała mi o tym zapomnieć ani przez moment.
Sytuacja, w której się znalazłem, niemalże wymusiła na mnie kontakt ze Steenem - nie tylko wzrokowy. Pozostaliśmy bez rywala na obecną chwilę, co spowodowało, że oboje obraliśmy siebie za cel.
,,Cholera, kolejny grubas, to się nazywa pech!" - pomyślałem sobie, niemalże kipiąc niezadowoleniem z zewnątrz. Grymas na mojej twarzy robił się coraz bardziej widoczny, co mogło wydawać się nieco komiczne, jakby widownia znała teraz moje myśli!
- O nie, miśku... Tylko nie uścisk... Mam już naprawdę dosyć tych cyrków! - oznajmiłem, kiwając swym łbem na boki, gdy tylko stanęliśmy ze sobą oko w oko. Zacząłem gestykulować dłońmi, że nie mam chęci zbliżać się do przeciwnika, jednakże ten robił się coraz bardziej nabuzowany. Taki właśnie miałem w tym cel.
Mężczyzna wziął spory rozbieg, próbując potężnego kopnięcia, a ja sprytnie chwyciłem jego nogę w locie, momentalnie ją puszczając. Spojrzałem na niego swoim klasycznym wytrzeszczem i z zaskoczenia wyprowadziłem potężny Lariat w celu wyeliminowania jednej z większych przeszkód na trudnej drodze do pasa.