Wchodze

Bolesne spotkanie ze słupkiem skutecznie wybiło mnie z rytmu. Oparłem się o niego, przymykając przy tym oczy. Pojedynek na Elimination Chamber był dla mnie czymś więcej, niż tylko kolejną obroną mistrzostwa. W końcu mierzyłem się z jedyną osobą, która była w stanie zaserwować mi porażkę. Jeden, jedyny człowiek, którego wyższość musiałem uznać. I mimo, że wtedy nie obyło się bez kontrowersji, to czułem ciężar tego pojedynku. Nawet tradycyjny drink nie pomógł zapomnieć. Stres zżerał mnie od środka. Poczułem, że rywal się do mnie zbliżył, więc wziąłem głęboki oddech i cofnąłem się z dużą prędkością, nadziewając go na łokieć (Back Elbow). Dolph delikatnie się zatoczył, wtedy położyłem dłoń na jego karku i wrzuciłem go do ringu, chwilę później samemu również wchodząc do środka, tym samym przerywając odliczanie sędziego. Fani wzmogli swój doping i pokazali, że preferują walkę we wnętrzu kwadratowego pierścienia. Poprawiłem spodenki i spojrzałem na klęczącego przeciwnika. Wciąż czułem złość, gdy przypominałem sobie kulisy naszego ostatniego spotkania. Wtedy to Ziggler wykorzystał niecny atak Jericho i naciskał na rychłe rozpoczęcie pojedynku, mimo iż nie byłem w pełni sił. Zmarszczyłem brwi i uniosłem rękę, jednak nie wykonałem żadnego ruchu. W mojej głowie znów pojawił się głos dziadka i jego mądre słowa.
- Nie spoglądaj na przeszłość człowieka. Oceniaj go na podstawie tego, jakim jest obecnie.- dynamicznie opuściłem ramię, zatrzymując je tuż przed blondynem. Gdy podniósł swój wzrok, moja dłoń była tuż przed nim, wystawiona na znak szacunku. Spoglądał na mnie, jakby szukał podstępu, jednak skinieniem głowy próbowałem przekazać, że to nie jest gra. Dolph niepewnie uścisnął moją dłoń, a publika nagrodziła ten widok brawami. Pokiwałem z uznaniem głową i odstąpiłem od przeciwnika, sygnalizując chęć wejścia w klincz. Zniknęła cała ta złość, pozostała jedynie chęć zwycięstwa. Nie myślałem o żadnym podstępnym ataku, bo dla kowboja uścisk dłoni jest wiążący. Bardziej niż jakikolwiek kontrakt. Chcąc dać publiczności rozrywkę, rozpoczęliśmy próbę sił, z której zdołałem wyjść zwycięsko. Udało mi się wywalczyć dominującą pozycję, którą wykorzystałem i uderzyłem w tors rywala przedramieniem (Knife Edge Chop). Głośny plask wywołał głośną reakcję tłumu, sam Dolph zaś nieco się skrzywił. Wtedy zepchnąłem go na liny, by następnie mocnym rzutem posłać go w kierunku lin. Ziggler jednak zaparł się w miejscu i odwrócił ten ruch, przez co sam popędziłem na sznury. Nie spodziewał się jednak, że z tą prędkością będę bardziej niebezpieczny i udało mi się go zaskoczyć mocnym uderzeniem barkiem, po którym padł na matę (Shoulder Block). Spojrzałem na niego gdy zaczął się podnosić i delikatnie się uśmiechnąłem. Nic jednak nie powiedziałem. W tej sytuacji cisza była bardziej adekwatna, niż jakiekolwiek słowa.

400+22

[...]

Powoli zacząłem się podnosić, używając do pomocy górnej liny. Dolph zdołał skontrować moją akcję i przejął inicjatywę, przez chwilę dosyć mocno mnie obijając. Stopniowo mnie osłabiał, przy okazji zwiększając moc wykonywanych akcji. Sytuacja była nieciekawa, czułem, że zwycięstwo wymyka mi się z rąk. Zakląłem pod nosem na myśl o porażce i mocnym ruchem głowy odrzuciłem z czoła przepocone kosmyki włosów. Nim jednak zdołałem rozeznać się w sytuacji, poczułem uścisk na moim nadgarstku. Ziggler postanowił nie czekać dłużej i pchnął mnie w kierunku narożnika, samemu spokojnym krokiem ruszając za mną. Wiedziałem, że to idealna szansa na odwet. Wbiłem się plecami w narożnik, jednak wykorzystałem to jako siłę napędową i chwilę później ruszyłem w kierunku rywala. W jego oczach dostrzegłem zaskoczenie, więc zdawałem sobie sprawę, że nie ucieknie. Bez zbędnego przedłużania powaliłem go mocnym uderzeniem przedramieniem (Lariat). Dolph jak oparzony natychmiastowo się podniósł i raz jeszcze ruszył na mnie, jednak czekała na niego powtórka z rozrywki (Lariat). Także i po drugim ciosie wrócił do pionu niemalże natychmiastowo, lecz tym razem miałem dla niego ciekawszą niespodziankę. Gdy biegł w moją stronę, odsunąłem się nieco i popchnąłem go dalej, w kierunku lin, od których chwilę później się odbił. Dopiero po tym przechwyciłem go w biegu, podrzuciłem do góry i mocno chwyciłem w powietrzu. Chwilę później cisnąłem nim o podłoże (Pop-Up Powerbomb). Nie zwlekałem, przypiąłem rywala do maty. Sędzia rozpoczął odliczanie, lecz już przy drugim klepnięciu Dolph poderwał z maty bark. Przyklęknąłem obok niego i przejechałem dłonią po twarzy, następnie zwróciłem się w kierunku sędziego, pokazując trzy palce. Arbiter jednak pokiwał na boki głową i uniósł dwa palce, wyraźnie dając mi do zrozumienia, że nie doszło do żadnego błędu i pojedynek nadal trwa. Przyjąłem to do wiadomości i podniosłem się z ziemi, by po chwili ruszyć w kierunku lin. Następnie stanąłem na krawędzi ringu i ściągnąłem z łokcia ochraniacz, którym cisnąłem w kierunku trybun. Niemalże doszło do rękoczynów, gdy kilka osób za wszelką cenę chciało zatrzymać przedmiot na pamiątkę. Jednak nie zwracałem na to uwagi, obserwowałem Dolpha, który powoli zaczął podnosić się z maty. Kilka sekund później odwrócił się w moją stronę, wtedy przeskoczyłem nad górną liną i wbiłem się w niego potężnym ciosem, który bez problemu powalił go na matę (BuckShot Lariat). Przypięcie było już tylko formalnością, którą z olbrzymią chęcią wykonałem. Sędzia znów zaczął odliczać i tym razem zdołał klepnąć w matę trzy razy.

Ring announcer: Here's your winner, aaaaand still the WWE Champion, Hangman! Adam! Page!