SHOCK THE SYSTEM

INTRODUCE TO THE RING, ADAM COLE, Kyle O'REILLY, BOBBY FISH, LIV MORGAN
„THE BEST DAMN TEAM ON THE PLANET” ... THE UNDISPUTED ERA!

Okej, zaczynamy.

Jesteśmy mniej więcej w połowie pojedynku, przez pierwszą część walki Kyle był w stanie wywalczyć inicjatywę, raz za razem okopując Jeffa. Taki stan rzeczy utrzymywał się do czasu, gdy Hardy znalazł furtkę i rzucił się na przeciwnika z pięściami. Chwilę okładał go na macie, jednak O'Reilly zdołał go od siebie odepchnąć i wstał. Nie powstrzymało to jednak Jeffa i dalej sukcesywnie obijał oponenta, nie pozwalając mu dojść do słowa. W końcu po serii akcji bez odpowiedzi, Hardy podszedł do podnoszącego się rywala z zamiarem wykonania Enzuigiri. Kanadyjczyk w ostatniej chwili się pochylił, przez co Nero wylądował na macie. Kyle jednak nie próżnował i natychmiastowo zapiął Ankle Lock. Trzymał rywala w centrum ringu, zrobiło się niebezpiecznie, w końcu jednak Hardy zaczął czołgać się w kierunku lin. W końcu, po kilkunastu sekundach zdołał chwycić najniższą z nich, przez co arbiter nakazał Kanadyjczykowi zerwanie chwytu. Mimo to Kyle nie puścił, trzymał nogę rywala do czasu, gdy sędzia doliczył do 4.

I w tym  momencie zaczynacie KŁ na 330 słów. O'Reilly jest pouczany przez arbitra, Hardy obolały opiera się o dolną linę. Obaj jesteście heelami, więc chciałbym zobaczyć jakieś sprytne skorzystanie z tego nastawienia, na przykład odwrócenie uwagi sędziego.

Rozpędzony niczym legendarne TGV, tak postronny obserwator mógłby podsumować ostatnie minuty pojedynku w moim wykonaniu. Byłem bliski wykończenia oponenta, ale przeszkodziły mi w tym cholerne przepisy, głupia lina i nadęty buc w pasiastej koszulce, który nazywa siebie sędzią. Jak on śmiał zacząć mnie wyliczać i ściągać mą uwagę z Willowa. Adrenalina płynąca w moich żyłach osiągnęła poziom szczytowy, zacząłem naciskać na arbitra werbalnie, a także próbowałem wpłynąć na jego zachowanie, przybliżając znacznie wzrok, by spojrzeć mu głęboko w oczy. Rozjemca tego pojedynku jednak nie zachwiał się pod wywieraną presją, lecz jego oczom umknęła nieczysta zagrywka wykonana przez Bobby'ego Fisha. Jeden z członków Undisputed Ery krążył wokół kwadratowego pierścienia niczym dzika zwierzyna polująca na zranioną, osłabioną potencjalną ofiarę. Fish wyczuł moment idealny, podczas mojej gorącej dyskusji z sędzią, postanowił wyciągnąć w moją stronę pomocną dłoń. Chwycił za nogę podnoszącego się Willowa, a następnie szarpnął nią z całej siły, w wyniku czego Hardy wylądował na macie. Zebrana na hali publiczność skwitowała zachowanie Bobby'ego ogromnym hejtem, co było miodem na me uszy. Słysząc huk spowodowany upadkiem przeciwnika, niemalże od razu przestałem dyskutować z arbitrem i podszedłem do rywala.  Wykorzystałem fakt, iż jego lico było skierowane w stronę maty. Jedną z kończyn momentalnie przycisnąłem głowę Jeffa do maty - Curb Stomp. Błogi jęk wydał z siebie przeciwnik. Ten sam typ dźwięku, który dane było mi słyszeć wielokrotnie na salach treningowych podczas zajęć mieszanych sztuk walki. To brzmienie głównie słyszą zwycięzcy , potraktowałem to jako dobry omen. Możliwe, że było to zgubne, lecz poczułem się zbyt pewnie. Gwałtownie chwyciłem Willowa i zacząłem go podnosić. Pomyślałem, że to odpowiedni moment na pokazanie moich umiejętności grapplingowych. Chwyciłem przeciwnika prostym uchwytem zapaśniczym, a następnie przerzuciłem nad sobą wykonując Overhead Belly To Belly Suplex. Wielu adeptów sztuk walki  powinno brać ze mnie przykład. Swoją perfekcją na płaszczyźnie zapaśniczej chciałem udowodnić wszystkim, iż należy się liczyć z Kyle'm, bo stanowię zagrożenie dla każdego. Choć głównie w tej chwili pomyślałem o tym cwaniaczku Cole'u, bo nie wyraził odpowiedniego szacunku, na który zasługuję.
335/360

Strużki potu spływały po mym czole z coraz większą częstotliwością, ich przecieranie zdawało się być katorżniczą pracą. Pojedynek trwał już długo, wyraźnie zbliżał się ku końcowi, osłabienie było odczuwalne przy każdym uderzeniu, kroku i oddechu. Znajdowaliśmy się w centrum kwadratowego pierścienia, rzuciliśmy spojrzenia głęboko w oczy, w których było widać zmęczenie, ale również płomień - znak, iż obaj mamy chęć wygrać. Przełamałem się, wyprowadziłem pierwsze uderzenie w Jeffa, lecz ten nie pozostał dłużny i oddał cios. Doszło między nami do wymiany razów - głowa, korpus, ramiona, a nawet nogi za sprawą kopnięć, całe ciało cierpiało z każdym atakiem. Błyskotliwość intelektu nakazała mi wykonać coś więcej, coś zaskakującego. Przy uderzeniu wykonanym przez Hardy'ego zamarkowałem cofnięcie się pod wpływem ów ciosu. Odchyliłem ciało, a następnie wyprowadziłem szybkiego Superkicka. Ta akcja momentalnie zwaliła z nóg Willowa, na którego się rzuciłem , aby zgarnąć zwycięstwo. Sędzia doliczył raptem do dwóch, ukryty za maską oponent podniósł barki. Nie mogłem w to uwierzyć, ponownie zacząłem podnosić głos niezadowolony na sędziego, który był nieugięty przy decyzji. Mój wybuch złości postanowił wykorzystać Hardy, szybko wrócił do pionu, obrócił mnie i wyprowadził kopnięcie w splot słoneczny. Objęcie głowy sugerowało jedno - Twist Of Fate, jednak posiadany przeze mnie spryt był znacznie większy niż rywala. Przy wykonywaniu obrotu wydostałem swoją głowę z uchwytu, połowa planu się powiodła. Błyskawicznie przeszedłem do finalizacji idei, kopnąłem zaskoczonego Willowa w brzuch. Złapałem przeciwnika w odpowiedni sposób i zakończyłem misję powodzeniem, aplikując skutecznie Brainbuster. Po wykonaniu akcji przeszedłem do ponownego przypięcia Jeffa, tym razem jednak sędzia odliczył do trzech, a w tle zaczęła grać muzyka Undisputed Ery.